ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

   Ηταν ενα χλωμο παλικαρι, με επιδερμιδα λευκη σαν ξωτικου. Λεπτα χαρακτηριστικα στολιζαν το κορμι και ηταν αυτες οι μικρες λεπτομερειες στο προσωπο του (οταν καταδεχοταν να σηκωσει το βλεμμα του και αντικρυσει τη γυμνια και την ασχημια της Γης) που μαγευαν την Πλαση.
 Τοξωτα φρυδια που γεμιζαν στη μεση, εκει ακριβως που εκαναν γωνια, κανοντας τα να θυμιζουν δυο ορθανοιχτα φτερα αητου, με τεχνη φτιαγμενα, δωρα της Φυσης για να στεφανωνουν τα ματια του. Δεν τα ανασηκωνε ποτε, ομως η μορφη τους πανω στο προσωπο του ηταν μια εκδηλωση αμφισβητησης των παντων.
Σαν ενα γενετικο γιν-γιανγκ, ομως, ερχοταν τα συνεχως μισοκλειστα  βλεφαρα του να μετριασουν τη σιχαμαρα που εφτυναν τα φρυδια του.
Η οψη των ματιων του ηταν αρχαϊκη...πρωτογονη, αυτη ενος χλωμου, μοναχικου πολεμιστη που περπατουσε με το κεφαλι ελαφρα σκυφτο, κοιτωντας τον κοσμο διακριτικα, μεσα απο τις τριχες των φρυδιων του, κρυβοντας, οχι και τοσο διακριτικα ενα βλεμμα σαν κεντρι σκορπιου-εκδηλη προειδοποιηση να μεινουν ολοι μακρια του.

Πανω στους λεπτους του ωμους κρεμοταν παντα το μαυρο του αμπεχωνο και στην κορυφη ο λεπτος του λαιμος να μενει ακαλυπτος χειμωνα-καλοκαιρι.
Ειχε ξυρισει το πισω μερος των μαλλιων του, δηλαδη γυρω-γυρω και με τα χρονια η τσουλουφα του πανκη μαζευτηκε με πιαστρακι και εγινε κοτσος κυριλε μαχητη των δρομων, σαν αυτα που εχουνε τα καγκουρια λιγο πριν το σαξοραλο καρφωθει με αγαπη και ορμη πανω σε κολωνα της εθνικης (ανταλλακτικα κατεστραμενων σαξοραλων βρισκουνε το πρωι κατι αγουροξυπνημενοι μεταμοντερνοι χιπστερ και με αλυσιδιτσα τα περνανε στο λαιμο τους για να λανσαρουνε νεο κατσικοουρμπαν-λουκ να γελαμε εμεις οι κανονικοι ανθρωποι αχαχαχαχχχαα σε καλο μου παλι, ευθυμησαμε και σημερα!!!).

;)


Ομως, εδω και λιγες μερες ολα ειχαν αλλαξει.
Ο ερχομος αυτης της κοπελιτσας στο ταραγμενο μυαλο του ηρωα μας αρχισε σιγα-σιγα να τον επηρρεαζει.
Δεν ηταν μονο οτι πηγαινε στα ΤΕΙ και κρυβοταν στις αιθουσες και τα εργαστηρια για να την παρακολ...για να βλεπει στα κρυφα τι κανει ΚΑΙ ΟΧΙ γιατι ηταν κανας ψυχανωμαλος παιδεραστης (ρε μαλακες τι θα γινει ναπουμε; Χιλιες φορες το 'χω επαναλαβει οτι η Κοκκινοσκουφιτσα ειχε κλεισει τα 18 και ο ηρωας μας ηθελε συνενετικο σεξ, οποτε βασει Ποινικου Κωδικα του Νομου στο Κεφαλαιο 154, αρθρα 144 εως 146 μπλαμπλαμπλα...νααιιιεε....οκ...ναι, λεει να πατε να γαμηθειτε.)

Η ζωη του μεταβαλλονταν μερα με τη μερα: 
ενα βραδυ κοιμηθηκε χωρις αμπεχωνο και χωρις τη ζεστη παρεα της κλιτσας του. 
Ενα πρωι ηπιε καταλαθος πρασινο τσαϊ στη καφετερια και δεν αναποδογυρισε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ (παρενθεση με πολλα θαυμαστικα). 
Προχθες ειχε χαθει σε ενα στενο και ρωτησε διερχομενο μπατσο απο που να παει, χωρις να τον σωριασει χαμω ημιλιποθυμο.
Εχθες εβλεπε βιντεακια για το Χαος και τον Ψοφο στο γιουτουμπ λοιπον, οποτε καπου στη μεση εβαλε διαφημιση χαλβα, με εναν χαλβαδοπαραγωγο και τον χαλβα τον Λαζαρου

                                 ...........και δεν πατησε "skip add".

   Το εβλεπε και ο ιδιος στον εαυτο του οτι αλλαζε και αφηνε τον εαυτο του να παρασυρθει αργα, αλλα σταθερα, οδευοντας γλυκα προς τη γλυστερη πεπονοφλουδα του ερωτα, αυτη που ξαφνιαζεσαι οταν την πατας καταλαθος, μετα βρισκεσαι για λιγο στον αερα να πετας μη γνωριζοντας τι σου συμβαινει και μετα προσγειωνεσαι με τη πλατη στο πεζοδρομιο να βαστας τα παϊδια σου απο τον πονο και να γκαριζεις σα παραπονιαρικο γαϊδουρι το Μαη.

   ...φυσικα και ειχε δει την Κοκκινοσκουφιτσα να πηγαινει με το καλαθι στη γιαγια.
Οι αρχεγονες αισθησεις του δουλευαν αφηνιασμενες, καταδιωκοντας και το παραμικρο μοριο αρωματος του κορμιου της.
Σε καθε στενο, σε καθε καμαρα, πανω στα φυλλα της τσουκνιδας (πολυ ξυσιμο παιδια προχθες, αστα...).

Τωρα φορουσε και μαυρα γιαλια το πρωι να μην καρφωνεται, που ειχε να φορεσει μαυρα γυαλια απο το δημοτικο, παλια στο χωριο στη Γκιωνα που τα ειχε φερει ενας πραματευτης, αλλα επειδη ειχε φαει πολλες σαβουρες στα βραχια κυνηγωντας τα αρνια, τα πεταξε σε μια γωνια και ορκιστηκε να μην ξαναπιασει.
Να ομως που η πουτανα η Τυχη και λιγο σπρωξιμο απο το Κερασφορο Κοπαδι που λεγεται Ανασφαλειες, ο ηρωας μας μετατραπηκε απο λυκος πολεως σε κοκερ σπανιελ του σεβντα...με μαυρα γυαλια.
...προσπαθησε βεβαια να τα φορεσει και το βραδυ, με τραγελαφικα αποτελεσματα, βγαλμενα κατευθειαν απο τις παιδικες του αναμνησεις στο χωριο.

Την ακολουθουσε αορατος τα απογευματα, μαθημενος απο τη ζωη στο βουνο, να περπαταει σαν γατα και να στηνει τα αυτια του εξω απο το μικρο αγροτοσπιτο να ακουσει τι λενε οι δυο γυναικες.
Καμουφλαρισμενος πισω απο τους θαμνους να τον καλυπτει απαλα το σκοταδι. 
Ακουγε. 
Αλλοτε συμφωνουσε με τη γιαγια, αλλοτε με την εγγονη, αλλα συνηθως εβριζε απο μεσα του που ερωτευτηκε ενα τοσο αποπροσανατολισμενο γιδι οπως αυτη τη κνιτισσα που αμα της ελεγε για μολοτωφ θα νομιζε πως ηταν καμια διακυρηξη του Λενιν ή καποια μακρινη επαρχια της Σοβιετιας που πινουν βοτκα ολη μερα και τραγουδανε υμνους στην Περεστροϊκα.

...και αυτη η γιαγια...
Πως διαολο γινοταν τρακοσιω χρονω μουμια με πολλαπλο Αλτζχαϊμερ και Καταρραχτη μεχρι το λαιμο και τον επαιρνε καθε φορα χαμπαρι;;
...και ειχε και αυτη τη γαμημενη καραμπινα.
Διαολε, πονουσε η καραμπινα.
Καθε βραδυ εβγαζε ενα-ενα τα σκαγια απο τον κωλο του ιδρωκοπωντας και σκουζοντας σαν σφαχταρι.
Τις προαλλες μαλλον της ειχαν τελειωσει τα σκαγια και ηταν κι αυτος λιγο κουρασμενος και λαγοκοιμοταν πισω απο κατι πουρναρια και τον πλησιαζε απειλητικα με μια αλλη κοντοκαννη καραμπινα που την ειχε γεμισει με χοντρο αλατι. Τελευταια στιγμη την πηρε χαμπαρι και ορμησε να ξεφυγει και τον πηραν τα θραυσματα λιγο στο αριστερο αρχιδι ενω ετρεχε.

"ΑΑΑΑΑΑΧΧΧ ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑΡΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΠΑΠΑΡΙ ΤΑΣΚΕΜΠΑΜΠ ΝΑ ΣΤΟ ΔΩΣΩ ΝΑ ΤΟ ΦΑΣ ΜΕ ΓΙΑΟΥΡΤΛΟΥ ΓΑΜΙΟΛΗΗΗΗηηηηηηηηηηηηηη" ουρλιαξε πισω του σαν Ερινυα.

Το ενστικτο αυτοσυντηρισης και το γεγονος οτι δεν ηθελε να γινει ρομπα στην Κοκκινοσκουφιτσα που δεν ηταν και πολυ μακρια τον εκαναν να τρεχει αθορυβα αναμεσα στα δεντρα και να κρατιεται να μην μουγγρισει απο τον καυτο πονο στο αριστερο του μπαλακι.
Μονο οταν εφτασε σπιτι και απλωσε τα ταλαιπωρημενα του παπαρια μεσα σε μια λεκανη ζεστου νερου, καταφερε να ηρεμησει.

Καμια φορα βεβαια, η Κοκκινοσκουφιτσα ακουγε απο μακρια μερικους πυροβολισμους, αλλα πιο πολυ φοβοταν για τον κλεφτη που θα εκανε το λαθος να παει να κλεψει το σπιτι της γιαγιας. Ομως ηταν σχεδον σιγουρη -επειδη οι πυροβολισμοι ηταν συνηθως δυο-τρεις μαζι- οτι μαλλον προκειται για κανενα κουναβι ή καποιο αλλο πραγματικα πολυ ατυχο ζωο.
Αν ηξερε βεβαια ο ανατρεπτικος μας Τριστανος οτι η προλεταριακη του Ιζολδη τον νομιζε για κουναβι, τοτε θα την ειχε χωρισει δεκα φορες στο μυαλο του και θα γυριζε πισω στο βουνο να αρμεγει γιδες και να πηζει μυτζιθρες.

  Σε μια αλλη γωνια της πολης, η ωρα ηταν καταλληλη για εναν υπερμεγεθη φωτογραφο να παρει την μηχανη του και να κινησει για ενα απομακρο μερος που οι φημες λενε πως κυκλοφορει μια μισοτρελη γιαγια με καραμπινα.
Η Γενειαδα του τιναξε απο πανω της κατι ψιχουλα απο μια μισοφαγωμενη γκοφρετα πρωτεϊνης και χαϊδεψε απαλα τους κοιλιακους της, ριχνοντας και ενα ρουφηχτο φιλι στα γραμμωμενα της δικεφαλα. Επειτα καθισε απαλα πανω στο τουμπανιασμενο του στηθος και απολαυσε τη βολτα στα προαστια.

  Η ωρα οχτω και μιση και ο καλοκαιρινος ηλιος ηδη αρχισε το ταξιδι του πισω απο τα αγερωχα βουνα.
Ηταν η πιο ομορφη ωρα. Τοτε που το φως πεφτει πανω σε τυχαια αντικειμενα υπο την καλυτερη γωνια, εξασφαλιζοντας μια τελεια ληψη, ενα νεο αριστουργημα, μια νεα ιστορια.
Αναμεσα στους θαμνους ενα μισολιωμενο προφυλακτικο υποσχοταν πολλες δεσμιδες φραγκα ηλιθιων πλουσιων στη νεα του κολλεξιον. Το φως ομως δεν επεφτε σωστα και οσες κυκλες κι αν εφερε δεν γινοταν τιποτα.
Αλειψε γρηγορα τους τετρακεφαλους με μπεϊμπυ-οϊλ και χτυπωντας μια ηλιαχτιδα στην καρωτιδα την εστειλε μισολιποθυμη να φωτισει σωστα τη μισολιωμενη καποτα.

Βουαλα!!!!
Κλιτς-κλιτς
Κλιτς-κλιτς
Κλιτς-κλιτς

Τέλεια!!!

Περπατουσε αθορυβα να μην ενοχλησει την γιαγιουλα και βγει απ' το σπιτι με την καραμπινα.
Η Τεχνη ειναι σημαντικη, αλλα οι ραχαιοι που δεν ειναι τρυπιοι απο τα σκαγια ειναι ακομα πιο σημαντικοι.
Σκουπισε γρηγορα τα λαδια απο το μπουτι του για να μην τον δει κανεις και συνεχισε προσεκτικα να προκαλει την τυχη του.

Απειχαν μολις πεντε μετρα ο ενας απο τον αλλο, αλλα απορροφημενοι οπως ηταν και οι δυο με τις εμμονες τους δεν ενιωσαν ο ενας την παρουσια του αλλου.

Αααα μια παρατημενη κλιτσα!!!! (κλιτς-κλις)
Χρρρμαχχχμμμμγκρρρρρρ           (γκρρρρρρρ)
Η Παλη των Ταξεων                   (λαλαλατραλαλα)
Πιο κουμμουνι πεθαινεις           (ηχος μασελας)              

   
                               ....αν....



To be continued