ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

(ο Master G μας έδωσε την πιο γαμημένη συνταγή καφέ. Σαν φόρος τιμής, για ακόμα μία φορά προς τον μεγάλο, δίνω κι εγώ τη συνταγή για μακαρόνια με σάλτσα)




Μπαίνοντας στην κουζίνα, υπάρχει μόνο ένας κανόνας για να πετύχεις ό,τι φαγητό θες να φτιάξεις: να μην φοβάσαι τα υλικά. Αν μπεις και τρέμεις μήπως δεν πετύχει το φαγητό, τότε θα έχει τη γεύση του φόβου της αποτυχίας και μην εκπλαγείς ακόμα κι αν ο αστακός με μπέικον μυρίζει κατρουλιό και χυλόπιτα.

   Παίρνεις τη μεγάλη κατσαρόλα με προσεκτικό μίσος, από το ντουλάπι που βρίσκεται, καπακωμένο από άλλα τσουκάλια, καπάκια και ρετρό εκδοχές φλυτζανιού του ελληνικού. Μην αφήσεις στο τσουκάλι ούτε μια στιγμή να πιστέψει ότι είναι κάτι παραπάνω από σκεύος, μην το κοιτάξεις καν στα μάτια. Χύσε του μέσα νερό όσο τα δάκρια που έχυνες για σκάρτες πουτάνες και ένοχα μυστικά που μαθεύτηκαν και βάλε το στο μάτι. Άναψε την κουζίνα στο τέρμα και σκέπασε το κατσαρόλι με τις πίκρες.

   Ανοίγεις το ψυγείο γυμνός. Το μυστικό είναι να σοκάρεις τα ζαρζαβατικά και τα κρέατα. Όλα αυτά τα αρχίδια σου ανήκουν, τα έχεις αγοράσει με τον ιδρώτα σου και τους κάνεις χάρη που θα ψοφήσουν στα χέρια σου αντί να σαπίσουν σε μια πράσινη χνουδωτή μπάλα πάνω σε μια κρύα σχάρα.
Απλώνεις με οργή το χέρι σου και αδράχνεις της πιπεριές, το κρασί (κόκκινο) και τη μουστάρδα (όχι Ντιζονέζ, είναι μαλακία και κάνει το φαΐ να μυρίζει κλανιά). Τα πετάς όλα με αηδία μέσα στο νεροχύτη και η ορμή όλης αυτής της ορμής κάνει το γυμνό σου κορμί να πάλλεται και το καβλί σου να σφαλιαρίζει τα μπούτια σου σκορπίζοντας κύματα κάβλας στα χερούλια του ντουλαπιού του νεροχύτη -ίσως του μόνου αξιόπιστου μάρτυρα ότι έχεις ένα τέρας ικανό να σκορπίζει κατουροπιτσίλες στα πιο απίστευτα σημείς- και ανοίγεις το νερό να τα καθαρίσεις.

Αφού πλύνεις πιπεριές, μουστάρδα και κρασί, παίρνεις το ξύλο κοπής, το αντρικό, το βαρύ με τις χιλιάδες χαρακιές και το μαχαίρι που καθάριζε ο Λεωνίδας τα δόντια του και αρχίζεις να τεμαχίζεις τις πιπεριές με χριστοπαναγίες και εξαπτέρυγα, σε λεπτά, στρογγυλά κομμάτια -αν είναι πιπεριές "κέρατο"- ή σε χοντρά τετράγωνα κομμάτια -αν είναι κλασικές ντοματοπιπεριές-.

   Έχεις ξεχάσει ότι θες ακόμα ένα τσουκάλι για να φτιάξεις τη σάλτσα, οπότε ξανανοίγεις το ντουλάπι, σκορπάς το ανοιγμένο σακουλάκι με το ρύζι ΠΟΥΝΑΣΟΥΓΑΜΗΣ....φέρνεις τη σκούπα και το φαράσι, ενώ ακούς ότι το νερό στο τσουκάλι βράζει, βρίζεις και αμολάς ένα κλανίδι από το σκύψιμο.
    Η κλανιά δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι ένας βρυχηθμός ικανός να μετατρέψει ένα τσουκάλι βραστό νερό σε μια απλή γαβάθα πάγο.
Αφού υπέταξες και το νερό, μαζεύεις το υπόλοιπο ρύζι που έχει πάει και κάτω απ' το νεροχύτΝΑΣΟΥΞΑΝΑΓΑΜΗΣ....και παίρνεις το τσουκάλι που ήθελες αρχικά. Το τοποθετείς στο μάτι, αναλογιζόμενος αν ο αδερφός σου σου έφτιαξε τελικά την κιθάρα που του έστειλες για επισκευή και αναστενάζεις σιωπηρά γιατί καταβάθος ξέρεις ότι όχι.
  Ρίχνεις λίγο λαδάκι στο δεύτερο τσουκάλι, ανάβεις την κουζίνα στο τέρμα και συνεχίζεις να κόβεις τις πιπεριές νιώθωντας ότι κάτι λείπει....

    Βάζεις το αναμμένο τσιγάρο στο τασάκι, βήχεις τον καρκίνο πάνω από την κατσαρόλα, ρίχνεις στο τσιγαριστό λάδι τις πιπεριές και ανοίγεις το πρώτο τσουκάλι όπου στο εντωμεταξύ το νερό ξανάβρασε. Θυμάσαι ότι δεν έβγαλες το πακέτο μακαρόνια και μ' ένα χμφφφφφ ξανασκύβεις στο ίδιο γαμωντούλαπο και το αρπάζεις απ' το λαιμό. Μια απότομη περιστροφή της μέσης και ο πάτος του πακέτου χτυπάει με δύναμη τον τοίχο και ανοίγει στο χέρι σου, αφήνοντας έναν κόκκινο λεκέ στο ντουβάρι από την συσκευασία όχιΜίσκο.....Σκέφτεσαι ότι δεν είσαι εσύ ο ηλίθιος αλλά το πλαστικό που παραήταν κόκκινο.
   Το τσιγάρο κρέμεται νωχελικά στα χείλη σου καθώς σπας τα μακαρόνια (σπαγγετόνι ή no10) με αδιαφορία αν καταλήξουν στο νερό ή γύρω-γύρω και με ένα πιρούνι τα ανακατεύεις για να μην κολλήσουν, χαμηλώνοντας τη φωτιά.
    Κάνεις μια έτσι και να μια πιπεριά που δεν είχες δει, βρίσκεται ακόμα στο νεροχύτη. Αυτήν θα την κάνεις Άποψη: οι υπόλοιπες πιπεριές θα γίνουν γάγγραινα στο τσιγάρισμα και αυτή θα μπει στο τέλος για να φαίνεται ότι είναι "ζωντανό".
Το μάτι σου ξανασκαννάρει το χώρο και βρίσκει ελιές τσακιστές στην άλμη, μια κονσέρβα συμπυκνωμένη ντομάτα και ένα φακελάκι σκόνη μυρωδικά, ενώ τα μακαρ.....ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΞΕΧΑΣΑ ΤΑ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ. Πετάς τη μισοκαμμένη γόπα στο νεροχύτη και ξαναανακατεύεις τα μακαρόνια.

   Πιάνεις μία-μία τις τσακιστές ελιές και τους αφαιρείς το κουκούτσι, εργασία που μπορεί να σου φέρει στο νου αναμνήσεις δυσάρεστες. Εμένα μου θύμησε τότε που ανακάλυψα ότι είμαι στρέιτ και αναγκάστηκα να πετάξω τη συλλογή με μου με Μπάρμπι. Γαμώ το χριστό μου τις είχα μαζέψει όλες, ακόμα και την πουτάνα την αδερφή της Μπάρμπης την Στέισυ που γαμιώταν από το γυμνάσιο. Αφού καθαρίσεις τις ελιές γλύφεις τα κουκούτσια για να εδραιωθείς στο μυαλό σου σαν "Το Απόλυτο Αρσενικό (ΤΑπΑ).

   Ήδη οι πιπεριές τσιτσιρίζουν πολύ και η χαρακτηριστική μυρωδιά τέτανου των λαχανικών σου τρυπάει τη μύτη σαν κακόγουστο piercing. Αρπάζεις το κόκκινο κρασί και με λύσσα το χύνεις μέσα στην κατσαρόλα. Αυτό, στην αμφιβόλου-σεξουαλικότητας μαγειρική ονομάζεται "σβήσιμο", στη δική μου κουζίνα ονομάζεται "το πρόλαβα πριν αρπάξει φωτιά". Το κρασί κατευνάζει το έητζ της πιπεριάς και πριν προλάβει να συνέλθει του χύνεις δυο φλόκια μουστάρδα. Ένα αριστούργημα αρχίζει να γεννιέται καθώς το κοιτάς με μίσος ανάβοντας ένα ακόμα τσιγάρο.

   Δίπλα τα μακαρόνια σιγοβράζ.....ΓΑΜΩΤΟ ΞΕΧΑΣΑ ΠΑΛΙ ΤΑ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ. Ανακατεύεις ξανά τα μακαρόνια που πλέον έχουν σχηματίσει ομάδες των είκοσι και έχουν ρουφήξει όλο το νερό. Είναι κάτι χειρότερο από αλ ντέντε και κάτι πιο άσχημο από μακαρονόπιτα. Τα βγάζεις από το μάτι, τους ρίχνεις λίγο ηλιέλαιο και ελπίζεις στο καλύτερο, ξεφυσώντας Drum μπλε εικοσπεντάρι τυλιχτό σε χαρτάκι ρίζλα πράσινο.
   Παίρνεις ξανά το μακρύ μαχαίρι κοπής ιπποποταμομπριζόλας και ανοίγεις προσεκτικά τη συσκευασία με το συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας, τον οποίο θα χύσεις μέσα στην κατσαρόλα. Αμέσως η σάλτσα αλλάζει χρώμα από κίτρινο του Ίκτερου σε κόκκινο της Θρόμβωσης, προσθέτωντας πινελιές βασιλικού και χρωματιστού πιπεριού.

    Βασικός κανόνας: δεν δοκιμάζεις ποτέ το φαγητό όσο το φτιάχνεις. Ένας μάγειρας πρέπει να δείχνει σίγουρος μπροστά στα υλικά του και η επιτυχία εξαρτάται όχι στις ποσότητες, όσο στις κινήσεις, όπως σε μια γυναίκα: σημασία δεν έχει πόσο μεγάλο πουλί έχεις, αλλά τι θα κάνεις για να μη φανεί ότι είναι μικρό.
Πολλές θαυμάσιες συνταγές χάλασαν όταν ο μαγειρας δοκίμασε και είπε "μάλλον έριξα παραπάνω αλάτι" που μοιραία οδήγησαν σε επιπρόσθετα υλικά, με αποτέλεσμα να ξεκινήσεις για ένα ρυζάκι και να καταλήξεις σε ντιλιβεράδικο ή στο νοσοκομείο.


   Ανοίγεις λίγο την κατσαρόλα με τα μακαρόνια και ξέρεις ότι αύριο θα τα κάνεις παστίτσιο.
Εντωματαξύ, χαμηλώνεις λίγο τη θερμοκρασία στη σάλτσα, σβήνεις τα τσιγάρο και πας στον υπολογιστή να μαλακιστείς στο φβ.


Αυτό.