ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΑΥΡΗ ΚΙ ΑΡΑΧΛΗ

Πρώτη ανάρτηση του Δεκέμβρη και μη νομίζετε ότι πάω να σας το παίξω πρωτοποριακή, αλλά να.....με έχει πιάσει μια ντελικατίλα τώρα που έρχονται τα Χριστούγεννα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για το μπλογκ.
 Μετά θα ακολουθήσει μια τρελή συνταγή, που θα σας την κρατήσω όμως έκπληξη!!


 (φωτό ο Γκρινιάρης να έχει ανοίξει δώρο-βόμβα του Μαλακοστρούμφη που δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά πρέπει να ήταν "Χαχανούλης" ή καμιά άλλη τέτοια μαλακία)




   Αυτό το μπλογκ είναι για μένα μια κατσαρόλα ζωής, μια φριτέζα έμπνευσης, μια κουτάλα δημιουργίας κι ένα τεφάλ ευθυμίας. Παίζω με τις γεύσεις και τις διαθέσεις μου όπως ένας κομπιουτερακιας παίζει με το αριστερό κουμπί του ποντικιού του μέχρι να του κάτσει η πασιέντζα.


Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησε να μπαίνει στο μυαλό μου η ιδέα για το μπλογκ και δεν ήξερα πως να το ονομάσω.


 (φώτο μια φριτέζα στην κολυμπήθρα και τον παπά να περιμένει μια απάντηση από ένα λατζιέρη με λάπτοπ)


Σκεφτόμουν φόντο με κατσαρόλες που βράζουν, τη Μόνικα Γκέλερ με στραβό σκουφί, χρώματα παντού και κάπου μια αφίσα της "Πολίτικης Κουζίνας" να την κατουράει ο Γκόρντον Ράμσυ μαζί με τον Τζέιμι Όλιβερ και αριστερά ο Μποντρίνι δεμένος και βϊασμένος, με μια κουτάλα στον πάτο του και οι τίτλοι έπαιζαν:
 "Γεύσεις κολλημένες στον πάτο της Κατσαρόλας", "Ψήνομαι για τον σούσι σου", "Έχω κι εγώ Ψυγείο", "Τι να τις κάνεις τις πολλές άμα δεν έχεις μία", "Μ' ανάβεις μπακάλη", "Ο σεφ έχει Σεκλέτια", "Πιάτο με το Νύχι του Γύφτου", "Από τη Λάτζα με αγάπη".

Κι όσο σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ προβληματιζόμουν.
Στο μεταξύ είχα βάλει στο φούρνο να ζεσταίνονται 2 τυρόπιτες που είχα πάρει από το περίπτερο. Όσο προβληματιζόμουν, τόσο ψηνόταν οι τυρόπιτες και τελικά από τον πολύ προβληματισμό τις ξέχασα....και ξαφνικά έγινε το κακό....
Ακούω ένα δυνατό μπαμ, όπως κάνει η καραμπίνα (φωτό μπεκάτσα-σουρωτήρι) κι ένα πράγμα πρόλαβε να περάσει από το μυαλό μου:
"ωχ ρε μαλάκα, τα τυροπιτόνια. Πάλι νηστικιά θα μείνω ρε πούστη μου".

Όπως καταλαβαίνετε, μπαίνω στην κουζίνα και είδα το δράμα...
ο φούρνος είχε αρπάξει...καπνοί παντού...μπόχα και δυσωδία...κάπου και μια εσσάνς καρκίνου του αγκώνα με γαρνιτούρα ψημένου έητζ έφτασε στην ευαίσθητη μύτη μου. 
Οι τοίχοι είχαν βαφτεί το μαύρο του μπλακ μέταλ, ενώ τα πρώην τυροπιτάκια είχαν γίνει διαμάντια από τη θερμοκρασία.
Θέλησα να κάνω δωρεά τις τυρόπιτες σε ένα παιδάκι στην Αφρική, αλλά μου απάντησε ότι προτιμά να ψοφήσει από πείνα. Τελικά τα έδωσα στην ανακύκλωση και μου τις επέστρεψαν. 


   Άφησα για λίγο το facebook στο οποίο δεν έχω λογαριασμό γιατί προτιμάω να διαβάζω κουλτούρα και επέστρεψα στην κουζίνα (σ.σ.: "τη φυσική θέση μιας γυναίκας" πήγα να πω, αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτούργησε αποτρεπτικά).
Όλ' η κουζίνα ένα μπουρδέλο. Μαύροι τοίχοι παντού και είχε πέσει η ασφάλεια κι ήταν και βράδυ και τότε......ΜΠΑΑΑΑΜ....με χτύπησε σαν μπαλτάς εν κατσίκα!!!
"ΝΗΣΤΙΣΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΤΡΟΠΑΛΗ ΚΟΥΖΙΝΑ"....όχι-όχι....."ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΟΥΖΙΝΑ"



ΜΑΛΑΚΑ ΤΖΙΝΙΟΥΣ!!!!!
 ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ!!!
 (φωτογραφία τον Αϊνστάιν ντυμένο σεφ....ντάξει, έχει πέσει πολύ photoshop, έτσι;)


 "Ντύνω" που λέτε όλο το μπλογκ μαύρο!!
Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά, μαύρη σαν Ογκουνσότο.
Τσεκάρω μια να δω πόσο γαμάτο φαίνεται στο μάτι.
 Ο Σατανάς που καθόταν δίπλα μου τότε, μου είπε ότι είναι τόσο μαύρο που δεν θέλει καν πεντάλφα. Όλοι θα πιστέψουν ότι κάνω τελετές για να μη μου καεί το παστίτσο. Επικλήσεις για να μου πετύχουν οι ντολμάδες. Ψαλμούς για να μη μου κόψει το αυγολέμονο και ανθρωποθυσίες για να μάθω να φτιάχνω ριζότο.
Φτωχά ανθρωπάκια....που να ξέρατε ότι μου "κόβει" μέχρι και το μελάτο αυγό....δεν έχετε ιδέα ότι νόμιζα ότι άμα ρίξεις μέλι στην καρμπονάρα φτιάχνεις μελομακάρονα "Ιταλιέν". Θα παθαίνατε ζημιά αν μαθαίνατε ότι ξέρω μόνο δύο τρόπους ψησίματος, το "καρβουνιασμένο" και το "άψητο".



(φωτό ο Κατέλης ντυμένος Βέφα, να περιφέρεται με μια κουτάλα και ένα πιτογυρομάχαιρο και να απειλεί ότι θα μαγειρέψει για όλο το πλατώ της Ανίτας)


 Ήταν Σεπτέμβρης του 2009 και το καλοκαίρι ακόμα φτουρούσε.
Μια ό,τι πρέπει εποχή για εύκολες συνταγές που θα δείχνουν ότι σιγά-σιγά ωριμάζω και γίνομαι καλύτερη μαγείρισσα, πετώντας ανάμεσα και 2-3 αρθράκια με βιβλία και τέτοια για να πιάσω και τους κουλτουρέ χιψτεράδες. Και τι καλύτερο από το να γράψω συνταγές με σορμπέ (σ.σ.: σερμπετια ή αλλιώς οι "γρανίτες" παγωτό). Θα βάλω μέσα και μερικά υλικά που δεν πάνε με τίποτα (σ.σ.: στέλνουν και δυσκοίλιο τόσο συχνά στην τουαλέτα που μαθαίνει απ' έξω μέχρι και τη χημική σύνθεση των σαμπουάν) και ΒΟΥΑΛΑ Η ΜΠΛΟΓΚΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΟΥΡΜΕΔΕΣ!!!


Μετά από ένα χρόνο πήρα την πρώτη μου κατσαρόλα και σε διάστημα πέντε μηνών έμαθα να φτιάχνω μακαρόνια με τυρί.


 (φωτό κολλημένα μακαρόνια στην κατσαρόλα με τυρί τριμμένο στο γυαλόχαρτο)


 Και τώρα θα σας βάλω μια συνταγή που διάβασα σε ένα βιβλίο για το πως έφτιαχναν μπέργκερ ο Ντιν Μάρτιν και ο Φρανκ Σινάτρα:

Το μπέργκερ του Μάρτιν

1 λίμπρα κιμά μοσχαρίσιου κρέατος

1 μεζούρα Μπέρμπον...από το ψυγείο

Προθερμαίνουμε ένα βαρύ τηγάνι και ραντίζουμε ελαφρά τον πάτο του με λίγο επιτραπέζιο αλάτι. Μαλάζουμε απαλά το κρέας και κάνουμε 4 μπιφτέκια. Τα ψήνουμε για 4 λεπτά από κάθε πλευρά σε μέτρια-υψηλή θερμοκρασία.

Βάζουμε ένα ποτήρι κρύο μπέρμπον και σερβίρουμε μπέργκερ και μπέρμπον σε δισκάκι.

 Μπέργκερ του Σινάτρα

1. Παίρνω τηλέφωνο το Ντινάκο

2. Του λέω να μου φτιάξει ένα γαμω-μπέργκερ

3. Πίνω όλο του το μπέρμπον




'Σπέρες σε όλο το καλό παρεάκι. Σήμερα είχε σειρά η Dark Chef και το υπέροχο -και κατά κύριο λόγο- μαγειρικοφιλοσοφικό μπλογκ της, το οποίο μπορείτε να βρείτε--->εδώ chefkang.blogspot.gr. Για περισσότερες πληροφορίες να ρωτήσετε την ίδια και σίγουρα θα έχει να σας πει ένα καλό λόγο, όχι σαν κι εμένα που πας να γράψεις σχόλιο και φεύγεις πιο παραβιασμένος κι από το FIR Αθηνών.
Αυτά και να μην ξεχνάτε ότι τα λεφτά τα λένε "μαρούλια" γιατί έχουν πολλές βιταμίνες.