Μεγάλες στιγμές της Ιστορίας

 Πολλοί, φλύαροι και αδαείς, παριστάνουν τους δαίμονες, λέγοντας πως δεν γεννήθηκαν, αλλά τους ξέρασε η κόλαση, έπεσαν φλεγόμενοι από τα ουράνια, νεκραναστήθηκαν και ούτω καθ' εξής, για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου. Ενός κόσμου που αρχικά τυφλώνεται από την ψευδή λάμψη ενός άχρηστου εκτοπλάσματος που το νευρικό του σύστημα κατάφερε μια φορά να κάνει μια έξυπνη σύναψη και ο εγκέφαλός του πέτυχε να πει κάτι λιγότερο άθλιο από το μέσο πρόβατο.
Η συνέχεια όμως αποκαλύπτει ότι είναι εξίσου άχρηστος με τους υπόλοιπους και η "λάμψη" του σβήνει καθώς ο επόμενος ακαλλιέργητος επιχειρεί μια -τυχαίως- επιτυχημένη λοβοτομή στον ήδη εξουθενωμένο εγκέφαλο σας.

Εγώ είμαι αιώνιος και γεννήθηκα από τα σπλάχνα γυναίκας -όχι συνηθισμένης όπως θα μάθετε αργότερα-....έπαθα και πόνεσα και μίσησα μέχρι που το σάπιο κουφάρι μου πλάστηκε σιγά-σιγά να αντέχει και το μυαλό μου να κατεργάζεται ακατάπαυστα τρόπους δημιουργικής καταστρόφησης.
Από την παλιά μου ζωή κράτησα πολύ λίγα. Η νεκρολάμψη μου καίει ασταμάτητα και η ύπαρξή μου σηματοδοτεί....Μεγάλες Στιγμές Της Ιστορίας!!!   


Περίπου....πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν, μικρό δαιμονούδι τότε, λυμαινόμουν το βουνό που πλέον είναι το νησί Μάλτα. Ήταν οι εποχές που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα εμφανιστεί και μόνο οι νέοι πρωτόθεοι γυρνούσαν τις άγριες ερημιές των βουνών, τις απεραντοσύνες των πεδιάδων, και τα βάθη των αρχαίων λιμνών δημιουργώντας ακατάπαυστα νέα πράγματα, ντυμένοι πάντοτε σαν υποψήφια θύματα βιασμού.

   Οι σπηλιές όμως ήταν κάτι δικό μου και μετά τον τελετουργικό ακρωτηριασμό ενός, εξίσου με εμένα, αυθάδη πρωτόθεου και τον κατασπαραγμό της πράσινης δειλής του καρδιάς, κανένας από τους πρώτους αθάνατους δεν τολμούσε να μπει σε κοίλωμα βράχου.
Οι σπηλιες ήταν ο καμβάς μου και εκεί δημιουργούσα τα αποτρόπαια αριστουργήματά μου, παίζοντας με τις ζοφερές αντανακλάσεις του ήλιου και τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις της Γης.
 Σταλακτίτες...σταλαγμίτες...απύθμενες λίμνες...ρωγμές...παγίδες σε βράχους...δαιδαλώδη μονοπάτια...θάλαμοι αερίων, ήταν τα "χρώματα" με τα οποία είχα στολίσει τα κοιλώματα. "Ο εκδαιμονισμός της Πλάσης", έτσι είχα ονομάσει εκείνη την περίοδο και οι γκαλερί μου έκαναν θραύση σε όλο το εύρος της προϊστορικής Ευρώπης.
  Πολλά ζώα είχαν χάσει τη ζωή τους στις παγίδες μου και τα φαγωμένα κουφάρια τους ήταν τρόπαια της ακόρεστης πείνας μου. Το αίμα τους, νερό στη δίψα μου και τα κόκαλά τους, στολίδια, περασμένα μέσα στο κρέας μου. Ένας καλλιτέχνης πρέπει να τρώει από την Τέχνη του, να πίνει από την Τέχνη του και να ντύνεται με τις τελευταίες τάσεις της φρίκης που δημιουργεί. 

Βρισκόμενος στην Μάλτα, δεν έκανα εξαιρέσεις. Η Βαλέτα, η τωρινή πρωτεύουσα της, ήταν κέντρο διερχόμενων σαυρογιδίων κι ερπετοπροβάτων που αποτελούσε την αγαπημένη τροφή και σεξουαλική εκτόνωση των πρωτόθεων (εννοείται ότι πρώτα τα βίαζαν και μετά τα σκότωναν, χάνοντας έτσι την απόλαυση της νεκροκτηνοβασίας).
Εγώ απεχθανόμουν αυτού του είδους την τροφή, γιατί έχω δυσανεξία στην Πασχαλίνη, μια ουσία που είχαν τα ζώα που επρόκειτο να αποτελέσουν συμβολισμούς στα χριστιανικά βιβλία και μου προκαλεί καούρες, εμετούς και ένα έντερο που κλάνει "αληλούια" σε όλη τη βυζαντινή κλίμακα. 
Τα σκότωνα και γαμούσα όμως άνετα γιατί είχαν ωραίο κωλο και η κοπριά που έμενε στην ουρά τους, μου γαργαλούσε ευχάριστα το δαιμονικό Καβλοκέφαλο.
Σύντομα όμως τα σπήλαια τις Μάλτας τελείωσαν και δεν μου έμενε τίποτε άλλο από το να εγκαταλείψω το βουνό και να μετακινηθώ. Ο δρόμος του Νότου μου φάνηκε μια καλή επιλογή.

   Φτάνοντας στους πρόποδες, ανακαλύπτω ένα τεράστιο ανεξερεύνητο σπήλαιο και απ' έξω έβοσκε ανέμελα ένα από τα τελευταία κοπάδια κερασφόρων αγελαδόσαυρων (οι άνθρωποι τα ονόμασαν "τρικεράτοπες"), που η πρόσφατη παγετωνική εποχή είχε σπρώξει νότια για να επιβιώσει.
   Η ανίερη χαρά μου ήταν ανείπωτη, γιατί η σπηλιά έχασκε τεράστια και ανεξερεύνητη, σαν πύλη της Κόλασης, έτοιμη να δεχτεί τον σφοδρό καταιγισμό της Τέχνης μου, αλλά και συνάμα οι αγελαδόσαυροι αποτελούσαν την αγαπημένη μου κτηνοβασία:
Τεράστια ζώα με χυμώδεις τρύπες, αλλά ακατόρθωτα να τα σκοτώσεις συμβατικά, καθώς τα γαμψά μου νύχια δεν μπορούσαν να διαπεράσουν το χοντρό τους λαιμό και να εισχωρήσουν στο νεύρο και την αρτηρία για έναν επικό φόνο.
Αναγκαζόμουν να τα πηδάω ζωντανά και να τους τρυπανίζω θανατηφόρα τον εγκέφαλο με μια τελική διείσδυση που τους γέμιζε τους νευρώνες με κρύο ζωοκτόνο σπέρμα. 
Το κρέας κάτω από τα λέπια τους ήταν μαλακό σαν έμβρυο.

   Σε αργή κίνηση αρχίζω να τρέχω προς το κοντινότερο με τα χέρια ανοιχτά, με χαμόγελο συγκινητικής λαχτάρας (δάκρυα-λαμπερά διαμάντια να τρέχουν στα χλωμά μου μάγουλα), το γρασίδι να ανεμίζει απαλά στο φρέσκο καλοκαιρινό αεράκι σαν κύμα, καθώς το δαιμονικό μου Καβλί χτυπούσε δεξιά-αριστερά στα γόνατά μου καθώς ανυψώνονταν σαν ακόντιο στο άλμα εις ύψος.
Με ένα τελικό άλμα -πάλι σε αργή κίνηση από πλάγια κάμερα- έμοιαζα σαν μια τεράστια παλάμη με κωλοδάχτυλο έτοιμη να εφαρμόσει βεντούζα μέσα στον προϊστορικό πρωκτό του τεράστιου φυτοφάγου....ώσπου...
Μια λάμψη και μια ριπή ισχύος με χτύπησε κατευθείαν στο μπούτι του Δαιμονόκαβλου, βγάζοντάς με εκτός στόχου και βρίσκομαι κολλημένος σαν απολίθωμα φτέρης πάνω στο προϊστορικό κωλομέρι του ζώου με το καβλί μου να του έχει διαπεράσει το νεύρο του ποδιού και το ζώο πληγωμένο να κωλοκάθεται με όλους τους τόνους του πάνω στο κορμί μου.

   Από τον πόνο και την οργή μου το εξαΰλωσα από πάνω μου, μετατρέποντας το σε απανθρακωμένη ανάμνηση.
 Η άγρια νεκρολάμψη μου με κάλυψε και αιωρήθηκα όρθιος για να βρω τον υπαίτιο. Τα μάτια μου σφίχτηκαν και οι κυνόδοντες στα αριστερά του στόματός μου έφτυσαν ένα "ποιός θρασύς ζητά τον Χάρο;".
Τα μάτια μου αντίκρυσαν έναν θηλυκό προτόθεο να στέκεται λίγα μέτρα χαμηλότερα από 'κει που βρισκόμουν, με μάτια σκοτεινά σαν την ψυχή του Έκπτωτου, μέσα στο Έρεβος του Μαρτυρίου, λίγες στιγμές μετά το Διωγμό του.
Η υπόλοιπη ήταν ένα πλάσμα με θαυμάσιες καμπύλες, ντυμένη στο γεωμέταλο, με μαλλιά λευκά, κρατώντας ένα κοντάρι δεμένο με λουριά στο χέρι της και από τους σφιγμένους της κυνόδοντες μου έφτυσε ένα "δεν μπορείς να με συστησεις στον αδερφό μου βρωμιάρη".
Χωρίς να το θέλω, το χέρι μου σφίχτηκε για μια στιγμή και μια ακούσια κίνηση του μυαλού μου εξαπόντησε χίλιες νεκρολάμψεις δαιμόνων από τον Τελικό Κύκλο κατευθείαν πάνω στο κεφάλι της.
Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι αθέλητα τη χτύπησα τόσο δυνατά που δεν θα έβρισκα ούτε την ψυχή της να σφαγιάσω.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, όχι μόνο είχε επιβιώσει, αλλά είχε καταφέρει να αντιστρέψει το χτύπημα και να το φάω όλο στη μούρη. Χτύπησα τα χέρια μου με χαρά, ή τουλάχιστον προσπάθησα, καθώς σηκωνόμουν απ' το χώμα μετακινώντας τους βράχους που είχαν πέσει πάνω μου και μια κάμπια που είχε χέσει στο στόμα μου, κρατώντας τα πλευρά μου από τον πόνο.
   
Πριν προλάβω να συνέλθω εντελώς, χτυπάει το πόδι της στο έδαφος κι ένα τεράστιο θαμμένο κόκαλο ξεπροβάλει από κάτω μου και τρυπαει το στήθος του Δαιμονόκαβλου, περνώντας ξυστά απ' την καρδιά του. Το κορμί του σπάραζε και μαζί του κι εγώ καθώς απ' το στόμα του έφτυνε μαύρο αίμα και σπέρμα. Με μια λέξη μου εξαϋλώνω το κόκαλο και γιατρεύω την πληγή πριν προλάβει να με ξαναχτυπήσει.
Μια σκέψη μου έκανε το αίμα μου να κυλησει τόσο γρήγορα μέσα μου που κατάφερα να σταματήσω σχεδόν το χρόνο.
Εξαφανίστηκα και αμέσως επανεμφανίστηκα πίσω της, διαπερνώντας με την παλάμη μου την πλάτη της για να αρπάξω την καρδιά της και να τη συντρίψω, στραγγίζωντας τη ζωή της σαν σφουγγάρι στα χέρια μου, όμως....κενό...
Ξαφνικά εξαφανίστηκε έχοντας αφήσει το χέρι μου σπασμένο σε χιλιάδες κομμάτια.
"Κανένας δεν αγγίζει τα ζώα μου" είπε και εμφανίστηκε μπροστά μου στο αέρα να ορμά με το κοντάρι της κατευθείαν προς το κεφάλι μου.

Μετά δεν θυμάμαι πως βρέθηκα στη σπηλιά.
 Άνοιξα τα μάτια μου και έβλεπα θολά αστεράκια και πτερόσαυρους να κάνουν καρουζέλ στο κεφάλι μου.
Δίπλα μου αυτή, να έχει στήσει φωτιά και σε μια κατσαρόλα να ψήνει φρέσκο μπούτι αγελαδόσαυρου.
Πετάχτηκα αφηνιασμένος φωνάζοντας: "πώς τολμάς να καταστρέφεις ένα τόσο υπέροχο κομμάτι με ένα τέτοιο σκληρό και άνοστο τρόπο;;; Όλοι ξέρουν ότι το μπούτι αγελαδόσαυρου θέλει να το κόψεις σε εσκαλόπ και να τα αφήσεις  δυο ώρες σε μαρινάδα σάπιου χυμού σταφυλιού με πιπέρι και ρίγανη. Τα τυλίγεις σε φύλλα μπανανιάς και τα θάβεις σε κάρβουνο. Σε τρεις ώρες γίνεται τέλειο."
 Το θηλυκό γύρισε προς το μέρος μου, κοιτώντας μια εμένα και μια τα μεταλικά δεσμά που με είχε τριπλοδέσει και είχα σπάσει πάνω στο θυμό μου, έκανε μια γκριμάτσα αδιαφορίας και συνέχισε το ψήσιμο.
Καθίσαμε και φάγαμε και αργά η σιωπή έγινε συζήτηση και η συζήτηση έγινε πλάκα και βρεθήκαμε αγκαλιά έχοντας σκάσει στα γέλια με μια ιστορία που της είπα για μια μαϊμού που είχε κατασκευάσει ένα δεντρόσπιτο με τέσσερα δωμάτια και το 'παιζε αστός.
Ένας μαύρος έρωτας ανθιζε σαν σαπιολούλουδο πάνω σε πτώμα.
Παράτησε τους αγελαδόσαυρους. Παράτησα την κτηνοβασία και αφιερωθήκαμε ο ένας στον άλλον.
Γυρίζαμε από σπηλιά σε σπηλιά, κυλιόμασταν στη λάσπη, την κολλούσα πάνω στους τοίχους βρώμικη και της παραβίαζα το αβυσσαλέο μουνί χωρίς έλεος, αφήνοντας με τα χέρια μας αποτυπώματα πάνω τους. Στις καλλιτεχνικές μας ώρες ζωγραφίζαμε τα άγρια κυνήγια ζώων που κάναμε και ενώναμε σατανικά και θεϊκά σύμβολα σαν μια ανίερη συμμαχία που θα συνέβαινε αργότερα μόνο στα παραμύθια.
Και ξανά άγριο ξέσκισμα στα τέσσερα μέσα στον απύθμενο κώλο της ψάλλοντας ωδές στον Ερεβώδη Άρχοντά μου, όσο αυτή φώναζε αντιξόρκια ζητώντας την προστασία των αρχαγγέλων.
Μετά με έβαζε κάτω με βία, με καβαλούσε, βυθίζοντας τα νύχια της στο στήθος μου, διοχετεύοντας ουράνια ενέργεια μέσα μου για να με αλλάξει και σφίγγοντας τα μουνόχειλά της σαν Συμπληγάδες πάνω στο Δαιμονόκαυλό μου. Κάθε όμως βύθιση δικιά μου τη συνόδευα με έναν σκοτεινό ψαλμό στο Μαύρο Πρώτο που έδιωχνε το φως.

   Έτσι πέρασαν γρήγορα χίλια και δυο χιλιάδες χρόνια και άξαφνα...τα ζώα της την κάλεσαν πίσω γιατί πέθαιναν.
Με παράτησε αμέσως, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα μεταξύ μας. Λες και δεν είχαμε συνταράξει τη Γη. Λες και το Αδιανόητο δεν είχε συμβεί ποτέ.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτε καν στο περιστατικό με την Μέση Επίκληση Ουράνιου Σώματος και την Μεγάλη Καταστροφή.

 Η σκληρή καρδιά μου έπρεπε να εκδικηθεί την απώλεια. Μέχρι τότε δεν είχα ζυγίσει πόσο κοστίζει μια ψυχή. 
Το έκανα τότε και αδιαφόρησα για το αποτέλεσμα.
         
Τα μάτια μου ξαναέλαμψαν λουσμένα στο μαύρο φως και αιωρήθηκα με μεγάλη ταχύτητα ανάμεσα στην Ιβηρική Χερσόνησο και την Αφρική, εκεί που ένα μεγάλο τείχος υψώνονταν και κρατούσε τα νερά του Ωκεανού από το να ξεχυθούν στις κοιλάδες χαμηλά.
Αυτό έπρεπε να κάνω. Θα κατέστρεφα όλη την κοιλάδα και μαζί τα άθλια ζώα της καταραμένης πρωτόθεας που ζύγισε τα ζώα της παραπάνω από μένα. Αυτής που με παρέσυρε σε ανίερο έρωτα με τον εχθρό και μετά προτίμησε τα άθλια μηρυκαστικά από ΤΟ ΥΠΕΡΤΙΤΑΝΙΟ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟΚΑΥΛΟ ΜΟΥ.

Αν αυτή είναι αθάνατη, τα άθλια σαρκία των προστατευόμενών της δεν είναι.

Τινάχτηκα με δύναμη βουτώντας στο νερό και άρχισα να πηγαίνω γρηγορα και κατά μήκος του τοίχους βρίζοντας ψαλμούς με όλη μου τη δύναμη. Η ύπαρξή μου είχε αφιερωθεί στην καταστροφή του. Το μαύρο μου αίμα τίναζε το σώμα μου και κάθε υποβρύχια κραυγή ήταν και μια ρωγμή στα σπλάχνα του βράχου. Ο πόνος μου δεν σταματούσε, αλλά κάθε κίνηση της πέτρας γιάτρευε την ψυχή μου.

Και τότε συνέβει το πολυπόθητο:
Μεγάλα κομμάτια αιώνιας πέτρας, καταπονημένα από τις ωδές μου και πιεσμένα στο πέρασμα του Χρόνου και του Ωκεανού, ξεκόλλησαν και άρχισαν να ξεχύνονται μανιασμένα από την άλλη πλευρά. 
Πετάχτηκα ξανά στον αέρα και άρχισα ν' απολαμβάνω το θέαμα.
Είχα δημιουργήσει τη Νέμεση της προδοτικής της ψυχής και είχα κατασκευάσει το μεγαλύτερο καταρράχτη του κόσμου, τόσο μεγάλου που έκανε τον μετέπειτα Νιαγάρα να μοιάζει με αστείο.

Ήταν θέμα χρόνου μέχρι τα νερά να φτάσουν στο βουνό της Μάλτας και να πνίξουν τα ζωντανά της πτώματα....βασικά ήταν θέμα χρόνων....πολλών χρόνων, περίπου 4,5 χιλιάδων χρόνων μέχρι να γεμίσει όλη η Μεσόγειος με νερό.
Αρκετός χρόνος για να ξεφύγουν, αρκετός χρόνος για να τα περιμένει όλα μαζί ο θάνατος σε μια ρωγμή της Γης που υποχώρησε και τα γκρέμισε σε ένα υπόγειο σπήλαιο, κάπου στη Γαλλία.
Την Κυρά τους δεν την ξαναείδα ποτέ.


Μεγάλες Στιγμές Της Ιστορίας!!!