ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

   Η Κοκκινοσκουφιτσα δεν ηταν ενα ακομα ανεμελο κοριτσακι με μηδεν εγνοιες

   Η Κοκκινοσκουφιτσα δεν ειχε ζησει την παιδικη της ηλικια οπως θα επρεπε να την ζει καθε παιδακι. περνωντας τον χρονο της με παιχνιδια και σκανταλιες χωρις συνεπειες

   Η Κοκκινοσκουφιτσα με το που σταματησε να κατουρα τη νυχτα το κρεβατι της και να χρησιμοποιει το γκιογκιο σε τακτικη φαση, εισειλθε στο βιαιο κοσμο της πραγματικοτητας


   Παιδι βιοπαλαιστων, εμαθε απο πολυ νωρις οτι το σπιτι ειναι ενας χωρος ευθυνων, το σχολειο ενα μερος οπου αλλα παιδακια τρωνε κρουασαν και σαντουιτσακια και αλλα ψωμοτυρι και οτι το σουπερμαρκετ που πηγαινε με τη μαμα μια φορα την εβδομαδα, ηταν ενα μερος οπου κοιτουσες τις λιχουδιες στα ραφια αλλα δεν αγγιζες. 
    Σαν να μην εφταναν ολα αυτα, πριν μερικα χρονια η γιαγια της, που εμενε μαζι τους στο σπιτι, διαγνωστηκε με μια, σπανιας μορφης, γεροντικη ανοια που ειχε ως αποτελεσμα να παρουσιαζει συμπτωματα Τουρετ...
Ξυπνουσε η καημενουλα το πρωι και ενω ηθελε να πει "καλημερα παιδια μου, αλλη μια ομορφη μερα ξημερωσε", εντουτοις, απο τα σφιγμενα σαν μεγγενες της κολασεως δοντια της εβγαινε κατι σαν "ωωω γαμω τω Χριστω παλι σημερα...φτιαξε καφε μη γαμησω κανα κωλο εδωμεσα".

Μετα απο απειρους καυγαδες με τους γειτονες οτι, ναι μεν καταλαβαινουν, αλλα εχουν και μικρα παιδια που δεν πρεπει να ακουν απο τοσο μικρη ηλικια τετοια βαρια καντηλια (λες και στο σχολειο ψαλλουνε το "ωσαννα" και στο διαλειμμα χειροτονουν το ενα το αλλο διακονο), οι γονεις της Κοκκινοσκουφιτσας αναγκαστηκαν να μετακινησουν τη γιαγια σε ενα απομακρο σπιτακι που ειχαν κληρονομησει απο τον παππου καπου στα δυτικα προαστια της πολης. Ενα σπιτακι μικρο με δυο δωματια. Ασβεστωμενο και ευηλιο, μακρια απο αλλα σπιτια για την αποφυγη παρεξηγησεων, ηταν το ιδανικο μερος για να περασει τα λιγα χρονια που της ειχαν απομεινει. Της πηραν και ενα μεταχειρισμενο στρωμα απο καποια φοιτητρια που εφυγε για την πολη της και της αγορασαν και ενα κινητο Nokia, παλι σε πληρη αντιθεση με αλλους αναλγητους παραμυθαδες του παρελθοντος που πετουσαν τις γιαγιουλες μες στο δασος χωρις ουτε καν ενα ταχυδρομικο περιστερι και μια παπια να κανουν την αναγκη τους.

ΑΔΕΡΦΟΙ ΓΚΡΙΜ ΚΟΥΦΑΛΕΣ-ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ

Ετσι λοιπον η γιαγια τσιλαρε πανω στο κρεβατι, αλλα οχι για πολυ γιατι εβγαινε και εξω απ' το σπιτι να καθαρισει την αυλη και να ριξει καμια χριστοπαναγια, χαιρετιζοντας το πρωινο κελαϊδημα των πουλιων και συνηθως τα σιγονταριζε τραγουδωντας με αυτη τη σκληρη γεροντιστικη της φωνη τους που εκανε τα κοκαλα του Απολλωνα και αλλων γνωστων, αρχαιων καλλιτεχνων να τριζουν απο φοβο και φαλτσο: "πως το τριιιι πως το τριιιιι, πως το τριβουν το πιπεριιιι, πως το τριβουν το πιπερι του διαολου οι καλογεροι...".

   Καθε μερα, το απογευματακι μετα τη σχολη πηγαινε η Κοκκινοσκουφιτσα στο σπιτι της γιαγιας να της φερει φαγητο και να της κανει λιγο παρεα.

-καλως το κουμμουνι. Τι σκατα συσσιτιο ειχε σημερα στο γκουλακ;
-κοκκινιστο μοσχαρακι και μακαρονια γιαγιουλα!!

...της απαντουσε η Κοκκινοσκουφιτσα χαμογελοντας.
Βαθια μεσα της πιστευε οτι η γιαγια υποκρινοταν ολη αυτη τη φαση με το συνδρομο Τουρετ και οτι στην πραγματικοτητα τα 'χε τετρακοσια, αλλα προσπαθουσε καπως να αμυνθει απεναντι σε μια ολοενα και πιο απανθρωπη και πουτανα κωλοκοινωνια.

-μπαααα;;; Ειχατε και στη περεστροϊκα κοκκινιστο μοσχαρακι, που αμα δεν επεφτε η σοβιετια, θα τρωγατε ακομα καστανοχωμα και χιονι
-...εδω εχει και ψωμακι...
-αααα, εχει γενεθλια σημερα ο Λενιν και σας δωσανε και ψωμι; Μπραβο, μπραβο!

(ειδατε τι εγινε εδω; Δεν εβρισε. Ειρωνευτηκε!)


   Ομως, εδω και λιγες μερες η γιαγια αρχισε να αισθανεται οτι καποιος την παρακολουθει εξω απ' το σπιτι της.
Συρσιματα στους θαμνους, θροϊσματα φυλλων χωρις να φυσαει και σπασιματα κλαριων.
Ολα αυτα τα ακουγε πεντακαθαρα, αλλα ηταν τις ωρες που η εγγονη της ερχοταν στο σπιτι. 
Δεν ηθελε, παρολ' αυτα να της πει κατι για να μην την ανησυχησει. Φοβοταν πως αν ελεγε τιποτα θα την επαιρναν απο το μικρο και βολικο της σπιτακι και θα την ξαναφερναν παλι στη κωλογειτονια με τους μαλακες.
Ετσι περιμενε καθε βραδακι να απομακρυνθει η μικρη και τοτε ζωνοταν το Nokia στη μεση με το νουμερο των γονιων στο speed-dial και εβγαινε εξω με τον Μπιμπικο, την πιστη της κοντοκανη καραμπινα και γεμιζε την Πλαση μολυβι και ψοφο.
Μπααααμμ
Μπαααααμ
Μπαααααμ
Ειχε καταγαμησει τα παντα!!!

Ο Μπιμπικος ομως ηταν της παλιας σχολης καραμπινα και ειχε γερο κλωτσημα. Ετσι, καθε μπαλοτια εστελνε με βια τη καημενη τη γριουλα τρια μετρα πισω το ανασκελο, πανω στα παρτερια με τους καντιφεδες και τις μπιγκονιες να κειτεται στα τσακισμενα κλωναρια, να φτυνει φυλλωσιες και να βριζει ασυστολα. 
Μπορει το χτυπαριδι να τη βαρουσε δυνατα στον ωμο και τη μεση, αλλα αυτη εκει, ακλονητη, σαν βραχος με πολυ ασχημο λεξιλογιο.
Οποιο τσογλανι κι αν ηταν αυτο επρεπε να πληρωσει.

ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΜ (ξανα πισω φουνταριστη στα ραδικια)

Γυρω-γυρω το σπιτι ειχε γινει Βοσνια-Ερζεγοβινη και  δεν ηταν σπανιες οι φορες που καποια πρωινα εβρισκε και κανενα λαγο ή καμια περδικα, νεκρα απο τα βραδινα της βολια. Τοτε, κρατωντας ψηλα το ατυχο ζωο, και ενω ο ηλιος εριχνε τις πρωτες του ακτινες πανω στη ξεφτισμενη της ρομπα, κανοντας την να μοιαζει με μπαρουτοκαπνισμενη Σουλιωτισσα, μονολογουσε δαγκωνοντας με οργη τον διπλωμενο της δεικτη του χεριου στη σφιγμενη της γροθια "αααα ααααααχ καποια μερα θα σε πετυχω μουνοπανο και θα σου κανω το κωλο δαντελα στα σκαγια"

Μια-δυο φορες μαλιστα της φανηκε μεσα στο μισοσκοταδο οτι ειδε μια πελωρια, μαυρη και μαλλιαρη σκια να ξεγλυστρα μακρια της και λιγο πριν εξαφανιστει, σαν να πισωγυρισε το βλεμμα της. Σαν να διακρινε μαλιστα δυο καταγαλανα σαν ζαφειρενιες φωτιες, ματια, να την κοιτουν στιγμιαια και να χανονται στο σκοταδι...

ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΜ (ωωωω να σου γαμ...)
ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΜ (ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΟΡΧΙΔΕΕΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΜΟΥ ΓΑΜΩΩΩΩ)

...και οπως παντα

to be continued!