ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΥΡΙΖΕΙ

πολλές φορές βρίσκεσαι μόνος σ' ένα άδειο δωμάτιο και απλά δεν κάνεις τίποτα. Δεν απολαμβάνεις κάτι, ούτε κάτι σε ενοχλεί. Δεν είσαι σε καμία νιρβάνα, αλλά ούτε και η αδρεναλίνη σου δεν έχει καμιά όρεξη να παίξει σαν μπαλίτσα του φλίππερ μέσα στο καρδιαγγειακό σου σύστημα.

γουέλ....ας περιγράψω λίγο το χώρο που βρίσκομαι, τον οποίο εγγυημένα, θα βρείτε το ίδιο βαρετό και αδιάφορο όπως εγώ




....και έτσι τελειώνει η περιγραφή αυτού του χώρου....




δεν είμαι κανένας συγγραφέας και σίγουρα η ανάγνωση αυτού εδώ του άρθρου και γενικότερα αυτού του μπλογκ, δεν πρόκειται ν' αλλάξει τη ζωή κανενός.....προς μεγάλη μου λύπη φυσικά, αφού διακαής μου πόθος είναι να γίνω ένα ίνδαλμα γραφής, ένας μέντορας σκέψης!!!

Αλλά ας αφήσω λίγο το λογικό συνειρμό να κατευθύνει τα δάχτυλά μου σε κάποιο αποτέλεσμα:



Τι είναι αυτό που οδηγεί όλους εμάς να γράφουμε σε μπλογκς; Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ δεν μιλάω μόνο για τους μπλόγγερς, αλλά και για τους αναγνώστες. Φτιάχνεις μια περσόνα, ξεκινώντας από μια φωτογραφία που θα απεικονίζεται σε κάθε δήλωσή σου, σε κάθε σχόλιο που θα γράψεις και σε κάθε άρθρο.
   Θες πάντα κάτι υπεργαμάτο, που από τη μία θα αντικατοπτρίζει το "υπερεγώ σου", το ποιος θα ήθελες δηλαδή να ήσουν και από την άλλη, να μπορείς με μια φωτογραφία να προκαταβάλλεις τον άλλον για το τι θα διαβάσει στο σχόλιό σου ή άρθρο σου, διατυπώνοντας άμεσα το "εγώ" σου και την προσωπικότητά σου. 

Κάποιοι από μας έχουν αλλάξει κάμποσες φορές αυτή τη μικρή φωτογραφιούλα, για διάφορους λόγους, αλλά ο στόχος μας παραμένει ο ίδιος.



    Μετά επιλέγεις ένα όνομα-παρατσούκλι (αν και σε μερικές περιπτώσεις, ρισκάρεις και βάζεις το κανονικό σου), με την ίδια ακριβώς λογική.


    Κατευθείαν, ο συνδυασμός εικόνας-ονόματος έχει γεννήσει το προφίλ σου, το οποίο χρησιμοποιείς και σαν σημείο αναφοράς για να προστατέψεις την ανωνυμία σου.....χέυ....ζούμε και σε καιρούς που η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ή Κυβερνόμπατσοι, δεν θέλουν και πολύ να σε τσακώσουν για ένα "καταλάθος" πάτημα ενός κουμπιού και επίσης το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι haters και τρολλς στον τοίχο του φβ σου να αναρτούν διάφορα.


    Σιγά-σιγά, διαβάζοντας και γράφοντας, "χτίζεις" την εικονική σου προσωπικότητα.....που τις περισσότερες φορές δεν ανταποκρίνεται στο πως πραγματικά φέρεσαι, γι' αυτό και οι συνδαιτυμόνες των μπλογκς θα έπρεπε να ονομάζονται και "κότες λυράτες" και "σκύλοι που μόνο γαυγίζουν".


    Χωστήρ κι απόστολος, δεν το κατακρίνω για κανένα λόγο, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και όλοι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε σουπερ-ήρωες σε κάποια έκφανση των ζωών μας. Όπως για παράδειγμα, κάποιος ο οποίος είναι εντελώς άχρηστος στη ζωή του, η γυναίκα του τον έχει πεταμένο, το παιδιά του τον λένε "ο φίλος του κανονικού μου μπαμπά" και η μεγαλύτερη γνώση που έχει, είναι να κερδίζει τους πάντες στο σκάκι.....εκεί τώρα θέλω να επικεντρωθώ για λίγο. Μας έχουν όλους του πεταματού σε κάποια κομμάτια της κανονικής μας ζωής, αλλά όταν γράφουμε γινόμαστε κάποιοι άλλοι. Μας δίνουν σημασία.....μαλάκα μου....μας γράφουν και απάντηση στα σχόλιά μας!!!


     Γιατί κάπου καλά κρυμμένα στο κεφάλι μας, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, κάποιες συνάψεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και μας κάνουν να κρίνουμε τα γραφόμενα. Με την κρίση έρχεται και η απόκριση, δηλαδή η απάντηση στον γράφοντα.



    Μέσα στο χαζό και σχεδόν ολόξερό μου κεφάλι πιστεύω ότι ΠΟΤΕ δεν θα μπορούσα να είμαι ένα επιτυχημένος κανονικός συγγραφέας. Για την ακρίβεια, έτσι και τολμούσα να γράψω ένα κανονικό βιβλίο, τα δέντρα που κόβονται για αυτό το σκοπό θα κατεβαίνανε σε απεργία φορώντας και ατσάλινες πανοπλίες για να το έχουν σιγουράκι ότι δεν θα εκδοθώ ποτέ....!!!



    Αλλά όμως σε κατιτίς είμαι κι εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι που συμμερίζονται αυτά που γράφω και νιώθουν το ίδιο, καλός ή έστω ανεκτός: Στη δημιουργία μικρών κειμένων, που πολλές φορές έχουν κάποια συνοχή μεταξύ τους, ώστε να κάνουμε τον κόσμο να περνάει λίγο καλά για λίγα λεπτάκια. Παρομοίως και σαν σχολιαστής, παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν θα έπαιρνε καμία "σοβαρή" εφημερίδα τις γνώμες μου για να τις συμπεριλάβει σε κάποια στήλη της, εν τούτοις, όταν γράφω ένα σχόλιο σε κάποιο μπλογκ περιμένω σαν μαλακισμένο να μου απαντήσει ο συγγραφέας ή/και κάποιος από τους υπόλοιπους.


   Είναι τόσο γαμάτο!!!
Φαντάζομαι (και μιλάμε τώρα για καλπασμό φαντασίας), να γραφόταν ΤΩΡΑ  για πρώτη φορά η αγία γραφή και ΜΑΛΙΣΤΑ σαν άρθρο στο μπλογκ του θεού (αν υπήρχε κάτι τέτοιο), θα ξεκινούσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Διαδικτυακός Πόλεμος, με τα τρολλς, haters, followers, αναρτησάκηδες σε φβ και λοιπούς να τα κάνουν όλα μπουρδέλο!!!

   Η διαδραστικότητα σε μία τέτοια ανάρτηση θα είχε σαν αποτέλεσμα.......900 τετράκις εκατομμύρια σχόλια, επισκεψιμότητα στο ταβάνι και το θέμα θα έληγε σε 3 μέρες, γιατί τόσο διαρκεί ένα σχετικό μπάχαλο μετά από επικά άρθρα παντός τύπου....κοινώς....μια τρύπα στο νερό που όμως ανέβασε την υπερηφάνεια του θεού ότι έκανε μια γαμηστερή ανάρτηση και ότι είναι ο φακιν' νούμερο ένα μπλόγκερ και θα μας το κολλάει κάθε φορά στη μάπα όταν το όνομά του θα βγαίνει πάντα πρώτο στις αναζητήσεις του γκουγκλ....αλλά πέρ' απ' αυτό, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!!



   Όμως μια γαμηστερή ανάρτηση είναι τίποτα χωρίς εξίσου γαμηστερά -αν όχι γαμηστερότερα- σχόλια από τους αναγνώστες.
   Θα 'βλεπεξερωγω ο θεός το avatar μου στα σχόλια και θα έλεγε από μέσα του:
 "ωχ ήρθε πάλι ο μαλάκας να μας πει ότι την έχει μεγάλη κι αν δεν με είχε στη λίστα ανάγνωσης του, θα του είχα διαγράψει το σχόλιο πριν καν το διαβάσω"



     Και με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται στο διαδίκτυο διάφορες "κοινωνίες" και "παρέες", όπως και στην κανονική ζωή. 
   Ο ένας ανταλλάσσει με τον άλλο απόψεις σε μορφή, ας το πούμε, χρονολογικά ιεραρχημένου διαλόγου (διότι αν ήταν ζωντανός διάλογος θα κατέληγε σε μπάχαλο, μια και όλοι θέλουμε να εκφράζουμε άποψη την ώρα που μιλάει ο άλλος, καθώς και την υπέρτατη παπαριά -που κάνω κι εγώ κάποιες φορές-, να προσποιούμαστε ότι ακούμε τον άλλο, ενώ στην πραγματικότητα σκεφτόμαστε τι να πούμε ώστε να φανεί πιο γαμηστερό από τη γνώμη του) και με αυτόν τον τρόπο διασκεδάζουμε και μαθαίνουμε.

 Παράλληλα αναπτύσσουμε και ένα είδος "σεβασμού" προς τους γράφοντες που παίρνουν μέρος στον διάλογο κι έτσι ΓΥΡΙΖΕΙ και κυλάει το όλο πράμα....!



    Δεν λείπουν φυσικά και αυτοί που έχουν τέτοια ευφράδεια λόγου, καθώς και σοβαρά επιχειρήματα, οι οποίοι ξεχωρίζουν και αποτελούν σημεία αναφοράς ανάμεσα σ' αυτές τις κοινότητες. Είναι σαν να λέμε οι "διαμορφωτές άποψης", και αποτελούν φάρο γνώσης και ενίοτε αντιγραφής, αλλά και οι "καλοί μαθητές", οι οποίοι παίρνουν στοιχεία από τους πρώτους και τα εξελίσσουν σε τέτοιο καλό σημείο που φτάνουν τους δασκάλους τους.....


   Δυστυχώς όμως η κοινωνία των μπλογκς, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν είναι αρκετά μεγάλη ώστε να επηρεάσει τον τρόπο γραφής αυτών που γράφουν καλά βιβλία, πόσο μάλλον να επηρεάσει την παγκόσμια τέχνη. Δεν είναι αρκετά δυνατή (όχι ακόμα τουλάχιστον) ώστε να επηρεάσει την κοινή γνώμη, παρόλο που υπάρχουν πολλοί μπλογκερς/σχολιαστές, οι οποίοι με μικρά αποφθέγματα θα μπορούσαν να είχαν συμβάλει στην παγκόσμια φιλοσοφία.....



......ευτυχώς!!!!


διότι όσο ευρείες κι αν είναι αυτές οι "παρέες", το κοινό μας στοιχείο και ζητούμενο είναι να περνάμε όμορφα και να έχουν πλάκα!!!
   Ναι ρε μαλάκα, να έχουν πλάκα!!!
Να είναι σαν το αγνό παλιό ροκεντρόλ, πριν πλακώσουν οι δισκογραφικές απάνω του και το κάνουν σα μούτρα χρυσαυγήτη. Να γουστάρουμε και να συμπονάμε, να καυγαδίζουμε και να...."αγαπάμε" ανθρώπους που μπορεί να είναι εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, αλλά το πνεύμα τους ταξίδεψε μέσω της τεχνολογία και έφτασε μέχρι τον φλοιό του εγκεφάλου μας δίνοντάς μας ερέθισμα να έχουμε και μία πιο....."άααααλλη" ζωή και πραγματικότητα.....κάπου που να μπορούμε να πετάμε και να έχουμε κάποιον να μας λέει "το γάλα της μάνας σου ήταν ξινισμένο, γι' αυτό βγήκες τέτοιος μαλάκας"!!!!