ημερολόγιο εκτός καταστρώματος (πρώτο μέρος)

Κατεβήκαμε στο Καράτσι πριν μερικές ώρες...είναι περίεργο ένας Έλληνας να επιβιβάζεται στο Πακιστάν.

Μετά τη συνηθισμένη μου επίσκεψη στους οίκους ανοχής του λιμανιού, γύριζα ανέμελος, φορώντας το μαύρο μου παλτό. Τα δόντια μου στράβωναν στο βραδινό κρύο και στους ήχους ενός μπαρ που έπαιζε κιτς-χοπ της δεκαετίας του 90.
Έφαγα κάτι πρόχειρο (στην αρχή έγραψα "άτι", αλλά κανείς δεν θα πίστευε ότι έχει ΙΚΕΑ στο Πακιστάν), ενώ μισογελούσα μέσα μου με μια εικόνα που είδα στο ίντερνετ: Μια μαθήτρια που της έδωσαν την εικόνα του αναπαραγωγικού συστήματος του άντρα και της ζήτησαν να ονοματήσει κάθε όργανο και αυτη τράβηξε μια γραμμούλα πάνω στο πέος και έγραψε "dat dick"...δαίμονα πόσο γέλασα.
Το ανθρώπινο είδος με εκπλήσει κάθε φορά.
Τόσο δυνατό και τόσο ευαίσθητο ταυτόχρονο. Τόσο ζεστό μουνάκι, αλλά και τόση πούτσα.
Ένιωσα περίεργα και γι' αυτό μάλλον προτίμησα να κάτσω σε ένα μπαρ με περίεργους τύπους κάπου στο κέντρο του λιμανιού. Φυσικά πλάτη στον τοίχο για τυχόν απροσδόκητα, αλλά όχι μακριά από τη φασαρία. Παράγγειλα μια μπύρα, αλλά ένας τουρμπανοφόρος (;;;) δίπλα μου, χωρίς να με ρωτήσει, λέει δυνατά στο μπάρμαν να ακυρώσει την παραγγελία μου και αντί αυτού μου έφερε αυθεντικό ρούμι Zacapa και δίπλα ένα σφηνάκι ουίσκυ Lagavulin.
Λοιπόν, αυτός ο τύπος ή ξέρει να πίνει ή είναι για το ψυχιατρείο ή απλά έχει πολλά λεφτά για πέταμα.

Μικρό μυστικό τώρα που είμαι λιώμα: Το αδύναμο σημείο ενός αρχαιοδαίμονα σαν κι εμένα είναι το αλκοόλ.
Όχι γιατί γινόμαστε για τα σκουπίδια μόνο.
Ένας αρχαιοδαίμονας έχει δει και το καλό στον κόσμο. Θυμάται τότε που όλα ήταν καλά. Τότε που όλα τα πνεύματα, οι ψυχές και τα κορμιά ήταν ένα. Πριν τεθούν τα Πρώιμα Ερωτήματα και πριν το "Non Serviam". Πριν...τότε  που....πριν τους Πρώτους Φόνους, τις Πρώτες Καταδίκες και τα Πρώτα Εγκλήματα. Πριν τις Πρώτες Εκδικήσεις. Αλλά τι σας λέω κι εσάς και το μυαλό μου έχει σκοτιστεί από τα χαμένα μου αδέρφια και τους πρώτους μου εχθρούς. Δεν ήταν σωστό και δίκαιο έτσι όπως εξελίχθηκε....γιατί έπρεπε εμείς να είμαστε οι "λάθος";
Εμείς καταντήσαμε Ευκαιριακοί κι εγώ εθίστηκα στη βία ενάντια στη βία, στην αντεπίθεση και στο άγριο ερέθισμα που με κάνει να ζητώ το μουνί. Άλλα μου αδέρφια αναζήτησαν τη γνώση, άλλοι την εμπειρία και τη σοφία και από την Άλλη Πλευρά τα αδέρφια μας έμεινα με την πίστη, την αφοσίωση και την δύναμη...τι όμορφα ήταν τότε που βρισκόμασταν μαζί και μιλούσαμε.
Τώρα έμειναν μόνο άγρια λόγια και ψέμα και από τις δύο πλευρές. Ο εγωισμός ήταν ο νικητής αυτών των μαχών κι εμείς όλοι οι δούλοι του.

Τώρα πια βρισκόμαστε σε άδειες αίθουσες τεράστιων γοτθικών ναών και βριζόμαστε για το σε ποιόν ανήκει ένα τέτοιο οικοδόμημα. Στο θεό στον οποίον αφιερώθηκαν ή στον διάβολο λόγω των εμβλημάτων;

Δεν έχει σημασία πια.
Βαρέθηκα τον πόλεμο αν δεν με προκαλούν. Δεν μπορώ αναίτια να βάλλω κατά των αδερφών μου. Δεν μπορώ κάθε φορά να βγάζω από τη φόδρα μου και ένα καινούριο όπλο.

Ζω για να γαμάω καλά και γαμάω καλά για να ζω.
Δεν χαρίζω σε καμιά γυναίκα και δεν υποτιμώ καμία.
Άλλωστε, το Πρώτο Αμάρτημα έγινε για χάρη του γαμησιού και οι φιλόσοφοι του κόσμου ας το ψάξουν και θα με βρουν σωστό.  
Υπάρχουν χιλιάδες αλήθειες στον κόσμο και όλοι οι συνειρμοί τους οδηγούν στο σεξ και αυτή η απλή πρότασή μου είναι η παρακαταθήκη μου στη σοφία του κόσμου.

Εγώ απόλαυσα μια ωραία παρέα με καλά ποτά, ένα όμορφο κορίτσι που χόρεψε μπροστά μου και πάω για βάρδια χωρίς ύπνο αμέσως τώρα.