Ο Σάκος του Kaboso 2

Νομίζω ότι αρκετά έκατσα σε ένα μέρος
 Ήρθε η ώρα να ξαναφύγω.
Καιρός για άλλον έναν Σάκο του Kaboso!

Ανοίγοντάς τον θα δεις κάτω-κάτω τις 3 γνωστές σε όλους σας καπαρντίνες, τη Μαύρη, τη Σκοτεινή και την Αόρατη τη Νύχτα, τυλιγμένες σε φάσκιες σαν νεοθάνατα βρέφη με τις ασορτί αλυσίδες τους, φρεσκοπλυμμένες και γυαλισμένες. Ένα μισοάδειο μπουκάλι Jack Daniel's, καθαρισμένο από τα αίματα κάποιου πατέρα που αποτόλμησε να εμποδίσει την κόρη του να έρθει με τη θέλησή της να καθίσει δίπλα μου και, αντ' αυτού, να πάει να κάτσει στα γόνατα ενός πλαδαρού βδελύγματος από το Βιετνάμ που κουνούσε ένα μάτσο ριέλια σαν μαντήλια. 
Δεν με νοιάζουν οι πλούσιοι που παρασιτούν πάνω στις ανάγκες των ανθρώπων, γιατί η κατάληξή τους είναι στον τέταρτο και πέμπτο κύκλο της κόλασης που καμιά σχέση δεν έχει με όσα διαβάσατε από τον Αλιγκέρι.
Με ενοχλεί όμως όταν κάποιος βάζει το χέρι του στη δίκαιη λεία μου, γιατί δεν συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από αυτό που κέρδισα και αυτό είναι η αρχική αρετή του εγωισμού. 
Κάποτε ένα δαιμονίδιο, δευτέρας γενεάς προσπάθησε να διεκδικήσει για τον εαυτό του τη νίκη και τα λάφυρα από μια επική μονομαχία μου με έναν Σαολίν. Αφού πέρασα με συρραπτικό μια ξανθιά περούκα στο μοναχό και τον ανάγκασα να μου καθαρίσει το σπίτι φορώντας κιμονό και τραγουδώντας το "είμαι νίντζα και το κέφι μου θα κάνω", περιέλαβα και το δαιμονίδιο το οποίο τώρα βρίσκεται σε κάποιο κελί με ένα μικροσκόπιο "τυρανώντας" θανατηφόρους ιούς με μια βελόνα.

   Για να μην ξεφεύγουμε όμως, καθόμουν σε αυτό το άθλιο και απόμερο μπαρ πίνοντας μία Grolsch.
 Το μέρος βρωμούσε κινίνο για τα κουνούπια και το απαλό σκοτάδι ξεκούραζε τα μάτια μου από το ηλιοβασίλεμα. Ο κόσμος κυκλοφορούσε αργά. Σε κάποιο τραπέζι έπαιζαν χαρτιά με το ένα χέρι στα φύλλα τους και το άλλο στα πιστόλια. Μια αβυσαλέα ευωδιά χασίς, αναμεμειγμένη με ιδρώτα και αλκοόλ έσπαγε συχνά τη βρώμα του κινίνου, ενώ μικρά κορίτσια και αγόρια, φορώντας μόνο κάτι άσπρα λερωμένα κομμάτια ύφασμα κυκλοφορούσαν από τραπέζι σε τραπέζι κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των πατεράδων τους. Κάποιες στιγμές όλο και κάποιος άχρηστος συφιλιασμένος γέρος έφευγε για λίγο κρατώντας κάποιο παιδί από το χέρι ξύνοντας τα αχαμνά του και χαμογελώντας με το φαφούτικο στόμα του.
 Από νωρίς είχαν ξεκινήσει και ερχόταν προς το μέρος μου βλέποντας έναν ξένο που πιθανόν να κρατούσε πολλά χρήματα (;;;) και ήθελε ίσως να απολαύσει τις ντόπιες "λιχουδιές", αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα σεξ....διάολε...δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανένα. Ήμουν τόσο ακίνδυνος, όσο ακίνδυνος μπορεί να είναι ένας δαίμονας που απλώς αδιαφορεί. 
   Με ένα νεύμα έδιωχνα κάθε υποψήφιο "εραστή" και συνέχιζα να πίνω την μπύρα μου.
Μαζί με τη δεύτερη παρείγγειλα και ένα μπουκάλι Jack Daniel's. Ο γερο-μπάρμαν με κοίταξε και μου λέει στα αγγλικά "but mister it cost 5 dollars". Τον κοιτάζω αδιάφορα και του απαντάω σε σπαστά χμερ "ε τότε φέρε μου άλλο ένα" και του αφήνω 20 δολάρια.
Πήγε τρέχοντας σε κάποιο ντουλάπι του και μου έφερε τα δύο μπουκάλια Τζακ που του ζήτησα ρωτώντας μετά αν ήθελα κάτι άλλο. "Την ησυχία μου" του απάντησα και αμέσως απομακρύνθηκε.

    Η όλη σκηνή δεν πέρασε απαρατήρητη από τους υπόλοιπους θαμώνες που άρχισαν να σιγοψυθιρίζουν και να συνωμοτούν...ίσως και εγώ να έψαχνα αφορμή...ίσως ήθελα κάτι συναρπαστικό παρόλο που αρχικά ζητούσα ηρεμία.

...στην αρχή μου έστειλαν μαζί τρία από τα πιο όμορφα κορίτσια τους, για να έχουν την ίδια αντιμετώπιση που είχαν και τα προηγούμενα και τότε πέρασε τη πόρτα ο Βιετναμέζος φορώντας λευκό κουστούμι και ακολουθούμενος από δύο Κινέζους σωματοφύλακες, ασυνήθιστα ψηλούς και φουσκωμένους για την καταγωγή τους.
 Ο τύπος βρωμούσε λεφτά. Όχι ο τύπος βρωμούσε καταχρασμένα λεφτά, όχι πολλά, αλλά αρκετά να του επιτρέψουν ένα καλό ντύσιμο, ένα μέτριο ξενοδοχείο ίσως, δύο σωματοφύλακες αμφιβόλου εμπιστοσύνης και αρκετές νύχτες με κάθε λογής νιάνιαρο να του κρατάει συντροφιά όπου πήγαινε.

Αμέσως τα πιτσιρίκια έφυγαν από δίπλα μου και μαζί με το ποτό του ήρθαν δίπλα του, κατεβάζοντας ελαφρά το ύφασμα που κάλυπτε τη λεπτή, μελαμψή τους σάρκα. Αφού τα πασπάτεψε λίγο άρχισε να πίνει το ποτό του και να καπνίζει ένα άθλιο πούρο, μιμούμενους τους ανα τη Γη μέλλοντες "πελάτες" του Έκπτωτου.

Παρακολούθησα για λίγο τη σκηνή από τον θολό καθρέφτη του μπαρ και συνέχισα το ποτό μου βαριεστημένα. Ίσως και να χάρηκα λιγάκι που δεν ήμουν το κέντρο της προσοχής των ντόπιων μαστροπών και μαχαιροβγαλτών. Όμως κάτι μέσα μου ζητούσε την ίντριγκα και όχι με την έννοια του καυγά, αλλά με την σεξουαλική έννοια. Ο Δαιμονικός μου Κάβλος άρχισε να απαιτεί μουνί και κώλο και τα ήθελε και τα δύο άμεσα....Άρχισε να φουσκώνει και να πάλλεται μέσα στο παντελόνι μου, σαν ανακόντα που ψάχνει για τροφή. Τον έχω καλομάθει τον πούστη και τον τρέφω μόνο με τα καλύτερα, ανταμείβοντάς με με τεράστιες στύσεις και εκρηκτικούς οργασμούς. Όμως καμία από τις "κοπέλες" δεν ανταποκρινόταν στα στάνταρτ μου...

   Μέχρι που μπήκε μέσα μια μικρή δαιμόνισσα.
Γύρω στα 18 (ώριμη, σχεδόν milf για τα δεδομένα του τόπου), με μάτια γκρίζα σαν της Lilith και κορμί βγαλμένο από από τους μύθους της Ινδίας, αδιαφόρησε για το τσούρμο που μαζεύτηκε γύρω από τον Κίτρινο Πυρετό με Κουστούμι και φορώντας ένα απλό αλλά όμορφο φόρεμα κατευθυνθήκε προς το μέρος μου.

"Ωχ" έκανα από μέσα μου καθώς, βλέποντάς την να έρχεται, ο Σκοτεινός μου Πούτσος χτύπησε με βία την αγκράφα της ζώνης μου, σκίζοντας της την τρύπα που ήταν δεμένη για να χαλιναγωγήθεί από την επόμενη. Ο πόνος ήταν άμεσος και σκληρός κάνοντας κάτι μέσα μου να ραγίσει και ψιθύρισα "όχιρεπούστη" με ένα δάκρυ να κρέμεται από το μάτι μου οριακά. Σχεδόν ξεπρόβαλλε κι αυτός από το παντελόνι για να χαιρετήσει αυτή την ευχάριστη άφιξη!

 Η θνητή Λίλιθ περπάτησε αέρινα και έκατσε δίπλα μου χωρίς καν να ζητήσει άδεια. Διάολε πως μου αρέσουν οι γυναίκες που ξέρουν που στέκονται και παίρνουν πρωτοβουλίες!!!
Τα φύλλα ήταν στο χέρι μου και έδειχναν Φλος Ρουαγιάλ.

Εκείνη τη στιγμή διάλεξε ο μούλος να σηκώσει τα χέρια του επιδεικνύωντας τα λεφτά του και να κάνει νόημα να του φέρουν αυτή.
Από μια σκοτεινή καρέκλα πετάχτηκε ο νταβατζής-πατέρας της και την άρπαξε από τον αγκώνα φωνάζοντάς της να πάει να κάτσει στα πόδια του. Το κορίτσι ξαφνιάστηκε και αυθόρμητα έτεινε το χέρι της προς το μέρος μου σε μια προσπάθεια σωτηρίας.

"Όχι....ΟΧΙ....ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ", ούρλιαξαν χίλιοι δαίμονες και άλλοι τόσοι μέσα στα Τάρταρα των σωθικών μου και μια απότομη ημικυκλική κίνηση του αριστερού μου χεριού βρίσκει στόχο το λαιμό του μπουκαλιού Jack. Τα δάχτυλά μου τυλίχτηκαν γύρω του σαν στραγγαλιστής και ετοιμάστηκα χωρίς παύση για την επόμενη κίνηση. Το δεξί μου χέρι αγκάλιασε την κοπέλα από την πλάτη ρίχνοντάς την μπροστά και το χέρι με το μπουκάλι βρέθηκε να χτυπά με δύναμη μια τον δεξί, απλωμένο στην κόρη του ώμο του νταβατζή της και άλλη μια το δεξί του ζυγωματικό λερώνοντας το χέρι μου με βρώμικο αίμα.

Ο χτικιασμένος πατέρας έπεσε κάτω αναίσθητος ενώ αμέσως άλλοι δέκα σηκώθηκαν έχοντας ήδη στα σκοπευτικά των όπλων τους καίρια σημεία στο κορμί μου.
Εγώ έστεκα ακίνητος με ένα μπουκάλι Τζακ στο χέρι χαμογελώντας και τη μικρή παλλακίδα κρυμμένη στην πλάτη μου.
Πρώτος έκανε κίνηση ο μπαρμαν ορμώντας από πίσω με ένα κοντό μαχαίρι για τον κρόταφό μου το οποίο αποκρούστηκε όλο μαζί με τον μπάρμαν από μια στροφή της μέσης με το μπουκάλι πρόσω ολοταχώς να συντρίβει την κάτω γνάθο του και μετατρέποντας το πρόσωπό του σε κάτι που θύμιζε γιαπωνέζικη κουζίνα.
Δύο όπλα εκπυρσοκρότησαν μερικές σφαίρες που όμως χτύπησαν πάνω σε μεταλλικές πλάκες της καπαρντίνας προστατεύοντάς με προσωρινά.


Δύο λέξεις=δύο ξόρκια.



Το πρώτο έστειλε τη μικρή στο δωμάτιό μου να κοιμάται και το δεύτερο γέμισε με νερό κάθε πρόσμιξη μπαρούτης μέσα στο καταγώγιο αχρηστεύοντας κάθε πυροβόλο όπλο.
Τα παιδιά άρχισαν τρομαγμένα να βγαίνουν, ενώ όσοι ήταν μαστουρωμένοι και διψασμένοι για εύκολα χρήματα έμειναν, ανίδεοι για το τι θα επακολουθούσε.

Ο Βιετναμέζος έκανε νόημα στους δικούς του να μην εμπλακούν και έκατσε πιο αναπαυτικά για να απολαύσει το θέαμα από έναν καναπέ στην άλλη άκρη του μπαρ συνεχίζοντας να πίνει και να καπνίζει, χαμογελώντας σχεδόν με παιδική ανυπομονησία.

   Δεν είχα έρθει ποτέ πριν τόσο κοντά σε σκηνή που να θύμιζε ταινία πολεμικών τεχνών όσο αυτή.
Εγώ, με πλάτη τον πάγκο του μπαρ που πάνω του κείτονταν το κορμί του ιδιοκτήτη του, κρατώντας ένα μπουκάλι στο ένα χέρι και μια αδιόρατη φλόγα, φυτρωμένη να καίει στο άλλο, που διαστρέβλωνε απαλά το χώρο πίσω της, όπως διαστρεβλώνει η καυτή άσφαλτος της Root 66 το τοπίο μέρα-μεσημέρι έξω από το Holbrook της Arizona.
Έστεκα εκεί, με την καπαρντίνα μου να με καλύπτει ως τους αστράγαλους αφήνοντας εκτεθειμένη μια λωρίδα σώματος που ξεκινούσε από το πάνω κεφάλι και κατέληγε στο Δαιμονοκέφαλο και χαμογελώντας με μισό χείλι, αποκαλύπτοντας αιχμηρούς κυνόδοντες.
Γύρω μου σε ημικύκλιο οι υποψηφιοι δήμιοί μου, που είχαν παρατήσει τα άχρηστα πιστόλια τους και είχαν πιάσει μαχαίρια και μισοσπασμένα ποτήρια.
Στο βάθος ο Βιετναμέζος δεν φάνηκε να εκπλήσσεται και αυτό με έβαλε σε υποψίες...θα πρέπει να αποτελειώσω αυτά τα ζωύφια γρήγορα και να αφήσω τα παιχνίδια γιατί ίσως να αποδεικνύονταν δύσκολο αργότερα...ποτέ δεν ξέρεις πότε θα βρεις τον επόμενο ανταγωνιστή για την κορυφή της τροφικής αλυσίδας.

Μόνο ένα δευτερόλεπτο κράτησε το αγριοκοίταγμα και αμέσως μου όρμησαν όλοι μαζί ατσούμπαλα με τα μαχαιράκια τους.
Μια ακόμα ημικυκλική κίνηση και η φλόγα μου τους ακινητοποίησε σε στάσεις που βλέπεις μόνο σε ταινίες. Κάποιοι έμειναν μετέωροι στον αέρα, κάποιοι με το ένα πόδι να πατάει τη Γη και άλλοι απλά να δείχνουν με τις λεπίδες τους, αλλά όλοι ανεξαιρέτως με μια γκριμάτσα σαν να έχεζαν μια πολύ οδυνηρή κουράδα από πέτρα, σκληρή και γεμάτη μπιμπίκια.

Μη έχοντας χρόνο για να θαυμάσω αυτό το αριστούργημα, εκτόξευσα την μακριά αλυσίδα της καπαρντίνας μου, που η άκρη της είναι αιχμηρή σαν δόρυ, διαπερνώντας τους λαιμούς τους σε ένα αποτρόπαιο κολιέ, στάζοντας αίμα από κάθε χάντρα.


..."πολύ όμορφη η παράστασή σου δαίμονα, αλλά νομίζω ότι μια κοπέλα με περιμένει στο δωμάτιό σου και δεν θέλω να την κάνω να ανυπομονεί" , είπε ο Βιετναμέζος και απλώνοντας μπροστά το χέρι του εξαφανίστηκε μαζί με τα σκυλιά του σε μια βιολετί στιγμιαία λάμψη, αφήνοντας στη θέση του μερικά φυλαράκια δέντρου να πέφτουν απαλά.

Ούρλιαξα από οργή, ούρλιαξα μέχρι που οι πνεύμονές μου άδειασαν δέκα κι άλλες τόσες φορές...πώς μπορεί να ήμουν τόσο ηλίθιος και να μην δώσω από την αρχή σημασία στον περίεργο ξένο. Θα μπορούσα να είχα καταλάβει γρηγορότερα και χωρίς απώλειες την ταυτότητά του. Αυτός ήταν ένας μετανάστης, μεταμορφικός δαίμονας, ένας δειλός του Κάτω Κόσμου, μία ύβρη και απειλή ακόμα και για το Κακό το ίδιο.

Κυρίως για τον Δαιμονικό μου Ανδρισμό που όταν δεν αποκτάω αυτό που θέλει τότε πέφτω σε τεράστια λάθη που μου κοστίζουν ακριβά και το χειρότερο: Αυτός ο δαίμονας ήταν ο Shion Cuon', ένα πρώην αγαθό δέντρο-πνεύμα που τα χρόνια και το μέγεθος τον έκαναν αλαζόνα, ζητώντας ανθρωποθυσίες. Η μικρή Λίλιθ δεν απήχθει για να γίνει θύμα βιασμού (άλλωστε στην ηλικία της και στη χώρα της κάτι τέτοιο δεν έχει μεγάλη διαφορά από το σεξ), αλλά για να διαμελιστεί με τον χειρότερο τρόπο ενόσω είναι ζωντανή και το κουφάρι της να καεί τελετουργικά, αντί να έχει έστω μια τελευταία ευκαιρία να ικανοποιήσει και τον πιο αθώο νεκρόφιλο.


Ήξερα πως και να τηλεμεταφερόμουν τώρα στο δωμάτιό μου δεν θα την έβρισκα, αλλά το έκανα για να μαζέψω τα πράγματά μου και να κυνηγήσω τούτο το άχρηστο δέντρο για να εκδικηθώ την προσβολή....


Κάτω από το μπουκάλι του Τζακ έβαλα δυο τζιν παντελόνια, δυο αμάνικες μπλούζες, ένα πουλόβερ πλεγμένο με ξόρκια και ίνες από φυτά για να με προφυλάξουν από κινδύνους....μμμμ....τις παντοφλίτσες-μονόκερούς μου (λατρεύω τους μονόκερους, είναι το αγαπημένο μου ζωάκι του άλσους!!!).
Κρυμμένο σε μια θήκη έβαλα ένα τελετουργικό μαχαίρι των Βίκινγκ, διαβασμένο από ιέρια του Gullintani, για να ακούω ακόμα και το γρασίδι που μεγαλώνει και με αυτό να εξορίσω τη μη-ζωή αυτού του παράσιτου στη Limbo. 
Ακόμα κάτι κάλτσες μαύρες σαν νύχτα και μια μπλε νυχτικιά με πλεχτούς μονόκερους και πήγασους.
Ένα πορτοφόλι στην τσέπη.
Κλείνω τον υπολογιστή και φεύγω για το λιμάνι.

Σύντομα ξανά μαζί σας στον

ΣΑΚΟ ΤΟΥ KABOSO