Αν δεν ειστε τιποτα εξωγηινοι ή καποιος βοθρος που τον χτυπησε ξαφνικα ραδιενεργεια και απο το dna στο σκατο ξαφνικα απεκτησε ζωη, ψυχη και ενσυνειδηση και κοιταξε με απορια τον κοσμο γυρω του μονολογωντας "τι σκατα...;", σιγουρα θα εχετε παρατηρησει οτι η Γη κατακλυζεται απο διποδα σιχαματα που μοιαζουν μ' εσας κι εμενα. Μπορει μαλιστα να εχουν δυο χερια, δυο ποδια και το εξελικτικο προβαδισμα να ρουφανε τον καφε με το καλαμακι, αντι να τρωνε τα φυλλα της καφετιας (ετσι πρεπει να λεγεται το φυτο του καφε) οπως οι αστειοι, τριχωτοι τους προγονοι.
Μπορει να τα εχουν ολα αυτα, αλλα η τοξικοτητα των συνηθειων τους ειναι αποδειξη οτι κατω απο το ανθρωπομορφο δερμα τους και τα πανακριβα ρουχα τους κρυβεται ενα φτηνο γονιδιωμα με καταγωγη απευθειας απο τους Γιδοσαυρους της Παταγονιας και τους Μοσχαροδοντες της Μορντορ.
Μπορει να ειστε κι εσεις αυτοι αλλα δεν θα ισχυριστω κατι τετοιο, γιατι εγω σεβομαι το κοινο μου και τετχοια.
Προχτες κατεβαινα κεντρο κρατωντας μια τσαντουλα με ταπερακι που μεσα ειχε λαχταριστες μπαμιες (μμμμμ μιαμιαμ!!!), να τις παω στο γραφειο του αδερφου μου.
Γενικα αυτο που παρεχω, δινομαι και συντηρω, το 'χω ο πουστης απο μικρος γιατι ειμαι γεννημενος οικογενειαρχης (κοριτσια στο τελος του αρθου εχω βαλει μηχανηματακι να τραβηξετε νουμερακι για προτεραιοτητα), ασχετα που δεν τα καταφερα ακομα επειδη ο καπιταλισμος, οι συχρονοι ρυθμοι ζωης, οι αστρικες συζυγιες και το γεγονος οτι οι καργιες που θελουμε δεν μας θενε αλλα οι καργιες που μας θενε ειναι σαυρομορφα ορκ ή αραχνομορφα πλασματα της Ντισκορντια που μας ζαχαρωνουνε, μονο και μονο για να ρουφηξουνε το αιμα, το χρονο και το πουλι μας.
}:-€
Κατεβαινοντας λοιπον στον κεντρικο πεζοδρομο, οπου βρισκονται και τα περισσοτερα μαγαζια με ρουχα-φιρμες, που ονομαζω και "Καργιαδρομιο" (απο το "Σαμπαδρομιο", αλλα με καργιες που ντυνουν τους ανυπαρκτους κωλους τους με πανακριβες μαϊμουδες), περπαταω στην ακρη μη με κοψει κανενα πιτσιρικι με το ποδηλατο του και μετα αντε να ξανατρεχω σπιτι για καινουριες μπαμιες.
Τωρα...αυτος ο συνδιασμος μπαμιας-περπατηματος-πατρικου καθηκοντος, δημιουργει ενα χωροχρονικο ασυνεχες καθως και τους ανεξηγητους βρυχηθμους του Χουλκ σε διαφορα σημεια της πολης που γι' αυτο θα σας μιλησω σε αλλο αρθρο.
Ξαφνικα, απεναντι μου βλεπω ενα ζευγαρι (απ' τα συνηθισμενα, μουνοδουλος-καργια) να περπατα προς το μερος μου, ή για να ειμαι πιο ακριβης, η καργια σερνει με το ζορι απο το χερι ενα ανδρομορφο μοσχαρι να το παει για σφαγ....ε, σ' ενα μαγαζι να ψωνισουν. Η εισοδος αυτου του μαγαζιου τυγχανε να ειναι ακριβως διπλα μου και μαλιστα μολις σχεδον την ειχα προσπερασει.
Ομως τα διποδα καργιολια ερχοταν με φορα απανω μου για να μπουν και εκεινη τη στιγμη το κακαντρακι εκεινο παει να πει κατι
"και τι θα παρουμε μωρο μου απο 'δω" βελαξε με φανερη απελπισια, προσπαθωντας να τσινισει λεκτικα σε μια απελπισμενη (αλλα ματαιη) προσπαθεια να αποφυγει το "αρμεγμα" ή τη θανατηφορα αναμονη μεχρι η καλη του να διαλεξει.
"το μπουφαν ρε μωρο μου, δεν ειπαμε; το μπουφαν θελω να παρω"
Δεν με ενοιαζε που τα ανιερα αυτα σιχαματα ειχαν μια συνηθισμενη σχεση ζωου-παρασιτου. Δεν με ενοιαζε καν που η ενταση της φωνης τους εξυνε τους ακουστικους μου πορους, τρυπουσε τα τυμπανα μου, ξεκοιλιαζε το ακουστικο κεντρο του εγκεφαλου μου και βιαζε πισωκολλητο ξεκαπωτο κι ασαλιωτο ολα τα νευρικα μου κυτταρα.
Αυτο που μου γαμουσε ολες τις αισθησεις και εκανε να κοχλαζει το αιμα μεσα μου ηταν οτι ερχοταν προς το μερος μου και για να μπουν στο μαγαζι δεν θα δισταζαν να πεσουν επανω μου.
Σε χιλιοστα του δευτερολεπτου η καρδια μου αρχισε να τρομπαρει φονικες δοσεις αδρεναλινης και οι μυες μου αρχισαν να φουσκωνουν κατω απο τα ρουχα μου.
Οχι διαολε, δεν πρεπει να αφησω αυτο να συμβει. Επιστημονας ανθρωπος ειμαι. Δεν μου φταινε οι ανθρωποι του Γκοθαμ!
Μισοτρελος-μισολογικος εβλεπα με κρυσταλινη καθαροτητα τα χιλιοστα του δευτεροπτου να περνανε και το ζευγαρι των διποδων μυρηκαστικων να ορμα σε slow motion προς την εισοδο του μαγαζιου σαν τα γελαδια στην Αφρικη που μεταναστευουν για φρεσκα λιβαδια κι εγω στο δρομο τους, σαν ενα ποταμι που πρεπει να περασουν.
Η αποσταση που μας χωριζε μετριοταν πλεον σε εκατοστα. Οι μυες μου φουσκωναν και αυτο δεν ηταν καλο σημαδι.
Ή θα γινομουνα αφρικανικος, φαραωνικος κροκοδειλος στο ποταμι που 'θελαν να διασχισουν, να σταθω ακινητος και να πεσουν απανω στα σαγονια μου ουρλιαζοντας υπερασπιζομενος εγω τα ιδανικα μου και το δικαιωμα μου να μη με σκουνταει ο καθε ηλιθιος ή θα εκανα το κολπο του Μωυση και θα ανοιγα στα δυο να περασουν με ασφαλεια, αγνοωντας με, αλλα χωρις να με ακουμπησουν (αυτο το τελευταιο κολπο το κανω πολυ καλα με τις γκομενες και πιανει).
Τα σατανικα μοσχαρια της κολασης πλησιαζαν και δεν ειχαν σκοπο να επιβραδυνουν και προκειμενου να μπουν στο μαγαζι και να αρχισουν να προβαρουν ξεδιαντροπα ολα τα μπουφαν, θα επεφταν με φορα απανω μου.
...τελευταιο χιλιοστο του δευτερολεπτου...
ΑΚΟΥΝΑ ΜΑΤΑΤΑ ΓΑΜΙΟΛΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΧΑΨΙΑ ουρλιαξα απο μεσα μου
Η καρδια μου χτυπησε τον τελευταιο παλμο.
Τα μπρατσα μου αρχισαν να σκιζουν τη ζακετα ενω τα βυζια μου εγιναν πρασινα.
(μικρη παρενθεση: αρκετες ειναι οι φορες που ενω εχουμε παρει μια γενναια και κρισιμη αποφαση, εν τουτοις την τελευταια στιγμη την αναιρουμε, οχι γιατι ειμαστε κοτες λυρατες που κλωσσαμε τα αυγα των φοβων μας, αλλα επειδη θεωρουμε οτι κανεις δεν θα το εκτιμησει και κυριως δεν θα περασει σωστα το απαιτουμενο επιχειρημα μας. Παρ' ολα αυτα, ολα εσεις τα βοδια που αντι να σας εχουν μαντρωμενα, σας αφηνουν να γυρνατε ανεξελεγκτα, χωρις να βγαζετε φλας, που παρατατε ή κακοποιειτε παιδια ή/και ζωα, που κλεβετε την προτεραιοτητα στην ουρα, που πετατε σκουπιδια και χτιζετε σπιτια οπου λαχει, σας ευχομαι μετωπικη να σας χτυπησει ο Οπτιμους Πρημ που σερνει ενα προκατ σπιτι, που τον οδηγαει ενας τσαντισμενος ελεφαντας και διπλα του να χαχανιζει και να κατουρα τα πτωματα σας ενα τρισευτυχισμενο πιτσιρικι)
...με μια κινηση εμπειρου ξιφομαχου που αποφευγει με χαρη το χτυπημα του αντιπαλου, ετσι απεφυγα και εγω, ΑΛΛΑ και οι μπαμιες τη μοιραια συγκρουση με το ζευγαρι της συμφορας.
...ασ' τους παλικαρι μου.
Ασε τους να υποφερουν μονοι τους το μαρτυριο να ζουν ο ενας με τον αλλον, ηλιθιοι και τρισδυστυχισμενοι.
Και μετα απο αυτο το βιωματικο αρθρο, σειρα εχει η αγαπημενη μου ενοτητα: τα σχολια σας (τα πιο γαμηστερα) στο προηγουμενο αρθρο "Σκληρο ή μαλακο":
Ο Ανωνυμος κανει ερμηνευτικη φιλοσοφια και πετυχαινει τρελους συμβολισμους:
"Με συγκινησε οσο ενα κρεμυδι στο σουβλακι μου. Ηταν αρκετο για να το δεις αλλα οχι αρκετα για να το καταλαβεις χωρις να μπεις για τα καλα στη δουλεια του μασουληματος.
Και ξερεις ποσο εκνευριστικο ειναι να κανεις κριτικη σε συνοικιακο σουβλατζιδικο ;
Το φανταζομαι απο τωρα σε γνωστη εφημεριδα διπλα απο τις πολυκαιρισμενες τσοντες:
Χμ.... Το γουρουνι ειχε σιτεψει στην αποθηκη διπλα απο τα πτωματα και κατω απο τις παρθενες που συσκευαζουνε την Αλβανικη φουντα που καπνιζε συνηθως ο ψηστης για να χαλαρωσει μετα τη δουλεια.
Το σκορδο στο τζατζικι ηταν λιγο και ηταν απο την περσινη σοδεια που φερνει ο μαναβης μαζι με τα εισαγομενα κρεατα απο ραδιενεργα ποντικια που τηγανιζει για στιφαδο ο συνιφαδος του στη ταβερνα.
Το αγγουρι ειχε κατι απο σωματικα υγρα της ιδιοκτητριας η οποια το χρησιμοποιησε πριν το βαλει στη σπεσιαλ τη σος γιατι ο αντρας της κυνηγαει τωρα τελευταια την γκαρσονα του μαγαζιου και νιωθει τοσο μονη η καημενη που ξεδινει στα λαχανικα για αντιδραση.
Η πιτα ειναι κατευθειαν απο τα εμπειρα χερακια του Γιωργακη, ο οποιος αμεσως μετα τη δουλεια στο συνεργειο φερνει και ενα μπιτονι απο το λαδι το καλο για να τον παρει με το καλο το ματι το αφεντικο. Τοσο καιρο ο Γιωργακης κοιταζει μετα τις τηγανιες και τη γυναικα του μαγαζατορα με τα λαχανικα, πως να μην τον κοιταξει καλυτερα και τον αφεντικο του ;
Οσο για τις ντοματες ; Θες να μιλησω για τις ντοματες ;
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ;
Οχι πες μου. Θες ντοματες ;"
Ο Prof. Estarinakis φερνει θυμησες απο αλλες εποχες, τοτε που πληρωνες τη ζαμπονοτυροπιτα σε δραχμες:
"Aχ αγαπητέ Χωστήρα. Τέτοιες ιστορίες έχουν παίξει στα απανταχού λύκεια στις απανταχού πενθήμερες εκδρομές. Και να ταν και τελετή ενηλικίωσης και μετά να ξεμπέρδευες από τις μαλακίες, να πάει στο διάολο. Αλλά παπάρια :p δε βάζεις εύκολα μυαλό πριν τα 30.
(Ούτε εγώ φυστίκωσα τη δική μου Μαρίνα το μακρινό 1995. Ούτε κάπνισα όμως. Το κράτησα για τον επόμενο χρόνο, όπου το ξεκώλιασα :p. Το τσιγάρο. )
Αλλέως δε θα υπήρχε η αττάκα "ρε τι κ΄άνει ο άνθρωπος για να γαμήσει""
Ο Ανωνυμος με ενα ποτηρι λευκο κρασι κι ενα βιβλιο του Κουντερα εκτιμα την υψηλη τεχνη:
"Εισαι πολυ καλος στο να διηγεισαι αληθινες ιστοριες. Το βεβαιωνω χωρις να σε ξερω τοσο καλα οσο εσυ"
Ο Προεδρος Α.Π.Ι. μαγειρευει το κρυο πιατο γης Εκδικησης:
"Να κάνουμε το τραπέζι της Μαρίνας. Με το πιτόγυρο που είπε ο αποπάνω ανώνυμος. Και να βάλουμε και ντομάτα μέσα που δε μας μίλησε γι' αυτήν. ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΠΟΛΥ!
Η παραπάνω σκέψη μου ήταν ένα εξωτερικευμένο μίσος προς όλες τις Μαρίνες που τραβήξαμε τα ίδια ή παρόμοια ή ακόμα και χειρότερα ρεζιλίκια για πάρτη τους και μετά αυτή η κάργια πηδιόσαντο με τον άλλον τον 25χρονο καρακάγκουρα και η τελευταία φορά που την είδα ήταν πριν 7-8 χρόνια σε ένα κωλόμπαρο να ψάχνει πελάτες με μεγάλη κοιλιά και μεγάλο πορτοφολι
Προεδρος ΑΠΙ"
