ΞΑΝΘΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

   Λενε οτι οι ξανθιες ή ξανθες (αναλογα αν ειστε Αθηνεζοι ή κανονικοι Ελληνες), ειναι χαζες, πραγμα το οποιο θα ισχυε αν ολες οι ξανθες ειχαν καλλιπυγες κωλαθρες, αλαβαστρινους βυζους και σαρκωδη τσιμπουκοχειλα, αυτες δηλαδη που δεν χρειαζεται να χρησιμοποιουν ιδιαιτερα το μυαλο τους, διοτι ολος ο κοσμος προσκυνα το κεφαλι του, γονατιζοντας στον δεξι του πουτσο και τους δινει ετοιμες τις λυσεις σε οσα προβληματα προκυψουν στη ζωη μιας μουναθρας.
Δεν ειναι ομως ετσι.
Το αντιθετο.
Ενα μεγαλο και σεβαστο κομματι του ξανθου πληθυσμου ειναι σαν να βαψανε ενα γκαργκοϊλ κιτρινο.
Μην μπερδευεστε ομως.
Αυτο επισης δεν σημαινει αυτοματα οτι ολες οι μελαχρινες ειναι σαν καμπουρογαμωσαυροι με πτυχιο Αστροφυσικης.

Και αφου του γαμησα τη μανα στην εισαγωγη, ας προχωρησω παρακατω.
Σημερα Κυριακη εχω ρεπο.
Και τι κανει ο μικρος Χωστηρας (εγω) οταν εχει ρεπο; Καθεται και ψωλαρει στο σπιτι του μετα μανιας μεχρι να βρει μια εμπνευση για να γραψει σε αυτο το ρημαδι το μπλογκ που κοντευει να γινει το Κοσμοπολιταν (αληθεια, κυκλοφορει ακομα αυτη η μαλακια;) του μαλακα απο τις πολλες λιστες.
   Ανοιγοντας λιγο το πλανο, στο ιδιο σπιτι ειναι η μανα μου και εχει ξεκινησει σκουπισμα, σφουγγαρισμα, μαγειρεμα και που και που μου πεταει καμια μπιχτη "εσενα ασουμε ποια δουλεια του σπιτιου θα σου αρεσε να κανεις;". Οποτε, που και που, παιρνω το υφος της αμφιταλαντευομενης γιδας (ειδικοτις μου, αποκτηθεισα κατα τη στρατευσιν) και της λεω "τι να σου πω ρε μανα...το πλυσιμο των πιατων". "Αααα δηλαδη με την κουζινα" μου λεει και εκει καπου το υφος της γινεται πονηρο, αλλα μου εχει γυρισμενη την πλατη και νομιζει οτι δεν το εχω δει...
    Αργοτερα, βαριαναστεναζοντας για το τι με περιμενει, παω στη κουζινα και αρχιζω να ζεσταινω χθεσινο φαγητο (ειδικοτις αποκτηθεισα απο τα 13).

...λαθος, ΠΡΟχθεσινο φαγητο


   Καθως λοιπον ανακατευα μακαρονια με χοντροκομμενο τυρι, γιατι βαριεμαι αισχρα να πλενω τον τριφτη μου λεει "μολις ποφάς (υπερσυντελικος και συντελεσμενος μελλοντας του ρηματος "τελειωνω το φαγητο"), θελω να μου κανεις μια χαρη".

...τρια κομματια γραβιερας απροσδιοριστου προελευσεως πηδηξαν απο το τηγανι και επεσαν με φορα στο πατωμα....παγωσε ο χωροχρονος...μια πεταλουδα αποφασισε επιτελους να πεταξει καπου στη μακρινη Κινα μονολογωντας "φακ δις σχιτ" και μια παρεα ποζιτρονια αποφασισε να φερει ανισορροπια και ολεθρο στη συμπαντικη ισορροπια και εξαφανιστηκαν ξαφνικα...(η διπλη χρηση του "ξ" και του "φ" με παρομοια φωνηεντα ειναι επικινδυνη και καλο ειναι να μην την επιχειρειτε, εκτος αν ειστε ενας πραγματικα απελπισμενος μπλογγερ).

...αναστεναξα σα γελαδα που της καρφωνουν αρμεγορουφηχτρες στα βυζια...

-πες ρε μανα
-θελω να παρεις αυτα τα αμπελοφυλλα και να ανοιξεις ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΜΗ ΣΚΙΣΟΥΝ και να τα βαλεις το ενα πανω στο αλλο για να φτιαξω ντολμαδες

Κοιταζω και τι να δω;
Μια ανατρεπομενη καροτσα αμπελοφυλλα ειχαν προσγειωθει στο τραπεζι της κουζινας, τσαλακωμενα σαν εγωισμος και μπερδεμενα σαν γκομενα.
   Δεν ειχα επιλογη. Επρεπε να ειχα πει "το σιδερωμα" οταν ειχα την ευκαιρια, αλλα μετα θυμηθηκα ποσο μισω το διπλωμα των ρουχων.
Σερνοντας το μισοκακομοιρο κουφαρι μου, παιρνω αυτο τον πρασινο ορυμαγδο ντολμαδοχλωριδας και κατευθυνομαι στο σαλονι, οπου θα λαμβανε χωρα το δραμα μου.

Πιανω το πρωτο, σαν στραβοψαλιδισμενο οριγκαμι, αλλα με λιγο κοπο το ισιωνω και το απλωνω μπρουμυτα στο πιατο σαν μια ντελικατη σμαραγδενια μουτζα.
Μετα και δευτερο και τριτο...
Αρχισα να αποκταω μια καποια ταχυτητα αλλα η σταση του σωματος δεν βοηθουσε. Η πλατη μου χτυπουσε πανω σε μια κιθαρα που εχω στον καναπε. Γενικα τα μουσικα οργανα που εχω στο σπιτι ειναι παρα πολυ στρατηγικα τοποθετημενα. Μια κιθαρα κι ενα μπασο στον καναπε για να μην καθονται και μου λερωνουν τα ζωα το υφασμα. Και αλλες πολλες κιθαρες τοποτετημενες επιτηδευμενα σε ολες τις γωνιες του σπιτιου για να κατουρανε εκει τα ζωα και να μη μου βρωμιζουν τους τοιχους, γιατι αν κατι μισω περισσοτερο απο τις οικιακες εργασιες ειναι α) το βαψιμο των τοιχων και β) τους αντρες που κανουν ΑΚΟΜΑ duckface, λες και ειναι γκομενες που εφτιαξαν ινστα.
   Τα αμπελοφυλλα εμοιαζαν ατελειωτα.
Κοιτα τι σκεφτηκαν ομως οι πουτανες για να βρουν γαμπρο, ε; Σου λεει "δεν ειμαι καμια μουναρα. Διαολε, ακομα και το μουνι μου ειναι σαν μεντεσες, αλλα ομως αμα παρω αυτα τα φρεσκα φυλλα και τα γεμισω με ο,τι σκατα φυτρωνει στον κηπο μου/στο χωραφι μου/στο μουνι μου, θα κανουνε ουρα οι πουτσες εξω απ' την πορτα μου". ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ. Ο ντολμας εγινε το πιο στατους συμπολ της νοικοκυρας κι αμα τολμουσε κανενας αντρας να αρνηθει το προξενιο με γυναικα grand-master στο τυλιγμα τονε σερνανε στην πλατεια ξυρισμενο σα γιδι και του πεταγανε πεπονοφλουδες μεχρι θανατου. Εχουνε πεθανει ανθρωποι ετσι.

Καλα, κι εγω δεν ειμαι κανενας φανατικος της κουζινας. Βεβαια αμα εχω γκομενετο θα του μαγειρεψω σουπερ φαγαρα που θα βρω απο κανα Συνταγουλη ξερωγω, αλλα μετα το τριμηνο εχει φακες, φασολαδα και στο τσακιρ-κεφι αγγιναρες με κουκια για πιο γκουρμε καταστασεις (καπου στο τριμηνο με χωριζουνε και δεν ξερω γιατι).
Τους λεω κιολας οτι ειχα δουλεψει 5 χρονια μαγειρας (τριτος βοηθος του τριτου βοηθου του τριτου τηγανιερη) και η στολη του μαγειρα τους βγαζει κατι σε αυστηρο που τα γουσταρουνε κατι τετοια οι γκομενες και μια και με τις στολες των σωματων ασφαλειας δεν τα παω και πολυ καλα, ειναι το next best thing χωρις να εχω ενοχες οτι εχω μπλεξει με καμια μαλακισμενη που γουσταρει τον αντρα μιστερ-Αουσβιτς.

   Αλλα για να επιστρεψουμε στο θεμα μας.
Δεν την καταλαβαινω την πολυπλοκη κουζινα. Μου προκαλει δυσφορια και μου δημιουργει ανιερα συναισθηματα απεναντι στους μαγειρες. Ειδικα αυτους που με υφος μητροπολιτη σου λενε πως "ΕΙΝΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΟΣΧΑΡΙΣΙΟ ΚΡΕΑΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΨΗΝΕΙΣ" ή αυτους που με μιση σεζον στη λαντζα παριζιανικου πατσατζιδικου στη Γαλλια, ξυνοντας κατσαρολες στο Σαμπς Ελυζε,  ερχονται και σου πασαρουν ορολογιες και στομφωδεις παπαρισμους περι υψηλης μαγειρικης. Ολες αυτες τις εκπομπες που γελοιοι κονιορδοι με χαρτινους, ψηλους σκουφους και αξυριστοι (μπασταρδοι γιοι, ΑΞΥΡΙΣΤΟΙ πανω απο μια κατσαρολα; Σας γαμαω τη μαναγια και ολα σας τα ιερα) κοιταζουν με σιχαμαρα τους διαγωνιζομενους (αλλα προβατογαμιδια κι αυτοι).

Αληθεια ρε μαλακες, δεν θα θελατε να ησασταν οπως παλια, τοτε που τα πρωτα ανθρωποειδη τρωγανε ο,τι βρισκανε και αμα το ειχανε σιγουρακι οτι για 2 ωρες δεν θα τους ενοχλουσε κανενας ραντομ αρκουδοσαυρος για να τους φαει, εφτιαχναν και καμια σουπιτσα;
Εεεε;;;
Τοτε που οι γυναικες κυκλοφοραγανε με τα βυζια να παλλονται ελευθερα στον καθαρο αερα και οι πουτσες στροβιλιζονταν αιθερια στον πρωινο περιπατο στο δασος;
Ουτε εγνοιες, ουτε αγχη, αλλα κυριως, ουτε ντολμαδες.

Αυτη η αναρτηση δεν εχει καποιο βαθυ νοημα, κατι σαν τα λογια μιας ξανθιας.