ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΗΔΙΕΣ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

πολλές φορές έχω έρθει κοντά στο θάνατο και δεν μιλάω για ξαφνικά περιστάτικά όπως μια στούκα με αμάξι, αλλά ούτε φυσικά και αυτοκτονία....τουλάχιστον με την κλασσική έννοια (δηλητήρια, πυροβολισμοί, αυτοδαχτύλωμα στον κώλο).


    Μιλάω φυσικά για φάσεις που από δικές μου επιλογές, όλα πήγαν ντόμινο και κατέληξα στο να είμαι ένα βήμα πριν το "τετέλεστετ dude".....αργά και μακρόσυρτα!!


η γραφή που χρησιμοποιώ για να τα περιγράψω είναι ελαφρά....λογοτεχνική, ας πούμε, αλλά όταν συνέβαιναν όλ' αυτά, πιστέψ' τε με καμιά καριόλα Μούσα δεν ήταν από πάνω μου και να παιανίζει με σκεβρωμένο αυλό τα "κατορθώματά" μου....αντιθέτως....όταν φτάνεις εκεί, όλοι οι άλλοι ήχοι σβήνουν και ακούς μόνο τα δόντια σου που σφίγγουν, εννιότε κλείνεις και τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο.....






    Η πρώτη φορά ήταν πριν καμιά δεκαριά χρόνια, που με φουρτούνα και θαλασσοταραχή, βγήκα ο μαλάκας για κολύμπι. Πηγαίνοντας να βγω, ήταν τόση η δύναμη του τραβήγματος της θάλασσας που μου ήταν αδύνατον. Όλο μου το σώμα ήταν καλυμμένο με φύκια που με εμπόδιζαν να κινηθώ....πανικοβλήθηκα...όσο καλός κολυμβητής κι αν ήμουν (είμαι), η κούραση πάνω μου με γαμούσε με κομπρεσσέρ...η αδρεναλίνη από το φόβο δεν με άφηνε να σταματήσω και ίσως να ήταν αυτό που με έσωσε.....το χειρότερο όμως είναι ο εγωισμός που δεν μου επέτρεπε ΕΠ' ΟΥΔΕΝΙ να σηκώσω το χέρι και να φωνάξω στον πλησιέστερο ναυαγωσώστη να έρθει να με τραβήξει....τελικά βγήκα....πάτησα κι ένα αχινό του οποίου μερικά αγκάθια είναι ακόμα και σήμερα στο πόδι μου. Όταν βγήκα......δεν ξέρω....δεν σκεφτόμουν πολλά, απλά έκανα σημείωση να μη βγαίνω με κωλόκαιρο να κάνω τον καρχαρία.


    Τις "δεύτερες φορές" (τις βάζω όλες μαζί γιατί ήταν σχεδόν 2-3 κάθε βδομάδα) ήταν με τη σανίδα. 
Τη μία βυθίστηκε η μύτη της σανίδας και με έριξε στο νερό και όπως με στριφογύριζε το κύμα κάτω στο βυθό, βλέπω ένα μυτερό βράχο να περνάει ένα εκατοστό από το μάτι μου. Την άλλη, από λάθος υπολογισμό, και αφού έχω καβαλήσει ένα τρελό κύμα, βλέπω ο Μωυσής, την θάλασσα να ανοίγει μπροστά μου και να μου αποκαλύπτει έναν πλατύ σαν τραπέζι βράχο....
σκατά επιλογές....η ταχύτητα ήταν μεγάλη και δεν προλάβαινα να τον αποφύγω. Πατάω τη σανίδα πίσω και της τραβάω μια δυνατή. Η σανίδα πήδηξε, γλυστρώντας σαν πουλί στον αέρα, πάνω από το βράχο και τη γλύτωσα από το σπάσιμο. Εγώ όμως έπεφτα με πλάτη και δεν ήμουν ο Γούλβεριν για να πω "στ' αρχίδια μας, τραβάω ένα ριτζενερέησιον και ούτε σημαδάκι δε θα μείνει"




.....θυμάμαι σαν να σκέφτηκα τότε "θάνατος ή αναπηρία, ΠΑΜΕ"....
εκατοστά του δευτερολέπτου αργότερα ένιωθα την πλάτη μου να καίγεται από την τριβή. Σταματώντας και λίγο πριν έρθει το επόμενο κύμα να με ρίξει πάνω στα μουνόπανα τους αχινούς, κούνησα τα πόδια μου για να βεβαιωθώ ότι δεν θα χρειαστεί να κάνω αίτηση για αναπηρική.
Την άλλη έκανα κανό και αρπάζω ένα σούπερ κυματάκι.....μην τα πολυλογώ, αυτές οι φορές δεν μου έβαζαν μυαλό....ήταν λες και είχα αποθέματα κωλοφαρδίας. Έπαιζα μπλακτζακ και τραβούσα συνέχεια διπλούς άσσους.....






Την τρίτη φορά βρισκόμουν στη Ρόδο χειμώνα και έκανα αναρρίχηση στο κοντινά βουνά...ήταν πολύ όμορφα....κάθε πρωί μετά τον καφέ και το τσιγάρο, να ανεβαίνω μόνος μου σε μικρές κορφές. Ούτε σκοινιά, ούτε κινητά...."αυτά είναι για τους φλώρους", έλεγε κάτι μέσα μου (κάτι που αργότερα έμαθα ότι ήταν ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μου).....
Είχα σταμπάρει ένα γαμάτο βράχο, γύρω στα 30 μέτρα ύψος, με σχεδόν κάθετη κλίση, αλλά μερικά ωραία πιασίματα, ικανός να με κάνει να νιώσω Ντομκρούζ στο "μίσιο ιπόσιμπλ". 
Στα 20 μέτρα από το έδαφος, νιώθω ξαφνικά το πάτημα του δεξιού μου ποδιού να υποχωρεί. Από το βάρος μου και την ορμή, υποχωρεί και το πάτημα του αριστερού μου ποδιού. Καπάκια, σπάει και το πιάσιμο του αριστερού μου χεριού. Η τριβή με τον ξερό βράχο, μου έκανε το στήθος σαν οργωμένο χωράφι. Ο πόνος ήταν απίστευτος κι εγώ βρισκόμουν πάνω από βράχια που αν έπεφτα, δεν θα έβρισκε ο παπάς να θάψει, κρεμασμένος από το ένα χέρι......."μπράβο μαλάκα", θα πείτε, "έγινες Ντοκρούζ, πάρε 5 μη στα χρωστάω".......
Πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποιούσα τον πόνο που θα προκαλούσα σε αυτούς που με αγαπούσαν, αν σκοτωνόμουν...κι αυτό μόνο για λίγο...σύντομα η αδρεναλίνη πήρε πάλι τα ινία και κατάφερα να βρω νέα πιασίματα και να σωθώ.....




....την τέταρτη φορά όμως ήταν διαφορετικά τα πράματα.


Ήταν πριν 4 χρόνια, η Γιούργκα είχε επιστρέψει στη Λιθουανία και το ξενοδοχείο σε 2 βδομάδες έκλεινε....
εκείνη τη μέρα έκανε ένα βρωμόκαιρο και τα κύματα σηκώνανε και πέτρες από την παραλία....ο Χωστήρας όμως έπρεπε να χώσει...
Παίρνω τη σανίδα κι ας φώναζε κάθε κύταρο του κορμιού μου να μην πάω....ένιωθα τον φόβο...τα σύννεφα έδιναν στη θάλασσα ένα τρομακτικά γκρι χρώμα και ο αφρός των κυμμάτων μαζί με το ύψος τους, τα έκανε να φαίνονται σαν απειλητικά λευκά τείχη, έτοιμα να με σκοτώσουν....σε τέτοιες στιγμές ο εαυτός μου διαιρείται. Ο φόβισμένος και λογικός εαυτός μου συνθλίβεται από την ωμή βία του βίαιου Εγώ μου.


Λίγο πριν μπω μέσα, έκαναν μια συμφωνία μεταξύ τους:


"ένα κύμα να πιάσω και βγαίνω"










....μια τελευταία φράση στο μυαλό μου πριν μπω, που την γρύλησε με έπαρση και απαξίωση, ο βίαιος εαυτός μου

TODAY WOULD BE A GOOD DAY TO DIE

η θάλασσα μούγκριζε και με πετούσε έξω αρνούμενη μου πεισματικά την είσοδο, όσο κι αν προσπαθούσα να μπω, αλλά δεν θα τις περνούσε...δεν θα με ρεζίλευε αυτή....καμιά πουτάνα δεν μπορεί να με ρεζιλέψει.Καμιά καριόλα δεν μπορεί να με έχει του χεριού της

Χρειάστηκε μόνο ένα άνοιγμα ανάμεσα στα κύματα, μερικών δευτερολέπτων και σύντομα γλυστρούσα με τη σανίδα, στον χαμό σαν δελφίνι με μέτωπο στα κύματα....έπρεπε να βγω γύρω στα 150 μέτρα από την ακτή για να έχω την ευκαιρία να κάνω ένα μεγάλο και καλό ride, τόσο επικό που δεν θα το ξεχνούσα ποτέ.....θα ήταν ο μεγαλύτερος οργασμός μου, η πιο μουνάρα γκόμενα που έβγαλα ποτέ, η ιστορία που θα έβαζα να χαράξουν πάνω στον τάφο μου.

Έψαχνα να βρω μια καλή θέση και να κάτσω να περιμένω.

   Σύντομα βρήκα το σημείο και περίμενα, ανακτώντας τις δυνάμεις που έχασα για να μπω.

Το κορμί μου πονούσε, αέρας γρύλιζε πίσω μου και τα κύματα ερχόταν σαν τεράστιες ατμομηχανές. Το μόνο που είχα, ήταν να επιλέξω όποια γούσταρα και να την καβαλήσω.






Σύντομα ήμουν έτοιμος


Η αδρεναλίνη ήταν σε τέτοια επιπεδα που από τη μία ήμουν έτοιμος να χύσω πάνω στη σανίδα κι από την άλλη κλαψούριζα σαν μπεμπέκα: "τι κάνω;;;;;Δεν έχω την εμπειρία, θα σκοτωθώ"

Όταν είσαι παγιδευμένος, δεν υπάρχει άλλη λύση από την επίθεση.

Η βία πάλι κυριάρχησε και άρχισε να τραγουδάει στην αρχή ένα κομμάτι των Manowar και μετά το "Danger Zone" από το Top Gun....ναι...τώρα κάτι ξυπνούσε μέσα μου




αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα αδρεναλίνης

αλλά τα κύματα ήταν αδυσώπητα......ήταν υπερβολικά γρήγορα και όσο και να χτυπούσα τα χέρια μου, αυτά περνούσαν γρήγορα σαν βίσωνες κάτω από τη σανίδα μου, στερώντας μου την αίσθηση του "στέρεου εδάφους" που έχεις λίγο πριν καβαλήσεις.

ήμουν απελπισμένος....στην ακτή είχαν μαζευτεί πολλοί και κοιτούσαν.....ο ναυαγωσώστης κι αυτός εκεί, πάντα δασκαλεμένος από μένα να μην επέμβει ό,τι κι αν συμβει αν δεν του σηκώσω εγώ το χέρι.

ο φόβος μην με πουν "κότα" ή να με χλευάσουν είναι ο χειρότερός μου σύμβουλος ΠΑΝΤΑ.....πιστεύω ότι θα ήμουν ένα καλύτερο άτομο αν δεν έτρεμα τη χλεύη ή την ψευδεύσθηση ότι θα με χλευάσει το πλήθος.

εικόνες γύριζαν στο μυαλό μου, από πελάτες που θα ερχόταν το βράδυ και θα μου λέγανε μαλακίες που δεν κατάφερα να πιάσω τέτοια γαμάτα κύματα, ενώ στη Χαβάη και στο Μαϊάμι τα έχουν για ψωμοτύρι....

δεύτερο χτύπημα αδρεναλίνης.....αυτό ήταν....έπρεπε να πιάσω ΤΩΡΑ ένα γαμημένο κύμα και μετά όλη η δόξα θα είναι δική μου και οι πουτάνες θα άνοιγαν διάπλατα τα πόδια για να πηδάω στον αιώνα τον άπαντα!!!

η ιδέα της δόξας και οι γκόμενες που θα μου την έπεφταν μετά από κάτι τέτοιο μου έδιναν  πάντα ένα παραπάνω κίνητρο....χα....δεν θα χρειαζόταν καν να προσπαθήσω να κλείσω ραντεβουδάκι....ήταν κάτι που το είχα ξαναζήσει πολλές φορές.....

τρίτο χτύπημα αδρεναλίνης και φαρμακερό. Αχ η σκέψη και μόνο του μουνιού, κάνει τους άντρες να οδηγούνται πολλές φορές στον ίδιο τους τον χαμό.








....τότε η τύχη μου χτύπησε την πόρτα με σφυρί






ένα κινούμενο τείχος τριών μέτρων άρχισε να υψώνεται στα νώτα μου. Το ξεχώρησα από μακριά. Ήταν τόσο τέλειο που η καρδιά σφίχτηκε από φόβο και προσμονή. Αν αυτός θα ήταν ο θρίαμβός μου ή ο χαμός μου, ας έρθει. Ερχόταν βουίζοντας σαν ένας τεράστιος κινητήρας χαμηλών συχνοτήτων. Και μόνο ο αέρας που εκτόπιζε στο πέρασμά του ήταν ικανός να σε πετάξει στα καζάνια του διαόλου σαν κόκκος πιπεριού.




20 μέτρα και πλησιάζει....




Ερχόταν αργά και με μεγαλοπρέπεια σαν αυτοκράτορας, αδιαφορώντας για τη μύγα που είχε κάτσει πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.




15 μέτρα και πλησιάζει




είχα γυρίσει το κεφάλι και το κοίταζα καθώς τα κύματα που του άνοιγαν τον δρόμο περνούσαν από κάτω μου.




10 μέτρα και πλησιάζει




αν έπιανα έστω κι ένα απ' αυτά τα μικρότερα κύματα -χαχαχα "μικρότερα" 2 και 2μιση μέτρα κύματα- θα πετύχαινα και πάλι το σκοπό μου, αλλά όχι, εγώ ήθελα το τσουνάμι.




5 μέτρα και ήδη νιώθω τη δύναμη του




αρχίζω άνοιγμα και τα χέρια μου κωπηλατούσαν τη σανίδα προσεκτικά και με δύναμη. Αν πήγαινα πιο αργά θα περνούσε από κάτω μου, πιο γρήγορα και θα με πλάκωνε χωρίς έλεος και με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης.
Το μυαλό έχει αδιάσει και τα δόντια σφίγγονται. Κανένα γαμημένο αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης δεν θα μου στερούσε τον θρίαμβο.
Νιώθω τη σανίδα να αποκτά αυτή την υπέροχη, γλυκιά κλίση από πίσω, λίγο πριν το νερό κάτω απ' τα πόδια μου γίνει πιο στέρεο κι από μπετόν. Το αίσθημα είναι ακριβώς το ίδιο λίγο πριν χύσω και το μυαλό κατακλύζεται από μια ουσία που δεν ξέρω τι είναι, αλλά προκαλεί μια απίστευτη ευφορία. Η κούραση και οι σκέψεις έχουν εξαφανιστεί.
Το νερό επιτέλους έχει γίνει στέρεο κι εγώ έχω αποκτήσει μια απίστευτη ταχύτητα που μου δίνει το σύνθημα να σηκωθώ.


ναιεεεεεεεε!!!




θα χύσω ναι ΘΑ ΧΥΣΩ!!!!



σταματάω αμέσως το κουπί και βάζω τα χέρια στις δυο πλευρές τις σανίδας. Τα πόδια μου λύγισαν ελαφρά έτοιμα να με τινάξουν όρθιο σαν ελατήριο πάνω στο άλογό μου!!!!












και τότε συνέβη το μοιραίο








το δεξί μου χέρι γλύστρισε πάνω στην εκτίναξη κι έπεσα πάνω στη σανίδα με το πρόσωπο.






ΟΧΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΜΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ






είχα χτυπήσει πολλές φορές το πρόσωπό που και γι' αυτό δεν έχασα ούτε τις αισθήσεις μου, ούτε την ψυχραιμία μου.


μια τεράστια απογοήτευση γέμισε την καρδιά μου για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, γιατί ένας νέος κίνδυνος παρουσιάστηκε. Η σανίδα μου κυλούσε σαν όνειρο πάνω στο κύμα, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΠΕΣΜΕΝΟΣ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΩ.


παρασυρόμασταν με απίστευτη ταχύτητα προς την ακτή, χωρίς δυνατότητα να μπορώ να την ελέγξω κι αν κάρφωνε κάπου ρηχά θα με σκότωνε για πλάκα. Η ταχύτητα ήταν μεγαλειώδης. Είναι από τις στιγμές που δεν μπορείς να ελέγξεις ΤΙΠΟΤΑ.




ήταν λες και μου καρφώνανε απανωτά ενέσεις αδρεναλίνης για να γαμηθεί η καρδιά






Μέσα σε δευτερόλεπτα φτάσαμε κοντά στη ακτή και έπεσα από πάνω της για να με σταματήσει η τριβή του νερού από τον χαμό.Ήμουν δεμένος απάνω της με ένα χοντρό σκοινί 3 γερών κόμπων, ώστε να μη φεύγει ανεξέλεκτα.




.....και σταμάτησε....τη σταμάτησα με το σκοινί. Αλλά αυτή η πουτάνα γύρισε από την ορμή και άρχισε να τυλίγεται γύρω από μια σημαδούρα που υπήρχε εκεί.


 Ο κόσμος κοιτούσε.



το σκοινί που μας έδενε και που μας κρατούσε μαζί άρχισε να γίνεται η γκιλοτίνα μου. Τρεις κόμποι γερά δεμένοι στο πόδι, είναι δύσκολο να τους λύσεις και να ελευθερωθείς σε τέτοια φουρτούνα. Η σανίδα συνέχισε να γυρνάει σαν ελικόπτερο κι εγώ πνιγόμουν σιγά-σιγά καθώς το νερό με έδερνε λυσασμένα και δεν με άφηνε να ούτε καν να σκύψω προς το πόδι μου.


Άρχισα να καταπίνω νερό με άμμο, παγιδευμένος. Για μια στιγμή γύρισα εξουθενομένος και κοίταξα το ναυαγωσώστη και είπα "όχι, ξέχασέ το, μην σκεφτείς καν να κατεβείς να με σώσεις".


Προσπαθούσα να πάρω αναπνοές και να χαλαρώσω ώστε να πλησιάσω το πόδι μου....τίποτα. Οι αναπνοές μου μίκραιναν. Όλες οι ώρες που είχα περάσει κάνοντας ασκήσεις άπνοιας για μια τέτοια περίπτωση έβαιναν άκαρπες.


Πνιγόμουν και σκεφτόμουν αυτές τις πέτρες που κουβαλούσα στο βυθό για να αυξήσω το χρόνο υδροβιότητας μου....όλα μάταια....


Πνιγόμουν και σκεφτόμουν το κλάμα της μάνας μου όταν θα την έπειρναν τηλέφωνο να της πούνε το μοιραίο.....


Πνιγόμουν και σκεφτόμουν τη Γιούργκα, που δεν θα ξανάβλεπα τα μάτια της και δεν θα την έβλεπα στη Λιθουανία, όπως της είχα υποσχεθεί πριν φύγει....


Πνιγόμουν και.....






ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ ΟΛΑ ΕΓΩ ΘΑ ΣΗΚΩΣΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ ΜΟΥ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΟΥΝΕ....ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΘΑ ΤΟΝ ΣΑΠΙΣΩ ΣΤΟ ΞΥΛΟ






και τότε σήκωσα το χέρι στο ναυαγοσώστη, που πετάχτηκε σαν σφαίρα με την "τορπίλα" στο χέρι κι έπεσε στο νερό....
με πλησίαζε κι ενώ πνιγόμουν ένιωσα να ηρεμώ....




λίγο πριν με φτάσει, ένα βίαιο τράβηγμα ενός κύματος έλυσε τους κόμπους από το πόδι μου σαν από θαύμα.....φαααααακ!!!!


Του φωνάζω ότι λύθηκα και να βγει έξω, ενώ εγώ κολυμπούσα για να λύσω τη σανίδα.




Την έβγαλα έξω εξουθενωμένος και ξερνώντας νερό και άμμο....την χτύπησα αλύπητα, πολλές φορές κι από τότε έκανα 4 χρόνια να την ξανακουμπήσω, μέχρι πριν λίγες μέρες










.........




μπορείτε ν' αφήσετε τα σχόλιά σας και να σχολιάσετε ο ένας τον άλλον αν θέλετε.Δεν θα απαντήσω ακόμα, αν δεν τελειώσω αυτό τον θεματικό κύκλο