(η συγγραφη του παροντος αρθρου ανηκει στο φιλο μου τον ΚΚ και με εκφραζει απολυτα. Στα σχολια μπορουμε να το συζητησουμε εκτενεστερα)
Το παρόν είναι απλώς μια προσπάθεια εξαγωγής ενός προσωπικού ορισμού , για τον νεοφιλελευθερισμό , ξεκίνησε όπως ήταν φυσικό με την ερώτηση : « τι είναι νεοφιλελευθερισμός ; » και πόσες «ζωές » διάγει η συγκεκριμένη έννοια που προσπαθώ να ορίσω. Ως συνήθως , τα ερωτήματα στο τέλος είναι περισσότερα από τις απαντήσεις και σημαντικά βαθύτερα από την απόδοση ενός ορισμού σε μια εργαλειακή έννοια.
Η αφήγηση του νεολιμπεραλισμού σήμερα , πραγματικά δείχνει σαν « λόγος », ή καλύτερα σαν ένα συστηματικοποιημένο λογύδριο , που οφείλει την ύπαρξη αλλά και την συστηματικοποιησή του , στο γεγονός πως η κυρίαρχη εκμεταλευτική τάξη χρειάζεται μια δημόσια αφήγηση που θα «εξ-ορθολογίσει» την αποκτήνωση.
Προφανώς δεν μιλάμε για ιδεολογία , αλλά για την εμπροσθοφυλακή της νομιμοποίησης , της βίας της κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα. Είναι δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο μια «σφαγη» ή μια σφαγή , θα βαπτισθεί , πότε ως « προσπάθεια εκδημοκρατισμού » και πότε ως «προσπάθεια εξορθολογισμού »
Η σφαγή και η «σφαγή » έχουν πάντοτε τα ίδια θύματα , την μη κυρίαρχη τάξη, τους εκμεταλευόμενους .
Από αυτήν την θέση λοιπόν , του εργαλειακού λόγου και όχι της ιδεολογίας , συγγενεύει άμεσα με τον φασισμό , μιας και ο δικός του λόγος , μόνο στο βάθος του μισους για τους αδύναμους διαφέρει .Πρακτικά δηλαδή , μόνο το επίπεδο του εκμεταλευόμενου (κοινωνική θέση - οικονομική κατάσταση ) , είναι αυτό που θα ορίσει για κάποιον παρία ποιάς αφήγησης θα είναι το θύμα , αν είναι δηλαδή του φασισμού (πρόσφυγες - μετανάστες - ανάπηροι -ομοφυλοφιλοι - φτωχοί - αναρχικοί - κομμουνιστές -άθεοι-απάτριδες κ.α. ) ή του νεοφιλελευθερισμου (φτωχοί -εργάτες - αναρχικοι - κομμουνιστες και παει λεγοντας ) .
Όμως συνηθίζεται , όταν μιλάμε για φασισμό , να αναφερόμαστε σε κάποιου είδους ιδεολογία, ενώ εως τώρα , τον νεοφιλελευθερισμό τον είχαμε ορθώς υποβιβάσει σε ένα εργαλείο της εκμεταλευτικής τάξης. Πως είναι δυνατόν (μιας και οι δύο αφηγήσεις έχουν ώς αφετηρία το ίδιο σύστημα εκμεταλευτή -εκμεταλευόμενου) , να μιλαμε στην μια περιπτωση για ιδεολογία και στην άλλη όχι .
Φυσικά και δεν είναι δυνατόν , ο νεολιμπεραλισμός είναι απλώς η «δευτερη ταχυτητα» του κορπορατισμού σήμερα , το σύστημα της κυριαρχίας έχει την δυνατότητα να εντατικοποιήσει τα κέρδη του , είτε μέσω της εντατικοποίησης της εργασίας , είτε μέσω της ολοκληρωτικής απουσίας της , και μπορεί να το κάνει γιατί η δημόσια αφήγηση μπορεί να νομιμοποίησει αυτην την αγριότητα .
Εάν ο νεολιμπεραλισμός είναι η δεύτερη ταχυτητα του κορπορατισμού , τότε ο φασιμός είναι η τρίτη . Εδώ πλέον καταργούνται τα περισσοτερα προσχήματα και περνούν στις τάξεις του «εχθρού της τάξης και της ασφάλειας » ( δηλαδή του κεφαλαίου ) ακόμη περισσότερες «κατηγορίες» ανθρωπων. Υπάρχει ακόμη μια υποτυπώδης αφήγηση , που τους εχθρούς του κεφαλαίου τους βαφτίζει ως εχθρους μιας πλασματικής εννοιας που έχει προκαλλιεργηθεί ως ιερότητα , εθνος-φυλή-πατρίδα -θρησκεία- ατομικό συμφέρον-ηθική και άλλες τεχνητές μπαλαφαρίες , παίρνουν την θέση τους στην δημόσια αφήγηση , με τα γνωστά από την ζωντανή ιστορία αποτελέσματα.
Η τέταρτη ταχύτητα , είναι ο ατόφιος τρόμος , η ζωη στο πανοπτικόν της αυτομείωσης , της αυτολογοκρισίας , της αυτουποτέλειας , στην ανοιχτή φυλακή ,είμαστε όλοι εχθροι .
Σε αντίθεση με τις ελπίδες ή αυτάπατες πολλών, ο καπιταλισμός δεν σαπίζει , η αποτυχία του για μας ήταν ο πρώτος φτωχός εργάτης της ιστορίας , για κείνον όμως ήταν η αυτοεπιβεβαίωση του , η κατάρευση των κοινωνικών δομών , «η διάλυση του κοινωνικού ιστού », δεν ειναι προμυνήματα της πτώσης μα της αλλαγής στις ταχύτητες της κυριαρχίας , ήταν ή θα έπρεπε να ήταν η διαλυση των αυταπατών μας αλλά φευ.
Τίποτα δεν σαπίζει , το μόνο που καταρέει είναι η αφήγηση της κυριαρχίας και όποτε γίνεται περνάμε στην επόμενη ταχύτητα , το κέρδος είναι το μέσο που θα υπαγορεύσει την εξόντωση των πολλών , δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ο σκοπός.
