ΑΡΘΡΟ ΔΙΠΛΟ (ΓΑΜΕΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΝΕΙ)

Γεια σας πόρνες του ίντερνετ, σαλούφες του πληκτρολογίου, σαλουβάρδοι των σχολίων και ματάκηδες της οθόνης.

Σας έλειψα ρε μουνιά;;;; εεεεεε;;;;


Κάτσε να σας δώσω αρθράρα, να 'χετε να πορεύεστε, γιατί.....ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΙΕΣΤΕ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ 
ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ Η "ΛΩΞΑΝΤΡΑ" ΜΕ ΤΟ ΔΙΧΤΥΩΤΟ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ Η ΛΟΥΛΑ, ΠΟΥ ΔΕ ΧΑΝΟΥΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΜΑΛΑΚΙΣΤΟΥΝΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ....



Το πρώτο μέρος του άρθρου έχει να κάνει με το γάμο ενός από τους αδερφούς-φίλους μου, ενώ το δεύτερο θα ασχοληθεί με παρανόρμαλ-αχτύπητη, μιας και συμφωνήσαμε μερικοί μπλόγκερ να ασχοληθούμε με έναν τομέα παραφυσικού ο καθένας.

 Ηλίθια εξαίρεση στο συγκεκριμένο θέμα αποτέλεσε το μαρσουπιλαμί με το όνομα Der Kanzler, ο οποίος έκατσε και έγραψε για δυο-τρία είδη μαζεμένα, τόσο μπακαλίστικα που δε δικαιολογείται το μουνί κι ας έφαγε πολλές τηγανιές στο κεφάλι όταν ήτο μικρός.



ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΤΟΥ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ Ο ΓΑΜΟΣ:

(η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιες φορές ήτανε τραγικά, άλλες γλοιώδη, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν απαραδέκτως ηλίθια. Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλοιώθηκαν λίγο για να μη φάνε μπαντόφλα από μανάδες/συζύγους/γκόμενες).



  ....ξεκίνησα από το Ηράκλειο το απόγευμα της Πέμπτης, με ααροπλάνο, ενώ φυσούσε Νοτιάς 35 μποφόρ και βάλε. Τα δέντρα έκανα head-banging λες και ο θεός έπαιζε θρασιές.


 Έχω μια φοβία για τα ααροπλάνα (κάποιοι ίσως θυμούνται αντίστοιχη ανάρτηση πέρσι, όπου έριχνα σκατά και φλόκια στα μούτρα της Ετζίαν). Το σκάφος τροχοδρόμησε επικίνδυνα, γέρνοντας πότε απ' τη μια και πότε απ' την άλλη και η καμπίνα των επιβατών γέμισε με οντετουαλέτ Klannel No 5.


Μετά από αρκετές βουτιές στον αέρα, που θα έκαναν ακόμα και βετεράνο αναχαιτιστή να αναφωνήσει "Τζερόνυμοοοοοοοοοοο", καταφθάνουμε στο ααροδρόμιο της Ρόδου, κρατώντας 'κονίσματα στα χέρια και ανακράζοντας "Αλλελούια", δίνοντας σταυρωτά φιλιά στο μπιλότο.


   Εκεί με περίμενε ο μέλλοντας γαμπρός με το κωδικό όνομα "Σκουριά" γιατί είναι πολύ σάπιος και η ανιψιά της νύφης με το κωδικό όνομα "Βυ-ζίου Ζίτσου", γιατί έχει βύζους και δέρνει καθώς και ο άλλος μας κολλητός, ο Κορυδαλλός, που τονε λέω έτσι γιατί δουλεύει στις φυλακές
.
Φύγαμε κατευθεία για το προβάδικο του Σκουριά και της μπάντας του. Η πρόβα γινόταν διότι η μπάντα του γαμπρού θα έπαιζε για καμιά ωρίτσα στο γλέντι του γάμου, αντικαθιστώντας με χαρντροκχές, για καμιά ωρίτσα, τα κλαμπατσίμπαλα που επιβαλλόταν για ένα τέτοιο ηβέντ.
Τη μέρα του γάμου, ο γαμπρός με τη νύφη θα έκαναν εντυπωσιακή είσοδο στο μαγαζί, τραγουδώντας μαζί το ερωτικό "Satanic Pilgrimage" (διασκευή από Dream Theater), το οποίο θα έπαιζα εγώ αντί γι' αυτόν στη κιθάρα. Η πρόβα κύλησε άψογα και 2 καφάσια μπύρες αργότερα φύγαμε για να πάμε στο πατρικό σπίτι του γαμπρού.

   Εκεί μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, αφού ανάμεσα στους συγγενείς του ήταν κι ένας θείος του, απρομάλλης, με χαίτη Μαγκάηβερ, κρατώντας μια κλασσική Gibson-V της δεκαετίας '00 κι ένα Μαρσαλάκι ενισχυτή 666 βατ, παίζοντας κλασικά τραγούδια της παρέας, όπως "Abomination", "Ταξιδιάρα Ψυχή", το σάουντρακ από "Φυλακές Ανηλίκων" (το ορίτζιναλ με Γενιά του Χάους φίτσουρινγκ Τζον Φλωρινιώτης), "με λένε Αλέξη" και άλλα.
Μας είχε συνεπάρει όλους, αλλά η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να πάμε στο σπίτι που μας φιλοξενούσαν για να κοιμηθούμε.
Ο γαμπρός και η νύφη είχαν ορκιστεί παρθενία, μόνο για μερικές μέρες πριν το γάμο (ενώ μετά το γάμο νομίζει ότι θα γαμείς μαλάκα!!! Ε ρε ψωλόβροντο που έχει να πέσει....), οπότε θα κοιμόμασταν μαζί, εγώ, Σκουριά και Κορυδαλλός.

 Η πρώτη φρίκη ήρθε όταν βγάλαμε όλοι μαζί τα παπούτσια μας. Μετά από μια μέρα απλησιάς, οι κάλτσες θύμιζαν Τσερνόμπιλ, ενώ τα ποδοδάχτυλα είχαν αποκτήσει φυσικό χλοοτάπητα. Η δεύτερη φρίκη ήρθε όταν πήγα τουαλέτα. Το δωμάτιο μπήκε σε καραντίνα και σφραγίστηκε.

   Το επόμενο πρωί, με βρήκε όρθιο νωρίς και τους άλλους ψόφιους, μάλλον απ' την χθεσινή ασβίλα και τη φυσική εσσάνς σκορβούτου.
 Έκανα γυμναστικούλα, κρύο μπανάκι, πρωινό χέσιμο και έφυγα να τους πάρω καφέδες να ξυπνήσουν. Αργότερα πήγα και νοικίασα το αυτοκίνητο που έμελλε, κατά περιπτώσεις, να με κάνει να βλαστημάω το μουνί της ΦΙΑΤ.
Πήρα τη Μορθελάγκρο, χαμηλωμένη και νιτρομπουκαλιασμένη.....ό,τι έπρεπε για τους ελληνικούς δρόμους.

Ήταν Παρασκευή και εκείνη τη μέρα θα γινόταν το "κρεβάτι" του ζεύγους, όπου θα παρουσίαζαν το σπιτικό τους στον κόσμο και θα εισέπρατταν για εισιτήριο από 50 ως 1000 ευρώ, με βάση τη φορολογική δήλωση του καθενός.

Μέχρι να έρθει το απόγευμα, εγώ και ο Κορυδαλλός αράξαμε σ' ένα ίντερνετ καφέ.
 Με το που άνοιξα τη σελίδα του μπλογκ και είδανε ότι ήμουν ο διαχειριστής, πέσανε όλες οι πουτάνες στα πόδια μου, ενώ οι άντρες με ντύνανε με φλάηερς και κράνη, διότι τα εθνικά σπορ της Ρόδου είναι:
Α) οι κόντρες με τα μηχανάκια
Β) οι τράκες σε τοίχους και
 Γ) το "φούσκωμα" των αυτοκινήτων με ηχεία μεγέθους Κατέλη.

Το απόγευμα φύγαμε από το χωριό για να φέρουμε από την πόλη μια άλλη μας φίλη, με το όνομα "Ψηλο-λόγος". Ερχόμενος πίσω, με σταμάτησαν μόνο ΟΛΑ τα γαμημένα φανάρια της εθνικής οδού Ρόδου-Λίνδου (15 τα γαμημένα, τα μέτρησα όλα).

Φτάνοντας πίσω στο χωριό,
 πάτησα κατά λάθος ένα γεωτρύπανο και μου ξεφούσκωσε το λάστιχο της κουρσάρας...
Ορκίζομαι στ' όνομα του Ροκφώρ, άμα δεν ήταν Λάμπο, παίζει να το παρατούσα όπως ήτανε και να πα να πα να πα να γαμηθεί.
Για χάρη όμως του αμαξιού, έκατσα μες στο σκοτάδι και του άλλαξα ΜΟΝΟΣ μου το λάστιχο σε 3 λεπτά, σηκώνοντάς το, μόνο με τον αντίχειρα και το δείχτη, γιατί με τα άλλα 3 έπρεπε να βιδώνω και τα μπουλόνια, ενώ με το άλλο χέρι κάπνιζα.

Το πάρτι είχε ήδη ξεκινήσει όταν έφτασα κι αφού άνοιξε με ευλάβεια ο κόσμος για να περάσω, φτάνω στο γαμπρό και του δίνω μια βαλίτσα ρούβλια για να πάει ένα βράδυ σινεμά με τη γυναίκα του κι άλλη μία για να πάρουν και ποπ-κορν.

Το αργινό βράδυ μας βρήκε να είμαστε όλοι μαζί, να έχουμε πιει ένα ενυδρείο ουίσκια και να κάνουμε φιλοσοφικές συζητήσεις που αξίζουν μόνο για απολήξεις του παχέος εντέρου.....η κατάσταση σήκωνε πατσά ή ποδαράκια ή ανάμεικτη ή στη χειρότερη, μπριζόλα....δυστυχώς βγαίνοντας προς αναζήτηση τροφής, δεν βρήκαμε ούτε σκύλο. Ήταν όλα κλειστά κι έτσι πήγαμε για ύπνο νηστικοί. Μετά το βραδινό χέσιμο, το οικοδομικό τετράγωνο σφραγίστηκε από το υγειονομείο.

Το Σάββατο ήταν η μέρα που θα γινόταν το γιαμπάτσεςγκέυλορντ πάρτι. Το πρωί ξύπνησα και αφού τους έγραψα στ' αρχίδια μου, πήγα στο ίντερνετ καφέ.....ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είχα πολύ καιρό να γράψω άρθρο και ο κόσμος είχε αποχαζέψει.
Παντού σε τοίχους φέησμπουκ έβλεπε κανείς αναρτήσεις του στυλ "κάνε like στη φωτό αν θες ο Χωστήρας να ξαναγράψει", "γυναίκα χωρίς βούρτσα-Χωστήρας χωρίς πούτσα", "αίμα-τιμή-υπομονή, θα ξαναγράψει άρθρο"......


Το βράδυ μαζευτήκαμε στο πατρικό της νύφης, την οποία για λόγους σεβασμού την αναφέρω ως "Ιτάλλικα", μιας και η μισή της καταγωγή ήταν από τη γείτονα μπότα και γούσταρε Anathema(-σε μπουζουκσή). Όλοι ήταν καταχαρούμενοι, αλλά πιο πολύ αυτή, επειδή θα κρέμαγε επιτέλους το φίλο μου. Ήταν κι ο θείος του γαμπρού εκεί, με τη χαίτη και την κιθάρα και τραγουδήσαμε πάλι κομμάτια από Σόντομ, Κριέητορ, κάτι ακυκλοφόρητα του Σάκη του Νεκρομέυχεμ (και όχι Νεκρομάηχεμ, όπως τον λένε οι βλάχοι) και άλλα.

Αργότερα μαζευτήκαμε όλη η νεολαία και πήγαμε σε φιλικό μαγαζί όπου το χεντμπάνγκινγκ και η μεταλλιά δεν είχαν τέλος, αλλά το έθιμο επέτασσε (δυστυχώς και αυτό είναι αλήθεια), να πάμε μπουζούκια.........

Ω ΘΕΟΙ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΝΕΦΙΛΙΜ ΤΟΥ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ......

αν ο Βεελζεβούλ και ο Ασταρώθ είχαν μαρτύριο για μεταλλάδες, αυτό θα ήταν ένα καλό λαϊκεντέλικ μαγαζί, όπως είναι τα "Αστρα" στη Ρόδο....
Ήμασταν γύρω στα 12 άτομα, όλοι πούλοι, από τους οποίους μόνο 3-4 χόρεψαν.
Στη Ρόδο ισχύει ένα περίεργο έθιμο που δεν το συναντάς ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού στην Ελλάδα:
 τα αγόρια χορεύουν ΜΟΝΟ με αγόρια και τα κορίτσια ΜΟΝΟ με κορίτσια. Έτσι κι ένα αγόρι τολμήσει να κάνει κάτι διαφορετικό, θα τον πούνε "πόρνη-ξεκωλιάρα" και δεν θα ξαναδεί αντρικό πούτσο στον αιώνα τον άπαντα. Έτσι ΟΟΟΟΟΛΟΙ  στην παρέα μας χόρεψαν μόνο με αγόρια (γελάω μόνος μου και πάλι χαχαχαχαχαΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΑΧΑ).

Το επόμενο πρωί (μέρα του γάμου) βρήκε τους φίλους μου σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Εμένα με ξύπνησε η πρωινή κατουρόκαυλα και μια αίσθηση ότι κάπου είδα ένα τραβέλι το προηγούμενο βράδυ.

Η μέρα προμηνύονταν πολύ δραστήρια, γι' αυτό πήγα αμέσως να το κωλοβαρέσω στο ίντερνετ-καφέ.

Δυο φρέντους και 5 ώρες αργότερα, έφυγα από 'κει για να ετοιμαστώ για το γάμο και να τρέξω να φέρω τη φίλη μας την Ψηλολόγο από τη Ρόδο. Η άσφαλτος πήρε φωτιά, αλλά η Λάμπο άδειαζε και ήταν και Κυριακή και δεν είχε βενζινάδικα ανοιχτά. Αναγκάστηκα να κατουρήσω κάτι οκτάνια απ' τα χθεσινά ουίσκια, μέσα στο ντεπόζιτο, που με έβγαλαν τσίπρα-τσίπρα να πάω και να 'ρθω.

Έξω από την εκκλησιά βρήκα ιερό βενζινάδικο ανοιχτό κι αφού το γέμισα με όσια οκτάνια, μπήκα στο προαύλιο της εκκλησίας.
Όταν ήρθε και η νύφη μπήκα και στην εκκλησία, αν και με το ζόρι. Και τότε άρχισε το μεγάλο πανηγύρι.

 Όλοι όσοι στεκόμασταν πίσω από τον κουμπάρο αρχίσαμε τις παπαριές την ώρα που τα παιδιά παντρευουσόντανε. Πρέπει να είπαμε τη λέξη "μαλάκα" τόσες φορές και να χαχανίσαμε τόσο που τα αρχίδια του παπά συγχωνεύτηκαν εις σάρκαν μίαν. Όταν άρχισαν τα παρανυφάκια να μοιράζουν ρύζι, ο αρχίδας ο Κορυδαλλός αρπάζει 2 κιλά καλό Αγκρίνο μπαζμάτι και το δίνει στα έντρομα χέρια της Ψηλολόγου και ετοιμάζεται για γαμήσια χωρίς σάλιο. 

   Στη Ρόδο έχουν ένα έθιμο που συναντάται σε 2 παραλλαγές: Όταν ο παπάς σέρνει το χορό του Ησαΐα, οι φίλοι του ζεύγους βαράνε δυνατά στην πλάτη  ΕΙΤΕ το γαμπρό ΕΙΤΕ τον κουμπάρο.

Όταν στην εκκλησία ο παπάς ξεκίνησε το ντέρτυ-ντάνσινγκ, οι μισοί λέγανε "το γαμπρόοοο ρεεεεε" και οι άλλοι μισοί "όχι ρε μαλάκα, το γκουμπάρο βαράνε".
 Εγώ και ο Κορυδαλλό, επειδή ήμασταν ξενομερίτες και όχι ντόπιοι, για μερικά δευτερόλεπτα μπερδευτήκαμε.......







....αλλά μετά άρχισε το άγριο ξεφάντωμα: ΠΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ 2!!!


Να βλέπεις τον Κορυδαλλό να κρεμιέται από τον πολυέλειο και να πέφτει με φόρα πάνω στον κουμπάρο με τον αγκώνα, την ίδια ώρα που εγώ περνούσα ένα falcon-punch στο λαιμό του γαμπρού.
Καμιά δεκαριά ντιρέκτ και στους 2 και κάναμε level-up. Ο Κορυδαλλός μεταμορφόθηκε σε ένα πανέμορφο Ορκ-σαμάνο κι εγώ πήρα τη μορφή Ουρουκ-Χάι Λόγιου.
 Μιλάμε για ξύλο, όχι μαλακίες. Μετά, ξανά μπουνίδια και σπρωξίματα στην εκκλησιά για να δείρουν κι άλλοι μέσα σε μια βροχή από μπαζμάτι και καρολίνα (είδη ρυζιών για τους άσχετους). Σε κάποια φάση αρπάζει ο Κορυδαλλός τα 2 κιλά ρύζι που είχε δώσει πριν στη φίλη μας και τα κολλάει με δύναμη πάνω στα μακριά μαλλιά του γαμπρού μέχρι να ριζώσουνε στο σκάλπ και να πετάξουνε βλαστάρια και τα υπόλοιπα με μια δυνατή φάπα, μέσα στη μούρη του κουμπάρου (για ποιο λόγο και στον κουμπάρο, ακόμα δεν το 'χω καταλάβει). 
Το ξύλο και το ρίζωμα συνεχίστηκε ακόμα κι όταν πια ο παπάς τους είχε παντρέψει. Εγώ κι ο φίλος μου δέρναμε και τους 2 μέχρι που μπήκαν στα αυτοκίνητα να φύγουν.
 Φαντάσου τώρα 2 ντούκια, όπως εγώ κι ο άλλος, να δέρνουμε 2 καημένους, από τους οποίους ο ένας μόλις είχε συνάψει συμβόλαιο αιώνιας αφοσίωσης με γυναίκα....


Φτάσαμε στο κέντρο κι αφού στήσαμε τα όργανά μας, πήγαμε και κάτσαμε περιμένοντας τα φαγιά...αλλά και το ζευγάρι.


Όταν μπήκαν μέσα τραγουδώντας μαζί την επική εισαγωγάρα "DABOLOTH MAY BE OUR LEAGUE, WE FART UNTIL YOU DIE", τα όργανά μας πήραν φωτιά και ο κόσμος ήρθε κοντά μας πετώντας μας μπαφίδια και στρινγκ για να γιορτάσουμε το χαρμόσυνο γεγονός.



Μετά ήρθαν τα κλαμπατσίμπαλα κι ο κόσμος έκατσε ξενερωμένος στα τραπέζια του. Σε κάποια φάση πήγε ένας παππούς στο μπουζουξή και του λέει: "παίζετε από Στρατοβάριους το Κισ οφ Τζούντας;", μόνο και μόνο για να εισπράξει ένα ειρωνικό: "άσε μας ρε κουκλίτσα μου με τις παουεριές"
Μόνο που δεν το έδειρα το μουνόπανο για την ιεροσυλία, αλλά σεβάστηκα τη μέρα και τη χαρά.

Το γλέντι κύλησε όμορφα και όταν ξαναβγήκαμε να παίξουμε, μετά από απαίτηση της μαμάς της νύφης, ο κόσμος είχε τριπλασιαστεί. Έβλεπες τη δίψα για μέταλ και τέθοια....

Κατά τις 5 πήγαμε και ψοφήσαμε στα κρεβάτια μας.


Η επόμενη μέρα ήταν βαρετή, γι' αυτό δεν την λέω και να πάτε να γαμηθείτε.



ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: (Μ)ΟΥΦΑ:


....από την εποχή που οι αθρώποι δεν ήτανε κανονικοί αθρώποι αλλά τους λέγανε Νεάντερντα και φοράγανε ιτιές στα παπάρια, κάπου γύρω στο Μεσαίωνα, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τα ούφα.

Στην αρχή μας εφοβόντανε και γι' αυτό καθόντουσαν μόνο στον αέρα κι έτσι δεν ξέραμε πως ήτανε.
Κάποιοι τα είπαν "θεούς", ενώ άλλοι προσπαθούσαν να τους πετάξουν πέτρες ειδικά λαξευμένες, με αεροδυναμικό σχήμα για να φτάνουν εκεί ψηλά, με γραμμένα μηνύματα απάνω τους (κάτι τέθοιο είναι και ο Δίσκος της Φαιστού, που φαίνεται να γράφει:
 "μπαλίτσα στις 5, ο χαμένος κερνάει μπύρες, διαιτητής θα μπει ο Αντικυθήρας, που έχει και χρονόμετρο")....


Τα χρόνια περνούσαν και τα ούφα άρχισαν να βαριούνται εκεί πάνω. Αλλά που να πάνε; Άμα κατεβαίνανε και τους βλέπανε οι Νεάντερντα έτσι άτριχους, θα τους πηδούσαν σαν παρθένες με ζαρτιέρα.

Για να μη μακρυγορώ, με πουστιά κατάφεραν και εισέβαλαν στις ζωές μας με διάφορους τρόπους, ώστε να μην κινδυνέψουν:

Φτιάξανε τα "ουφάδικα"
Φτιάξανε τα γυράδικα
Φτιάξανε Τζέφρυ και Κωστάκη
Φτιάξανε ΛεΠα

εσένα πόσο γήινος σου φαίνεται αυτός;

...και έτσι κατάφεραν να εισβάλλουν στην κουλτούρα μας.

Είπαν για τα ούφα:

"Δεν πιστεύω τίποτα

Δεν αγγίζω τίποτα

Έχω αλλεργία"

Καζαντζάκης

"....θα πάρουν τ' αρχίδια μου, έχω πληρώσει χαράτσια, οτέδες, δεήδες, ε όχι και να πληρώσω και το ααροδρόμιο του Ben 10"

Χωστήρας

"ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν κι αν παίζει, πάλι ο Σποκ θα κερδίσει"

Αϊνστάιν

".....χαχαχαχαχαχχααα το μπούστη!!! Πολλά ναρκωτικά όμως, έτσι;!"

Δαλάι Λάμα

"Ανήκωμεν εις τον Σείριον"

οπαδός του Λιακό

"χέζουν ψηλά κι αγναντεύουν"

Κομφούκιος