ΧΟΡΕΥΤΗΣ VS ΜΟΥΣΙΚΟΣ

   Χαιρετώ τους αναγνώστες του Σελέμπριτη και του Δούκα.

Άλλο ένα Σάββατο-Άλλη μια ανάρτηση

Όσοι ψωλαρμενίζετε αρκετό καιρό σ' αυτό το ιστολόγιο ίσως θυμάστε την επική σύγκρουση μεταξύ Barman vs Barista με τελικό νικητή τη ντροπή να νομίζεις ότι είσαι γαμάω-μάο.

   Σήμερα στο ρινγκ της επαγγελματίλας που ζέχνεις άμα είσαι καιρό σε ένα κουρμπέτι, βρίσκονται δύο θρύλοι της Τέχνης.



 Χορευτής:

   Ο χορός είναι μια μορφ....σόρρυ......ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΧΡΗΣΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗΣ που -όπως έχω ξαναπεί- πρωταρχικός του ρόλος ήταν να επιδείξει ο τριχωτός νεαντερνταλ τα σωματικά προσόντα ώστε να να βρει ταίρι να γαμήσει (στις εποχές που ο άνθρωπος ήταν αποκλειστικά μπανανοφάγος αλλά είχε ξεφύγει από το καμάκι τύπου "ροπαλιά στην κεφάλα").
Για αιώνες βυζιά και ψωλές αναπηδούσαν ρυθμικά γύρω από φωτιές, χωρίς να περιορίζονται από ρουχισμό. Ο αρχέγονος χορός είχε ένα σκοπό: να ξεφλοκιαστούμε ανελέητα, να πηδιέται το ανθρώπινο γένος μέχρι να κατακλύσει τον πλανήτη και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι λειτουργούσε...πολύ καλά ! !
   Όταν ο εγκέφαλός μας απέκτησε τις κατάλληλες διαστάσεις, αρχίσαμε να κοιτάμε ψηλά τ' αστέρια και με τη βοήθεια διάφορων φυτών (!!!) αρχίσαμε να βλέπουμε δράκους, ιπτάμενους ελέφαντες, γοργόνες και πιο πάνω απ' όλα, διάφορους γενιοφόρους και ξεβράκωτους και τρομερούς μπαρμπάδες που μπορούσαν με μια πορδίτσα να μας γαμήσουν ολοκληρωτικά και να αφανίσουν ολόκληρο τον κόσμο. Κυρίως όμως να βιάσουν τις γυναίκες ή να τους κάνουν καμάκι χαρίζοντάς τους έναν αθώο κρίνο.
Χάρις λοιπόν τα ναρκωτικά και το φόβο, ο άνθρωπος "ανακάλυψε" τη θρησκεία, οπότε τι πιο θρησκευτικό από το να λατρέψουμε τους θεούς μας....με ένα ζομπέκικο ! (ξέρετε, αυτό που χορεύουνε slo-mo τα ζόμπι στα 9/8 και είναι σαν να καθαρίζουν αόρατα παράθυρα). Έτσι σε κάποιες κουλτούρες αν δεν είχες δελτίο ΟΚΑΝΑ δεν μπορούσες να μπεις στο κλαμπ.
   Συνεχίζοντας την ιστορική αναδρομή στο fast-forward

• χορέψαμε με μάσκες μέχρι την τελετουργική αποκόλληση του κεφαλιού ενός κακομοίρη από το σώμα του....για να ανθίσουν τα σπαρτά
•  χορέψαμε ντυμένοι με πεντακόσια στρώματα ρούχα -το 'να πάνω στ' άλλο- λες και είμαστε κινούμενα μιλφέιγ
• χορέψαμε ο ένας πίσω απ' τον άλλο κρατώντας την κεφάλα μιας γουρουνοκόμπρας που την είπαμε "δράκο"
• χορέψαμε τον χορό του Ζαλόγγου με τραγικά όσο και επικά αποτελέσματα
• χορέψαμε ντυμένοι σαν παγώνια με κάβλες υπό τους ήχους βιολιών και άλλων τέτοιων όπλων μαζικής εξόντωσης
• χορέψαμε χέρι-χέρι
• χορέψαμε κώλο-κώλο
• χορέψαμε στην εκκλησιά για να επισφραγίσουμε το αιώνιο μαρτύριο της υποχρεωτικής συμβίωσης ώστε ο ένας να ξεσκατίζει τον άλλο και ο άλλος να φέρνει λεφτά στον ένα
• χορέψαμε λαμπάντα
• χορέψαμε σέικ

και αφού τα χορέψαμε τα πάντα σαν τα κατσίκια, κάτι συνέβη
...κάποιος ιός μέσα στο σύστημα (;)
...κάποια μετάλλαξη (;;;) 
...τελείωσαν οι ιδέες....
ποιος ξέρει....

Τότε κάποιοι αποφάσισαν ότι ο χορός δεν πρέπει να είναι οπτική αναπαράσταση τελετουργικού γονιμότητας αλλά ούτε τρόπος λατρείας των θεών, ούτε μορφή κοινωνικής συνοχής μέσω της παραδοσιακής τέχνης (μαλάκες φέρτε μου βελονάκι γιατί ΚΕΝΤΑΩ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ!!)


Κατανάλωση χαλασμένων βρουβών σε συνδιασμό με τα κωλοβακτηρίδια με τα οποία τρέφονταν ο κόσμος κατευθείαν από τους υπονόμους της μεσοπολεμικής Ευρώπης, είχαν σαν αποτέλεσμα να γεννηθεί το κίνημα του "Ντανταϊσμού" το οποίο είναι υπεύθυνο για όλη τη Μεταμοντέρνα "Τέχνη", τους χίπστερ, τα σκυλιά pug, τις selfies, τους δονητές με τριπλό καβλιτσέκι, τους στίχους των πυξ-λαξ και τους "Πρωταγωνιστές" του θεοδωράκη.
   Οι χορευτές πλέον "απελευθερωμένοι" από τα δεσμά της συμβατικής χορογραφίας μπορούσαν να ντύνονται με ό,τι σκατά και να χορεύουν ό,τι σκατά, παρασυρμένοι στη φυσική κίνηση.
Το αποτέλεσμα ήταν αρχικά τραγελαφικό, αλλά σύντομα βελτιώθηκε και έγινε αποκαρδιωτικό.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

χορός "μαλακία σε δυο αόρατες ψωλές που στέκουν πίσω μου"

χορός "μην κοιτάτε τα βυζιά μου, κάνω τέχνη"

χορός "βγήκα για ποτάκι και καμακώνω χαλαρά random γκόμενα"

 

χορός "το να γαμάς μουνιά είναι για τις αδερφάρες"

χορός "Καλαματιανός στα δέκα Ρίχτερ"

Και ας μην πάμε και πολύ μακριά, ας σκεφτούμε λίγο αυτούς που χορεύουν τι επιλέγουν να μάθουν:

• Μπαλέτο, δηλαδή πως θα τρέφεσαι μόνο με πρωινή δροσιά και ελπίδες μέχρι μείνεις δέκα κιλά και να παραμορφώσεις τα ποδοδάχτυλά σου ντυμένη μπομπονιέρα
• Ζούμπα (ή Ζουμπά, δεν ξέρω), δηλαδή "δεν ξέρω να χορεύω κανονικό λάτιν, αλλά κουνιέμαι μέχρι να καταλάβουν και τα τσιμέντα ότι θέλω πούτσο".
• Χιπ-Χοπ/Twerk/Τσίρκο, (για τα αγόρια) "αν δεν ξέρω να ραπάρω για να πιάσω μικρόφωνο, πρέπει να μάθω να χορεύω για να πιάσω γκόμενα" (για κορίτσια) "ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟΚΛΙιιιιιιιιιιιΠ"  

  
και αφού ρίξουμε ένα καλοζυγισμένο κροσέ σ' αυτό το ανθυποπορνίδιο προχωράμε στον επόμενο διαγωνιζόμενο



Μουσικός:

   Παλιότερα, επί εποχής μπανανοφαγίας, για να γίνεις μουσικός δεν χρειαζόταν τεράστια προσόντα. Απλά κρατούσες το κόκαλο ενός Χαμουρόσαυρου Ρεεεε και το χτυπούσες με αυτιστική ευλάβια πάνω σε μια παλαιολιθική πέτρα.
Σιγά-σιγά και με το πέρας των χρόνων μαζεύονταν διάφοροι και κοπανούσαν όλοι μαζί τα κόκαλά τους πάνω σε πέτρες και κάνανε το πρώτο συγκρότημα κρουστών "ο άγιος Ραφαήλ".
Σε ένα άλλο χωριό κάποιος φύσηξε ένα φύλλο και έκανε ένα πνευστό, ενώ ο πρώτος που σκότωσε τον αδερφό του για ένα μπούτι Μοσχαρόσαυρου, πήρε τα άντερά του και τα έκανε προγκρέσσιβ τόξο με πολλές χορδές, πράγμα που ήταν πολύ-πολύ κακό γιατί χάρη σ' αυτή την εφεύρεση ο Χατζηγιάννης αναβαθμίστηκε από "τελείως άχρηστος" σε "σχεδόν αχρείαστος".

Θα μου πεις, είχαμε και Σλας και Τζόνι Κας και Έλβις....ναι, αλλά είχαμε και Τζάστιν Μπίμπερ, Παντελίδη και Τζακ Μπλακ....και ξέρεις κάτι; Άντε γαμήσου Τζακ Μπλακ και να βάλεις την Πένα του Πεπρωμένου στο γκώλο σου να παίζει το πάγκρεάς σου πάνω στα άντερά σου το "Beelzeboss"....σίχαμα, ε σίχαμα.

   Λοιπόν τι λέγαμε, α ναι.
Οι μουσικοί είναι κανονικοί καλλιτέχνες και όχι οι χορευτές.
Από την άλλη πρέπει να περιγράψουμε το τι είναι "ο μουσικός".


Ο Μουσικός είναι ένα εγωπαθές πλάσμα που όποτε βλέπει τον εαυτό του στο καθρέφτη χύνει δυο Νιαγάρες και όταν πήγε στο γιατρό να τον ρωτήσει "γιατρέ γιατί τραβάω μαλακία όταν κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη" του απάντησε "γιατί είσαι τέτοιο μουνί".
Όλοι οι μουσικοί είναι ναρκισσιστικά αρχίδια και άμα δεις κανένα ταπεινό μουσικό, ψέμματα το κάνει και να μην τον πιστεύεις.
Κάθε μουσικός χωρίζεται σε διάφορες κατηγορίες, ανάλογα με τον καιρό που ασχολείται:

• Ο Παραλίας ή ο Κατάληψης: είναι αυτός που ξέρει τρία ακόρντα Λα-μινόρε Φα-ματζόρε Σολ-ματζόρε, ή Μι-μινόρε Λα-μινόρε Σι-μινόρε και στην παραλία ή στην κατάληψη θα παίξει όλα τα πυξ-λαξ, τη Γυριστρούλα και την εισαγωγή από νάθινγκ ελς μάττερς. Στατιστικά 9 στις 10 φορές που αγγίζει κιθάρα ένας λόχος παρτουζώνει τη μάνα του.

• Ο Ροκάς: είναι αυτός που ξέρει να παίζει και τη φράση από το "είναι ωραία η θάλασσα" αλλά και το "έπαψες αγάπη να θυμίζεις" με το σόλο και είναι η μετεξέλιξη της προηγούμενης κατηγορίας, αλλά τώρα έχει και μπάντα. Από ροκ έχει ακούστά το όνομα του Σπρίνγκστιν και του Μπίλι Χάλιντέη και καβλώνει κάθε φορά που λέει "παλιό ροκ" και "ελληνικό ροκ". Ηλεκτρική κιθάρα έχει μόνο για να ανεβάζει φωτό στο φβ, αλλά τα βράδια που παίζει live καθιστός στο σκαμνί στο μισοσκόταδο τρίβεται με λαγνεία πάνω στην ακουστική του κιθάρα, ξεροχύνοντας στα μούτρα του πλήθους "Τα Έντεχνα".

• Ο Κλασσικός: αυτός ο καημένος μπήκε με το ζόρι στο ωδείο επειδή ο μαλάκας ο πατέρας του δήλωσε μούφα δέκα στρέμματα καλλιέργια γκότζη-μπέρη και πήρε επιδότηση. Το καημένο το παιδί βρέθηκε από πέντε χρονών να μαθαίνει φούγκα και αντίστιξη την ώρα που άλλα παιδάκια της ηλικίας του μαλακίζονται με σαΐτες και νερόμπομπες. Έμαθε από μικρό να δαχτυλώνει το όργανό του με κινήσεις που κάνουν την παλάμη του να μοιάζει σαν αράχνη με πάρκινσον. Πλέον έχει ψυχολογικά προβλήματα και οι γονείς του καμαρώνουν που το παιδί τους έγινε Ψωλίστ.

• Ο Τζαζίστας: αυτός δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ταλέντο που από την πολλή Τέχνη και Κουλτούρα έπαθε στραβισμό, κοίταξε τ' αρχίδια του, νόμισε ότι μεγάλωσαν και έτσι άρχισε να μπερδεύει ό,τι παλαβομάρα του μάθανε στο ωδείο. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν κάπνισε πρώτη φορά μαύρο και είδε την Αστάρτη να φασώνεται με την Ίσιδα και όλο αυτό σύμπλεγμα ςεκσ-μουσική-"βλέπω ήχους" είχαν σαν αποτέλεσμα τη τζαζ. Οι τζαζίστες είναι οι μοναδικοί μουσικοί που δεν τους δέρνουν για να μην κολλήσουν μελωδικό έητζ.

• Ο Μεταλάς: είναι αυτό το σπυριάρικο αγόρι που κατάλαβε ότι με φούγκα και αντίστιξη δεν πρόκειται να γαμήσει ούτε την τρύπα της κιθάρας του. Πούλησε τα πάντα και αγόρασε όργανο ηλεχτρικό, άφησε μαλλί, έσκισε τα ρούχα του, βάφτηκε με το μέηκάπ της μάνας του, θυσίασε το κουτάβι του στο σατανά και με δέρμα του έφτιαξε περιβραχιόνια...κάτι σαν το Ράμπο, αλλά στο πιο γουάου. Ξέρει να παίζει καλή κιθαρίτσα αλλά παράλληλα τσιρίζει "δεύτερα φωνητικά" ή  γρυλίζει σε φάση "ηχώ στο βόθρο" παίρνοντας και το ανάλογο ύφος-δυσκοιλιότητα.

Οι τραγουδιστές δεν είναι κανονικοί μουσικοί και όποιον ακούς να δηλώνει "τραγουδιστής" ή "vocalist" είναι επειδή προσπαθεί να μιμηθεί τη μάνα του στο κρεβάτι.



Ναι, να τον κάνεις παρέα γιατί κερνάει ποτά όταν έχει live