ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΑΔΑ, ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ

    Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι, όποιος νομίζει ότι θα διαβάσει άρθρο κλάψας (γιατί κάπου εκεί παραπέμπει ο τίτλος), επειδή χώρισα κλπ κλπ, μάλλον δεν έχει ούτε δυο εγκεφαλικά κύτταρα να τρίψει να βγάλουν σπίθα.

    Από την άλλη, λυπάμαι που θα απογοητεύσω αυτούς που περίμεναν ότι θα γράψω για τη συνάντηση που κάναμε με τα παιδιά του μπλογκόκοσμου, γιατί απλά νομίζω ότι θα γεμίσω την ανάρτηση με πίπες που έχετε ξαναδιαβάσει από μένα.



................................................................................


    Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικές μέρες, ίσως καμιά βδομάδα πριν, περπατώντας για να πάω στη δουλειά.
 Η μέρα ήτανε ηλιόλουστη και ήδη η κυκλοφορία στο κέντρο του Ηρακλείου ετοιμαζόταν να γίνει μπουρδέλο, αλλά δε με πολυένοιαζε. Ήμουν με τα πόδια και αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να γαμιέμαι στις σκέψεις. 
.....πολλές και βίαιες σκέψεις φανταστικού περιεχομένου.

   Το μυαλό μου, όταν είμαι μόνος (δηλαδή ένα 60% της ζωής μου), γεμίζει με βίαιες καταστάσεις και ιδίως την αγαπημένη μου φαντασίωση "τι ωραία που θα ήταν αν ο πολιτισμός κατέρρεε και αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω στη λίθινη εποχή"


    Πραγματικά, δεν παίζει καμία σημασία πόσο ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος ή χεσμένος ή κουρασμένος μπορεί να είμαι σε κάποια φάση της ζωής μου. Αυτή η γενικότερη φαντασίωση πάντα γυρνούσε στο ευθυνόφοβο και ριψοκίνδυνο μυαλό μου και τροφοδοτούσε με δύναμη κάθε ίνα της ύπαρξης μου.
   Γιατί; Μα φυσικά για το αίσθημα της εκδίκησης ΜΟΥ, της δικαίωσης ΜΟΥ και της φυσικής ισορροπίας στη φύση που λέει ότι σε καταστάσεις δύσκολες, μόνο οι δυνατότεροι και οι πιο προσαρμοστικοί επιβιώνουν.

   Κάθε φορά που αναγκαζόμουν να υποκύπτω και να εκτελώ εντολές ενός κατώτερου, νοητικά ή/και σωματικά ατόμου, οι οποίες ήταν καταφανώς παραβίαση στην ίδια μου την ψυχική ύπαρξη ( "να πας να του ζητήσεις συγνώμη κι ας έχεις δίκιο, γιατί είναι πελάτης" κλπ κλπ), η ταπείνωση που ένιωθα ήταν σκληρή. Πάντα σκεφτόμουν: "ρε πούστηδες αν ήμασταν ναυαγοί σε νησί, χωρίς ελπίδα σωτηρίας, θα ήσασταν νεκροί με μισό χτύπημα ο καθένας".


    Η καλύτερή μου φαντασίωση, την οποία για πρώτη φορά εξομολογούμαι και η οποία ζει στο μυαλό μου για τουλάχιστον 12-14 χρόνια, είναι να βρισκόμουν ναυαγός, χωρίς ελπίδα ανεύρεσης, σ' ένα νησί μαζί με όλες της γυναίκες στη ζωή μου, οι οποίες με αδίκησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, να τις σώσω και να τις βοηθήσω να επιβιώσουν, αλλά να μην τους δίνω πούτσο για κανένα λόγο. Ούτε καν για να κάνουν παιδιά, έτσι μόνο και μόνο για να στρώσουν χαρακτήρα και να καταλάβουν ότι (ακολουθεί καρμικό κλισέ) ότι όλα είναι ένας κύκλος κι οι μούτσοι που γαμούσανε 'γίναν καπεταναίοι....
   Θεοί τις εκδίκησης, έτσι και σας παρουσίαζα όλη τη φαντασίωση, θα ήθελα συμβόλαιο με εκδοτικό οίκο, γιατί θα έβγαινε σε όγκο εγκυκλοπαίδειας!!!


.....εν πάσει περιπτώσει, αυτά σκεφτόμουν και περπατούσα και η αδρεναλίνη μου έβραζε καζάνια, τα ίδια καζάνια που θα με βράζουν όταν θα ο χάρος αρπάξει και την τελευταία πνοή μου....


....λένε ότι, όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, χάνει ακριβώς 21 γραμμάρια και οι ευφάνταστοι "γκουρού" της μαλακίας λένε ότι τόσο ζυγίζει η ανθρώπινη ψυχή, χωρίς να υπολογίζουν φυσικά ότι ο άνθρωπος πριν ξεψυχήσει έχει αέρα στα πνευμόνια του και πεθαίνοντας σταματάνε οι μύες να συγκρατούν αέρα, οπότε αυτά τα 21 γραμμάρια είναι π-ε-ν-τ-α-κ-ά-θ-α-ρ-ο-ς   α-έ-ρ-α-ς   κ-ο-π-α-ν-ι-σ-τ-ό-ς.
    Εν τούτοις, αν μία τέτοια θεωρία όντως ισχύει, σίγουρα τη δικιά μου ψυχή θα τη βρει ελλιποβαρή, και να μάλιστα να της λείπουν πολλάααα γραμμάρια.
    Βασικά μπορεί και να μην έχω ψυχή κι αν είχα κάποτε, μάλλον έχει χαθεί μέσα στα σκοτάδια της οργής μου.


....αλλά να που η πουτάνα η αδρεναλίνη μπορεί να μη μου αναγεννά την ψυχή, αλλά τουλάχιστον με βοηθάει να δω, σαν σε αργή ταχύτητα, ένα αυτοκίνητο που έρχεται καταπάνω μου από μια στροφή με μεγάλη ταχύτητα.




   Πέντε μέτρα και πλησιάζει-μπορώ να δω καθαρά τον οδηγό που μόλις με αντιλήφθηκε.....

...ίσως τέσσερα μέτρα και πλησιάζει-έχει ανοίξει τα μάτια του διάπλατα και πατάει το φρένο δυνατά.

...τρία μέτρα-τα λάστιχα στριγγλίζουν και γλιστρούν ελαφρά στο οδόστρωμα

...δυόμιση μέτρα-το ABS απελευθερώνει τους τροχούς και το αμάξι έρχεται προς τ' απάνω μου με μικρότερη ταχύτητα, αλλά ακόμα μπορεί να μου κάνει ζημιά

...δύο μέτρα-τα λάστιχα ξαναμπλοκάρουν απότομα και το αυτοκίνητο γλιστράει στο δρόμο. Μέσα από τα γένια του οδηγού διακρίνω δυο σειρές δόντια να σφίγγονται δυνατά

...μισό μέτρο-και το αυτοκίνητο ακινητοποιείται τελικά μπροστά μου. Εγώ κάνω ένα μικρό πηδηματάκι, σαν σε κουτσό, προς τα δεξιά, χωρίς όμως να διατρέχω κίνδυνο.



   Περνάω δίπλα από τον οδηγό, που τώρα βλέπω καθαρά ότι ήταν ένας παπάς, γύρω στα 40, ο οποίος τρομοκρατημένος σηκώνει το χέρι του σε ένδειξη συγνώμης.
Τον κοιτάζω για λίγο και του λέω "άααατσα ο παπάς!!!!", με ένα χαμόγελο στραβό, γέρνοντας λίγο μαγκιόρικα το κεφάλι μου και κλείνοντας ελαφρά το δεξί μου μάτι.
Τον προσπερνάω χωρίς να δώσω συνέχεια.
...πάντα έτσι κάνω. Δεν με φοβίζουν αυτά. Δεν με φοβίζει το να με χτυπήσει κάτι κατά λάθος, γιατί έχω την αίσθηση ότι είμαι αρκετά δυνατός ώστε να επιβιώσω μια χαρά.
   Λίγο παραπάνω με φοβίζει μήπως εγώ κάνω κακό στον άλλο.


   Αυτό όμως που με φοβίζει πραγματικά, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός σε τέτοιες καταστάσεις, γιατί ξέρω ότι θα ψάξω να βρω ένα καλό τρόπο να θέσω τη ζωή μου σε κίνδυνο για χάρη της κωλοαδρεναλίνης.




   Όταν έχω δεσμό με μια κοπέλα, το καταπνίγω της πουτάνας όμως, γιατί δε θέλω ζαλούρα στ' αρχίδια και "μα τι κάνεις εκεί", "δεν είσαι σοβαρός", "νοιάζομαι για σένα" και χίλιες-δυο αρχιδιές που τις έχω ζήσει αρκετές φορές στο παρελθόν.


   Ίσως η φύση μου, ο γενετικός μου κώδικας...το ζώδιό μου (;;;;), να λένε ότι πρέπει να βρω έναν καλό κι ευχάριστο, για μένα, τρόπο, ώστε να μη μολύνω παραπάνω την ανθρωπότητα με την αδιάφορη, για τη δική μου ζωή, ύπαρξή μου.


   Κατά καιρούς τέτοιους, αναζήτησα την "καταστροφή" μου κοιτώντας το Χάρο πολλές φορές στο πρόσωπο, ώστε να ξέρω ότι έχει χαραγμένες πάνω στο δρεπάνι του όλες τις φορές που παραλίγο να με αρπάξει και να με κάνει δικό του και σας πληροφορώ με βεβαιότητα ότι ο Χάρος είναι γυναίκα, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει!!!


...είτε κρεμασμένος από το ένα χέρι σ' ένα βράχο, αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος, είτε στους υποβρύχιους βράχου και κάτω από βαριά θαλάσσια κύματα, είτε στις μπουκιές φαγητού που μου έπεσε και το έφαγα από κάτω, είτε στα ατέλειωτά μου τσιγάρα.
    Ο Χάρος είναι πάντα εκεί και με καλεί λάγνα, χορεύοντάς μου απίστευτα γλυκούς χορούς, ζητώντας να χαθώ στην αγκαλιά του, απαλλαγμένος από βάσανα, λέγοντας μου ότι η πορεία μου στα χέρια του θα είναι τόσο αστραποβόλος και επική που θα αξίζει τον κόπο. Ότι τη μέρα που θα σμίξουμε θα τη θυμούνται όλοι!!!


   Ξέρω ότι, όπως λέει και ο Πήτερ Παν: "το να πεθάνω θα είναι μια φανταστική περιπέτεια!!!"
Όμως επίσης ξέρω ότι ο Χάρος είναι γυναίκα και όπως όλες οι πουτάνες, κάπου ψεύδεται για να κερδίσει κάτι.
....και δεν κάνω χάρη σε καμιά καριόλα....



δεν είμαι ούτε αυτοκτονικός (όχι ενσυνείδητα), ούτε τέρμα τρόμπας (επίσης όχι ενσυνείδητα), απλά ζω για μια γαμημένη αδρεναλίνη. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η αδρεναλίνη μου είναι μόνιμα στο κόκκινο και ζητάω να νιώθω το σκατό μου να φτάνει στην κάλτσα, αλλά έχω ανάγκη να νιώθω τη ζάλη της επιτυχίας μέσα από επικίνδυνα κατορθώματα.


   Και έτσι φτάνουμε στον τίτλο του άρθρου: "ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΑΔΑ, ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ".


Ζητάω, σοβαρά όμως, να μου βρείτε κάτι πραγματικά καλό, κάτι εξαιρετικό θα έλεγα, σαν ασχολία, ώστε να καυλώνω. 
   Αυτό έρχεται βέβαια με αρκετούς περιορισμούς οι οποίοι είναι:

• όχι αέρας, μπάντζι και ελεύθερες πτώσεις με ανακατεύουν
• όχι θάλασσα, τέτοια εποχή θα κάνω αντρικό μουνί έτσι και πέσω μέσα
• όχι πολύς κόσμος, έχω αγοραφοβία
• όχι υπερβολικά χρονοβόρο, ίσως 2-3 ώρες την ημέρα
• όχι πολύ δαπανηρό, έχουμε και κρίση

στα σχόλια, αν είναι να αναρτήσετε συνδέσμους, δώστε μου μια περιγραφή πρώτα.


...επίσης:

Τρολλιές, επιτρέπονται
Σχόλια θαυμασμού, επιτρέπονται
Καμάκι από τις γυναίκες, επιτρέπεται
Συνεργασία για τηλεοπτική καριέρα, επιτρέπεται




Θα εκτιμούσα πάντως ιδιαιτέρως, αν κάποιος μου έβρισκε το καλύτερο. Ο νικητής θα έχει αφιέρωμα διθυραμβικό, όπως παλιότερα ο Snake Plissken και ο Alza!!!