ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΗΠΑΤΟΛΟΓΟΥ PART ΝΑΜΠΑ ΟΥΑΝ

Πέμπτη 31 Φεβρουάρη 2019: Καλημέρα σας και καλώς τα δεχτήκατε

Πρώτη μέρα στη σχολή λοιπόν και παρόλο που είχαν καθυστερήσει να με ειδοποιήσουν 3 χρόνια τώρα ότι είχα περάσει, αποφάσισα και το έψαξα μόνος μου και να που μπήκα πρώτο έτος στα μισά του έτους. Πήγα να γραφτώ στη Σχολή Hπατολόγων που είναι παράρτημα της Ιατρικής. Ιατρική δεν είχα δηλώσει, αλλά είχα δηλώσει Hπατολογία και πέρασα.
   Όταν πρωτομπήκα στη σχολή όλα μου φάνηκαν σαν παραμύθι. Μπαίνω στο γραφείο εγγραφών κι εκεί με περίμενε μια πολύ ευγενική κύριος στο γραφείο εγγραφών τους. Βλέποντας με αναφώνησε:
"κααααααλώς τον πασάκα μου!!! Τι κάνεις τζιέρι μου, έλα να σου φτιάξω καφέ να σου πω και το φλυτζάνι να μάθεις πόσα και ποια μαθήματα θα περάσεις!!! Καλέ εσύ είσαι στούμπος και μισοριξιά, αλλά με το ιμάμ-μπαϊλντί της σχολής θα στρώσεις και θα γίνεις άλλος τόσος!!!"
"μαααααα....είμαι πενήντα εκατοστά με τα χέρια ψηλά και πατώντας στα νύχια των ποδιών που άφησα άκοφτα 'χτω χρόνια...." πήγα να μας πω, αλλά δεν έπαιρνε από λόγια.
    Τέλος πάντων. Τελειώνει την εγγραφή και εγώ τον καφέ. Τον γύρισε στην χαρτοπετσέτα. Κάναμε 2 τσιγάρα και περιμέναμε να στρώσει το κατακάθι να μου πει τα μελλούμενα.
Με ενημέρωσε για την σχολή σε άπταιστα πολίτικα και μετά μου είπε τον καφέ όπου έμαθα ότι μάλλον θα γίνω ηπατολόγος. 
Είμαι σε έξαψη. 
Και προσέχετε μην πάτε σε καμιά σχολή και έχει γραμματέα τον Χορταρέα γιατί θ' αργήσετε.



Παρασκευή 32 Φεβρουαρίου: πως είπατε το ονοματάκι σας;

 Μπήκα στην αίθουσα από το παράθυρο, καθότι φανατικός θαυμαστής των Ντιούκς από το Χάζαρντ Λάρισσας και έκανα τρομερή εντύπωση που παρόλο το ύψος μου έφτασα το περβάζι του παραθύρου.
Ο καθηγητής Hπατολογίας σταμάτησε στη μέση το μάθημα αναφωνώντας "καλώς το Μάικλ Τζόρνταν, έλα κάτσε παιδί μου ό,που φτάνεις". Όλη η τάξη παραμέρησε σαν κουρτίνα, αφήνοντάς μου χώρο να κάτσω δίπλα σε ένα μανουλομούναρο, ψηλή σαν φοράδα και όμορφη σαν ψητό στο φούρνο με πατάτες.
Μόλις κατάφερα να κάτσω, ο καθηγητής συνέχισε τη διάλεξη.
Δεν είχα πολλή όρεξη να παρακολουθήσω πρώτη μέρα, οπότε το ανοιχτό, τσακίρικο και βλάμμικο μάτι μου έπεσε πάνω στο στο 'ρό ("μωρό" που λέμε κι εμείς οι Τούρκοι).
Την έβλεπα που με μπάνιζε σαν σοροπιαστό και με έγδυνε πατόκορφα με τα μάτια της. Ένιωσα γυμνός σαν κουρεμένο γίδι, αλλά δεν μάσησα.
"Πώς είπαμε το ονοματάκι σας;" την ρώτησα με τη σιγουριά ενός φτασμένου επιβήτορα.
"Πάτυ" μου λέει κι ορκίζομαι ένα ματοτσίρο αυτοκτόνησε στα βλέφαρά μου κάνοντας μπάντζι και μ' ένα τριπλό τόλουπ προσγειώθηκε πάνω στον αμφιβληστροειδή μου.
Πήγα να ουρλιάξω από τον πόνο, αλλά κρατήθηκα. Τέντωσα τους μύες του σαγονιού μου και μουρμούρησα με ένα δάκρυ στο μάτι και μισό χείλι να κρέμεται:
"και από πού βγαίνει το "Πάτυ" μανάρι μου;"
"από το "πατούρα", μου αποκρίθηκε και μου χαμογέλασε γλυκά, με αποτέλεσμα άλλα 5-6 ματοτσίνορα να πάρουν κι αυτά το δρόμο της προσφυγιάς προς το μάτι μου.
"Σταμάτα μωρή" της λέω, "δεν βλέπεις πως πονάω; Θα τα πούμε στο διάλειμμα. Να φέρεις το δικό σου σάντουιτς".
Αυτά είπα και βγήκα από την τάξη με την πρόφαση ότι με είχε πιάσει κόψιμο.
Αυτά και να προσέχετε να μην ξεχνάτε να δένετε με σκοινιά τα ματοτσίνορά σας πριν μπείτε στην τάξη.


Σάββατο 33 Φεβρουαρίου: τι να κάνουμε σήμερα ρε μαλάκα;

 Ήταν Σάββατο και είχαμε σαββατιάτικο μάθημα. Σήμερα θα μαθαίναμε για το συκώτι και πως ψήνεται.
Αφού έβαλα την τάξη σε ανοιχτή ακρόαση με τη μάνα μου να τους πει τις συνταγές, ο καθηγητής μας είπε ότι μπορούμε να φύγουμε.
Καπάκια με παίρνει ο Σταμάτης (the blogger formerly known as Slave), ρωτώντας με "και τι να κάνουμε σήμερα ρε μαλάκα;". Είχα τζίνιους ιδέα, που λέμε και εμείς οι Τούρκοι και του λέω να πάμε για μπύρες και τσίπουρα στο στέκι με τους Δαπίτες. Ο Σταμάτης είναι αδύνατος σαν σαλίγκαρος και τον κάνω παρέα επίτηδες για να μη λένε εμένα "κοντό". Ο Σταμάτης είναι ο "μεζές" που λέμε εμείς οι Τούρκοι. Κανονικά δεν θα πηγαίναμε στους Δαπίτες γιατί ντρέπομαι να δείχνω το φίλο μου σε τόσο γαμάτα άτομα, αλλά σήμερα είπα να πολεμήσω τις προκαταλήψεις μου και να τον πάρω κι αυτόν να δει κανονικό κόσμο, που έχει ρέψει όλη μέρα στο ίντερνετ και γαμάει τις κάλτσες του. Ήταν πολύ ωραία και ο Σταμάτης έγινε φίλος με ένα πεκινουά, το οποίο μάλλον θα τον ρίξει στον Καιάδα του friendzone.
 Αυτά και να προσέχετε να μη βγείτε μισοριξιά στην Σπάρτη και σας πετάξουν στον Καιάδα του friendzone




Αυτό το άρθρο το αφιερώνω στον έναν από τους 2 πνευματικούς μου γιους, τον Thomas the Barbarian (ο άλλος είναι ο Kteo), που πρόσφατα ξεκίνησε στην σχολή μηχανολόγων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και έχει ξεκινήσει μια σειρά άρθρων, σε στυλ ημερολογίου, όπου εκεί κλαίει το δεξί του χέρι που έχει βγάλει φλούμπες από τη μαλακία. Έτσι ξεκίνησε μια σειρά άρθρων, πολύ απολαυστικών, με πρώτο αυτό όπου μπορείτε να διαβάσετε τα ορίτζιναλ.
Επίσης, αν πιστεύετε ότι πρέπει να συνεχίσω να τον κάνω βούκινο με άρθρο-συνέχεια αυτού, ας μου το πείτε στα σχόλια