ΣΝΟΜΠ-ΟΚΡΑΤΙΑ

μετά το keybord-gasm που έπεσε στο πρηγούμενο, πάμε να σας δείξω τι μαλακία είναι το να είσαι σνόμπ (ή s-noobie ή s-n00b-ass).

Είμαι ο Χωστήρας, ένα παιδί που υποφέρει από αραίωση τρίχας στα δάχτυλα των ποδιών, ένας νέος με εγκατεστημένο το Τ9 στο λογισμικό του εγκεφάλου του από γεννησιμιού, ένας άντρας ερωτευμένος με την αντανάκλαση που δημιουργεί σε στιλπνές επιφάνειες (καθρέφτης) και ένας άνθρωπος-Μέριττο (αυτός με τη λαβή).

   Τις προάλλες καθώς έκανα την καθημερινή μου βόλτα με το ποδήλατο, περνάω από μία μεγάλη διασταύρωση και σταματάω στο φανάρι και περιμένω. Στο ακριβώς απέναντι φανάρι περιμένει ένας, "επαγγελματίας" ποδηλάτης.

 Φαντάσου τώρα μια εικόνα:

εγώ πάνω στο, σχετικά φτηνό μου ποδήλατο, φορώντας ισοθερμικό κολλητό παντελόνι, γυαλί αθλητικό ηλίου και το κράνος μου. Ο άλλος, αγέρωχος πάνω στο -τουλάχιστον- χιλίων ευρώ ποδήλατό του, τέρμα-φουλ ισοθερμική αγωνιστική φόρμα, γυαλί προστασίας για τουλάχιστον 5 Ναγκασάκια και κράνος για σύγκρουση με αστεροειδή...

   Στάνταρ ο τύπος με γονάτιζε στον εξοπλισμό, αφού και μια ακτίνα ποδηλάτου να έκλεβα και να πουλούσα, θ' αγόραζα 3 κιθάρες και θα μένανε και λεφτά για τσιγάρα (έχω ακόμα λεφτά για τσιγάρα, κοπελιές τρέχτε!).

   Τον καμάρωνα ρε.....μπέσα και έλεγα "γαμάτος φαίνεται ο τύπος". Σέβομαι το γεγονός ότι ενώ εγώ μπορεί να κάνω 30-40 χιλιομετράκια σχετικά γρήγορα, οι τυπάδες αυτοί βγάζουν 70-80 χιλιόμετρα και κοντράρουν άμα λάχει και κανένα τογιότα τερματισμένο.

Είμαστε λοιπόν και οι 2 μπροστά στα φανάρια, απέναντι ο ένας στον άλλον και περιμένουμε. Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση ο τύπος να μη με είδε και σίγουρα, παρά το "άματερ" της εμφάνισής μου, μπορούσε να καταλάβει άνετα ότι δεν βγήκα στο δρόμο για να πάρω τσιγάρα.

   Ανάβει το φανάρι και ξεχύνομαι να πάρω αριστερή στροφή και αυτός αντίστοιχα -απέναντί μου πάντα- να κατευθυνθεί προς την αντίθετη μεριά. 

Περνώντας μπροστά του στα 20 μέτρα τον χαιρετώ γνέφοντάς του με το κεφάλι μου και πίστευα ότι ο τύπος θα με αντιχαιρετούσε κι ας μην με ήξερε, όπως κάνουν μεταξύ τους 2 άνθρωποι, χωρίς να χρειάζεται να υπάρχει λόγος για παραπάνω.

....και με αγνόησε

.........................

δεν χαλάστηκα, γιατί πάντα υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που κάνουν κάτι που τους ξεχωρίζει από τη μάζα και αμέσως αποκτούν αυτή την αίσθηση υπεροχής και υποτίμησης απέναντι σε όποιον δεν είναι τουλάχιστον ισάξιός τους.

υπάρχει όμως μια πολύ μεγάλη ειδοποιός διαφορά μεταξύ αυτών που είναι αναγνωρισμένοι και απολαμβάνουν τη φήμη τους και σε αυτούς που κάνουν κάτι που πολλοί άλλοι δεν μπορούν (ή όχι τόσο καλά).

Οι μεν πρώτοι (σταρ του σινεμά/πρωταθλητές κλπ), λόγω φήμης ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΠΟΥΤΑΝΑ να κάτσουν να μιλήσουν ή να χαιρετήσουν όλους τους θαυμαστές τους και λόγω του πλήθους που τους περιβάλλει, πολλές φορές υποπίπτουν σε μαλακίες και μετά τους κολλάνε χαρακτηρισμούς όπως: "σνομπ", "the arrogant snob is fake", "snobbiest snob ever" και άλλα.

Οι δε, δεύτεροι όμως είναι απλά λαμέδες και τι εννοώ.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ντολμά με το ποδήλατο που προανέφερα:

Ανήκει στους "εκατομύρια ποδηλατες στον κόσμο", άρα αυτό που κάνει είναι μεν δύσκολο, αλλά όχι ξεχωριστό.

Δεύτερον, κάνει ποδηλασία στο Ηράκλειο, άρα στο tour de France παίζει να μην τον αφήνανε ούτε πίσω από τις κορδέλες των θεατών.

Και τρίτον, κρατώντας αυτή τη στάση απέναντι στους ανθρώπους, αποδομεί και το δικό του προφίλ, αλλά και ό,τι καλό μπορεί να σκέφτεται ο καθένας μας για το άθλημα. Οπότε με αυτή του την (μη) κίνηση, κατευθεία εγώ είδα ένα ποδήλατο-"τζάμπα πεταμένα λεφτά", έναν τύπο ντυμένο με κοριτσίστικο κολάν γυμναστικής,

 retard-yclops γυαλί (για όσους δεν κατάλαβαν retard=καθυστερημένος και cyclops=κύκλωπας) και κράνος που του λείπει μια προπέλα για να είναι λιγότερο γελοίο από αυτή εδώ τη μαλακία--->

         (πάθατε κι εσείς οπτικό έητζ ε;!)

 Γενικά λοιπόν η στάση "γαμώ και δέρνω και δεν προλαβαίνω" δεν κάνει καλό, γιατί ο κόσμος (αν σ' ενδιαφέρει η άποψή του πάνω στην ποιότητα του χαρακτήρα σου) δεν είναι μαλάκας.

Θυμήσου ότι αυτό που κάνεις και σε ξεχωρίζει, το κάνεις από τη μια γιατί το γουστάρεις εσύ, αλλά κι επειδή θέλεις να "φανείς" στα μάτια κάποιων, ότι πετυχαίνεις στόχους και δεν είσαι ένα καθημερινό και βαρετό ανθρωπάκι.

Ο κόσμος θα δεχτεί μεν την ιδιαιτερότητά σου και τη δυνατότητα να δίνεις ένα πρότυπο σε κάποιο τομέα, ακόμα και να σε θεωρεί τον "απόλυτο γαμιά των 50 χαρεμιών", αλλά είναι ο ίδιος ο κόσμος που σου έδωσε αυτά τα "χαρέμια". Χωρίς τον κόσμο είσαι ένας ακόμα απλός χομπίστας που παλεύει αλλά δεν πάει πουθενά. 

Είσαι σαν συλλέκτης σελίδων Α4 από διαφορετικές εταιρίες και υλικά....καλό για σένα, αλλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται. Αλλά και πάλι, έστω ότι όλοι αρχίζουν και παίρνουν χαλασμένη πρέζα και γουστάρουν αυτό που κάνεις, αν εσύ το παίξεις φίρμα, πάλι πούλο θα πάρεις και μάλιστα πούλο από τα κακοπρέζονα.  

    Από την άλλη όμως θα θίξω και το άλλο.

Έρχονται φορές που κάποιοι σε έχουν κοροϊδέψει, σου έχουν γαμήσει την ψυχολογία, σε έχουν υποτιμήσει και γενικά εύχεσαι να ζήσεις τη μέρα που θα τους κολλήσεις την προσωπική σου ευτυχία και τον δικό τους όλεθρο στα μούτρα. Εύχεσαι....κάποια στιγμή.....

......να-βρεθούν-στην-ανάγκη-σου!!!

Το έχω ζήσει, το έχεις ζήσει, το έχει ζήσει και μπορώ να κλίνω όλο το ρήμα σε όλα τα πρόσωπο και σε όλους τους χρόνους, γιατί όλοι μας κάποτε συναντήσαμε "το γαμημένο μπάσταρδο" 

   Εκεί φίλε μου σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να τον σνομπάρεις τόσο όσο δεν έχεις παίξει μαλακία όλη σου τη ζωή.

Λιώσε τον, γάμα του και τα αυτιά και χύσε και στις οπές μεταξύ δάχτυλου και νυχιού....."ΔΟΣΑΙ ΠΩΝΝΩ", που θα λέγανε και τα χρυσαυγ-όρκ.

Η άποψή μου είναι ότι το να σνομπάρεις κάποιον πρέπει να είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση.

Άσε τον άλλον να σε "χτυπήσει" πρώτος πριν τον γαμήσεις.

Εννοώ ότι να είσαι πάντα θετικά διατεθημένος απέναντι στον κόσμο, μέχρι να νιώσεις ότι ο άλλος πάει να σου κόψει τον αέρα, αντί να ξεροχύνεις σαν πυροσβέστης την υποτίμηση σου παντού κι αδιακρίτως σαν το νερό στη μάνικα. Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι και δεν ξέρεις τι κάβλες και τι "κουμπιά" μπορεί να έχει αυτός που σνομπάρεις.

 Να ξέρεις ότι ο κόσμος όταν σνομπάρεται, συμπεριφέρεται καμιά φορά όπως οι τίγρεις: περιμένει την τέλεια στιγμή για να "κάνει το φόνο".

Σνόμπαρε εμένα ρε μουνί χωρίς λόγο και θα δεις....δεν ξεχνάω πρόσωπα και όλο και κάπου θα σε πετύχω:

Στο μπαρ θα πληρώσεις ένα ποτήρι φουλ πάγο και 2cl ποτό με χυμό, στο airsoft θα φας τόση μπίλια που μετά θα μοιάζεις με λεοπάρδαλη από τις μελανιές, στο ρινγκ θα σε στείλω για μασκάκια στον οδοντογιατρό και άλλα ωραία.

Μην είσαι μαλάκας, αλλά άνθρωπος.

    

     

 Και να θυμάσαι, όπως θα έλεγε κι ο Μπιλ Γκέιτς: μπορεί αυτός που σνομπάρεις σήμερα για πλάκα, να είναι ο αυριανός σου εργοδότης".

Στα σχόλια θα με ευχαριστούσε να δω και περιπτώσεις που σας έτυχαν και πήρατε το αίμα σας πίσω.