DOOM ΣΠΥΡΟ;;;-ΣΠΕΡΝΩ

    Κατ' αρχήν μια τεράστια ευχαριστία στις πρώτες φίρμες του μπλόγκινγκ, που χωρίς αυτές, η ζωή μου στο ίντερνετ θα ήταν μια μονοτονία μεταξύ facebook, youtube και 9gag.
   Στον τεράστιο Master G που χωρίς αυτόν ό,τι και να γράφαμε θα ήταν τίποτα.
   Στον Mikeius, που είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, χωρίς αυτόν όλα τα μπλογκς θα είχαν χρώμα ροζ ή σβαστιγκί.
   Στον Διπρόσωπο, που χωρίς αυτόν δεν θα μαθαίναμε να κάνουμε παρομοιώσεις.
   Και τέλος στον Shinobi, που χωρίς αυτόν δεν θα μαθαίναμε τι σημαίνει "σκληρό trolling". 



   Δυστυχώς φτάσαμε μοιραία στην εποχή που ο κόσμος βαρέθηκε τα μπλογκς. Λίγο ή πολύ, όλοι το περιμέναμε αλλά κλείναμε τα μάτια και λέγαμε ότι έφταιγαν μερικές κακές αναρτήσεις ή ότι αναρτήσαμε λάθος μέρα όπως ΣΚ και ο κόσμος είχε βγει έξω και γι' αυτό δεν είχαμε αρκετές θεάσεις. Πολλοί μας μάλιστα (ανάμεσά τους κι εγώ) είχαμε και έχουμε επαναπαυτεί στις δάφνες του παρελθόντος και γράφουμε πλέον όποτε μας καβλώσει. Αυτό έχει πολλά αρνητικά, γιατί όπως και ο γέρος έτσι και ο μπλόγκερ καβλώνει μόνο κάθε-όποτε του δέσουν το πουλί στο ταβάνι...και αυτό είναι ένα πολύ-πολύ κακό πραματάκι.
     Δεν είναι όπως παλιά που με το που έκανες την πρώτη ανάρτηση είχες έτοιμες άλλες δέκα και περίμενες τα μουνάκια (ή του κάβλους αν είσαι γυναίκα) να σκάσουν με σχόλιο όλο υπονοούμενα και να αρχίσει. Αλλά (χουεχεουχεχουεχεχε) πρέπει να πούμε ότι οι κοπέλες-μπλόγκερ ήταν και είναι πιο συντηρητικές κι από τα "Ε" της cocka-κώλα, μπλοκάρωντας κάθε σεξουαλικό υπονοούμενο άντρα σχολιαστή λες και φοβάται μην ξεπροβάλει ο ψώλος του στην οθόνη σαν σε θάλαμο με glory-holes και απαιτήσει λόλιποπ και μουνί. Μωρή, μη φοβάσαι. Με τι θα σε βιάσει; Και 69 τεραμπάιτ ROM να έχει, σου κλάνει, μην ξενερώνεις τον γενικό αντρικό πληθυσμό που ήρθε για το casual καμάκι....καλά-κάλα, μη βαράς, δεν σου είπα να είσαι σαν μπουγάτσα από ψωλοχύματα και να ανοίγεις το ιντερνετικό σου μουνί σε όποιον συστήνεται σαν άντρας, αλλά να υπάρχει αυτό το "έτσι".
    Αλλά τέλοσπάντων αυτά είναι παλιά. Τώρα πλέον και ο μέσος αναγνώστης βαριέται να κάνει κι αυτός σχόλιο ή να ανοίξει καν το σύνδεσμο να δει το καινούριο άρθρο και δεν του καταλογίζω. Έχει διαβάσει ένα κάρο παπαριές (σαν κι αυτές που γράφω, καλή ώρα) και είναι σε φάση "δεγαμιέσαι". 

   Μου λείπει ρε μαλάκα τότε, όπως παλιά που έκανε ο ένας ανάρτηση και μαζεύονταν ένα τσούρμο και σχολίαζε. Δεν μπορώ βέβαια να πω ότι μου λείπουν όλοι. Μερικά άβαταρ θα μου ήταν εμετικά ακόμα και σε σχόλια τύπου "γάμησες" (και καλά θα κάνουν να μην μπουν κααααααν στον κόπο). Αλλά τότε ήταν ακόμα φρέσκια η φάση. Ο κόσμος ζήτούσε μια διέξοδο από το χαζοκούτι και κάτι πιο διαδραστικό από τα σχόλια σε μια μαλακία που έχεσε κάποιος στο φβ. Νομίζω ότι ήταν σαν να είχες μπροστά σου ένα βιβλίο και μπορούσες να γράψεις στο συγγραφέα ότι είναι μαλάκας γι' αυτούς και γι' αυτούς τους λόγους.

   Το λατρεύω το blogging, αλήθεια. Και όχι μόνο γιατί έγινα γνωστός σε ανθρώπους που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα γνώριζα ('νταξ, κυρίως γι' αυτό χουεχεουεχουχεχεουχε!!), αλλά επειδή είναι ένας φανταστικός τρόπος να δεις τις σύντομες σκέψεις και απόψεις κάποιου, χωρίς να χρειάζεται να τον τρως στη μάπα αυτοπροσώπως και χωρίς να είναι κανείς άλλος εκεί κοντά και να τον διακόπτει, πρήζοντας τ΄αρχίδια σου. Είναι ΤΟΣΟ άμεσο: εσύ και αυτός....και μετά πορνοβίντεο με μουνάκια να κάνουν παρέα σε μοναχικές ψωλές που υψώνουν με πίστη το πουτσοκέφαλό τους στον ουρανό και ευλογούν με άσπρο αγιασμό το πρόσωπο και τα βυζιά της πιστής. 

  Θέλω να πω ότι αυτή η σχέση μεταξύ 
blogger-ανάρτησης-αναγνώστη είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και προσωπικά, ένας από τους λόγους που έγραφα ήταν και για να παροτρύνω και άλλους να δημιουργήσουν το δικό τους μπλογκ και να εκφραστούν. Στ' αρχίδια μου αν η μπλογκόσφαιρα γέμιζε με ιστολόγια. Έτσι είναι ο πλουραλισμός (πάλι είπα δύσκολη λέξη ο μαλάκας. Πρέπει να το κόψω αυτό με την παραμόρφωσή μου που έχει κλείσει σπίτια)...έτσι είναι ο πλουραλισμός. Ίσως να γεμίσει το ίντερνετ με "άχρηστα" ιστολόγια, αλλά θα έχουμε ανθρώπους που εκφράζονται. Μπορεί ρε φίλε να μην διαβάσω ποτέ δεύτερο άρθρο από το μπλογκ σου, μπορεί και να το σιχαίνομαι κι ας είσαι πιστός μου αναγνώστης, αλλά....γκαντέμμιτ, ΕΚΦΡΑΖΕΣΑΙ και αυτό είναι κάτι που το έχουμε και οι δύο ανάγκη. Γδύνεις και ξεμπροστιάζεις το μυαλό σου αντί να καταλήξεις σε ψυχίατρο ή να βγεις έξω με το Καλάσνικωφ και να αρχίζεις να ανοίγεις κωλοτρυπίδες στο δοξαπατρί του κάθε μαλάκα.

   Βέβαια, πιστεύω ότι ο μέσος αναγνώστης είναι πιο ψυχικά υγιής από τον μέσο μπλόγκερ (που είναι πολλές φορές στα όρια της παραφροσύνης από τα κόμπλεξ του), αλλά το γράψιμο είναι σαν την πρέζα που σε κρατάει πειθήνιο στο σπίτι σου, αντί να βγεις στο δρόμο γαμώντας). Αλλά το κύριο που με απασχολεί είναι τα όλο και πιο συχνά ερωτήματα: θα πεθάνει ή δεν θα πεθάνει το διαδραστικό γράψιμο; Θα αλλάξει μορφή; Θα βαρεθούμε και εμείς οι ίδιοι που "ορκιστήκαμε" να γράφουμε;

  Λέω με σιγουριά: "ίσως" και αν αυτή τη στιγμή διαβάζετε ένα μη-χιουμοριστικό άρθρο του Χωστήρα, δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι σοβάρεψε με τα χρόνια ή ετοιμάζεται να τα παρατήσει. Έχει να κάνει με το ότι καμιά φορά πρέπει να γράφω πράγματα στο μπλογκ που δεν με ενδιαφέρει αν τα διαβάσουν άλλοι, αλλά είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να τα διαβάσω εγώ, με μια μικρή-μικρή διαστροφούλα: να ξέρω ότι τα έχει διαβάσει κι ο υπόλοιπος πληθυσμός...και άσχετοι και άνθρωποι που αγαπάω και φίλοι μου και πουτάνες και γαμημένοι παλιοσκατοκαριόληδες, του οποίους όλους μαζί θα τους κάνω print-screen στα παπάρια μου (γιατί το γράψιμο είναι ντεμοντέ) και να νιώσω κι εγώ καλά.
   Επίσης ένας άλλος λόγος που κάνω καμιά φορά τέτοιες αναρτήσεις είναι γιατί μπορεί να έχω σκουριάσει που δεν έγραψα για καιρό (το τελευταίο που έγραψα στο "Δούκα" το είχα έτοιμο από καιρό, απλά προχθές έκανα το τελευταίο fine-tunning) και πρέπει να ξηγηθώ στα δάχτυλά μου λίγο γαμήσι για να λαδώσει λίγο το "μηχάνημα" και να ξαναδουλέψει με περίσσια όρεξη. 

   Επίσης θέλω να ευχαριστήσω αυτούς τους λίγους αναγνώστες και σχολιαστές που μου έχουν απομείνει, γιατί, αν και χωρίς αυτούς πάλι θα έγραφα, αλλά χωρίς αυτούς όλα θα ήταν μάταια. Πρόσφατα διάβασα σε ένα βιβλίο του Stephen King ένα πολύ γαμάτο απόφθεγμα που έλεγε "αν δεν υπάρχει κάποιος να σε ακούσει είσαι μουγγός", αλλά από την άλλη, άμα είναι να λες μαλακίες καλύτερα να μένεις μουγγός. Αλλά όπως είπα πιο πριν προτιμώ να εκφραζόμαστε όλοι. Πάντα θα βρεις ένα ζευγάρι αυτιά ή μάτια που θα βρει τις απόψεις σου ενδιαφέρουσες και αν σε κάποιους μπορεί να φαίνεσαι άχρηστός σε κάποιους άλλους μπορεί να τους φτιάξεις τη μέρα.

  Γενικά θέλω να πω στα παιδιά που θέλουν να φτιάξουν μπλογκ ότι αν δεν βρίσκουν κάτι να γράψουν μπορούν να αναρτούν ενδιαφέροντα πράγματα από άλλες πηγές.....έστω και πορνό ρε φίλε!!! Δεν βρίσκω καθόλου μεμπτά τα πορνομπλογκς, το αντίθετο μάλιστα!! Μπορούν να κάνουν αυτό που ονομάζω "μπλογκ-θεματική βιβλιοθήκη" όπου αν κάποιος ενδιαφέρεται να δει κάτι εξειδικευμένο μπορεί να έρθει στο μπλογκ και να ενημερωθεί.

  Πόσες φορές στο παρελθόν δεν είχα κάνει αφιερώματα σε μπλόγκερς ώστε μέσω εμού να μάθουν κι οι άλλοι καινούριες πηγές. Τρανά παραδείγματα: ο Snake Plissken π.χ. με μπλογκ εξειδικευμένο σε ανασκοπήσεις ταινιών, ή η Dark Chef με τα μπλογκς της περί μαγειρικής και μπύρας (όχι ρε μουνιά δεν είμαι η Μενεγάκαινα του ίντερνετ, να ξεστραβωθείτε θέλω μπας και ταΐσετε κανένα σπιτικό φαΐ τη γκόμενά σας που έχει ρέψει μόνο πούτσα-πούτσα και πιτόγυρο).


  Γενικά να περνάτε καλά και να γράφετε ή/και να διαβάζετε μπλογκς. Δεν είναι ότι θα μας δώσετε λεφτά ή θα γίνουμε πλούσιοι και πασίγνωστοι (στην Ελλάδα ζούμε), αλλά είναι ένας καλός τρόπος να νιώσεις ότι δεν είσαι μόνος και να δεις πράγματα από άλλη οπτική. Επίσης τις ευχές μου στα στα πιπίνια και τα milfs που χωρίς αυτά η ύπαρξη του μέσου και καλού μπλόγκερ θα ήταν αδύνατη. Τέλος τις μεγαλύτερες ευχαριστίες μου σε αυτούς που φροντίζουν να έχουμε ένα καθαρό και χωρίς σκατολεκέδες εσώρουχο και ένα πιάτο χαβιάρι να τρώμε όταν επιστρέφουμε από το γραφείο.