ΔΑΦΝΗ ΚΑΙ ΣΚΟΡΔΟ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΦΑΚΕΣ

Ένα μπατζούρι με μεντεσέδες στο αφθαίρετο του οινοπνευματικού μου κόσμου-ψυχαναγκασμοί και γιουβέτσι

ο αγαπημένος μου Αζόρ σε μια ανέμελη φωτό

(credits: Άρ. Χίδης)

Όπως ξέρετε -όσοι με διαβάζετε- ζω στο νησί των Ανέμων εδώ και από τότε που σχηματίστηκε η Γη. Εδώ ήταν πάντα η βάση μου, το καταφύγιό μου, το ησυχαστήριό μου, η μπιζουτιέρα μου και η αυλή με τα ζουμπούλια και τις μπιγκόνιες.

   Γεννήθηκα, είναι αλήθεια, στην Αθήνα, αλλά η καχυποψία και ο μυρικασμός της αθλιότητας από τους ίδιους που ζητούν μια ανέμελη ζωή, αλλά εκ των πραγμάτων βολεύτηκαν στη μιζέρια του Παρθενώνα και τις μπουάτ των πάλαι ποτέ εποχών της χρυσής εποχής του Αττίκ, με έκαναν να ενδημήσω στο νησί του Αιόλου, από το οποίο ουδέποτε πέρασε ποτέ ο Οδυσσέας στο γυρισμό του για την Ιθάκη (σας το διαβεβαιώ αγαπητοί αναγνώστες, γιατί τότε ήμουν μόλις 65 χρονών και δούλευα στο λιμάνι δένοντας τους κάβους στις τριήρεις).

(σχετικές φωτό, μουσειακό υλικό, μαρτυρίες του Αλκιβιάδη και του Βελερεφόντη)

Αργότερα η μοίρα και το κάλεσμά μου με οδήγησαν να ακολουθήσω άλλα μονοπάτια και να βρεθώ δίπλα σε εξέχουσες προσωπικότητες, όπως ο Ντάνκαν Μακλάουντ, ο Φαραώ Χέοπας ο "και ο πρώτος", η ΠοκαΧόντα και ο Κάπταιν Ίγκλο.

Έμαθα από αυτούς το νόημα της περιπέτειας, της περιήγησης και της κατανάλωσης μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλης στις 10 το πρωί, την ώρα που ο Φαέθοντας έδινε σανό στ' άλογα του Ήλιου για να μη σέρνουν νηστικά όλη μέρα το άρμα του θεού του Φωτός.

   Ξυπνούσα κάθε μέρα στις 9 για να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα και να γδυθώ τα καλά μου ρούχα για να πάρω μέρος στη νυχτερινή γιορτή των Μαινάδων.....αχ αγαπητέ αναγνώστη, χρόνια και τούτα. Θυμάμαι σαν να 'ταν αντίπροχθες τον Διόνυσο να κατεβάζει νταμουτζάνες τα Ντάκιουρι που έφερνε από άλλες μαγευτικές χώρες και να ξεκινάμε τον τρελό χορό. Οι γυναίκες στα διπλανά χωριά δεν ήξεραν τι να κάνουν, γιατί τότε δεν είχε ακόμα σταυρωθεί ο Χριστός για να κάνουν το σταυρό τους και να πούνε στον τοπικό ιεροεξεταστή να μας κάνει μπάρμπεκιου.

Αργότερα, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, βρέθηκα στην αγκαλιά ενός πολύ προχώ καλλιτέχνη, που όμως οι ζωγραφιές του δεν μπόρεσαν να εντυπωσιάσουν τους τότε κριτικούς και αναγκάστηκε να κάνει άλλα -όχι και τόσο αξιοπρεπή- πράγματα για να ζήσει. Θυμάμαι λίγο πριν χωρίσουμε ότι του είπα "Αδόλφε....νομίζω ότι θα παιχτεί μαλακία" και από τότε δεν ξανάκουσα γι' αυτόν, παρά μόνο ένα μεσημεράκι όταν ο Φράνσις ήθελε να οργανώσει ένα μπάρμπεκιου στη mansion του, όπου έφερε ένα τσουβάλι "κάρβουνα Χίτλερ" και ξέσπασα σε κλάμματα.    

Από τότε το έριξα στην τεκίλα, όχι μόνο για το πνευματικό κενό που ένιωσα για την απώλεια του "αγαπημένου δικτάτορα του κορμιού μου", όπως τον αποκαλούσα, αλλά κυρίως γιατί με την τεκίλα σέρβιραν κι αυτό το πολύ νόστιμο σκουλικάκι, που η αλήθεια είναι ότι ήταν λιγάκι αλμυρούτσικο και ξυπνούσε τις αισθήσεις μου....Θυμόμουν εποχές από τη Γαλλική επανάσταση:

Οι λέξεις "Liberté-Egalité-Boutsolité" στιγμάτησαν μια για πάντα το Είναι μου, το Εγώ μου και γενικά όλες τις αντωνυμιές και τα ρήματα που σχετίζονται μ' εμένα και όταν τα λες φαντάζεις σαν να έπαιζες φάπες με το Φρόυντ.

Δεν σταμάτησα ποτέ να θαυμάζω τις αρετές της διανόησης και πάντα με εξέπληττε -αρνητικά αλλά και θετικά, είναι η αλήθεια- το πόσο ανέλπιστα μαλάκας μπορεί να γίνει ο άνθρωπος ενάντια στον συνάνθρωπο ή για χάρη του συνανθρώπου του.

Συγνώμη για το "μαλάκας" (κανονικά δεν βρίζω και θέλω να με πιστέψεις αγαπητέ αναγνώστη).

Αργότερα μου χάρισαν τον Αζόρ μαζί με 500 ευρώ για να με πείσουν να τον πάρω κι από τότε έγινε ο αχώριστος φιλος μου στις μοναχικές μου στγμές, όταν δηλαδή ο κύριος Kastell είχε ντέρτια και ήθελε να πάει να κάνει πρόβα με τους φίλους του. Ο κύριος Kastell είναι αρχηγός, κύριο μέλος, τραγουδιστής, μπασίστας και στιχουργός στο τοπικό σούπερ-χέβυ μέταλ συγκρότημα που ονομάζεται "Ηχηρότεροι" και έχει βάλει σκοπό να τινάξει το νησί στην τελευταία του συναυλία, για να πάρει τα σκήπτρα του "ηχηρότερο γκρουπ" από τους Manowar που κατέχουν αυτό τον τίτλο από γεννησιμιού τους.

Αλλά πάλι μου φαίνεται ότι ξέφυγα από το θέμα και -παρόλο που δεν το θέλω- νιώθω πως πρέπει να σας πω για τον Αζόρ και τον κύριο Kastell, αλλά θα κρατήσω το πέπλο μυστηρίου, πίνοντας ακόμα ένα σφηνάκι τεκίλα στο τραπεζάκι που κάθομαι.

(σχετική φωτό, παρμένη από iPhone τελευταίας γενιάς, με φόντο τσάντα Gucci και παπούτσι Manolo που θα έπρεπε να είναι κανονικά στο instagram μαζί με άλλες φωτογραφίες όπου κάτι ρεμπεσκέδες λατέρνατιβ παίρνουνε φωτογραφίες το πιτόγυρο από τριάντα διαφορετικές γωνίες, τις περνάνε από φίλτρο μούφα "vintage" και μετά τους κάνουν λάηκ κάτι άλλοι μαλάκες που νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο αναδεικνύουν την πολιτιστική έκφραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης....τι λέγαμε;)

Θα σας αφήσω τώρα, γιατί η γυναίκα του μπαρμπα-Θωμά του μερακλή έφερε τα εκλεκτά μεζεκλίκια -τα "μπινελίκια" όπως τα ονομάζουμε εμείς οι λαϊκοί- και με έχει πιάσει μια σοφιστικέ λιγούρα.

(σχετική φωτό με το ηλιοβασίλεμα από πίσω και τη Δάφνη στα πόδια ενός παιδεραστή πεντακοσίων αιώνων και βάλε με μουστάκι τσιγκελωτό να χαχανίζει κρατώντας το κρασόκοιλό του. Η Δάφνη φαίνεται τρισχαρούμενη. Η γυναικά του εν λόγω παππού κρατάει μαχαίρι και απειλεί ένα κοπρόσκυλο ότι θα του περάσει τα άντερα κοκορέτσι αν πλησιάσει τις μαρίδες)   

Και φυσικά δεν μπορούσαμε να αφήσουμε απ' έξω την Δάφνη Χρονοπούλου, ένα άτομο-τέρμα διανόηση και τασυναφτά ασούμ.
Το ενημερωτικό και εκπολιτιστικο της μπλογκ θα το βρείτε --->εδώ.
Κάντε ένα κόπο να διαβάσετ και θα δείτε πράγματα και με μάτι διαφορετικό, όπου η εμπειρία παίρνει τα σκήπτρα!!!
Αυτά και να θυμάστε ότι το caps-lock είναι ένα κουμπί και όχι η προέκταση του πουλιού σας στο ίντερνετ