ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

   Ηταν ενα χλωμο παλικαρι, με επιδερμιδα λευκη σαν ξωτικου. Λεπτα χαρακτηριστικα στολιζαν το κορμι και ηταν αυτες οι μικρες λεπτομερειες στο προσωπο του (οταν καταδεχοταν να σηκωσει το βλεμμα του και αντικρυσει τη γυμνια και την ασχημια της Γης) που μαγευαν την Πλαση.
 Τοξωτα φρυδια που γεμιζαν στη μεση, εκει ακριβως που εκαναν γωνια, κανοντας τα να θυμιζουν δυο ορθανοιχτα φτερα αητου, με τεχνη φτιαγμενα, δωρα της Φυσης για να στεφανωνουν τα ματια του. Δεν τα ανασηκωνε ποτε, ομως η μορφη τους πανω στο προσωπο του ηταν μια εκδηλωση αμφισβητησης των παντων.
Σαν ενα γενετικο γιν-γιανγκ, ομως, ερχοταν τα συνεχως μισοκλειστα  βλεφαρα του να μετριασουν τη σιχαμαρα που εφτυναν τα φρυδια του.
Η οψη των ματιων του ηταν αρχαϊκη...πρωτογονη, αυτη ενος χλωμου, μοναχικου πολεμιστη που περπατουσε με το κεφαλι ελαφρα σκυφτο, κοιτωντας τον κοσμο διακριτικα, μεσα απο τις τριχες των φρυδιων του, κρυβοντας, οχι και τοσο διακριτικα ενα βλεμμα σαν κεντρι σκορπιου-εκδηλη προειδοποιηση να μεινουν ολοι μακρια του.

Πανω στους λεπτους του ωμους κρεμοταν παντα το μαυρο του αμπεχωνο και στην κορυφη ο λεπτος του λαιμος να μενει ακαλυπτος χειμωνα-καλοκαιρι.
Ειχε ξυρισει το πισω μερος των μαλλιων του, δηλαδη γυρω-γυρω και με τα χρονια η τσουλουφα του πανκη μαζευτηκε με πιαστρακι και εγινε κοτσος κυριλε μαχητη των δρομων, σαν αυτα που εχουνε τα καγκουρια λιγο πριν το σαξοραλο καρφωθει με αγαπη και ορμη πανω σε κολωνα της εθνικης (ανταλλακτικα κατεστραμενων σαξοραλων βρισκουνε το πρωι κατι αγουροξυπνημενοι μεταμοντερνοι χιπστερ και με αλυσιδιτσα τα περνανε στο λαιμο τους για να λανσαρουνε νεο κατσικοουρμπαν-λουκ να γελαμε εμεις οι κανονικοι ανθρωποι αχαχαχαχχχαα σε καλο μου παλι, ευθυμησαμε και σημερα!!!).

;)


Ομως, εδω και λιγες μερες ολα ειχαν αλλαξει.
Ο ερχομος αυτης της κοπελιτσας στο ταραγμενο μυαλο του ηρωα μας αρχισε σιγα-σιγα να τον επηρρεαζει.
Δεν ηταν μονο οτι πηγαινε στα ΤΕΙ και κρυβοταν στις αιθουσες και τα εργαστηρια για να την παρακολ...για να βλεπει στα κρυφα τι κανει ΚΑΙ ΟΧΙ γιατι ηταν κανας ψυχανωμαλος παιδεραστης (ρε μαλακες τι θα γινει ναπουμε; Χιλιες φορες το 'χω επαναλαβει οτι η Κοκκινοσκουφιτσα ειχε κλεισει τα 18 και ο ηρωας μας ηθελε συνενετικο σεξ, οποτε βασει Ποινικου Κωδικα του Νομου στο Κεφαλαιο 154, αρθρα 144 εως 146 μπλαμπλαμπλα...νααιιιεε....οκ...ναι, λεει να πατε να γαμηθειτε.)

Η ζωη του μεταβαλλονταν μερα με τη μερα: 
ενα βραδυ κοιμηθηκε χωρις αμπεχωνο και χωρις τη ζεστη παρεα της κλιτσας του. 
Ενα πρωι ηπιε καταλαθος πρασινο τσαϊ στη καφετερια και δεν αναποδογυρισε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ (παρενθεση με πολλα θαυμαστικα). 
Προχθες ειχε χαθει σε ενα στενο και ρωτησε διερχομενο μπατσο απο που να παει, χωρις να τον σωριασει χαμω ημιλιποθυμο.
Εχθες εβλεπε βιντεακια για το Χαος και τον Ψοφο στο γιουτουμπ λοιπον, οποτε καπου στη μεση εβαλε διαφημιση χαλβα, με εναν χαλβαδοπαραγωγο και τον χαλβα τον Λαζαρου

                                 ...........και δεν πατησε "skip add".

   Το εβλεπε και ο ιδιος στον εαυτο του οτι αλλαζε και αφηνε τον εαυτο του να παρασυρθει αργα, αλλα σταθερα, οδευοντας γλυκα προς τη γλυστερη πεπονοφλουδα του ερωτα, αυτη που ξαφνιαζεσαι οταν την πατας καταλαθος, μετα βρισκεσαι για λιγο στον αερα να πετας μη γνωριζοντας τι σου συμβαινει και μετα προσγειωνεσαι με τη πλατη στο πεζοδρομιο να βαστας τα παϊδια σου απο τον πονο και να γκαριζεις σα παραπονιαρικο γαϊδουρι το Μαη.

   ...φυσικα και ειχε δει την Κοκκινοσκουφιτσα να πηγαινει με το καλαθι στη γιαγια.
Οι αρχεγονες αισθησεις του δουλευαν αφηνιασμενες, καταδιωκοντας και το παραμικρο μοριο αρωματος του κορμιου της.
Σε καθε στενο, σε καθε καμαρα, πανω στα φυλλα της τσουκνιδας (πολυ ξυσιμο παιδια προχθες, αστα...).

Τωρα φορουσε και μαυρα γιαλια το πρωι να μην καρφωνεται, που ειχε να φορεσει μαυρα γυαλια απο το δημοτικο, παλια στο χωριο στη Γκιωνα που τα ειχε φερει ενας πραματευτης, αλλα επειδη ειχε φαει πολλες σαβουρες στα βραχια κυνηγωντας τα αρνια, τα πεταξε σε μια γωνια και ορκιστηκε να μην ξαναπιασει.
Να ομως που η πουτανα η Τυχη και λιγο σπρωξιμο απο το Κερασφορο Κοπαδι που λεγεται Ανασφαλειες, ο ηρωας μας μετατραπηκε απο λυκος πολεως σε κοκερ σπανιελ του σεβντα...με μαυρα γυαλια.
...προσπαθησε βεβαια να τα φορεσει και το βραδυ, με τραγελαφικα αποτελεσματα, βγαλμενα κατευθειαν απο τις παιδικες του αναμνησεις στο χωριο.

Την ακολουθουσε αορατος τα απογευματα, μαθημενος απο τη ζωη στο βουνο, να περπαταει σαν γατα και να στηνει τα αυτια του εξω απο το μικρο αγροτοσπιτο να ακουσει τι λενε οι δυο γυναικες.
Καμουφλαρισμενος πισω απο τους θαμνους να τον καλυπτει απαλα το σκοταδι. 
Ακουγε. 
Αλλοτε συμφωνουσε με τη γιαγια, αλλοτε με την εγγονη, αλλα συνηθως εβριζε απο μεσα του που ερωτευτηκε ενα τοσο αποπροσανατολισμενο γιδι οπως αυτη τη κνιτισσα που αμα της ελεγε για μολοτωφ θα νομιζε πως ηταν καμια διακυρηξη του Λενιν ή καποια μακρινη επαρχια της Σοβιετιας που πινουν βοτκα ολη μερα και τραγουδανε υμνους στην Περεστροϊκα.

...και αυτη η γιαγια...
Πως διαολο γινοταν τρακοσιω χρονω μουμια με πολλαπλο Αλτζχαϊμερ και Καταρραχτη μεχρι το λαιμο και τον επαιρνε καθε φορα χαμπαρι;;
...και ειχε και αυτη τη γαμημενη καραμπινα.
Διαολε, πονουσε η καραμπινα.
Καθε βραδυ εβγαζε ενα-ενα τα σκαγια απο τον κωλο του ιδρωκοπωντας και σκουζοντας σαν σφαχταρι.
Τις προαλλες μαλλον της ειχαν τελειωσει τα σκαγια και ηταν κι αυτος λιγο κουρασμενος και λαγοκοιμοταν πισω απο κατι πουρναρια και τον πλησιαζε απειλητικα με μια αλλη κοντοκαννη καραμπινα που την ειχε γεμισει με χοντρο αλατι. Τελευταια στιγμη την πηρε χαμπαρι και ορμησε να ξεφυγει και τον πηραν τα θραυσματα λιγο στο αριστερο αρχιδι ενω ετρεχε.

"ΑΑΑΑΑΑΧΧΧ ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑΡΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΠΑΠΑΡΙ ΤΑΣΚΕΜΠΑΜΠ ΝΑ ΣΤΟ ΔΩΣΩ ΝΑ ΤΟ ΦΑΣ ΜΕ ΓΙΑΟΥΡΤΛΟΥ ΓΑΜΙΟΛΗΗΗΗηηηηηηηηηηηηηη" ουρλιαξε πισω του σαν Ερινυα.

Το ενστικτο αυτοσυντηρισης και το γεγονος οτι δεν ηθελε να γινει ρομπα στην Κοκκινοσκουφιτσα που δεν ηταν και πολυ μακρια τον εκαναν να τρεχει αθορυβα αναμεσα στα δεντρα και να κρατιεται να μην μουγγρισει απο τον καυτο πονο στο αριστερο του μπαλακι.
Μονο οταν εφτασε σπιτι και απλωσε τα ταλαιπωρημενα του παπαρια μεσα σε μια λεκανη ζεστου νερου, καταφερε να ηρεμησει.

Καμια φορα βεβαια, η Κοκκινοσκουφιτσα ακουγε απο μακρια μερικους πυροβολισμους, αλλα πιο πολυ φοβοταν για τον κλεφτη που θα εκανε το λαθος να παει να κλεψει το σπιτι της γιαγιας. Ομως ηταν σχεδον σιγουρη -επειδη οι πυροβολισμοι ηταν συνηθως δυο-τρεις μαζι- οτι μαλλον προκειται για κανενα κουναβι ή καποιο αλλο πραγματικα πολυ ατυχο ζωο.
Αν ηξερε βεβαια ο ανατρεπτικος μας Τριστανος οτι η προλεταριακη του Ιζολδη τον νομιζε για κουναβι, τοτε θα την ειχε χωρισει δεκα φορες στο μυαλο του και θα γυριζε πισω στο βουνο να αρμεγει γιδες και να πηζει μυτζιθρες.

  Σε μια αλλη γωνια της πολης, η ωρα ηταν καταλληλη για εναν υπερμεγεθη φωτογραφο να παρει την μηχανη του και να κινησει για ενα απομακρο μερος που οι φημες λενε πως κυκλοφορει μια μισοτρελη γιαγια με καραμπινα.
Η Γενειαδα του τιναξε απο πανω της κατι ψιχουλα απο μια μισοφαγωμενη γκοφρετα πρωτεϊνης και χαϊδεψε απαλα τους κοιλιακους της, ριχνοντας και ενα ρουφηχτο φιλι στα γραμμωμενα της δικεφαλα. Επειτα καθισε απαλα πανω στο τουμπανιασμενο του στηθος και απολαυσε τη βολτα στα προαστια.

  Η ωρα οχτω και μιση και ο καλοκαιρινος ηλιος ηδη αρχισε το ταξιδι του πισω απο τα αγερωχα βουνα.
Ηταν η πιο ομορφη ωρα. Τοτε που το φως πεφτει πανω σε τυχαια αντικειμενα υπο την καλυτερη γωνια, εξασφαλιζοντας μια τελεια ληψη, ενα νεο αριστουργημα, μια νεα ιστορια.
Αναμεσα στους θαμνους ενα μισολιωμενο προφυλακτικο υποσχοταν πολλες δεσμιδες φραγκα ηλιθιων πλουσιων στη νεα του κολλεξιον. Το φως ομως δεν επεφτε σωστα και οσες κυκλες κι αν εφερε δεν γινοταν τιποτα.
Αλειψε γρηγορα τους τετρακεφαλους με μπεϊμπυ-οϊλ και χτυπωντας μια ηλιαχτιδα στην καρωτιδα την εστειλε μισολιποθυμη να φωτισει σωστα τη μισολιωμενη καποτα.

Βουαλα!!!!
Κλιτς-κλιτς
Κλιτς-κλιτς
Κλιτς-κλιτς

Τέλεια!!!

Περπατουσε αθορυβα να μην ενοχλησει την γιαγιουλα και βγει απ' το σπιτι με την καραμπινα.
Η Τεχνη ειναι σημαντικη, αλλα οι ραχαιοι που δεν ειναι τρυπιοι απο τα σκαγια ειναι ακομα πιο σημαντικοι.
Σκουπισε γρηγορα τα λαδια απο το μπουτι του για να μην τον δει κανεις και συνεχισε προσεκτικα να προκαλει την τυχη του.

Απειχαν μολις πεντε μετρα ο ενας απο τον αλλο, αλλα απορροφημενοι οπως ηταν και οι δυο με τις εμμονες τους δεν ενιωσαν ο ενας την παρουσια του αλλου.

Αααα μια παρατημενη κλιτσα!!!! (κλιτς-κλις)
Χρρρμαχχχμμμμγκρρρρρρ           (γκρρρρρρρ)
Η Παλη των Ταξεων                   (λαλαλατραλαλα)
Πιο κουμμουνι πεθαινεις           (ηχος μασελας)              

   
                               ....αν....



To be continued

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

   Η Κοκκινοσκουφιτσα δεν ηταν ενα ακομα ανεμελο κοριτσακι με μηδεν εγνοιες

   Η Κοκκινοσκουφιτσα δεν ειχε ζησει την παιδικη της ηλικια οπως θα επρεπε να την ζει καθε παιδακι. περνωντας τον χρονο της με παιχνιδια και σκανταλιες χωρις συνεπειες

   Η Κοκκινοσκουφιτσα με το που σταματησε να κατουρα τη νυχτα το κρεβατι της και να χρησιμοποιει το γκιογκιο σε τακτικη φαση, εισειλθε στο βιαιο κοσμο της πραγματικοτητας


   Παιδι βιοπαλαιστων, εμαθε απο πολυ νωρις οτι το σπιτι ειναι ενας χωρος ευθυνων, το σχολειο ενα μερος οπου αλλα παιδακια τρωνε κρουασαν και σαντουιτσακια και αλλα ψωμοτυρι και οτι το σουπερμαρκετ που πηγαινε με τη μαμα μια φορα την εβδομαδα, ηταν ενα μερος οπου κοιτουσες τις λιχουδιες στα ραφια αλλα δεν αγγιζες. 
    Σαν να μην εφταναν ολα αυτα, πριν μερικα χρονια η γιαγια της, που εμενε μαζι τους στο σπιτι, διαγνωστηκε με μια, σπανιας μορφης, γεροντικη ανοια που ειχε ως αποτελεσμα να παρουσιαζει συμπτωματα Τουρετ...
Ξυπνουσε η καημενουλα το πρωι και ενω ηθελε να πει "καλημερα παιδια μου, αλλη μια ομορφη μερα ξημερωσε", εντουτοις, απο τα σφιγμενα σαν μεγγενες της κολασεως δοντια της εβγαινε κατι σαν "ωωω γαμω τω Χριστω παλι σημερα...φτιαξε καφε μη γαμησω κανα κωλο εδωμεσα".

Μετα απο απειρους καυγαδες με τους γειτονες οτι, ναι μεν καταλαβαινουν, αλλα εχουν και μικρα παιδια που δεν πρεπει να ακουν απο τοσο μικρη ηλικια τετοια βαρια καντηλια (λες και στο σχολειο ψαλλουνε το "ωσαννα" και στο διαλειμμα χειροτονουν το ενα το αλλο διακονο), οι γονεις της Κοκκινοσκουφιτσας αναγκαστηκαν να μετακινησουν τη γιαγια σε ενα απομακρο σπιτακι που ειχαν κληρονομησει απο τον παππου καπου στα δυτικα προαστια της πολης. Ενα σπιτακι μικρο με δυο δωματια. Ασβεστωμενο και ευηλιο, μακρια απο αλλα σπιτια για την αποφυγη παρεξηγησεων, ηταν το ιδανικο μερος για να περασει τα λιγα χρονια που της ειχαν απομεινει. Της πηραν και ενα μεταχειρισμενο στρωμα απο καποια φοιτητρια που εφυγε για την πολη της και της αγορασαν και ενα κινητο Nokia, παλι σε πληρη αντιθεση με αλλους αναλγητους παραμυθαδες του παρελθοντος που πετουσαν τις γιαγιουλες μες στο δασος χωρις ουτε καν ενα ταχυδρομικο περιστερι και μια παπια να κανουν την αναγκη τους.

ΑΔΕΡΦΟΙ ΓΚΡΙΜ ΚΟΥΦΑΛΕΣ-ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ

Ετσι λοιπον η γιαγια τσιλαρε πανω στο κρεβατι, αλλα οχι για πολυ γιατι εβγαινε και εξω απ' το σπιτι να καθαρισει την αυλη και να ριξει καμια χριστοπαναγια, χαιρετιζοντας το πρωινο κελαϊδημα των πουλιων και συνηθως τα σιγονταριζε τραγουδωντας με αυτη τη σκληρη γεροντιστικη της φωνη τους που εκανε τα κοκαλα του Απολλωνα και αλλων γνωστων, αρχαιων καλλιτεχνων να τριζουν απο φοβο και φαλτσο: "πως το τριιιι πως το τριιιιι, πως το τριβουν το πιπεριιιι, πως το τριβουν το πιπερι του διαολου οι καλογεροι...".

   Καθε μερα, το απογευματακι μετα τη σχολη πηγαινε η Κοκκινοσκουφιτσα στο σπιτι της γιαγιας να της φερει φαγητο και να της κανει λιγο παρεα.

-καλως το κουμμουνι. Τι σκατα συσσιτιο ειχε σημερα στο γκουλακ;
-κοκκινιστο μοσχαρακι και μακαρονια γιαγιουλα!!

...της απαντουσε η Κοκκινοσκουφιτσα χαμογελοντας.
Βαθια μεσα της πιστευε οτι η γιαγια υποκρινοταν ολη αυτη τη φαση με το συνδρομο Τουρετ και οτι στην πραγματικοτητα τα 'χε τετρακοσια, αλλα προσπαθουσε καπως να αμυνθει απεναντι σε μια ολοενα και πιο απανθρωπη και πουτανα κωλοκοινωνια.

-μπαααα;;; Ειχατε και στη περεστροϊκα κοκκινιστο μοσχαρακι, που αμα δεν επεφτε η σοβιετια, θα τρωγατε ακομα καστανοχωμα και χιονι
-...εδω εχει και ψωμακι...
-αααα, εχει γενεθλια σημερα ο Λενιν και σας δωσανε και ψωμι; Μπραβο, μπραβο!

(ειδατε τι εγινε εδω; Δεν εβρισε. Ειρωνευτηκε!)


   Ομως, εδω και λιγες μερες η γιαγια αρχισε να αισθανεται οτι καποιος την παρακολουθει εξω απ' το σπιτι της.
Συρσιματα στους θαμνους, θροϊσματα φυλλων χωρις να φυσαει και σπασιματα κλαριων.
Ολα αυτα τα ακουγε πεντακαθαρα, αλλα ηταν τις ωρες που η εγγονη της ερχοταν στο σπιτι. 
Δεν ηθελε, παρολ' αυτα να της πει κατι για να μην την ανησυχησει. Φοβοταν πως αν ελεγε τιποτα θα την επαιρναν απο το μικρο και βολικο της σπιτακι και θα την ξαναφερναν παλι στη κωλογειτονια με τους μαλακες.
Ετσι περιμενε καθε βραδακι να απομακρυνθει η μικρη και τοτε ζωνοταν το Nokia στη μεση με το νουμερο των γονιων στο speed-dial και εβγαινε εξω με τον Μπιμπικο, την πιστη της κοντοκανη καραμπινα και γεμιζε την Πλαση μολυβι και ψοφο.
Μπααααμμ
Μπαααααμ
Μπαααααμ
Ειχε καταγαμησει τα παντα!!!

Ο Μπιμπικος ομως ηταν της παλιας σχολης καραμπινα και ειχε γερο κλωτσημα. Ετσι, καθε μπαλοτια εστελνε με βια τη καημενη τη γριουλα τρια μετρα πισω το ανασκελο, πανω στα παρτερια με τους καντιφεδες και τις μπιγκονιες να κειτεται στα τσακισμενα κλωναρια, να φτυνει φυλλωσιες και να βριζει ασυστολα. 
Μπορει το χτυπαριδι να τη βαρουσε δυνατα στον ωμο και τη μεση, αλλα αυτη εκει, ακλονητη, σαν βραχος με πολυ ασχημο λεξιλογιο.
Οποιο τσογλανι κι αν ηταν αυτο επρεπε να πληρωσει.

ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΜ (ξανα πισω φουνταριστη στα ραδικια)

Γυρω-γυρω το σπιτι ειχε γινει Βοσνια-Ερζεγοβινη και  δεν ηταν σπανιες οι φορες που καποια πρωινα εβρισκε και κανενα λαγο ή καμια περδικα, νεκρα απο τα βραδινα της βολια. Τοτε, κρατωντας ψηλα το ατυχο ζωο, και ενω ο ηλιος εριχνε τις πρωτες του ακτινες πανω στη ξεφτισμενη της ρομπα, κανοντας την να μοιαζει με μπαρουτοκαπνισμενη Σουλιωτισσα, μονολογουσε δαγκωνοντας με οργη τον διπλωμενο της δεικτη του χεριου στη σφιγμενη της γροθια "αααα ααααααχ καποια μερα θα σε πετυχω μουνοπανο και θα σου κανω το κωλο δαντελα στα σκαγια"

Μια-δυο φορες μαλιστα της φανηκε μεσα στο μισοσκοταδο οτι ειδε μια πελωρια, μαυρη και μαλλιαρη σκια να ξεγλυστρα μακρια της και λιγο πριν εξαφανιστει, σαν να πισωγυρισε το βλεμμα της. Σαν να διακρινε μαλιστα δυο καταγαλανα σαν ζαφειρενιες φωτιες, ματια, να την κοιτουν στιγμιαια και να χανονται στο σκοταδι...

ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΜ (ωωωω να σου γαμ...)
ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΜ (ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΟΡΧΙΔΕΕΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΜΟΥ ΓΑΜΩΩΩΩ)

...και οπως παντα

to be continued!

                                                                

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

   Παραλληλα, σε μια αλλη ακρη της πολης, πιο ζεστη και πιο φιλικη, γεματη φως και ατοφιο, στιβαρο καταναλωτισμο, περπατουσε ανεμελα μια παρεα νεαρων αντρων που μολις ειχαν τελειωσει την προπονηση τους στο γυμναστηριο. Περπατουσαν και ρουφουσαν τα πρωτεϊνουχα σεηκ τους απ' το καλαμακι σαν μια ορχηστρα πνευστων που κανει προβα. Ομως, αντι για τον εκνευριστικο ηχο σφαγμενης γιδας που βγαζει το φαγκοτο ή το ουρλιαχτο του τραγου που τον ευνουχιζουν, οπως δηλαδη ακουγεται οταν παιζεις κλαρινο και αλτο σαξοφωνο, ακουγονταν η θεαρεστη Συμφωνια της Μπουρμπουληθρας που μαγευει γερους και μικρα παιδια απανταχου.
   Η παρεα-κουιντετο περπατουσε αγερωχη αναμεσα στον κοσμο και τραβουσε την προσοχη των διερχομενων, οχι μονο λογω του μπεϊμπυ-οϊλ που γυαλιζε πανω στα τουμπανιασμενα τους μπρατσα, οχι μονο επειδη περπατουσαν σα συγκαμμενες χηνες που βγηκαν για τσαρκα στην εξοχη να τιναξουν τετρακεφαλους και να σπασουν τ' αρχιδια του κοσμου με τις στριγγλιες τους, αλλα και διοτι στο κεντρο αυτου του κοπαδιου, αρχηγος ηταν ο Νικος, ή αλλιως "ο Ξυλοκοπος", που του ειχαν βγαλει το παρατσουκλι λογω της φανταστικης του γενειαδας που ηταν τοσο γαματη και στιβαρη που ειχε η ιδια το δικο της σεηκ να ρουφαει μπριγιαντινες και αρωματικα λαδια με το καλαμακι.

   Ο Νικος απο μικρος, ονειρο του ηταν να γινει τουμπανος.

Αυτο...

Αν περιμενετε καποια βαθια ιστορια να κρυβεται πισω απο την εμμονη του να τραβαει νταλικες, ετσι για να νιωσει λιγο αντισταση, κακως περιμενετε. Το μαγαζι εκλεισε, αυριο παλ....οχι, αυριο ειναι Κυριακη. Απο Δευτερα παιδακια που θα εχουμε νεες παραλαβες.

   Ο Ξυλοκοπος ηταν ενα ανοιχτοκαρδο παιδι, πολυ εξωστρεφες με πολυ ομορφα χαρακτηριστικα. 
Ηταν σαν αγαλμα αρχαιου γλυπτη που χρειαστηκε τεραστιες ποσοτητες μαρμαρου μονο για να φτιαξει τη δεξια γαμπα (για την αριστερη δε σας λεω γιατι αμα εχετε δει αγαλματα με κομμενες πουτσες και χωρις χερια, σας πληροφορω δυο Καρυατιδες χρειαστηκαν μονο για τους γλουτιαιους δικεφαλους. Μιλαμε για την απολυτη πολιτιστικη καταστροφη).
   Αυτα ομως που τραβουσαν την προσοχη του κοσμου ηταν τα εκφραστικα του τρικεφαλα, το θεληματικο του στερνο, οι αινιγματικοι του κοιλιακοι και οι τραπεζοειδεις του που μαγνητιζαν και μαγευαν καργιες αλλα και πολλους αντρες με βαρια συμπτωματα γκεητζ. Η γενειαδα του αποτελουσε απο μονη της μια ξεχωριστη οντοτητα, αλλα δεν θα ασχοληθουμε μαζι της γιατι ειναι κομπαρσος σε αυτη την ιστορια που, οπως θα δειτε αργοτερα, δεν εχει καλο τελος.

    Ο Ξυλοκοπος, αν και εκ πρωτοις, φαινεται γαματος χαρακτηρας, με ολες τις προοπτικες να φανει συμπαθης, εν τουτοις, ηταν ενα χαμερπες μουνοπανο ολκης κι αυτο γιατι ειχε διαλεξει το πιο σιχαμενο επαγγελμα του κοσμου ολου.

ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΠΑΤΣΟΣ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ Ή ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕ ΚΑΜΑΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΜΑΓΑΖΙΑ

ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΛΙΓΟ;;

Ο Ξυλοκοπος ηταν φωτογραφος (ντροπη για ψοφο) και μαλιστα φωτογραφος που απεικονιζε τοπία σε αινιγματικες γωνιες (δις ψοφος) με πολλα φιλτρα. Φωτογραφος που τον μαγνητιζαν ιδιαιτερα τα ηλιοβασιλεματα σε αστικα μοτιβα (ψοφος και χολη και καρκινος) ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ εβρισκαν απηχηση σε καλλιτεχνικους κυκλους, τοσο πολυ ωστε τα εργα του εκτιθονταν σε διαφορες γκαλερυ να περνα ο κοσμος να κουνα με νοημα το κεφαλι του λεγοντας με στομφο σαμπως καταλαβαινε "μα ναι, φυσικα και ειναι προδηλη η αφαιρετικοτητα του καλλιτεχνη που με αυτο τον τροπο θελει να εκφρασει μια αποδομιση του δυτικου Κονστρουκτουρισμου και να εισελθει σε ενα κοινωνικο προτσες που εισαγει τη Ματαιοτητα μεσα απο μια νοτα Αναχωρητικοτητας και βινταζ Αναπολησης" (βηχα, εητζ, κονδυλωματα, λαησμανειαση, κιτρινο πυρετο και χολερα ΓΚΟΥΧΓΚΟΥΧΓΚΟΥΧ
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΨΟΦΟΟΟΟΟΟ!!!).
Γενικα, οσοι ασχολουνται με τις εικαστικες τεχνες εχουν καποιου ειδους εγκεφαλικη δυσλειτουργια που τους αποτρεπει απο το να πουν κανονικες λεξεις και αυτη η μορφη Αννοιας τους οδηγει στο να σκαρφιζονται καινουριους ορους για να μπερδεψουν και να κοροϊδεψουν εμας τους κανονικους ανθρωπους.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ
ΖΗΤΗΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ

Ο Ξυλοκος λοιπον καθε Κυριακη (που δεν ειχε γυμναστηριο), πηγαινε ο καλλιτεχης στις γκαλερυ φορωντας μονομπαντο στραβοχυμενο μπερε και μονοκλ στο ματι. Εριχνε απανω και το σοφιστικε χαλι διαδρομου που ειχε για κασκολ (οταν εισαι διακοσα κιλα μυες και καλλιτεχικη τεχνοτροπια, χρειαζεσαι και τα αναλογα μεγεθη) και τριγυρνουσε αναμεσα στους παρεβρισκομενους σαν Μοντιλιανικος Γκιουλιβερ σε μια θαλασσα Ματιζικων Λιλιπουτιων, ερμηνευοντας τα εργα του. 
   Τις υπολοιπες μερες (μετα το απογευματινο σεηκ) τριγυρνουσε στις γειτονιες, με τη Νικον τη χιλιαρα και τους οχτακοσαρηδες φακους πολυεστιακου ζουμ και εσπαγε τα αρχιδια των ανθρωπων να ανεβει στις ταρατσες να απαθανατισει τα ηλιοβασιλεματα (αλλα η πουτανα η τυχη και το καρμα ειναι μεγαλα καριολεα και δεν ηταν λιγες οι φορες που διερχομενοι μοναχικοι γλαροι και θλιμμενα περιστερακια του ειχαν καταχεσει τους φακους).
Πηγαινε στις γειτονιες και παραμονευε σαν παιδεραστης τις τελευταιες ηλιαχτιδες να πεφτουν σε καθε λογης επιφανειες. Ρε δε μπα να 'ταν σκουπιδιαρα, γιαπι, ξεραμενα φυλλα και σκυλοσκατα; 
Οσο πιο παρακμιακο-τοσο πιο καλλιτεχνικο.
Ετσι βγαινει το μαρουλι, κυριοι!!! Κοροϊδευοντας τον αφελη κοσμακη που θελει να καταθεσει πακο τα διακοσαυερα για να εχει στο σαλονι του σκατα με αποψη!
Καπως πρεπει να βγει το πρωτεϊνουχο ημων το επιουσιο!

Καθε εξορμηση και μια μοναδικη εμπειρια. Καθε μοναδικη εμπειρια και ενα πληθος φωτογραφιων. Καθε πληθος φωτογραφιων και μια νεα περιπετεια.
Πολλες φορες παραμονευε, οχι και πολυ καλα κρυμμενος, να δει τι κανει ο κοσμος στις φτωχογειτονιες.
Δεν εκανε μπανιστηρι. Αλλωστε, οσο ειχε τη μηχανη του και τους δελτοειδεις του δεν ειχε αναγκη το σεξ. Απλα ποτε δεν ξερεις ποιος θα πεταξει μια μπανανοφλουδα εκει που καθρεφτιζονται οι τελευταιες ακτινες του ηλιου για να απαθανατισει το Μινιμαλισμο και τον Αμπστρακτουρισμο της Μικροαστικης Καθημερινοτητας για να τον εκθεσει στην Γκαλερυ με τιτλο "Συμβολισμος σε κιτρινο-Τσικιτα".

Ηταν ενας γιγαντας, κυριολεκτικα και μεταφορικα, της Τεχνης.

Στις ελευθερες του ωρες εκανε κυκλικα σουπερ-σετ και αντρικο pole-dancing.                 


Οπως παντα....to be continued      

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

...το κασετοφωνο στο μικρο δωματιο επαιζε "Ριτα-Ριτακι" για ξυπνητηρι, που τοσες ωρες που βαρουσε για να τον ξυπνησει απ' τον χθεσινο του ληθαργο ειχε γινει πια κυρα-Ριτα του εκτου, συνταξιουχα με κορη δασκαλα και γιο ανυπαντρο.

    Βγηκε απο το μπανιο και πατησε το στοπ στο σατανικο ξυπνητηρι. 
Κατευθυνθηκε γυμνος και βρεγμενος απο το ντουζ της ντροπης προς το παραθυρο του μικρου του δωματιου και ανοιξε διαπλατα τα παραθυρα να καμαρωσει η Υφηλιος τα αναρχικα του ντιρντιλονια που, απο το μουλιασμα τοση ωρα στο νερο, ειχαν παρει το σχημα του σφυροδρεπανου. Καποιος φιλος ισως ελεγε οτι ο πρωινος ηλιος χαϊδεψε απαλα το τιτανιο κορμι του να κανει φωτοσυνθεση μεχρι και η τελευταια μασχαλοτριχα, αλλα κατι τετοιο δεν συνεβη στη δικη μας περιπτωση, κυριως γιατι ηταν απογευμα, μη τα ξαναλεμε ρε μαλακες, 'λαδη ελεος καπου...

   Εριξε απανω του το μαυρο αμπεχωνο και βγηκε εξω προχωρωντας αργα στη ζουγκλα της απανθρωπης Μεγαλουπολης, περνωντας απαρατηρητος αναμεσα σε χιλιαδες αλλα διποδα σιχαματα που τρεχανε αφηνιασμενα να ποτιστουν σμουθιζ, μεταλλικο νερο και λατε αρτ στις τοπικες λαηφσταηλ στρουγγες που ονομαζουν καφετεριες.

Το μυαλο του ενας κυκεωνας συναισθηματων για το κοριτσι με την κοκκινη καπα και το χειροποιητο ταγαρι. Δεν μπορουσε να την ξεχασει.
Απιστευτα εσωτερικα ερεθισματα χτυπουσαν με βια τους εγκεφαλικους του νευρωνες, δημιουργοντας εσωτερικες διαμαχες και πολεμους με τις ιδιες του τις ανασφαλειες. Μαχονταν σκληρα να πεισει τον εαυτο του, την επομενη φορα να μη γινει λερτζα στα ξυδια και τον μαζευουνε παλι χαραματα, αλλα να πιει μονο μια μπυριτσα, βαρια δυο, το πολυ τρεις και να βρει επιτελους το θαρρος και να παει να της μιλησει.

Ο διαβολος μεσα του του ελεγε να πιει και μια τεταρτη.

Και τοτε συνεβη το αδιανοητο...
Ασυναισθητα ο εγκεφαλος του βαρεσε τιλτ απ' τα πολλα μεγκαμπαητ συναισθηματων και το κεφαλι του ανασηκωθηκε κατα ενα ολοκληρο εκατοστο.

Τωρα, επειδη εσεις ειστε μουνοπανα και λετε "καλα μαλακιες μας λεει το παιδακι, τι να κλασει ενα εκατοστο", αλλα ρωτηστε και τις γυναικες να σας πουν, που για ενα εκατοστο εχουν τρακαρει αμαξι ή σας εχουν πει ανεπαρκη και γελανε πισω απ' την πλατη σας, γιατι τετοιες καργιες ειναι, ενα ολοκληρο εκατοστο εκανε μια ΤΕΡΑΑΑΑΑΣΤΙΑ διαφορα...

...στο ενα αυτο εκατοστο ο κοσμος σταματησε...

...περαστικοι εμειναν αποσβολωμενοι να κοιτουν τα πεντακαθαρα, γαλαζια του ματια που ελαμπαν σαν τη θαλασσα ενα ζεστο, αυγουστιατικο πρωινο του Ιουλη που απανω τους καθρεφτιζοταν μια πετρελαιοκηλιδα (η κορη του ματιου του, εν προκειμενω). Φρενα στριγγλισαν και αμαξια ακινητοποιηθηκαν στο δρομο να δουν οι οδηγοι τους αυτο το υπεροχο θεαμα. Μωρα επαψαν να κλαινε και να ζητανε σκατολοϊδια απ' τις μαναδες τους, την ωρα που χιλιαδες περιστερια καρφωνοταν με φορα πανω σε τοιχους, ενω μερικες καργιες αυτοκτονησαν ετσι για το ροκ.
Σκατα και η λαττε αρτ (οι μισοι καφεδες χυθηκαν εξω απ' την κουπα), ενω ενας μπαριστας που προσπαθησε να αποτυπωσει το προσωπο του ηρωα μας πανω στο αφρογαλο τυφλωθηκε μονιμα και τωρα κανει τη καφετζου, διαβαζοντας συστημα μπραηγ τα κατακαθια να σου πει το μελλον, Λακης ο Μαγισσος της Σμυρνης λεγεται, ψαξτε τον, ειναι καλος.

Απορροφημενος στους λαβυρινθους της σκεψης του και αποπροσανατολισμενος απο την καρδια του που χτυπουσε για πρωτη φορα τοσο δυνατα, δεν προσεξε το καραπουταναριο γυρω του και το μαδομουνι που συνοδευε το καθε του βημα.
Καποια στιγμη κατι σκεφτηκε και χαμηλωσε ασυναισθητα το κεφαλι, σταματωντας λυτρωτικα, τοσο αποτομα οσο ξεκινησε, αυτη η απανθρωπη εκατομβη που στοιχισε τη ζωη σε 45 καργιες και προκαλεσε 17 ανεμογκαστρια, χωρια τα διαζυγια και τα αθελητα γκεητζ (γκεητζ ειναι αυτο που ενας ειναι τοσο αντρας αλλα αμα δει ανωτερο αρσενικο, αυτοματα παραδεχεται οτι μπορει να μη γαμιοτανε μαζι του, αλλα μια ρουφοκαυλετα την εδινε ΑΑΑΑΑΝΕΤΑ).

Ετσι σκυφτος και σκεφτικος συνεχισε τον περιπατο του μεχρι να παει 11 να ανοιξει το γκοθαδικο και να περιμενει μηπως φανει η κοπελα που του εκλεψε την καρδια να τις κοψει την καρωτιδα, γιατι, συμφωνα με τις αποψεις καθε αξιοπρεπους αναρχικου, η κλοπη ειναι εμμεση παραδοχη ιδιοκτησιας και οπως ολοι ξερουμε η ιδιοκτησια ειναι εγκλημα. 

...to be continued

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

  Προσπαθουσα δυο βδομαδες να βρω θεμα για αρθρο. Οχι πολυ φανατικα, για να ειμαι ειλικρινης. Αλλα εψαχνα.
    Φιλοι του μπλογκ μου εστελναν ιδεες απο αρθρα αλλων μπλογκερς, να ειναι καλα τα παιδια για το φιλοτιμο τους.
Και τι δε διαβασα, ε;!
Αρθρα για θρησκειες και φιλοσοφιες. Αρθρα για το τι πρεπει να κανεις για να εχεις μια δημιουργικη γραφη (αυτο που διαβαζεις αρθρο για το πως να γραψεις αρθρο ονομαζεται και "συγγραφικο ινσεψιον" και παρακαλουνται αυτοι που γλειφουν τα καταξιωμενα αρχιδια των συγγραφεων για να μαζεψουν κλικ στα αρθρα τους, να πανε να γαμηθουν μπουκωφσκικα, μεσα σε καμαρουλα φτωχικη που το ινδαλμα τους μολις εχει φρεσκοχεσει και ειναι με σωβρακο τρικολορε, μπρος καφε και πισω κιτρινο (αλλαξε σωβρακο κι εβαλε το χθεσινο. Σας κανει;)).

Παρενθεση μες στην παρενθεση λοιπον.

Καποιος προτεινε να γραψω για τον Χουλκ που κρυβω μεσα μου, αλλα αυτα τα πραγματα ειναι πολυ επικινδυνα να παιζεις.

Και τι δε διαβασα αυτες τις βδομαδες.
Αλλα δεν εχει σημασια τωρα πια.

Ας σας πω λοιπον μια φανταστικη ιστορια, κατι σαν παραμυθι.


Η Κοκκινοσκουφιτσα και ο Καταραμενος Βλαχος                     

     Ηταν μια φορα κι εναν καιρο μια μικρη παιδουλα, η Κοκκινοσκουφιτσα, η οποια για λογους δεοντολογιας ηταν ανω των 18 χρονων και δεν φορουσε ζαρτιερες, οπως η ΑΝΗΛΙΚΗ Πιπη Φακιδομυτη, των σιχαμενων κρυφοπαιδεραστων Γερμαναραδων.

Εδω δες τι κανανε τα σιχαματα.

Ανηλικο κοριτσι σε prime time "παιδικο" να φορα ζαρτιερα και κοτσιδες ζελεδιασμενες απο παιδοφιλικο bukake-splat, να καβαλα αλογο με βλεμμα "σκοτωστε με, δεν την παλευω με τους μαλακες", φορεα ιππ-εητζ στο τελικο σταδιο

   Τι λεγαμε λοιπον;
Α, ναι.
Η Κοκκινοσκουφιτσα μας ειναι ενα δεκαοχταχρονο κοριτσι (τα εκλεισε την περασμενη βδομαδα. Να της στειλετε και ευχες απ' το φεησμπουκ οσοι την εχετε φιλη) που εχωσ....εδωσε περσυ Πανελληνιες και περασε στα ΤΕΙ Καλαθοπλεκτικης στην πολη της κι αυτο ειναι πολυ σημαντικο, γιατι οι γονεις της ηταν φτωχοι και δεν μπορουσαν να πληρωνουν ενοικια και μεταφορικα, και οπως λεει και ο θυμοσοφος λαος "καλυτερα στο σπιτι σου". 
Γιατι...τι ειναι "σπιτι", κυριες και κυριοι;
   ..."Σπιτι", κατα τον διασημο φιλοσοφο Μαθιου "Ματ" Μπαρλοου ειναι "εκει που μπορεις να φταρνιστεις σα μοσχαρι της Κολασης, χωρις να βρεθει καποιος να αρχισει να γελα σα γιδι ρουθουνιζοντας κατι σαν "ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΑΧεμα ρε μαλαΑΧΑΑΧΧΑΑΧκα, ξεκωλιαστηκεςΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑ ΧΡΡΡΡΧΡΡΡΡΧΡΡΡ"...".


   Ετσι, η μικρη μας ηρωιδα αρχισε να παρακολουθει τα μαθηματα της σχολης της και παραλληλα να δημιουργει νεους κοινωνικους δεσμους στο καινουριο της περιβαλλον.
Γραφτηκε και στην ΚΝΕ, απ' οπου αγορασε και μια ολοσωμη, συλλεκτικη, κατακοκκινη καπα, οταν πηγε στο τελευταιο φεστιβαλ της ΚΝΕ-Οδηγιτης.
Απο τοτε την ονομασανε Κοκκινοσκουφιτσα και το αληθινο της ονομα συντομα ξεχαστηκε στη ληθη των Εξαμηνων και των Εξεταστικων.

   Καθε απογευμα, μετα που τελειωνε τα εργαστηρια και το διαβασμα, επαιρνε ενα καλαθακι με τροφιμα και πηγαινε με το λεωφορειο επισκεψη στη γιαγια της, γιατι τωρα ειχε φοιτητικο πασο και ητανε τσαμπα και μαλιστα σε πληρη αντιθεση με αλλες Κοκκινοσκουφιτσες αναλγητων και αναχρονιστικων παραμυθαδων που ειχανε βγαλει κάλους απ' τον ποδαροδρομο.

...αλλα, ας μεγαλωσουμε λιγο το ευρος της εικονας, γιατι τη μικρη και αθωα παιδουλα την παρακολουθουσε καποιος...
...καποιος...

...καποιος καλα κρυμμενος πισω-πισω στις αιθουσες διδασκαλιας, μεσα στους σωρους με τις ψαθες, στο αναγνωστηριο διαβαζοντας -και καλα- τομους Μπερτολ Μπρεχτ, πισω απο το σκονισμενο Lada στη σταση του λεωφορειου, μεταμφιεσμενος σε κνιτη στις ειρηνικες πορειες να βουλωνει τ' αυτια του διπλα στον κοντο με τη ντουντουκα.

Μια σκοτεινη μορφη...
...ο Διαβολος ισως;;;;

...ισως...

Πανε πολλα χρονια απο τοτε που αυτο το αιωνιο πλασμα ειχε αποφοιτησει, αλλα η καρδια του και η ακατανικητη ελξη του για Πιπικοινωνια με νεαρες παιδουλες που ΕΙΧΑΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΔΕΚΑΟΧΤΩ (μην τα ξαναλεμε ρε μαλακες), δεν χορταιναν τις ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΟΜΙΜΕΣ ορεξεις του.

   Μια αιρετικη μορφη, μια αντιφαση της Φυσης της ιδιας...μιας Φυσης που βριθει κανονων και εξαιρεσεων.
Βλασφημος και γεματος ψυχολογικες παραμετρους τοσο απεραντες και χαοτικες που το ιδιο το Χαος εσκυψε και ειπε..."τι σκατα...;;;"

   Κυκλοφορουσε παντα ελαφρα σκυφτος, χειμωνα-καλοκαιρι, ντυμενος με ενα εξαιρετικα διακριτικο μαυρο αμπεχονο απο προβια τραγου και μεσα απο το πανοφορι του εκρυβε, σαν Χαϊλαντερ, μια κλιτσα για να δερνει μπατσους κι ενα αηφον για να τραβα σελφιζ πανω στα σωριασμενα τους κορμια.

  Ηταν ενα αναρχικο στοιχειο, ΤΟ αναρχικο στοιχειο. Σκοτεινο. Σχεδον βγαλμενο κατευθειαν απο διηγηματα του Αλαν Πο ή του Λαβκραφτ, αν αυτοι εγραφαν ποτε -επηρρεασμενοι απο τα δυσοιωνα τοπια της Γκιωνας και των Αγραφων- ιστοριες για τον Κθουλου με τη φλογισμενη Καρδαρα και τα ουρλιαχτα της Φλογερας.

Το παρελθον του εχει ξεχαστει και το μελλον του ειναι ακομα μια ομιχλωδη μαζα πραξεων και συνεπειων.

   Το πρωι, μεχρι να πεσει ο ηλιος, παραμονευει στα ΤΕΙ, μοναχος, αγκαλια μ' ενα φρεντο εσπρεσο στο πλαστικο, τσεκαροντας πιπινακια και τα βραδια γυρναει στα γκοθομπαρα που κυκλοφορανε συνηθως οι πιο ντροπαλες πρωτοετινες που δε θαμπωνονται απο τα λεφτα και τις σημειωσεις των φλωροπασπιτων και των χλεχλεδοδαπιτων.

Τα γκοθαδικα του αρεσουν γιατι ειναι ολοι ντυμενοι στα μαυρα, ακομα και τα κωλοχαρτα και η μπατιντα ντε κοκο κι αυτη μαυρη ειναι.
Εκει ειδε για πρωτη φορα την Κοκκινοσκουφιτσα.
Αυτος σε μια ακρη, κουρασμενος μετα απο ξυλο και οδοφραγμα εξω απο την Μπατσονομικη Διευθυνση, να πινει μαυρη μπυρα, κι αυτη στην αλλη ακρη του κλαμπ, με τις φιλες της να ακουνε Μπλακ Νταλια απ' τα ηχεια και να συζητανε (υπεθεσε) αν ειναι πιο Vampire-Friendly η Μαυροδαφνη ή το Porto καθως και τις τελευταιες τασεις στην αυτοκτονια.

Κατι μεσα του τον συνταραξε στη μορφη της.

Κατεβασε τη μπυρα μονορουφι και ετοιμαστηκε...

...παραγγελνει αλλη μια.
Δεν ηταν ακομα ετοιμος να κανει μπασιμο.

...και μια τριτη για να χαλαρωσουν τα νευρα του.
Και μετα...
Μια τεταρτη γιατι, ενταξει επρεπε να αποβαλλει το κοινωνικο του αγχος.

Μπυρα στη μπυρα, δεν πηρε χαμπαρι για ποτε η Κοκκινοσκουφιτσα ειχε φυγει και ο ιδιος βρεθηκε νωρις το πρωι να τον βγαζουν οι μπαρμεν κουνουπιδι μαζι με τα σκουπιδια.

Το πρωι ξυπνησε το απογευμα μεσα σε μια λιμνη χεσμετους. Εσυρε το θλιβερο του κουφαρι μεχρι το μπανιο κι εκατσε εκει, κατω απο το ζεστο νερο για καμια ωριτσα ενοσω διαφορες περιβαλλοντικες οργανωσεις εναντια στη σπαταλη του νερου εχουν μαζευτει εξω απο το σπιτι μου και μου λενε να παω να γαμηθω και μου στελνουν εμοτικον-κρεμαλες.

Αφησε το εξαγνιστικο νερο να πλυνει τη χθεσινη του ντροπη και σιγα-σιγα αρχισε να ανακτα τις μνημες της προηγουμενης νυχτας.

Πρωτη επανηλθε η Οσμη της.
Μπορει να βρισκοταν στην αλλη ακρη του κλαμπ αλλα η οξυτατη οσφρηση του ξεχωρισε μεσα απο ενα ορυμαγδο αλλων οσμων τη Δικη Της.
Ενα μπουκετο αρωματων Νιοτης και Αθωωτητας με μικρες -αλλα ευδιακριτες- νοτες Ριζοσπαστη και Καταληψεων και καπου κρυμμενη σε μια γωνια, μια πινελια Χαρουλη, Κοινωνικων Διεκδικησεων και Υπεραξιας που καρπωνεται το Κεφαλαιο.

Αργα, αλλα σταθερα, αρχισε να ξαναχτιζει στο μυαλο του την εικονα της, με την κατακοκκινη καπα, τα ζωηρα της ματια και το ταγαρι αφημενο ανεμελα πανω στο σκαμπω...



Επρεπε να την ξαναδει....




Τελος πρωτου μερους.
Καλως εχοντων των πραγματων, αυριο ή μεθαυριο ή σε 3 μερες, θα γραψω τη συνεχεια να μην σας κρατω σε αγωνια.