στον Πρόεδρο ΑΠΙ

Μέσα στα πλαίσια του δημοψηφίσματος, ο Πρόεδρος ΑΠΙ μου γράφει στα σχόλια:

"Υπερφυσικόκαβλε Αφέντη Kaboso, γράψε για δέκα παπάκια-παπάκια μικρά, τα σφάξανε και τους βάλανε στον κώλο σουβλιά. Σε περίπτωση που δεν μπορείς να εκφραστείς συγγραφικά, πιες δέκα καφάσια μπύρες και έπειτα δίδαξέ μας το ταλέντο σου"
  
 ....Πριν από δεκάδες εκατομύρια χρόνια, όταν πρωτοπερπάτησα τη Γη, ο κόσμος καταδυναστεύονταν από τα ερπετοειδή γνωστά στους ανθρώπους ως Δεινόσαυροι, αλλά στη γλώσσα των αστεριών ονομάζονταν Γκναφανόι.
Πολλά ήταν τα είδη των Γκναφανόι/Δεινοσαύρων και εντυπωσιακά. Υπήρχαν οι Νόφρεονα (Διπλόδοκοι), οι Μνίσατι (Πτερανόδοντες, αν και βασικά οι Πτερανόδοντες δεν συγκαταλέγονται στους δεινόσαυρους), Φροκάουμ (Τυρανόσαυροι) και άλλα πολλά τα γένη τους και τα ονόματά τους. 
Μέσα στο πέρασμα των αιώνων πολλά εξαφανίστηκαν και πολλά νέα εμφανίστηκαν, αλλά κανένα δεν έμεινε πιο πολύ και δεν ήταν πιο αρχίδι από τον Σπούτσαμου, -το Παπιόσαυρο-, το χειρότερο μουνόπανο των Γκναφανόι.
Υψώνονταν στα 22 μέτρα όταν στηρίζονταν στις μύτες του ενός του ποδιού σαν μπαλαρίνα και είχε φολίδες σε χρώμα καφετί του ("σκατού" θα περιμένατε να πω) μπουκαλιού της Amstel. Τα μάτια του έλαμπαν ροζ πάνω στο σφαιρικό σαν αυγό κεφάλι του και τα σαγόνια του ήταν σαν δυο αντικρυστά Pringles, ακριβώς όπως της πάπιας. Με πόδια λεπτά σαν καλάμια και χέρια μακριά που συνήθως κρατούσαν την μακρυά ουρά του σαν βραδινή τουαλέτα κάποιας κόμησσας, φάνταζε σαν το πιο γελοίο πλάσμα στα χρονικά της Δεινοσαυρότητας.
Όμως μη γελιέστε. Αυτός ο ορυμαγδός αισθητικής ήταν το πιο επιτυχημένο καριόλι πάνω σε μια Γη που το πιο αγαθό πλάσμα θα μπορούσε να κάνει απεργό πείνας να χέσει πέντε μενού McDonalds από τον τρόμο.
   Ο Σπούτσαμου/Παπιόσαυρος ήταν κατά βάση φυτοφάγος και συνήθως ένα κοπάδι τους μπορούσε να καταναλώσει με ευκολία ένα δάσος με φτέρες και να χρησιμοποιείσει τα κλαδιά τους για οδοντογλυφίδες, όμως το μεγάλο μέγεθος του εγκεφάλου του του έδινε αντίληψη για το πόσο δυνατός ήταν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιτίθεται στα σαρκοβόρα και να τα σκοτώνει γιατί έτσι...γιατί έτσι γούσταρε, γιατί είναι ο πιο παπιογαμώμανος γιος πουτάνας δεινοσαβούρας που γαμιέται με φαντάρους για δυο κιλά σπάλα Βροντόσαυρου.
Τα λεπτά του πόδια με τις μεμβράνες που ένωναν τα δάχτυλά του, του επέτρεπαν να πλέει και να κολυμπάει στις Αρχαίες Θάλασσες και να βουτάει για να σκοτώνει Καρχαρίες και Θαλάσσια Γκναφανόι γιατί έτσι...γιατί η μάνα του είναι τόσο πόρνη που όταν γεννούσε αυγά, τα μικρά της ήταν μισά Παπιοσαυροι και μισά Οβελίξ γιατί μόνο άμα τη γαμούσες με Μενίρ ένιωθε κάτι.

   Τέλος, ο Παπιόσαυρός ήταν τόσο αναιδής που στο τέλος άρχισε να επιτίθεται σε Ελοχίμ, Πρωτόθεους και άλλα πλάσματα που δεν είναι πολύ σοφό να τα βάζεις μαζί τους.
Οι Πρωτόθεοι προσπάθησαν να τα εξημερώσουν και πολλοί από αυτούς θέλησαν να γίνουν προστάτες τους, όπως κάποτε έκανε μια πολύ ισχυρή Πόρνη. Οι Σπούτσαμου προσποιήθηκαν πως είναι εντάξει με μερικά βετζετέριαν πιθηκάκια ανάμεσά τους και αμέσως μετά τους εξόντωσαν όταν κοιμήθηκαν.
Οι Ελοχίμ νομίζοντας ότι είναι πλάσματα του Σκότους, χάρηκαν μόνο και μόνο για να ξεπουπουλιαστούν και αυτοί και τα φτερά τους να στολίζουν τις φωλιές των Σπούτσαμου.
Εμείς οι Πρωτοδαίμονες, πλάσματα του Χάους, καταλάβαμε πως θα είμασταν οι επόμενοι αν δεν λαμβάναμε γρήγορα μέτρα για την εξόντωσή τους.

   Περιμέναμε για εκατομύρια χρόνια, κρυμμένοι σε σημεία που δεν μπορούσαν να μας βρουν, κοντά σε ηφαίστεια, σε ανοιχτές κοιλάδες, στα βάθη των Ωκεανών, στις πιο ψηλές κορφές, ελπίζοντας ότι κάπου-κάποτε θα βρεθεί κάτι ή κάποιος που θα κατέστρεφέ αυτή τη μάστιγα μαζικά, γιατί μη γελιέστε σκλάβοι και μαθητές, ένα ή δύο απ' αυτά μοναχά τους μπορούσε να τα σκοτώσει κάθε Πρωτοδαίμονας, αλλά η Αγέλη τους είναι μια μεγάλη δύναμη. Εμείς από την άλλη είμαστε από φύση μοναχικοί και δεν δενόμασταν για κανένα λόγο μέχρι να μας καλέσει η Κόλαση. Έτσι ήμασταν για πολύ καιρό υπό την απειλή του εξευτελιστικού θανάτου από ένα φυτοφάγο πρόγονο του Ντάφυ Ντακ φουσκωμένο με αναβολικά.


   Αυτά ώσπου ήρθε η Τρίτη Μεγάλη Ψύξη, ή όπως είναι γνωστή: η Πέμπτη Παγετωνική Περίοδος.
Εκείνη την εποχή ο πάγος ήταν τόσο ξερός και το κρύο τόσο ισχυρό που μόνο όσα πλάσματα ήταν αρκετά μικρά ώστε να βρουν κάλυμμα σε σπηλιές επιβίωναν. Αυτό άρχισε να σημαίνει και το τέλος του Σπούτσαμου του Αφόρητου Παπιόσαυρου που οι πληθυσμοί του πέθαιναν ασταμάτητα.

....Μια όμορφη και λευκή πρωία, καθώς προχωρούσα μέσα στον πάγο για να βρω κάτι να φάω και να γαμήσω και όχι απαραίτητα με αυτή τή σειρά, βρήκα έξω από μια μικρή σπηλιά έναν νεκρό Σπούτσαμου και γύρω του τα μικρά του να τρέφονται από τις σάρκες του για να επιβιώσουν.
Τόσο μικρά και ανήμπορα έτρωγαν τον ίδιο τους τον γονιό σε μια τελευταία προσπάθεια του γένους τους να παραμείνει ζωντανό.
Τόσο μικρά και τρυφερά τόσο δαιμονικά αθώα...
Αμέσως στο μυαλό μου γύρισαν οι θύμισες από το παρελθόν, από τις εποχές που οι πρόγονοί τους καταδυνάστευαν κάθε μορφή ζωής και ολέθρου χωρίς σκοπό και λόγο. Σκότωναν όχι για την επιβίωση, αλλά για την επιβεβαίωση και αυτό το λογοπαίγνιο είναι πραγματικά φιλοσοφικό και δαιμόνιο αν το καλοσκεφτείς...
Ήταν τόσο αδύναμα που και όταν άναψα μια φωτιά ίσαμε δέκα μέτρα μακριά τους δεν αντέδρασαν, αλλά συνέχισαν να τρώνε τη νεκρή τους μάνα για να επιβιώσουν....σύντομα ζεστάθηκαν όμως.
Βρέθηκαν καρφωμένα πάνω στο Δαιμονόκαβλό μου ένα-ένα και τα δέκα και τα στριφογύριζα πάνω στο μπούτσο μου μέχρι να καλοψηθούν και τότε έχυσα πάνω στη φωτιά και τα έφαγα.