Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

ΓΡΑΠΤΗ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ



   Καλά, γενικά με τους τίτλους, όχι να το παινευτώ επειδή είμαι μπροστά, αλλά είμαι Άποψη. Απ' όσους έχω διαβάσει στη ζωή μου, μόνο εγώ ξέρω να τιτλοδοτώ σωστά τα δημιουργήματά μου. Γράφει ο άλλος ο βραβευμένος 4 τόμους κοινωνιολογικής μπουρδολογίας μέσα από το πρίσμα της ρωσικής αριστοκρατίας και το ονομάζει "Αρντάν, Βότκα και δυο 'Γάρα".....ε...εννοώ "Πόλεμος και Ειρήνη", το οποίο απέσπασε το Ανώτατο Βραβείο Καταπολέμισης Παθολογικής Αϋπνίας" (insomnia), από τουλάχιστον 10 πανεπιστήμια Νευρολογίας.
Μετά έχεις το ΠΙΟ gloryfied Άρλεκιν στην ιστορία του Κόσμου, όπου κάπου παρεμβάλλεται (βολικά) και ο Αμερικανικός Εμφύλιος, ώστε να σκοτωθούν (εξίσου βολικά) βασικοί χαρακτήρες του έργου, ώστε η Κάντυ-Κάντυ, η ονειροπαρμένη πριγκίπισσα του Νότου να έχει κάτι να κλαίει σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και ο ΜΑΛΑΚΑΣ το ονόμασε "Όσα Παίρνει ο Άνεμος" (Gone with the Wind).....τι λες ρε μαλάκα ασύνδετε;

Και τώρα που είπα για διάβασμα, σας συνιστώ να ΜΗΝ διαβάσετε το 
"ο Ξένος" του Αλμπέρ Καμύ γιατί είναι μια τεράστια μαλακία. Το χαζοδιήγημα αυτό βραβεύτηκε και με Νόμπελ, το οποίο βέβαια, δεν μας λένε τι Νόμπελ είναι, αλλά σίγουρα η επιτροπή που το εξέτασε απαρτίζονταν από δεκαπεντάχρονους χρήστες βενζινόκολλας που στις μεγάλες χαρμάνες τη στήνανε έξω από τα πρατήρια, σνιφάροντας τη βενζίνη που εξατμίζονταν από τα παπάκια που πήγαιναν  να γεμίσουν.
   Τη μαλακία αυτή μου τη συνέστησε ένα άτομο που εκτιμώ για το γούστο του και μου δώθηκε από ένα άλλο άτομο που επίσης εκτιμώ το γούστο του, γεγονός που κανονικά θα έπρεπε να συντελέσει στο να διαβάσω κάτι που θα μου άρεσε.....αμ δε....
   Το σκατούργημα αυτό είναι ένας από τους λόγους που οδηγούν τη νέα γενιά μακριά από τα βιβλία, αναγκάζοντάς την να ασχολείται με τσαμπα Πόκερ και Τέτρις με καραμέλες. Όσοι, εν τέλει το αποκτήσουν, συνιστώ να το κάνουν πατάκι για το ποντίκι του υπολογιστή τους για να παίζουν πασιέτζα όταν κόβεται το ίντερνετ. Οι μεν σελίδες του αποτελούν πολύ καλό προσάναμμα, ενώ δε, το εξώφυλλο μπορείτε να το χαρίσετε σε κανέναν μαλάκα απ'αυτούς που γελάνε πολύ, για να πάθει αμέσως καταθλιπτική ηπατίτηδα.

   Εν ολίγοις: πριν αποπειραθείτε να το διαβάσετε, κάνετε προπόνηση με τηλεγραφήματα. Διαβάσετε όσα πιο πολλά βρείτε, γιατί όλες οι προτάσεις του "βραβευμένου" αυτού πεζογραφήματος είναι κύριες προτάσεις λίγων λέξεων χωρίς καμία απόχρωση συναισθημάτων. Π.χ.: "Πριν λίγο έφτασα στην κηδεία της μάνας μου. Άναψα ένα τσιγάρο. Ένας γέρος καθόταν παράμερα. Έκλαιγε γοερά. Δεν καταλάβαινα γιατί". "Το απόγευμα άνοιξα τα πατζούρια. Έχεσα στη λεκάνη. Βγήκα έξω. Έκανε τρομερή ζέστη." 
Ρε πούστη, άμα έβαζες και ένα "στοπ" ανάμεσα στις προτάσεις θα πήγαινες για βραβείο Μαρκόνι-το πιο μεγάλο τηλεγράφημα.
Και θα σας πω και την υπόθεση, για να ξέρετε με τι κριτήριο βραβεύουν με Νόμπελ, ώστε αύριο-μεθαύριο, όταν με δείτε στη Σουηδία ντυμένο φράκο και μασονικό κολιέ-τάματα στην παναγία, να μην παραξενευτείτε.

   Είναι αυτός ο τύπος, που για τις ανάγκες της δικής μου -σαφώς καλύτερης- αφήγησης, θα ονομάσουμε Σαςμερσώ. Ο Σαςμερσώ είναι απόγονος Γάλλων που ζούνε στη Βόρεια Αφρική, κάπου σε μια εητζούπολη, και εκ τούτου, λευκός. Δουλεύει γραφιάς σε μια επιχείρηση και μια μέρα του ψόφησε η μάνα που είχε αφήσει στο γηροκομείο, γιατί δεν μπορούσε να την νταντεύει. Παίρνει άδεια από τη δουλειά και πάει απλά για να τελέσει τα δεόντα, χωρίς να έχει κανένα συναίσθημα. Γενικά, όλος ο άξονας της αφήγησης περιστρέφεται γύρω από το ότι ο Σαςμερσώ δεν τρέφει συναισθήματα. Είναι ένα ιδιαίτερα πεζό σαλιγκάρι με κίνητρα φτερού στον άνεμο.
   Πάει στο γηροκομείο όπου βρίσκει τους σάψαλους φίλους της μάνας του να θρηνούν δίπλα στην κάσα και αυτός μας αφηγείται πόσο νόστιμος είναι ο συλλυπητόκαφες. Πάνε τη θάβουνε, τα ίδια. Ο κόσμος απορούσε -και με το δίκιο του- πως είναι τόσο αναίσθητος. Την επόμενη μέρα συναντάει μια κοπελίτσα που καβλάντιζε παλιότερα, την Άειμαρή και το ίδιο βράδυ κάνουν σχέση. Βασικά, αυτή έκανε σχέση μαζί του, ενώ αυτός ένα απέραντο κενό. Μετά από λίγες μέρες γνωρίζει έναν γείτονα, τον Ταραμά, που δούλευε ανεργία στον ΟΑΕΔ και στα ρεπά του βοσκούσε πουτάνες στα πεζοδρόμια. Μία από τις πουτάνες του, που ήταν αραβίδα, του έκανε μια στραβή και τη σάπισε στο ξύλο. Πήγε ο αδερφός της ο αραβίδος να ζητήσει το λόγο και τον έκανε καραβίδο στο ξύλο. Τα αδέρφια πήγαν στους μπάτσους, αλλά επειδή είναι γνωστό το πόσο οι Γάλλοι σεβόταν τα φυλετικά δικαιώματα στην Αφρική, ο Ταραμόν τη γλύτωσε με άνεση, αφού φυσικά έψησε τον φίλο μας τον Σαςμερσώ να ψευδομαρτυρήσει υπέρ του.
   Η ζωή κυλούσε ωραία, δουλίτσα, μουνίτσα κι απάνω τούρλα.
Μέσω του Ταραμόν, γνωρίζεται και με άλλον ένα τύπο, τον Μασόνο. Μια μέρα που οι τρεις τους περιδιάβαιναν στην ακροθαλασσιά, να σου ο αραβίδος, -ο αδερφός της πουτάνας του Ταραμά-, μαζί με άλλους αραβίδους φίλους του. Εκεί τώρα πάει να γίνει τσαμπουκάς με μαχαίρια και πιστόλια, αλλά τελικά έληξε εκεί. Φεύγουν και μετά επιστρέφει μόνος του ο ήρωάς μας. Βρίσκει τον αραβίδο και χωρίς λόγο, αδειάζει απάνω του ένα φάσκελο σφαίρες.  
   Ο Σαςμερσώ συλλαμβάνεται και τον πάνε στον ανακριτή (πάντα δεν ξεχνάμε ότι ο ήρωάς μας δεν έχει συναισθήματα, απλά είναι ένας κρεάτινος όγκος χωρίς λόγο ύπαρξης). Ο ανακριτής προσπαθεί να τον ξελασπώσει επειδή είναι Γάλλος, ενώ το θύμα είναι λαθρομετανάστης στην ίδια του τη χώρα, αλλά ο ήρωάς μας είναι ηλίθιος. Του λέει στα μούτρα να πει ότι ήταν σε αυτοάμυνα-δεν το δέχεται. Του λέει να πιστέψει στο Χριστό και την Παναγία, αλλά ο Σαςμερσώ είναι εκ πεποιθήσεως ηλίθιος.....και άθεος....."άθεος" ήθελα να πω και βρήκε τη μοναδική στιγμή στη ζωή του να μην κάνει υποχωρήσεις στα Πιστεύω του και να γλιτώσει. Τότε ο βαθιά θρησκόληπτος ανακριτής τον ξαναρίχνει στη μπουζού. Εκεί τον επισκέπτεται συνέχεια ο δικηγόρος του, αλλά απαγορεύεται να έρθει η γκόμενά του, η Άειμαρή.
   Εν τέλει σχηματίζεται η δικογραφία και ετοιμάζονται για δίκη. Κάποια στιγμή αφήνουν και την αγαθοβιόλα τη γκόμενά του να τον επισκεφθεί, αλλά αυτός είναι ακόμα υπό την επίρρεια του ζωμού Αρντάν που τον έριξε ο Πανοραμίξ όταν γεννήθηκε.
Οι προβλέψεις είναι ευνοϊκές για τη ζωή του, αλλά θα περάσει μερικά χρονάκια στην ψειρού.
   Έτσι φτάνουμε στη μέρα της δίκης. Ο ηλίθιος κάθεται στο εδώλειο, παρατηρώντας με ενδιαφέρον τη δίκη, λες και δικάζουν άλλον. Όμως ο εισαγγελέας φέρνει σαν μάρτυρες και τους φίλους της μάνας του (που είχε πεθάνει, είπαμε) από το γηροκομείο, οι οποίοι, ούτε λίγο-ούτε πολύ, λένε πως ο Σαςμερσώ ήταν αναίσθητος γιος, ακόμα και την ημέρα της κηδείας. Επίσης ανακαλύπτεται ότι είχε ψευδορκίσει για χάρη του φίλου του του Ταραμόν και σιγά-σιγά γίνεται αντιληπτό στους ενόρκους και στους δικαστές ότι ο ήρωάς μας είναι μια άκαρδη αμοιβάδα χωρίς ίχνος συναισθημάτων. Αυτό βαραίνει πολύ το κατηγορητήριο και για πρώτη φορά στη ζωή του ο Σαςμερσώ νιώθει τον κώλο του να ιδρώνει. Όταν, δε, βγαίνει η απόφαση για θάνατο με γκιλοτίνα, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάπου έκανε μαλακία και ότι είναι πολύ αργά.
   Τον κλείνουν σε ένα μπουντρούμι για μελλοθανάτους κι εκεί αρχίζει την εσωτερική του αναζήτηση (sic), αρνούμενος ταυτόχρονα να δεχτεί τον παπά των φυλακών για να τον διαβάσει.
Πολύ γρήγορα όμως επιστρέφει στον παλιό, καλό του εαυτό, αυτόν που δεν νοιάζεται. Όμως ο παπάς των φυλακών, επειδή είναι και μεγάλος καριόλος, μπαίνει με το ζόρι στο κελί του και τον αρχίζει στο θεολογικό μπίρι-μπίρι. Τσιτώνεται ο Σαςμερσώ και τον αρχίζει κι αυτός στα "θεολογικά γαλλικά" που καταλήγει στην ολική κατάρευση του και το βιβλίο τελειώνει χωρίς το χάπι εντ της γκιλοτίνας, αφού όλη η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο και ο μακαρίτης δεν μπορεί να μας πει ούτε αν πόνεσε, ούτε να μας περιγράψει τον άγιο-Πέτρο.



 Καλό ψόφο Σαςμερσώ, καλό ψόφο Αλμπέρ Καμύ.
Είθε να αναπαυτούν εν ειρήνει τα καημένα τα δεντράκια που κόπηκαν για να γίνουν σελίδες γι' αυτό το 140φυλλο κωλόχαρτο.
Είθε να καταφέρω να μου επιστραφούν αυτές οι πέντε ώρες που σπατάλησα στο καράβι για να το διαβάσω. Γιατί πιστέψτε με, πιο παραγωγικό θα ήταν να ακούω τα ροχαλητά των κάφρων, να μυρίζω την ποδαρίλα των επιβατών και να σιχτηρίζω τα μαλακισμένα που αναβόσβηναν τα φώτα και δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε, παρά αυτή την λογοτεχνική σαβούρα.
   Αν κάποιος το διάβασε και του άρεσε, ας μου στείλει κι εμένα στην Κόρινθο απ' αυτό που πίνει. Αν δεν με βρει στο σπίτι μου, θα είμαι στο κολυμβητήριο Λουτρακίου να κάνω το γενιοφόρο δελφίνι.






 

23 σχόλια:

  1. Με το "Ο ξένος" έπαθα κ' εγώ το ίδιο, και ακόμα χειρότερα έπεσα σε σκατένια Ελληνική μετάφραση που ώρες ώρες απλά δεν έβγαζε νόημα. Όσο όμως για το "χωρίς καμία απόχρωση συναισθημάτων", νομίζω απάντησες μόνος σου, αυτή είναι η ουσία της ιστορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας το δεχτώ ότι αυτός είναι ο σκοπός του συγγραφέα, αλλά εξακολουθεί να είναι ηλίθιο το concept γύρω από βιβλίο, διότι: α) δεν έχει συναισθήματα, οκ, ε δώσε του πούστη κάτι για να τον συμπαθήσουμε -ή ακόμα και να τον αντιπαθήσουμε-. Μιλάμε ο τύπος είναι πιο πεζός κι από πεζοδρόμιο. Δεν έχει κάποιο χαρακτηριστικό γνώρισμα. Κάπου ο Καμύ πάει να μας τον πλασάρει ως καλό ακροατή, αλλά ακόμα κι εκεί είναι τόσο για τον πούτσο που αποθυρρύνει ακόμα και γάϊδαρο να του γκαρήσει, β) ξεπέφτει σε ξεσπάσματα αντίθετα με την "απάθεια" που πλασσάρει, όπως τότε που συνειδητοποιεί ότι θα πεθάνει, ή όταν αντιλαμβάνεται ότι οι μαρτυρίες από το γηροκομείο γίνονται δεκτές από τους δικαστές, ή όταν φωνάζει στον παπά ότι κανένας θεός δεν τον λυπήθηκε τώρα που καταδικάστηκε, ενώ ξέρουμε ότι είναι και μαλάκας και ένοχος, γ)η Απάθεια του θα έπρεπε να δικαιολογείται από ένα backstory, κάτι που του συνέβει στο παρελθόν και πλέον τα έγραψε όλα στ' αρχίδια του, ώστε να τη δεκτούμε σαν κάτι φυσικό, όμως όχι. Ο τύπος γεννήθηκε έτσι. Σκότωσε κάποιον έτσι και όταν καταδικάστηκε, τόοοοοοτε βγήκε από τον λήθαργο. Αλλά και πάλι με λάθος τρόπο, δ) με τι γαμημένο κριτήριο του δώθηκε το Νόμπελ και έγινε ευρέως γνωστό αυτό το σκατό;

      Διαγραφή
    2. Οκ, ας το πάμε λίγο πιο σοβαρά. Αυτό που μου άφησε ο Ξένος είναι το πόσο μάταιη είναι η ολική αποστασιοποίηση ατομικά. Εππλέον ξεσκεπάζει οδυνηρά τη μοναξιά της διαφορετικότητας. Σε σχέση ειδικού προς γενικό ότι επιδρά διαλυτικά στην ανθρώπινη κοινωνία (Γι' αυτό και ο ΣαςΜερσώ πρέπει να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της Γης δια παντός με θάνατο).
      Η υπερβολή στν συναισθηματικό κρωτηριασμό του ήρωα μην σε μπερδεύει, μιλάει για όλους εμάς που είμαστε κυνικοί σε σημείο αηδίας.

      Διαγραφή
    3. μέχρι ένα σημείο μπορώ να το δεχτώ και με βάση αυτή την ανάλυση που έκανες μπορώ να καταλάβω και το λόγο που χρησιμοποιεί μικρές και λιτές προτάσεις. Δεν δέχομαι όμως αυτό το νομοτελειακό, ότι ο διαφορετικός πρέπει να πεθάνει. Βέβαια θυμίζει λίγο (και ειδικά η σκηνή στη δίκη όπου όλοι σοκάρονται από την απάθεια του ήρωα) και την Ιερά Εξέταση, ότι οποιοσδήποτε δεν συμβαδίζει με την κοινή λογική πρέπει να πεθάνει.
      Αλλά και πάλι, ο ήρωας, -με βάση αυτή τη λογική- θα έπρεπε να βαδίσει στον θάνατο με την ίδια απάθεια και όχι να "υποπίπτει" στο αμάρτημα των ηδονιστικών του αναγκών (στη φυλακή ευχόταν να ήταν εκεί η Άειμαρή να κάνει σεξ) και στο "αμάρτημα" της αναπόλησης του προηγούμενου ελεύθερου βίου του (αναπολούσε τα αρώματα, τα δειλινά και όλες τις καθημερινές εικόνες που μέχρι τότε του φαίνονταν αρχιδιές). Ένας πραγματικός απαθής απλά ζει, δεν έχει ανάγκη τίποτα.
      Δεν με ενδιαφέρει τόσο που ο τύπος δεν έχει σκοπούς στη ζωή του. Με πειράζει που μόλις έμαθε ότι θα την χάσει, τον έπιασε η κωλοπιλάλα να την είχε ζήσει.

      Διαγραφή
    4. Νομοτελειακά αγαπητέ ο διαφορετικός εξοβελίζεται. Είτε πρόκειται για in group, είτε για out group αποκλεισμό. Κοίτα γύρω σου και θα το δεις. Στην υπερβολή του, που τη χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Καμύ, τον εξαφανίζουμε από το πρόσωπο της Γης. Κανείς δεν παίζει να τη γλυτώσει, είναι μια κοινή μοίρα όλων όσων ξεχωρίζουν.
      Τώρα ο Ξένος απλά δεν ήταν τόσο ακρωτηριασμένος συναισθηματικά όσο νόμιζε, γι' αυτό και πανικοβλήθηκε από την επικείμενη εκτέλεσή του. Τί μας λέει εδώ ο Αλμπέρ; Ότι ο ΣαςΜερσώ κατά βάθος είναι το ίδιο τομάρι με όλους εμάς, και η παροιμιώδης αναισθησία του είναι ένα μέσο άμυνας απέναντι στον πόνο της ζωής.

      Διαγραφή
  2. Εμένα μου άρεσε, κι εσύ είσαι ντιπ φώκια και ουχί δελφίνι :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μετά την εγγραφή μου στο κολυμβητήριο, έπρεπε να το νομάσουν Δελφινάριο.
      Επίσης έχεις γούστο φώκιας και γι' αυτό στον Καναδά σας κάνουν γούνες

      Διαγραφή
    2. ότι έχει τρίχωμα το κάνουν γούνα

      Διαγραφή
    3. Δηλαδή να μην σε πάμε ποτέ Καστοριά, θα γίνεις παλτό.
      Εγώ θα περάσω ένα κερί και καθάρισα.

      Διαγραφή
  3. Η ιστορία θα είχε πολύ πιο ενδιαφέρον αν σκάζοντας οι Άραβες μύτη εκεί που την άραζε ο Σαςμερσώ κι οι έτσι του, να πει ο αρχηγός Άραβας "με θυμάσαι ρε πούστη;" και να τους σαπίσει στο ξυλίκι με μια αλυσίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχαα!!! Και το βιβλίο θα το λέγανε "ο χούλιγκαν και οι σαράντα κλέφτες"

      Διαγραφή
  4. Εγώ έχω διαβάσει την "Πανούκλα" του ιδίου επειδή το εξετάζομαι και στα Γαλλικά. Σου φτιάχνει τη διάθεση ρε παιδί μου, ο ένας πεθαίνει μετά τον άλλον κι έχεις και τον παπάρα τον ιερέα να λέει -αν θυμάμαι καλά- ότι η πανούκλα στάλθηκε από το Θεό. Κι η ανάλυση του είναι τεράστια. Πάντως μου φαίνεται είναι καλύτερη απ' όσα περιγράφεις στον Ξένο.Τουλάχιστον οι ήρωες έχουν αισθήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πάλι καλά. Ίσως στα άλλα του βιβλία να είναι διαφορετικός....ίσως μάλιστα και καλός, δεν αντιλέγω. Δεν ξέρω πόσα του έχουν βραβευτεί και μάλιστα με Νόμπελ, αλλά το συγκεκριμένο είναι το πιο πέτσινο Νόμπελ που έχω δει. Χειρότερο κι από τη Γιουρολίγδα

      Διαγραφή
  5. Τι πας και διαβάζεις ρε μαλάκα. Καλά να πάθεις. Διάβασε την άλλη φορά Brian Lumley και Νεκροσκόπο. 5 βιβλιαράκια να γουστάρεις καφρίλα, βαμπιρίλα και δολοφονίλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να σου πω, ξέρεις που θα πιούμε καφέ. Πάρε τηλέφωνο, τάδε ώρα και κράτα τα μαζί σου να τα διαβάσω. Άμα δεν μου αρέσουν θα τα κάνω άρθρο-ξεσκάτισμα στον Δούκα

      Διαγραφή
    2. Δεν τα έχω πλέον. Να πας να τα αγοράσεις ρε μουνί. Να εδώ :

      http://www.public.gr/search/public/searchResultsRefinements.jsp?trail=SRCH%253ALumley%2BBrian%253A1002%253Acccat30001&_dyncharset=UTF-8&advancedSearchForBooks=&sortOrder=ascending&fso=&parentCategoryId=cccat30001&categoryId=cat1830264pp&sortProperty=childSKUs.publicActualPrice&BookWriterConstraint=&addFacet=1002%253Acat1830264pp&BookpublisherNameConstraint=&BookTitleConstraint=&pageSize=10&RootCategorySearchConstraint=&BookPriceConstraint2=&BookPriceConstraint1=

      Διαγραφή
    3. αυτή είναι η διεύθυνση; Εγώ σκεφτόμουν να τους γράψω γράμμα, αλλά τώρα που το βλέπω δεν θα αγοράσω φάκελο, σεντόνι θ' αγοράσω

      Διαγραφή
  6. Θα το διαβάσω, γιατί όσα δεν αρέσουν σε σένα, αρέσουν σε μένα.
    Η πανούκλα του μου άρεσε, και παρόλο που σποιλαρες......εγώ θα επιμείνω να φτάσω στο τέλος.

    Κρήτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. να γιατί έφτασα εκατό χρονών και ακόμη διαβάζω κόμικς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ώπα ώπα ώπα...να κάτι που δεν περίμενα ποτέ να πω: Χωστήρα είσαι φάουλ. Κατ αρχάς το νόμπελ δεν δίνεται για κάποιο συγκεκριμμένο λογοτέχνημα αλλά για την συνολική προσφορά ενός συγγραφέα στη λογοτεχνία. Οπότε ο Καμύ δεν πήρε το Νόμπελ για τον Ξένο αλλά το πήρε επειδή είχε πάντα μπροστά του ένα τριαξονικό καροτσάκι για να κουβαλάει τα μεστά αρχίδια του. Φάουλ, λοιπόν έξω από την περιοχή για σκληρό μαρκάρισμα και κίτρινη κάρτα για τον Χωστήρα.

    Τωρα όσον αφορά τον "Ξένο", αν προσπεράσουμε την μπουρδολογία που λέει ότι "γούστα είναι αυτά" -άρα και δεν θα σου πω ότι εμένα, προφανώς, μου άρεσε- δεν μπορείς να μην αναγνωρήσεις ότι διαβάζεις ένα βιβλίο 140 σελίδων το οποίο στις πρώτες 130 σελίδες είναι σαν το καρδιογράφημα ενός πεθαμένου ζόμπι (flatline) και στις τελευταίες 10 σελίδες γαμίεται ο δίας με τον γανυμήδη (από άποψη συναισθημάτων) και θες να ξεριζώσεις το στομάχι σου με κουτάλι. Για μένα αυτό που μου προκάλεσε το συγκεκριμμένο βιβλίο δεν μου το έχει προκαλέσει κανένα άλλο. Κι αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει ο Καμύ. Εξ ου και τα τριθεόβαρα αρχίδια. Εξ ου και το Νόμπελ. Δεύτερο φάουλ για τον Χωστήρα μέσα στην περιοχή αλλά τη γλιτώνει με παρατηρήσεις καθώς κανένας διαιτητής δεν έχει τα αρχίδια να τον αποβάλει. ;) Cheers!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεκτό αδερφέ και σεβαστό, αλλά θα πάμε στο μεγάλο φάουλ του ήρωα:
      Πού βρήκε όλα αυτά τα συναισθήματα και τις εκρήξεις; Όταν δίνεις ένα back story ενός ήρωα, συνήθως λες πως απέκτησε όλη αυτή την απάθεια, που πιθανόν να είναι αποτέλεσμα πολλών εμπειριών που του δίδαξαν ότι καλύτερα να είναι σταρχίδιατου. Όμως η αφήγηση μας αφήνει να συμπεράνουμε ότι είναι έτσι εκ γενετής. Δεύτερον, δεν μας δικαιολογεί με καμία παναγία, γιατί ο Μερσώ τράβηξε την σκανδάλη και μάλιστα πέντε φορές. Αυτό θα έπρεπε να είναι μιας μορφής συναισθηματισμού, που όμως και πάλι δεν εξηγείται. Συνήθως, ένας πραγματικά απαθής, θα είχε τραβήξει μία ορά τη σκανδάλη και μάλιστα σημαδεύοντας το κεφάλι, δείγμα του ότι ακολουθεί πιστά τον ρόλο του απαθή.
      Τρίτον, γιατί πρέπει στο τέλος να φανούνε τα συναισθήματά του και η έκρηξή του; Τι έγινε; Είχαμε παρθενογέννεση συναισθηματικού ψυχισμού; Εδώ ήταν ήδη μέσα στη φυλακή, ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ μορφή στέρησης ελευθερίας κι αυτός σκεφτόταν μερικά τοπία, αλλά κυρίως τι ωραία που θα ήταν να γαμούσε τη Μαρί. Μαλάκα, μιλάμε ο τύπος δεν παίζεται έτσι. Εξίσου στωικά και με ήρεμο ενδιαφέρον αντιμετωπίζει τη δίκη του, σαν να δικάζονταν άλλος. Οκ, εδώ έχουμε επιτέλους ένα μικρό ξύπνημα, αλλά δεν διαφέρει από αυτό ενός περαστικού που βλέπει κάτι αξιοπερίεργο.
      Και τέλος, πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο μέσος αναγνώστης που δεν έχει κλείσει το βιβλίο ήδη από τα μισά του, αφού βλέπει ότι δεν υπάρχει κάτι να διαβάσει που να του εξάψει το ενδιαφέρον. Θα το δεχόμουν, αν κάποιος έχει διαβάσει τα υπόλοιπά του και ξέρει ότι δεν θα χάσει. Όμως αν ξεκινήσεις Καμύ από τον Ξένο, τότε είναι πολύ δύσκολο να ενδιαφερθείς να διαβάσεις και τα υπόλοιπα

      Διαγραφή