Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Μεγάλες στιγμές της Ιστορίας 2


Καλησπέρα Δούλοι και Μαθητές
καλώς ορίσατε σε άλλη μια από τις...

Μεγάλες στιγμές της Ιστορίας





 λένε πως όταν ψάχνεις την απογοήτευση συνέχιζε και δεν θα απογοητευτείς...

Βρισκόμουν πριν πολύ καιρό στα παράλια της Ανατολικής Ρωσίας και κατέβαινα από τον ισθμό της Σόυα προς την ομώνυμη πόλη της Βόρειας Ιαπωνίας με ένα αλιευτικό σκάφος.
Το ταξίδι είχε διαρκέσει πολλές μέρες λόγω του κακού καιρού και του ηλίθιου καπετάνιου που τα σχιστά του μάτια δεν τον άφηναν να δει πέρα από τη μύτη του.
   Κατεβαίνοντας τελικά στο λιμάνι γονάτισα με ευλάβια και πάνω στην ιερή γη της Ιαπωνίας άδειασα το περιεχόμενο του στομαχιού μου πάνω στον πάγκο που πουλούσε τα ψάρια του ένας άμοιρος ψαράς. Ο πάγκος του γέμισε άλλα δυο κιλά καβούρια, ένα μπακαλιάρο και τρία συκώτια καρχαρία.
Τον ζήτησα συγνώμη...
...με ευχαρίστησε για τα ψάρια
...έφυγα για να γαμήσω.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ίντερνετ, όμως οι ιστορίες των ναυτικών για τις Γιαπωνέζες με τις μικρές πατουσίτσες και τα ακόμα πιο μικρά μουνάκια που έσκουζαν όταν τις πηδούσες σαν να ήταν σε θάλαμο βασανιστηρίων, άναβαν τη φαντασία μου και έκαναν το δαιμονικό μου Καβλί να γεμίζει τρίχες και να ουρλιάζει σπέρμα σαν σε Πανσέληνο.

Είχα δύο μήνες που ήμουν στο αλιευτικό και δεν είχα πηδήξει τίποτα. Από τη μια, ο καπετάνιος και το πλήρωμα που μου ήταν αναγκαίοι για να φτάσω και από την άλλη τα ψάρια που με το που έβαζα μέσα το πουτσοκέφαλο έσπαγαν σαν ατσαλοσωλήνες.
Έχεις πηδήξει ατσαλοσωλήνα να δεις πόσο εύκολα σπάει;
 Το Δαιμονόκαβλό μου είχε σαλτάρει και θα είχα πηδήξει την ίδια τη βάρκα αν δεν βούλιαζε.

    Ο καιρός στη Σόυα είναι πάντα κρύος ακόμα και το καλοκαίρι, έτσι ντύθηκα ένα τομάρι αρκούδας και ξεκίνησα για το κοντινότερο μπουρδέλο έχοντας στις τσέπες μου την αμοιβή μου και πολύ κακές διαθέσεις στον κάβαλο.
    Κόσμος αραιός πηγαινοερχόταν στους δρόμους της πόλης. Κινέζοι έμποροι σιτηρών, Ρώσοι μπράβοι, Γιαπωνέζοι όλων των κοινωνικών στρωμάτων φορώντας αυτές τις περίεργες ρόμπες και έχοντας πλεγμένα τα μαλλιά ανάλογα με τη Θέση τους, Φιλιππινέζοι μικροκακοποιοί, Μαλαίσιοι ναρκοέμποροι με τα ταττού τους να γεμίζουν το λαιμό τους (και ποιος ξέρει πόσο ακόμα από το κορμί τους), Μαορί που η μακριά ναυτική τους παράδοση και το θάρρος τους, τους έκανε ξακουστούς σε όλο τον Ινδικό Ωκεανό, γεμάτοι κι αυτοί με στίγματα από τις φυλές τους να πουλάνε κρέας, ξυλεία και φυλαχτά.

Τα κτίρια της πόλης ήταν ξύλινα με αυτά τα -σαν- χάρτινα παράθυρα.
Μαγαζιά κάθε είδους. Κάπου μερικοί βουδιστικοί ναοί. Χάρτινα φανάρια στις εξώπορτες κάποιων σπιτιών. Στενόμακρα λάβαρα των δυνατών οίκων της πόλης κρεμασμένα πάνω σε μακριά κοντάρια και στολισμένα με τίγρεις, δράκους, μαϊμούδες και ιερογράμματα.
Κατάλαβα ότι δεν ήξερά τίποτα για την χώρα και το μυαλό μου είχε κρατήσει από τις αφηγήσεις των ναυτικών, μόνο τα κομματια για τα στενά μουνάκια και τις τσιρίδες...ίσως μετά να ψάξω λίγο την πόλη, αλλά τώρα ήθελα μόνα να γαμήσω....να σκίσω ένα μικρό περιποιημένο μουνάκι απροσδιόριστης ηλικίας.

...Κάποιες χειράμαξες στο δρόμο και ανάμεσα στους ομπρελοφόρους Ιάπωνες είδα και κάποιες γυναίκες, τυλιγμένες όμορφα στα κιμονό τους, κοιτώντας χαμηλά και κανέναν, περνούσαν από δίπλα μου...ω Δαίμονα Πρώτε...τόσο όμορφες...τόσο ντελικάτες...τόσο πουτσαξιαγάπητες.
 Ναι, ψάχνω γι' αυτά τα προβλήματα που λύνονται μόνο με το σεξ.  
   
   Σταματάω σε ένα μανάβικο και ρωτάω τον ιδιοκτήτη σε σπαστά ρώσικα που μπορώ να βρω γυναίκα για μια ώρα. Και μου απαντάει οργισμένα κάτι στα Ιαπωνικά διώχνοντάς με. Έφυγα νευριασμένος από το μαγαζί του αφήνοντάς τον με ένα χέρι σπασμένο και μια παπάγια στον κώλο.

   Στο δρόμο συναντάω κάποιον που έμοιαζε με Ρώσο και παρά τα μογγολικά του χαρακτηριστικά, του κάνω την ίδια ερώτηση στα ρώσικα. Ευτυχώς ήταν όντως Ρώσος και από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι δυο στενά πιο κάτω είχε ένα καλό "σπίτι" με περιποιημένα κορίτσια. Πάντα με εξέπληταν οι Ρώσοι στο θέμα Ποτό και Γυναίκες, οπου μετατρέπονταν από άχρηστοι τσομπάνηδες σε Γάλλους μαρκήσιους της Αναγέννησης.

   Με γοργό βήμα φτάνω στον προορισμό μου.
Το Δαιμονόκαβλο είχε τόσο σχεδόν αγχωθεί από τη συγκίνηση και την προσμονή που έκλαιγε άσπρο δάκρυ πάνω στο στήθος μου.
   Μπροστά μου ένα σπίτι που στη βεράντα του στέκονταν περίπου είκοσι κορίτσια το ένα πιο μικροκαμωμένο και όμορφο απ' το άλλο. Τα μάτια μου κοίταξαν α-μ-έ-σ-ω-ς χαμηλά και έπεσαν στα πιο υπέροχα και μικρά ζευγάρια πατουσών που είχα δει στη ζωή μου. Τόσο μικρά και λεπτοκαμωμένα που έκαναν το Ρόδο της Ιουλιέτας να μοιάζει με σκατά.
Μπροστά τους καθόταν ο νταβατζής τους πονηρά χαμογελαστός και αποφάσισα να μην βγάλω τα ρούχα μου όσο γαμάω, αν και το χαμόγελό του δεν πρόδιδε ακριβώς ότι σκόπευε να προσπαθήσει να με ληστέψει ή να με σκοτώσει (χωρίς φυσικά καμία επιτυχία). Ήταν ένα ξερακιανός γέρος, κοντός, με ένα κοντό μουστάκι και μια ουλή που ξεκινούσε από το δεξί του μάγουλο και τελείωνε κάτω από το σαγόνι. Είχε ένα τεράστιο μπόγο μαλλιών δεμένο στο πάνω μέρος του κεφαλιού του και κάτι περίεργα ιδεογράμματα κεντημένα πάνω στη μεταξένια του ρόμπα, κάτι που δεν είχα ξαναδεί πάνω σε Ιάπωνα.
Κράτησα αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, τη στιγμή που ένα περίεργο αίσθημα γέμισε το κεφάλι μου σαν θολούρα από επίκληση πνεύματος που βγήκε εκτός ελέγχου. Όμως τα ινία δεν τα είχε πλέον το πάνω κεφάλι, οπότε ο ρόλος του θα έμενε στα καθήκοντα απλού λυκόσκυλου όσο ο Βοσκός θα γαμούσε και αυτό θα φυλούσε τα πρόβατα από τους λύκους.

   H συνομιλία μας (σε σπαστά ρώσικα) κράτησε λίγο και αρκέστηκε στο "πόσο-τόσο".
Του έδωσα ένα χαρτονόμισμα που, υποψιάστηκα από το βλέμμα του, ότι μπορεί να είχε δεκαπλάσια αξία. Ψιθύρισα ένα λατινικότατο ne vadas in Inferno και άρχισα να ψάχνω στη σειρά για την πιο όμορφη.

   Όλες επιστράτευσαν το πιο σαγηνευτικό τους βλέμμα, παίζοντας το Παιχνίδι της Αθώας Παιδούλας που τόσες φορές είχα δει παντού.
 Η διαφορά τους με όλες τις υπόλοιπες εθνότητες; Φορούσαν ρούχα που κάλυπταν το κορμί τους και έπρεπε να επιστρατεύσουν τη θηλυκότητά τους...το παιχνίδι που μου αρέσει!!
Μία από αυτές όμως με κοίταζε παράξενα, σαν να με ήξερε, ή μάλλον, σαν να ήξερε τι πλάσμα είμαι.
 Ήταν ντυμένη στα λευκά με πιο ντελικάτο μακιγιάζ στο πρόσωπο, χλωμό σαν το θάνατο και με μια κίτρινη ζώνη να δένει το φόρεμά της. Πιο λεπτή απ' όλες τις υπόλοιπες και ο όγκος στο στήθος της πρόδιδε ένα πολύ μεγάλο περιεχόμενο. Την έγλειψα τόσο με τα μάτια μου που σχεδόν είδα τις καμπύλες τις. Και αυτή τη μικρή άκρη ενός τατουάζ στο λαιμό της που ξέφευγε από το γιακά του φορέματός που έκρυβε το υπόλοιπο σχέδιο. Προσπάθησα να την "διαβάσω" με ένα γρήγορο μαντικό ξόρκι, αλλά κάτι μπλόκαρε την ενόρασή μου. Υποψιαζόμουν, αλλά βιαζόμουν. 
  Χαμήλωσα το μέτωπο κρύβοντας τα μάτια μου, έτεινα το δείχτη μου πάνω της και από το τους κυνόδοντες του μισάνοιχτου στόματος γρύλισα "εσύ". Μία στιγμή σιωπής...
 Κράτησε την ψυχραιμία της στο προσωπείο της, αλλά δεν ένιωσα φόβο από μέρους της, τόσο, όσο περιέργεια. Με την άκρη του ματιού μου είδα ένα βλέμμα ικανοποίσης στα μάτια του γέρου νταβατζή της.
Ανέβηκα τα λίγα σκαλοπάτια της βεράντας, παραμέρισα πιάνοντας τα πισινά των υπολοίπων κοριτσιών για γούρι και την πήρα με δύναμη σαν σωστός Δαιμονάντρας από το χέρι για να την οδηγήσω μέσα, εκεί που θα ένιωθε για πρώτη φορά τι σημαίνει Όγκος Κρέατος μέσα στις μικροσκοπικές της τρυπούλες.
Θα ήταν ένα Κωλοκαύτωμα με Αιδιοραγία Κολπικών και Πεϊκών Υγρών.


Σύντομα η συνέχεια....


 

2 σχόλια: