ΕΥΡΩΠΗ

  Τρίτη ανάρτηση στη σειρά, αν και κάηκε το χθεσινό χάρτι στα σχόλια.
Δεν πειράζει όμως, έβαλα (ξανά) μυαλό και κατάλαβα ότι δεν είστε για να γράφετε. Ας κάνω λοιπόν εγώ το γράψιμο για σας.

   Σήμερα και επειδή λεφτά δεν υπάρχουν θα σας κάνω ένα κατάλογο με διαφορές που θα συναντήσετε σε άλλες χώρες της Ευρώπης, σε σχέση με την Ελλάδα. Σε αυτές τις χώρες δεν πρόκειται να πάτε για τα επόμενα 5 με 10 χρόνια γιατί λεφτά δεν περισσεύουν για τυρισμό...τουρισμό. Αν τύχει και βρεθείτε σε αυτές τις χώρες, θα είναι μάλλον επειδή πήγατε να δουλέψετε τρίτο σκατόφτυαρο σε τοπικό βοθρατζείο, οπότε με τις εξισώσεις μισθών στην Ευρώπη, θα πηγαίνετε στα κατά τόπους ελληνικά σουβλατζίδικα.



Εστιατόρια:
 Τα εστιατόρια στην Ευρώπη ουδεμία σχέση έχουν με αυτό που έχουμε εμείς στο μυαλό μας για έξω. Ξεχάστε κατάλευκα ναπερόν με μαχαιροπίρουνα βικτωριανής εποχής, μαρκαρισμένα με λιοντάρια γένους Τσέρνομπιλ και πεταμένες όξω γλώσσες, λες και φάγανε ένα κάμπο λεμόνια. Τα εστιατόρια ξεκινάνε από το πιο μίνιμαλ: με τραπέζια μακρινάρια, ώστε δίπλα σου να μπορεί να κάτσει ο κάθε άσχετος, λες και έχετε συσσίτιο της εκκλησίας, αλλά στο πιο μοντέρνο, ενώ φτάνεις και έως τα πιο εκλεπτυσμένα εστιατόρια: με τραπέζι στρογγυλό ολογυάλινο, να βλέπεις αν η μουνίτσα που σέρνεις παίζει ποδόσφαιρο με τα μπαλάκια του κολλητού σου απέναντι, μαχαιροπίρουνα κεραμικό ντιζάιν και τόσος κρυφός φωτισμός παντού, που μέχρι και ο σερβιτόρος να σκύψει θα πεταχτεί μια δέσμη λέιζερ απ' το γκώλο του. Το μενού μπορεί να είναι είτε παγκόσμια εθνίκ κουζίνα, που σημαίνει αυτόματα ότι μπορεί εσύ να τρως καρμπονάρα και ο δίπλα σου να απολαμβάνει κεμπάμπ-κατσαρίδες Μαδαγασκάρης, τόσο μεγάλες που τις σκοτώνουν με τανκς.
 Σε άλλα μαγαζιά το μενού μπορεί να είναι ντόπιες σπεσιαλιτέ.
 Αυτό τώρα σημαίνει ότι θα μπεις σε ένα εστιατόριο-χάνι με βαριά ξύλινα τραπέζια και κεριά-λαμπάδα/τάμα στη μπαναγιά και ο μάγερας ντυμένος ορκ θα σου σερβίρει 'λάφι με το κέρατο και φρεσκοσκοτωμένο κάπρο σε σάλτσα αρκουδόκρασου-πιο μπρούταλ ψοφάς, ενώ στο τέλος θα παραγγείλεις πουτίγκα από αίμα αλανιάρη ασβού.
Μετά το πέρας του γεύματος θα βγεις έξω στο βρωμόκρυο να καπνίσεις και έτσι καταλαβαίνουν όλοι ότι είσαι Έλληνας.



 Μαγαζιά-Σούπερ Μάρκετ-Mall:
   Αν ο Έλληνας είχε λεφτά, θα τα είχε φάει όλα η γκόμενά του και αυτό είναι νόμος πιο παλιός κι από τη βαρύτητα. Κι αν η γκόμενά του βρίσκει εδώ μεγάλες προσφορές, εκπτώσεις και μια τεράστια ποικιλία προϊόντων, στην Ευρώπη θα πάθαινε επιληπτικό σοκ και ο λαιμός της θα γύριζε σαν της κουκουβάγιας 360 μοίρες τι να πρωτοδιαλέξει.
   Ντιζάιν κραγιόν που πάει με ένα σκασμό φορέματα και δεν φεύγει ούτε μετά από ένα τρένο πίπες. Κραγιόν για τα μουνόχειλα. Τσάντες και φορέματα τόσο ορίτζιναλ που τις φοράς και πετάγεται ο ίδιος ο Αρμάνης και σου λέει "πως βγαίνεις έτσι έξω μωρή βλάχα;". Γυαλιά ηλίου για όλο το πρόσωπο.
   Αλλά και για μας έχουν φροντίσει: Πουκάμισα μαλακά και γραβάτες που εκτινάσσονται και φέρνουν το γκομενάκι απέναντι να σε κερνάει σφηνάκια. Εργαλεία τόσο γαμάτα που χαίρεσαι ν' ανοίγεις τρύπες στους τοίχους μέχρι το σπίτι σου να γίνει σφουγγάρι. Κινητά και λάπτοπ που κλέβουν ίντερνετ δέκα πόλεις πιο κάτω. Είδη Ferrari ορίτζιναλ με ακτινογραφία και γνωμάτευση του Σουμάχερ μετά τη χιονόμπαλα.
Και άλλα τόσα. Φυσικά, σαν βέρος Έλληνας, δεν γίνεται να μην πας για τσιγάρα. Εκεί θα μαζεύεις το καρκίνο σου με το φτυάρι. Μαλάκα να ξέρατε πόσα είδη τσιγάρων υπάρχουν! Καρκίνος από την Ιάβα με γεύση κανέλα, καρκινικό έτζ από την Αφρική με γεύση κάστανο για την πίπα, αντικαρκινικός καρκίνος στα κόφι-σοπ στην Ολλανδία με γεύση απότομης στύσης, φρεσκομαζεμένος καρκίνος από υποσιτισμένα παιδάκια στην Καμπότζη με εσσάνς τριαντάφυλλο και παιδεραστία, πούρα Κούβας με αυθεντικό στρίψιμο-Άποψη από τον ίδιο το Φιντέλ.
   Και μετά πας στα σούπερ-μάρκετ να αδειάσεις το υπόλοιπο πορτοφόλι: τυριά απίστευτα, μπύρες πολυτελείας που εδώ τις πληρώνεις ένα νεφρό και τρία σπίτια εκεί πετάς τρία ευρώ και παίρνεις όλο το καφάσι, σοκολάτες, σκατά, φατά, όλα ρε μαλάκα.
Φρούτα τόσο εξωτικά που μερικά μοιάζουν με πόκεμον: τόσο μαλλιαρά και περίεργα είναι.


Νυχτερινή διασκέδαση:
Εκεί τώρα πρέπει να αποβάλλεις τα ελληνικά σου κόμπλεξ.
Πηγαίνοντας πχ σε ένα κλαμπ, θα δεις όλο τον κόσμο να χορεύει....μην κάτσεις σε μια γωνιά με τη μπύρα να κάνεις το φάρο κοιτώντας δεξιά-αριστερά. Καμία γκόμενα δεν πάει στον περίεργο τύπο που κάθεται μόνος του και θυμίζει date-rape (αυτός που άμα βγει με μια γκόμενα πρέπει να τη γαμήσει οπωσδήποτε, καταλήγοντας συχνά σε βιασμό). Σήκω, χόρεψε κουκλί μου....να σε δω...να σε χαρώ! Οι γκόμενες στην Ευρώπη γουστάρουνε τύπους που πάνε μόνο να διασκεδάσουν χωρίς να φαίνονται λιγούρια, οπότε έρχονται μόνες τους.
Δεύτερον, πιες πριν βγεις για να σου έρθει πιο οικονομικά. Ένα ποτό σε κλαμπ αξίζει όσο τρία καρτοσυμβόλαια στη βόνταφον, οπότε ψιλοπιπίλιζε εκεί τη μαλακία σου και μην πεις "καν'το πιο βαρύ" γιατί θα το πληρώσεις διπλό.
Τρίτον, αν ακόμα σου περισσεύουν λεφτά, μην κερνάς γκόμενες δεξιά κι αριστερά σφηνάκια, θυμίσου τι σου είπα πριν για το χορό. Οι γκόμενες (συνήθως), αν αρχίσεις να κερνάς, θα σε δουν σαν ενοχλητικό μαλάκα τριτοκοσμικού κρατιδίου του Ταλιμπαναραβιστάν που επαγγέλεται κόκα στα πεζοδρόμια και στον ελεύθερό του χρόνο διακινεί παιδάκια σε στέκια ανώμαλων.
   Αν δεν θες κλαμπάκι, μπορείς κάλλιστα να πας σε τοπικά μπαράκια και παμπ που είναι πιο φτηνά, αλλά συνήθως θυμίζουν στέκια αλκοολικών αριστερών. Αυτό το ενδιάμεσου τύπου μπαράκι που έχουμε εδώ στην Ελλάδα με ψηλά σκαμπώ, μπάρα, κουστουμέ και χαλαρό ποτάκι και καβλάντισμα μετά κεράσματος στο γκομενάκι, εκεί δεν υπάρχει. Θα πας, θα κάτσεις ήρεμα στη θέση σου, θα σου φέρουν το ποτό σου σκέτο, άνευ ξηροκάρπιου και ο διπλανός σου μπορεί να τρώει εκείνη την ώρα κρεμμυδόσουπα και ο παραδιπλανός σου να πίνει καφέ 10 το βράδυ. Από μουσική θα παίζει αποτυχημένα αγγλικά χιτάκια του '90 μέχρι και λαμπάντα και φόλλοου ντα λίντα.
Κάνεις την καρδιά σου πέτρα, σφίγγεις το μπουφάν σου και πας κάθε 20 λεπτά έξω για τσιγάρο.
Μοναδική εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα υπήρξε η Ιταλία, όπου πήγα στη Ρώμη μέσα στο τοπικό Hard Rock Cafe υπό τους ήχους του One των Skatallica και βλέπω ένα μαγαζί τίγκα στο κουστούμι και την καρμπονάρα και έφυγα.


Καφετέριες: 
 Κάθε 15 λεπτά έξω για τσιγάρα, έτσι για να καταλάβουνε ποιος είναι ο Έλληνας σ' αυτό το μαγαζί.



 Μνημεία-Πολιτισμός:
 Να ξέρετε ότι υπάρχει και πολιτισμός πέρα από την Αρχαία Ελλάδα.
Με αυτό σαν πυξίδα θα μπορέσει ακόμα και ο πιο φασολόμυαλος να απολαύσει τη Γέφυρα του Καρόλου στην Πράγα, το νεκροταφείο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο Κάουνας, το Κολοσσαίο, τα Κυβερνητικά Μέγαρα και την Βιβλιοθήκη στο Άμστερνταμ.
Και έτσι για τον τσαμπουκά, θα βρείτε άπειρα σύμβολα των μασόνων σε πολλά ιστορικά κτήρια, γεγονός που δείχνει ότι δεν ήταν τέρμα μουνόπανα, αλλά συνέβαλλαν ενεργά στην παγκόσμια αρχιτεκτονική.



Σεξ Σοπ-Πεζοδρόμιο-Στριπτιτζάδικα-Κωλάδικα:
 Μέγιστο κεφάλαιο αποτελεί και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται η κάθε χώρα το σεξ. Όμως συνολικά σαν κεντρική Ευρώπη, ο κόσμος δεν σκάει καμπαρντίνα-μαύρο γυαλί-μουστάκι για να αγοράσει μια τσοντούλα ή ένα δονητή, φοβούμενος μην το δει ο γείτονας και τον διαπομπεύσουν στο δρόμο ξυρισμένο καράφλα με πινακίδα "είμαι τεντυμπόις".
   Θα κάνεις τη βολτίτσα σου στο σεξοπάκι σου, θα τσεκάρεις τις νέες τάσεις σε ρούχα εξοπλισμό και φετίχ. Θα ρωτήσεις αν έφτασε το νέο πλαστικό μουνί της Μπελλαντόνα με 14 εκατοστά μήκος, 7 εκατοστά πλάτος, ακριβές αντίγραφο του μουνιού της Μπελλαντόνα, σε συσκευασία compact να το παίρνεις μαζί σου όπου πας, κατασκευασμένο με υλικό UR3 για πραγματική αίσθηση, με αντιμικροβιακό Sil-A-Gel για αυτόματη αποστείρωση, εσωτερική επένδυση για μέγιστη απόλαυση, εύχρηστη λαβή και διαμπερές για εύκολο καθάρισμα.
Μετά θα περάσεις από τα cd να τσεκάρεις νέες παραγωγές. Θα βάλεις στο καλαθάκι σου ότι θες και φεύγεις κύριος.
   Σίγουρα δεν είναι όλα τα πεζοδρόμια "καθαρά". Αλλά επειδή στην Ευρώπη, η πουτάνα είναι επάγγελμα όπως όλα, με ένσημα, επιδόματα, μπόνους κλπ, θα υπάρξουν φορές που θα μπεις στον πειρασμό. Highlight  φυσικά η Red District στο Άμστερνταμ, με τις κοπέλες στις τζαμαρίες.
  Τα κωλάδικα πάλι, λειτουργούν με πιο λάιτ κανόνες απ' ότι εδώ. Οι κοπέλες δεν σε αρχίζουν στη μίρλα και το μπίρι-μπίρι επειδή το αρχίδι ο μαγαζάτορας θα τις σαπίσει στο ξύλο άμα δεν του φέρνουν κατανάλωση. Συνήθως είναι σε υπόγειο όπου στην είσοδο υπάρχει κάποιος που ελέγχει τι μπαίνει. Συνήθως είναι φάση "γκόμενα που συνάντησα στο μπαρ" παρά κωλοπιασίματα και πριβέ.
   Για τέλος κράτησα τα στριπτιτζάδικα, όπου εκεί επειδή λειτουργούνε με κανόνες κλαμπ, ένα ποτό αξίζει όσο οι καταθέσεις μιας ζωής. Είναι ένας τύπος διασκέδασης που ο κόσμος πάει απενοχοποιημένα και όχι μόνο σε νύχτα μπάτσελορ (μάθαμε και το μπάτσελορ τα τσαρούχια, τέλοσπάντων). Οπότε εκεί θα βρεις ΚΑΙ ζευγάρια. Οι προδιαγραφές είναι αυστηρές και δεν υπάρχει στο μενού το πίπα-100€ κώλος-500€. Αν θέλει η κοπέλα μετά τη δουλειά της, μπορείτε να τα πείτε. Το πριβέ θα το πληρώσεις αρκετά, αλλά θα σε πάνε σε σεπαρέ με πέπλα και καρέκλα πιο ακριβή κι από CEO πολυεθνικής, ενώ η κοπέλα επιβάλλεται να είναι πεντακάθαρη και να σου κάνει κόλπα που θα δεις το πουλί σου να σε περνάει διαμπερές από το πιγούνι. Χέρια μην απλώσεις μαλάκα λιγούρι γιατί θα είσαι μαλάκας. Στην πίστα μάλιστα γίνεται του μουνιού το σώου. Γκόμενες μόνες, γκόμενα με γκόμενα να γλείφονται, γκόμενα με τυπά ντυμένο YMCA να φασώνονται και σκηνικά χόλλυγουντ. Μουσική στην τσίτα και ο κόσμος δεν είναι κάφρος να κάνει χαβαλέ, αλλά το απολαμβάνει.
Στην μπουρδελομάνα την Πράγα, πολλά στριπτιτζάδικα σου χρεώνουν 50 γιούρα Λίμο για να σε παραλάβει και να σε επιστρέψει με τσάμπα ποτά στο αυτοκίνητο.


Αυτά


δεν θα δείτε για καμιά δεκαετία
 

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

   Για όσους δεν το ξέρετε, τα σχόλια του μπλογκ είναι ανοιχτά και μπορεί ο καθένας να αφήσει την άποψή του (καλό βέβαια θα ήταν για όσους επιλέξουν το προφίλ "Ανώνυμος", να βάλουν κάπου στην αρχή ή στο τέλος ένα ονοματάκι έτσι για την ποζεριά. Επίσης υπάρχει η επιλογή "Όνομα/διευθυνση URL όπου επίσης βάσουν ένα ονοματάκι και επικολλούν και μια διεύθυνση ίντερνετ από ένα βιντεάκι/μια φωτογραφία/ένα μπλογκ/ό,τι γουστάρουν. Είναι πραγματικά εύκολο).
  Σήμερα θα ήθελα να δώσω την ευκαιρία, μιας και είναι Σάββατο, μεσημέρι και χρόνος υπάρχει/λεφτά για καφέ δεν υπάρχουν, σε καθέναν που θα ήθελε, να γράψει ότι πιο εντυπωσιακό εύχεται να του συμβεί στη ζωή του, ακόμα κι αν αυτό είναι από αδύνατο μέχρι υπερφυσικό. 
   Βαθιά, μέσα στα πιο υγρά και σκοτεινά μπουντρούμια του μυαλού μας, όλοι έχουμε πλάσει ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας: καταστροφή του πολιτισμού και επιστροφή στην εποχή των σπηλαίων, υπερφυσικές δυνάμεις που θα κάνουν αυτούς που μέχρι τότε αδιαφορούσαν για μας να μας βλέπουν με άλλο μάτι, ταξίδι στο χρόνο, απαγωγή από εξωγήινους που θα μας πάνε σε ένα πλανήτη όπου όλες οι μουνάρες θεωρούνται πατσαβούρες απο τους ντόπιους και εμείς οι νεοφερμένοι θα κάνουμε το ψυχικό να τις ικανοποιήσουμε όλες, επίσκεψη από τον μελλοντικό μας εαυτό να μας καθοδηγήσει να μην κάνουμε τα λάθη που θα κάνουμε αργότερα.
   Οι δυνατότητες είναι άπειρες.
Δεν ξέρω πόσοι θα κάτσετε να γράψετε, μπορεί και κανένας, αλλά αν το κάνετε, μην λυπηθείτε τις λέξεις. Όσο πιο μεγάλο κατεβατό, όσο πιο αναλυτικό, τόσο το καλύτερο. Αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνετε, ελπίζω να σας ξαναμπήκε λίγο το μικρόβιο στο μυαλό. Αυτό που μπαίνει μέσα και σου δίνει ασταμάτητη φαντασία. Εκεί που στο σενάριο έρχονται περιπλοκές και έχεις να αντιμετωπίσεις περιορισμούς ακόμα κι από το Υπερεγώ σου. Ίσως ακόμα και κωμικές επιπλοκές!




 Καλό γράψιμο στους γενναιότερους.
Χωστήρας




 

ΓΡΑΠΤΗ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ

   Καλά, γενικά με τους τίτλους, όχι να το παινευτώ επειδή είμαι μπροστά, αλλά είμαι Άποψη. Απ' όσους έχω διαβάσει στη ζωή μου, μόνο εγώ ξέρω να τιτλοδοτώ σωστά τα δημιουργήματά μου. Γράφει ο άλλος ο βραβευμένος 4 τόμους κοινωνιολογικής μπουρδολογίας μέσα από το πρίσμα της ρωσικής αριστοκρατίας και το ονομάζει "Αρντάν, Βότκα και δυο 'Γάρα".....ε...εννοώ "Πόλεμος και Ειρήνη", το οποίο απέσπασε το Ανώτατο Βραβείο Καταπολέμισης Παθολογικής Αϋπνίας" (insomnia), από τουλάχιστον 10 πανεπιστήμια Νευρολογίας.
Μετά έχεις το ΠΙΟ gloryfied Άρλεκιν στην ιστορία του Κόσμου, όπου κάπου παρεμβάλλεται (βολικά) και ο Αμερικανικός Εμφύλιος, ώστε να σκοτωθούν (εξίσου βολικά) βασικοί χαρακτήρες του έργου, ώστε η Κάντυ-Κάντυ, η ονειροπαρμένη πριγκίπισσα του Νότου να έχει κάτι να κλαίει σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας και ο ΜΑΛΑΚΑΣ το ονόμασε "Όσα Παίρνει ο Άνεμος" (Gone with the Wind).....τι λες ρε μαλάκα ασύνδετε;

Και τώρα που είπα για διάβασμα, σας συνιστώ να ΜΗΝ διαβάσετε το 
"ο Ξένος" του Αλμπέρ Καμύ γιατί είναι μια τεράστια μαλακία. Το χαζοδιήγημα αυτό βραβεύτηκε και με Νόμπελ, το οποίο βέβαια, δεν μας λένε τι Νόμπελ είναι, αλλά σίγουρα η επιτροπή που το εξέτασε απαρτίζονταν από δεκαπεντάχρονους χρήστες βενζινόκολλας που στις μεγάλες χαρμάνες τη στήνανε έξω από τα πρατήρια, σνιφάροντας τη βενζίνη που εξατμίζονταν από τα παπάκια που πήγαιναν  να γεμίσουν.
   Τη μαλακία αυτή μου τη συνέστησε ένα άτομο που εκτιμώ για το γούστο του και μου δώθηκε από ένα άλλο άτομο που επίσης εκτιμώ το γούστο του, γεγονός που κανονικά θα έπρεπε να συντελέσει στο να διαβάσω κάτι που θα μου άρεσε.....αμ δε....
   Το σκατούργημα αυτό είναι ένας από τους λόγους που οδηγούν τη νέα γενιά μακριά από τα βιβλία, αναγκάζοντάς την να ασχολείται με τσαμπα Πόκερ και Τέτρις με καραμέλες. Όσοι, εν τέλει το αποκτήσουν, συνιστώ να το κάνουν πατάκι για το ποντίκι του υπολογιστή τους για να παίζουν πασιέτζα όταν κόβεται το ίντερνετ. Οι μεν σελίδες του αποτελούν πολύ καλό προσάναμμα, ενώ δε, το εξώφυλλο μπορείτε να το χαρίσετε σε κανέναν μαλάκα απ'αυτούς που γελάνε πολύ, για να πάθει αμέσως καταθλιπτική ηπατίτηδα.

   Εν ολίγοις: πριν αποπειραθείτε να το διαβάσετε, κάνετε προπόνηση με τηλεγραφήματα. Διαβάσετε όσα πιο πολλά βρείτε, γιατί όλες οι προτάσεις του "βραβευμένου" αυτού πεζογραφήματος είναι κύριες προτάσεις λίγων λέξεων χωρίς καμία απόχρωση συναισθημάτων. Π.χ.: "Πριν λίγο έφτασα στην κηδεία της μάνας μου. Άναψα ένα τσιγάρο. Ένας γέρος καθόταν παράμερα. Έκλαιγε γοερά. Δεν καταλάβαινα γιατί". "Το απόγευμα άνοιξα τα πατζούρια. Έχεσα στη λεκάνη. Βγήκα έξω. Έκανε τρομερή ζέστη." 
Ρε πούστη, άμα έβαζες και ένα "στοπ" ανάμεσα στις προτάσεις θα πήγαινες για βραβείο Μαρκόνι-το πιο μεγάλο τηλεγράφημα.
Και θα σας πω και την υπόθεση, για να ξέρετε με τι κριτήριο βραβεύουν με Νόμπελ, ώστε αύριο-μεθαύριο, όταν με δείτε στη Σουηδία ντυμένο φράκο και μασονικό κολιέ-τάματα στην παναγία, να μην παραξενευτείτε.

   Είναι αυτός ο τύπος, που για τις ανάγκες της δικής μου -σαφώς καλύτερης- αφήγησης, θα ονομάσουμε Σαςμερσώ. Ο Σαςμερσώ είναι απόγονος Γάλλων που ζούνε στη Βόρεια Αφρική, κάπου σε μια εητζούπολη, και εκ τούτου, λευκός. Δουλεύει γραφιάς σε μια επιχείρηση και μια μέρα του ψόφησε η μάνα που είχε αφήσει στο γηροκομείο, γιατί δεν μπορούσε να την νταντεύει. Παίρνει άδεια από τη δουλειά και πάει απλά για να τελέσει τα δεόντα, χωρίς να έχει κανένα συναίσθημα. Γενικά, όλος ο άξονας της αφήγησης περιστρέφεται γύρω από το ότι ο Σαςμερσώ δεν τρέφει συναισθήματα. Είναι ένα ιδιαίτερα πεζό σαλιγκάρι με κίνητρα φτερού στον άνεμο.
   Πάει στο γηροκομείο όπου βρίσκει τους σάψαλους φίλους της μάνας του να θρηνούν δίπλα στην κάσα και αυτός μας αφηγείται πόσο νόστιμος είναι ο συλλυπητόκαφες. Πάνε τη θάβουνε, τα ίδια. Ο κόσμος απορούσε -και με το δίκιο του- πως είναι τόσο αναίσθητος. Την επόμενη μέρα συναντάει μια κοπελίτσα που καβλάντιζε παλιότερα, την Άειμαρή και το ίδιο βράδυ κάνουν σχέση. Βασικά, αυτή έκανε σχέση μαζί του, ενώ αυτός ένα απέραντο κενό. Μετά από λίγες μέρες γνωρίζει έναν γείτονα, τον Ταραμά, που δούλευε ανεργία στον ΟΑΕΔ και στα ρεπά του βοσκούσε πουτάνες στα πεζοδρόμια. Μία από τις πουτάνες του, που ήταν αραβίδα, του έκανε μια στραβή και τη σάπισε στο ξύλο. Πήγε ο αδερφός της ο αραβίδος να ζητήσει το λόγο και τον έκανε καραβίδο στο ξύλο. Τα αδέρφια πήγαν στους μπάτσους, αλλά επειδή είναι γνωστό το πόσο οι Γάλλοι σεβόταν τα φυλετικά δικαιώματα στην Αφρική, ο Ταραμόν τη γλύτωσε με άνεση, αφού φυσικά έψησε τον φίλο μας τον Σαςμερσώ να ψευδομαρτυρήσει υπέρ του.
   Η ζωή κυλούσε ωραία, δουλίτσα, μουνίτσα κι απάνω τούρλα.
Μέσω του Ταραμόν, γνωρίζεται και με άλλον ένα τύπο, τον Μασόνο. Μια μέρα που οι τρεις τους περιδιάβαιναν στην ακροθαλασσιά, να σου ο αραβίδος, -ο αδερφός της πουτάνας του Ταραμά-, μαζί με άλλους αραβίδους φίλους του. Εκεί τώρα πάει να γίνει τσαμπουκάς με μαχαίρια και πιστόλια, αλλά τελικά έληξε εκεί. Φεύγουν και μετά επιστρέφει μόνος του ο ήρωάς μας. Βρίσκει τον αραβίδο και χωρίς λόγο, αδειάζει απάνω του ένα φάσκελο σφαίρες.  
   Ο Σαςμερσώ συλλαμβάνεται και τον πάνε στον ανακριτή (πάντα δεν ξεχνάμε ότι ο ήρωάς μας δεν έχει συναισθήματα, απλά είναι ένας κρεάτινος όγκος χωρίς λόγο ύπαρξης). Ο ανακριτής προσπαθεί να τον ξελασπώσει επειδή είναι Γάλλος, ενώ το θύμα είναι λαθρομετανάστης στην ίδια του τη χώρα, αλλά ο ήρωάς μας είναι ηλίθιος. Του λέει στα μούτρα να πει ότι ήταν σε αυτοάμυνα-δεν το δέχεται. Του λέει να πιστέψει στο Χριστό και την Παναγία, αλλά ο Σαςμερσώ είναι εκ πεποιθήσεως ηλίθιος.....και άθεος....."άθεος" ήθελα να πω και βρήκε τη μοναδική στιγμή στη ζωή του να μην κάνει υποχωρήσεις στα Πιστεύω του και να γλιτώσει. Τότε ο βαθιά θρησκόληπτος ανακριτής τον ξαναρίχνει στη μπουζού. Εκεί τον επισκέπτεται συνέχεια ο δικηγόρος του, αλλά απαγορεύεται να έρθει η γκόμενά του, η Άειμαρή.
   Εν τέλει σχηματίζεται η δικογραφία και ετοιμάζονται για δίκη. Κάποια στιγμή αφήνουν και την αγαθοβιόλα τη γκόμενά του να τον επισκεφθεί, αλλά αυτός είναι ακόμα υπό την επίρρεια του ζωμού Αρντάν που τον έριξε ο Πανοραμίξ όταν γεννήθηκε.
Οι προβλέψεις είναι ευνοϊκές για τη ζωή του, αλλά θα περάσει μερικά χρονάκια στην ψειρού.
   Έτσι φτάνουμε στη μέρα της δίκης. Ο ηλίθιος κάθεται στο εδώλειο, παρατηρώντας με ενδιαφέρον τη δίκη, λες και δικάζουν άλλον. Όμως ο εισαγγελέας φέρνει σαν μάρτυρες και τους φίλους της μάνας του (που είχε πεθάνει, είπαμε) από το γηροκομείο, οι οποίοι, ούτε λίγο-ούτε πολύ, λένε πως ο Σαςμερσώ ήταν αναίσθητος γιος, ακόμα και την ημέρα της κηδείας. Επίσης ανακαλύπτεται ότι είχε ψευδορκίσει για χάρη του φίλου του του Ταραμόν και σιγά-σιγά γίνεται αντιληπτό στους ενόρκους και στους δικαστές ότι ο ήρωάς μας είναι μια άκαρδη αμοιβάδα χωρίς ίχνος συναισθημάτων. Αυτό βαραίνει πολύ το κατηγορητήριο και για πρώτη φορά στη ζωή του ο Σαςμερσώ νιώθει τον κώλο του να ιδρώνει. Όταν, δε, βγαίνει η απόφαση για θάνατο με γκιλοτίνα, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάπου έκανε μαλακία και ότι είναι πολύ αργά.
   Τον κλείνουν σε ένα μπουντρούμι για μελλοθανάτους κι εκεί αρχίζει την εσωτερική του αναζήτηση (sic), αρνούμενος ταυτόχρονα να δεχτεί τον παπά των φυλακών για να τον διαβάσει.
Πολύ γρήγορα όμως επιστρέφει στον παλιό, καλό του εαυτό, αυτόν που δεν νοιάζεται. Όμως ο παπάς των φυλακών, επειδή είναι και μεγάλος καριόλος, μπαίνει με το ζόρι στο κελί του και τον αρχίζει στο θεολογικό μπίρι-μπίρι. Τσιτώνεται ο Σαςμερσώ και τον αρχίζει κι αυτός στα "θεολογικά γαλλικά" που καταλήγει στην ολική κατάρευση του και το βιβλίο τελειώνει χωρίς το χάπι εντ της γκιλοτίνας, αφού όλη η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο και ο μακαρίτης δεν μπορεί να μας πει ούτε αν πόνεσε, ούτε να μας περιγράψει τον άγιο-Πέτρο.



 Καλό ψόφο Σαςμερσώ, καλό ψόφο Αλμπέρ Καμύ.
Είθε να αναπαυτούν εν ειρήνει τα καημένα τα δεντράκια που κόπηκαν για να γίνουν σελίδες γι' αυτό το 140φυλλο κωλόχαρτο.
Είθε να καταφέρω να μου επιστραφούν αυτές οι πέντε ώρες που σπατάλησα στο καράβι για να το διαβάσω. Γιατί πιστέψτε με, πιο παραγωγικό θα ήταν να ακούω τα ροχαλητά των κάφρων, να μυρίζω την ποδαρίλα των επιβατών και να σιχτηρίζω τα μαλακισμένα που αναβόσβηναν τα φώτα και δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε, παρά αυτή την λογοτεχνική σαβούρα.
   Αν κάποιος το διάβασε και του άρεσε, ας μου στείλει κι εμένα στην Κόρινθο απ' αυτό που πίνει. Αν δεν με βρει στο σπίτι μου, θα είμαι στο κολυμβητήριο Λουτρακίου να κάνω το γενιοφόρο δελφίνι.






 

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

(ο Master G μας έδωσε την πιο γαμημένη συνταγή καφέ. Σαν φόρος τιμής, για ακόμα μία φορά προς τον μεγάλο, δίνω κι εγώ τη συνταγή για μακαρόνια με σάλτσα)




Μπαίνοντας στην κουζίνα, υπάρχει μόνο ένας κανόνας για να πετύχεις ό,τι φαγητό θες να φτιάξεις: να μην φοβάσαι τα υλικά. Αν μπεις και τρέμεις μήπως δεν πετύχει το φαγητό, τότε θα έχει τη γεύση του φόβου της αποτυχίας και μην εκπλαγείς ακόμα κι αν ο αστακός με μπέικον μυρίζει κατρουλιό και χυλόπιτα.

   Παίρνεις τη μεγάλη κατσαρόλα με προσεκτικό μίσος, από το ντουλάπι που βρίσκεται, καπακωμένο από άλλα τσουκάλια, καπάκια και ρετρό εκδοχές φλυτζανιού του ελληνικού. Μην αφήσεις στο τσουκάλι ούτε μια στιγμή να πιστέψει ότι είναι κάτι παραπάνω από σκεύος, μην το κοιτάξεις καν στα μάτια. Χύσε του μέσα νερό όσο τα δάκρια που έχυνες για σκάρτες πουτάνες και ένοχα μυστικά που μαθεύτηκαν και βάλε το στο μάτι. Άναψε την κουζίνα στο τέρμα και σκέπασε το κατσαρόλι με τις πίκρες.

   Ανοίγεις το ψυγείο γυμνός. Το μυστικό είναι να σοκάρεις τα ζαρζαβατικά και τα κρέατα. Όλα αυτά τα αρχίδια σου ανήκουν, τα έχεις αγοράσει με τον ιδρώτα σου και τους κάνεις χάρη που θα ψοφήσουν στα χέρια σου αντί να σαπίσουν σε μια πράσινη χνουδωτή μπάλα πάνω σε μια κρύα σχάρα.
Απλώνεις με οργή το χέρι σου και αδράχνεις της πιπεριές, το κρασί (κόκκινο) και τη μουστάρδα (όχι Ντιζονέζ, είναι μαλακία και κάνει το φαΐ να μυρίζει κλανιά). Τα πετάς όλα με αηδία μέσα στο νεροχύτη και η ορμή όλης αυτής της ορμής κάνει το γυμνό σου κορμί να πάλλεται και το καβλί σου να σφαλιαρίζει τα μπούτια σου σκορπίζοντας κύματα κάβλας στα χερούλια του ντουλαπιού του νεροχύτη -ίσως του μόνου αξιόπιστου μάρτυρα ότι έχεις ένα τέρας ικανό να σκορπίζει κατουροπιτσίλες στα πιο απίστευτα σημείς- και ανοίγεις το νερό να τα καθαρίσεις.

Αφού πλύνεις πιπεριές, μουστάρδα και κρασί, παίρνεις το ξύλο κοπής, το αντρικό, το βαρύ με τις χιλιάδες χαρακιές και το μαχαίρι που καθάριζε ο Λεωνίδας τα δόντια του και αρχίζεις να τεμαχίζεις τις πιπεριές με χριστοπαναγίες και εξαπτέρυγα, σε λεπτά, στρογγυλά κομμάτια -αν είναι πιπεριές "κέρατο"- ή σε χοντρά τετράγωνα κομμάτια -αν είναι κλασικές ντοματοπιπεριές-.

   Έχεις ξεχάσει ότι θες ακόμα ένα τσουκάλι για να φτιάξεις τη σάλτσα, οπότε ξανανοίγεις το ντουλάπι, σκορπάς το ανοιγμένο σακουλάκι με το ρύζι ΠΟΥΝΑΣΟΥΓΑΜΗΣ....φέρνεις τη σκούπα και το φαράσι, ενώ ακούς ότι το νερό στο τσουκάλι βράζει, βρίζεις και αμολάς ένα κλανίδι από το σκύψιμο.
    Η κλανιά δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι ένας βρυχηθμός ικανός να μετατρέψει ένα τσουκάλι βραστό νερό σε μια απλή γαβάθα πάγο.
Αφού υπέταξες και το νερό, μαζεύεις το υπόλοιπο ρύζι που έχει πάει και κάτω απ' το νεροχύτΝΑΣΟΥΞΑΝΑΓΑΜΗΣ....και παίρνεις το τσουκάλι που ήθελες αρχικά. Το τοποθετείς στο μάτι, αναλογιζόμενος αν ο αδερφός σου σου έφτιαξε τελικά την κιθάρα που του έστειλες για επισκευή και αναστενάζεις σιωπηρά γιατί καταβάθος ξέρεις ότι όχι.
  Ρίχνεις λίγο λαδάκι στο δεύτερο τσουκάλι, ανάβεις την κουζίνα στο τέρμα και συνεχίζεις να κόβεις τις πιπεριές νιώθωντας ότι κάτι λείπει....

    Βάζεις το αναμμένο τσιγάρο στο τασάκι, βήχεις τον καρκίνο πάνω από την κατσαρόλα, ρίχνεις στο τσιγαριστό λάδι τις πιπεριές και ανοίγεις το πρώτο τσουκάλι όπου στο εντωμεταξύ το νερό ξανάβρασε. Θυμάσαι ότι δεν έβγαλες το πακέτο μακαρόνια και μ' ένα χμφφφφφ ξανασκύβεις στο ίδιο γαμωντούλαπο και το αρπάζεις απ' το λαιμό. Μια απότομη περιστροφή της μέσης και ο πάτος του πακέτου χτυπάει με δύναμη τον τοίχο και ανοίγει στο χέρι σου, αφήνοντας έναν κόκκινο λεκέ στο ντουβάρι από την συσκευασία όχιΜίσκο.....Σκέφτεσαι ότι δεν είσαι εσύ ο ηλίθιος αλλά το πλαστικό που παραήταν κόκκινο.
   Το τσιγάρο κρέμεται νωχελικά στα χείλη σου καθώς σπας τα μακαρόνια (σπαγγετόνι ή no10) με αδιαφορία αν καταλήξουν στο νερό ή γύρω-γύρω και με ένα πιρούνι τα ανακατεύεις για να μην κολλήσουν, χαμηλώνοντας τη φωτιά.
    Κάνεις μια έτσι και να μια πιπεριά που δεν είχες δει, βρίσκεται ακόμα στο νεροχύτη. Αυτήν θα την κάνεις Άποψη: οι υπόλοιπες πιπεριές θα γίνουν γάγγραινα στο τσιγάρισμα και αυτή θα μπει στο τέλος για να φαίνεται ότι είναι "ζωντανό".
Το μάτι σου ξανασκαννάρει το χώρο και βρίσκει ελιές τσακιστές στην άλμη, μια κονσέρβα συμπυκνωμένη ντομάτα και ένα φακελάκι σκόνη μυρωδικά, ενώ τα μακαρ.....ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΞΕΧΑΣΑ ΤΑ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ. Πετάς τη μισοκαμμένη γόπα στο νεροχύτη και ξαναανακατεύεις τα μακαρόνια.

   Πιάνεις μία-μία τις τσακιστές ελιές και τους αφαιρείς το κουκούτσι, εργασία που μπορεί να σου φέρει στο νου αναμνήσεις δυσάρεστες. Εμένα μου θύμησε τότε που ανακάλυψα ότι είμαι στρέιτ και αναγκάστηκα να πετάξω τη συλλογή με μου με Μπάρμπι. Γαμώ το χριστό μου τις είχα μαζέψει όλες, ακόμα και την πουτάνα την αδερφή της Μπάρμπης την Στέισυ που γαμιώταν από το γυμνάσιο. Αφού καθαρίσεις τις ελιές γλύφεις τα κουκούτσια για να εδραιωθείς στο μυαλό σου σαν "Το Απόλυτο Αρσενικό (ΤΑπΑ).

   Ήδη οι πιπεριές τσιτσιρίζουν πολύ και η χαρακτηριστική μυρωδιά τέτανου των λαχανικών σου τρυπάει τη μύτη σαν κακόγουστο piercing. Αρπάζεις το κόκκινο κρασί και με λύσσα το χύνεις μέσα στην κατσαρόλα. Αυτό, στην αμφιβόλου-σεξουαλικότητας μαγειρική ονομάζεται "σβήσιμο", στη δική μου κουζίνα ονομάζεται "το πρόλαβα πριν αρπάξει φωτιά". Το κρασί κατευνάζει το έητζ της πιπεριάς και πριν προλάβει να συνέλθει του χύνεις δυο φλόκια μουστάρδα. Ένα αριστούργημα αρχίζει να γεννιέται καθώς το κοιτάς με μίσος ανάβοντας ένα ακόμα τσιγάρο.

   Δίπλα τα μακαρόνια σιγοβράζ.....ΓΑΜΩΤΟ ΞΕΧΑΣΑ ΠΑΛΙ ΤΑ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ. Ανακατεύεις ξανά τα μακαρόνια που πλέον έχουν σχηματίσει ομάδες των είκοσι και έχουν ρουφήξει όλο το νερό. Είναι κάτι χειρότερο από αλ ντέντε και κάτι πιο άσχημο από μακαρονόπιτα. Τα βγάζεις από το μάτι, τους ρίχνεις λίγο ηλιέλαιο και ελπίζεις στο καλύτερο, ξεφυσώντας Drum μπλε εικοσπεντάρι τυλιχτό σε χαρτάκι ρίζλα πράσινο.
   Παίρνεις ξανά το μακρύ μαχαίρι κοπής ιπποποταμομπριζόλας και ανοίγεις προσεκτικά τη συσκευασία με το συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας, τον οποίο θα χύσεις μέσα στην κατσαρόλα. Αμέσως η σάλτσα αλλάζει χρώμα από κίτρινο του Ίκτερου σε κόκκινο της Θρόμβωσης, προσθέτωντας πινελιές βασιλικού και χρωματιστού πιπεριού.

    Βασικός κανόνας: δεν δοκιμάζεις ποτέ το φαγητό όσο το φτιάχνεις. Ένας μάγειρας πρέπει να δείχνει σίγουρος μπροστά στα υλικά του και η επιτυχία εξαρτάται όχι στις ποσότητες, όσο στις κινήσεις, όπως σε μια γυναίκα: σημασία δεν έχει πόσο μεγάλο πουλί έχεις, αλλά τι θα κάνεις για να μη φανεί ότι είναι μικρό.
Πολλές θαυμάσιες συνταγές χάλασαν όταν ο μαγειρας δοκίμασε και είπε "μάλλον έριξα παραπάνω αλάτι" που μοιραία οδήγησαν σε επιπρόσθετα υλικά, με αποτέλεσμα να ξεκινήσεις για ένα ρυζάκι και να καταλήξεις σε ντιλιβεράδικο ή στο νοσοκομείο.


   Ανοίγεις λίγο την κατσαρόλα με τα μακαρόνια και ξέρεις ότι αύριο θα τα κάνεις παστίτσιο.
Εντωματαξύ, χαμηλώνεις λίγο τη θερμοκρασία στη σάλτσα, σβήνεις τα τσιγάρο και πας στον υπολογιστή να μαλακιστείς στο φβ.


Αυτό.

ΑΡΘΡΟΝ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ

NOT SAFE FOR WORK

 οι μισές φωτό από γκόμενες του Φμπ
(τις οποίες και έσβησα για να μη με σβήσει η google)

τι εννοείς Ελλάδα-Φερόε 0-1;;;;;

μέθοδος πρόσληψης στο Star

άμα σηκώνεις το μικρό δαχτυλάκι πα να πει ότι

το 'χεις με το μικρόφωνο

και κάτι σεμνό

τροχειοδεικτικό βλήμα σε άσκηση στο Ιράκ

εδώ βλέπουμε την ISIS

πόστ χωρίς Lisa Ann

φρυγανιά χωρίς μερέντα

teenάκι που έχει φυσικά αποφοιτήσει απ' το σχολείο

(και μάλιστα με άριστα)

για να μη με πάνε μέσα

αγαπημένο επεισόδιο της γνωστής σειράς

στο ρόλο της βαριομοιρης μάνας

η Janet Mason

 κι ένα με puffy nipples για κλείσιμο!

καλό σας βράδυ και προσοχή μην αφήσετε το κατοικίδιο έγκυο

ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΛΙΣΤΑ

Δεν ξέρω ρε μάγκες αν το να γράφει κάποιος άρθρο με λίστα είναι το τελευταίο στάδιο πριν να κλείσει το μπλογκ του και να πάει να παντρευτεί, ξέρωγω ή τέλοσπάντων να ξεκινήσει να κάνει κάτι άλλο πέρα από το να γράφει για την παλιοπαρέα που τον κρατούσε "ωραίο" για καιρό. Μπορεί βέβαια να βαρέθηκε. Εγώ εδώ και τρία χρόνια λέω ότι θα το κλείσω το ρημάδι και κάθε φορά βγαίνω μαλάκας. Τελικά όμως -τελευταία κυριολεκτικά στιγμή- ενώ είχα αποφασίσει σήμερα ότι θα αναλωθώ στις ίδιες και τις ίδιες μαλακίες τύπου "τι με ενοχλεί τελευταία", "γυναίκες πουτάνες/άντρες καθίκια", "μαλάκες του Φμπ", "τύποι ανθρώπων που τους αξίζει στρατιωτικό γαμήσι", αποφάσισα να μιλήσω για αυτόν που βρίσκεται πίσω από την οθόνη, του οποίου τα γραφόμενα διαβάζεις.
   Ναι ρε, θα μιλήσω για τους μπλόγκερ. Για όλους τους μπλόγκερ. Θα κάνω γενικεύεσεις και θα τους ξεμπροστιάσω ξεδιάντροπα, για να καταλάβετε ποιος είναι από πίσω όταν διαβάζετε ένα άρθρο. Μην είστε μαλάκες. Τα άρθρα δεν τα γράφει ο θεός ή ένα υπέρτατο ον ή ένα σούπερ ζωντόβολο. Τα γράφουν άνθρωποι με πολύ ιδιαίτερα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αν είσαι μπλόγκερ, είσαι και φαίνεσαι.


Ο μπλόγκερ είναι:


1. Είναι ένοχος 
Κάθε ένας που αποφασίζει να ανοίξει μπλογκ έχει πολλά σκοτεινά μυστικά, μυστικά για τα οποία ξέρει ότι κάποτε θα πληρώσει, αλλά θέλει πρώτα να κατηγορήσει όλο τον υπόλοιπο κόσμο πριν του κάνουν οι Κριτές τον κώλο σχάρα ψυσταριάς. Όλα τα έχει ο μπαξές: έδειρε τη μάνα/αδερφή/γκόμενά του, φέρθηκε γαμημένα πολλάκις στους συνανθρώπους του, δεν μίλησε όταν έπρεπε να μιλήσει, τρίβει τ' αρχίδια του πριν τη χειραψία, σε ζηλεύει, σε μισεί, σε απεχθάνεται, θέλει να σε δει να σέρνεσαι. Κάποτε τα έκανε όλα αυτά, αλλά τώρα τον έπιασε το αίσθημα της δικαιοσύνης και η αυτοεπανόρθωση. Κάθε που πιάνει το πληκτρολόγιο πληρώνει....


2. Θέλει να γαμήσει 
Παρόλο που φαίνεται απλό, είναι πολύ πιο βαθύ:
Στατιστικά, αν ένας μαλάκας γράψει την πιο μεγάλη μαλακία ever, τότε σίγουρα, ανάμεσα στα 6-7 δισεκατομύρια ανθρώπων που υπάρχουν, θα βρεθούν ένα με δύο άτομα τουλαχιστον που θα ασπαστούν βαθιά αυτή τη μαλακία και θα την κάνουν κομμάτι τους. Αυτοί οι δύο αποτελούν το υπόβαθρο ώστε να νιώσει ο μαλάκας θεός. Εκπληρώνουν δηλαδή την ανάγκη του για αναγνώριση. Αν λοιπόν ο γράφων νιώσει σημαντικός, τότε θα ψάξει να γαμήσει κάποιον από αυτούς που τον αναγνωρίζουν και τον αποδέχονται, γιατί δεν θα μπορούσε με κανέναν άλλο τρόπο.


3. Θέλει να ξεδώσει 
Άκου να δεις τώρα τι γίνεται. Μπορεί εσύ να διαβάζεις ένα άρθρο που να μιλάει στην καρδιά, στο μυαλό....στην επιστημονική σου σκέψη, στο πουλί/μουνί σου, στην ανάγκη σου να ξεχαστείς, στην καθημερινότητά σου. Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος ο μαλάκας που έγραψε όλα αυτά τα ενδιαφέροντα πράγματα, είναι λίγο σταρχίδιατου. Πιάνει το πληκτρολόγιο, όχι γιατί θέλει σοβαρά να περάσεις εσύ καλά, αλλά για να γεμίσει τον αναγνώστη με τις μπουρδοανασφάλιες του, την καθημερινότητά του, κάτι που είδε με έναν ψύλλο που πήδηξε και το θεώρησε άξιο λόγου να το αναφέρει στους άλλους βλάκες -κατ' αυτόν- που τον διαβάζουν. Πάρε το χαμπάρι αναγνώστη, ο μπλόγκερ δεν σε παίρνει και πολύ στα σοβαρά οταν γράφει. Είναι απλά σαν τον ψαρά που κάθεται στο μόλο και παθαίνει τη μιαν ηλίαση μετά την άλλη, προσπαθώντας να πιάσει τα πιο χαζά ψάρια και να (βλέπε 2) γαμήσει.


4. Θέλει να σώσει τον κόσμο 
 Ναι μαλάκες, κάθε μπλόγκερ γράφει κάποια άρθρα ελπίζοντας ότι με την κατάλληλη έμφαση θα απευθυνθεί στην καρδιά και στο μυαλό όλων μας. Τα λογια του θα γίνουν ευαγγέλιο, θα μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες, θα του πάρει συνέντευξη ο Λάρρυ Κινγκ, ο κόσμος θα βρει την ισορροπία του και θα του απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης σε μια φαντασμαγορική τελετή στη Σουηδία, όπου θα παρευρίσκονται μονιασμένοι Γήινοι και Εξωγήινοι απ' όλους τους Γαλαξίες και θα τον κάνουνε και μάθημα στα δημοτικά σχολία. Θα έγραφα "4. είναι αιθεροβάμων" αλλά οι περισσότεροι εδώ μέσα έρχεστε για να δείτε φωτό με μουνιά.


5. Νομίζει ότι θα γίνει διάσημος
 Αλήθεια ρε αναγνώστες. Σοβαρά τώρα. Ο βασικός λόγος που οι μπλόγκερ συνεχίζουν και γράφουν είναι γιατί -και σ' αυτό φταίτε κι εσείς που στηρίζετε μαλακίες μπλογκ- πιστεύουν ότι μια μέρα θα γίνουν Master Gδες ή Mikeiusοι (σόρρυ Μάστερ που έφερα το όνομα του ωξαποδώ τόσο κοντά στο δικό σου). Και αυτό είναι μια αυτοτροφοδοτούμενη μηχανή με αυξητικά αποτελέσματα. Σκέψου το ως εξής: ηλίθιος Α ανοίγει μπλογκ και γράφει άρθρα. Ποστάρει αυτά τα άρθρα στο Φμπ με σούπερ τίτλο και ρεβυθόσουπα-νόημα. Βλέπει το ποστ ο Β και ο Γ στο Φμπ και το ανοίγει. Το βρίσκουν ηλίθιο και δεν το ξανανοίγουν. Όμως ο Α κάνει καινούριους φίλους στο Φμπ και ποστάροντας συνέχεια, το ανοίγει ο Δ, ο Ε και ο Πίου που δεν ξέρουν ακόμα πόσο ηλίθιος είναι ο Α και έτσι ο Α νομίζει ότι με τα κλικ που αποκτά, μια μέρα θα τον ανακαλύψουν και θα γίνει διάσημος. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΕΤΣΙ.



6. Είναι ένα φοβικό βόδι 
 Κάθε μπλόγκερ έχει τις πιο ηλίθιες ανασφάλιες. Πες μου μία και την έχει. Φοβία ότι τον ακολουθούν πάπιες (anatidaephobia); Ξέρω έναν. Φοβία στο σκόρδο (alliumphobia); Ξέρω δύο.
Στρες όταν βρίσκονται με κόσμο, στρες όταν μένουν μόνοι, στρες μην τους πιάσει η μάνα τους να τον παίζουν, στρες μην καταλάβουν ότι γουστάρει κάποιον. Φοβίες του θανατά μιλάμε.
Είναι χοντροκέφαλα βόδια με ηλίθιες φοβίες που νομίζουν ότι γράφοντας θα τις ξορκίσουν. Ψέμα μεγάλο και να το ξέρετε εσείς που διαβάζετε. Εγώ φοβόμουν να μιλήσω σε γκόμενα για να μη με απορρίψει. Το 'ριξα στα επικίδυνα αθλήματα και σε πληροφορώ ότι μου ήταν πιο άνετο να δω τα μυαλά μου χυμμένα στο βράχο παρά να μαζέψω αρχίδια και να πάω να μιλήσω σε κοπέλα που μου άρεσε. Οπότε αναγνώστη να ξέρεις ότι ο "γαμάτος" που διαβάζεις είναι στην πραγματικότητα ένα ποντίκι που κοιτάζει τη γάτα μέσα από ένα γυάλινο κλουβί να τον προστατεύει.


 

7. Άσχημος
   Παιδιά μπέσα, όλοι οι μπλόγκερ είναι του πεταματού. Άτομα που σε άλλες εποχές θα ήταν τα απογαμήδια (ό,τι περίσσεψε) από τα συνοικέσια. Άτομα που είναι το "πριν" σε διαφημίσεις δίαιτας. Άτομα που έχουν καθρέφτη σπίτι τους μόνο για να ξυρίζονται, άντρες-γυναίκες λέμε. Άτομα που μοιάζουν σαν τα αφρικανάκια από το Λεσότο που δεν έχουνε να φάνε κι έχουν και έητζ. Άνθρωποι που ακόμα και με γραφικά χόλυγουντ και πλαστική χειρουργική μοιάζουν στην καλύτερη με τον Πλοκάμια στους Πειρατές της Καραϊβικής που έχει κονδυλώματα στα μούτρα. Τι άλλο να σας πω; Έχουν δυσμορφίες, σωματικές δυσπλασίες, τύφο, γαγγραινα και λέπρα all in one. Ακόμα και μια καλή φωτό να έχουν στο φβ (οι περισσότεροι δεν βάζουν, τυχαίο), ακόμα και μια καλή φωτό λοιπόν να έχουν, έτυχε εκείνη τη μέρα να περνάει ο Χριστός από το σπίτι τους και τους έκανε heal πέντε δευτερολέπτων, ίσα-ίσα για να προλάβουν να πάρουν αυτή την επιτυχημένη selfie που βλέπετε.