Κομμάτια από τη Νεκροζωή

  

 Καλησπέρα Υποτακτικοί και Μαθητές
Ενημερώθηκα πρόσφατα ότι κάποιοι καλοπροαίρετοι, που έχουν σκοπό να διαφυλάξουν τα παιδιά από τις βιαιοπραγίες και τα σεξουαλικά όργια που αναφέρω εδώ, έκαναν αναφορές στην ιστοσελίγδα του blogger, με πολλά αποτελέσματα, αλλά όχι το κλείσιμο του ιστολογίου. Για να το διαφυλάξω λοιπόν, αναγκάστηκα να βάλω την προειδοποίηση περιεχομένου, όπως κάποιοι μου πρότειναν. Αυτό είναι μια καταπληκτική ιδέα, αφού το απαγορευμένο θα προσελκύσει κόσμο, όπως τα σκατά τις μύγες.
Και άλλωστε, μπορεί κάποια στιγμή να ζητήσει πίσω το ιστολόγιο ο προηγούμενος κάτοχος και εγώ να χαθώ για πάντα από 'δω. Στο προσωποσύγγραμμα (facebook) θα μπορώ να επικοινωνώ ενίοτε με όποιον το επιθυμεί στο όνομα "Kaboso Richard".


Αλλά ας μιλήσω λίγο για τη Νεκροζωή μου....


ΚΑΠΟΤΕ πριν μερικά χρόνια φοιτούσα με τον Χωστήρα στην ίδια σχολή. Εκεί, ανάμεσα στους εργαζόμενους της κουζίνας που μας σίτιζε ήταν και μία γριά λαντζιέρα, πολύ γριά για άνθρωπος, η κυρία Κατερίνα, αλλά όλοι τη λέγαμε σκέτο "Κατερίνα" γιατί τέτοιο φαινόμενο καλοσύνης δεν είχα συναντήσει ούτε στα πιο απόμακρα βασίλεια των πιο μακρινών Κόσμων, -ανθρώπινων και μη-. Ξερακιανή και καμπουριασμένη, με στραβά πόδια από τα χρόνια, αλλά και πάλι έβλεπες μια τεράστια καλοσύνη στο πρόσωπό της, που ακόμα και για μένα ήταν αφοπλιστική.
Καμιά φορά δεν προλαβαίναμε να πάμε για μεσημεριανό (οι ώρες σίτισης είναι αυστηρές) και αν την πετυχαίναμε στην κουζίνα, αυτή, ενάντια σε κάθε κανόνα της σχολής, θα πήγαινε κρυφά να ανοίξει τα ψυγεία να μας βρει κάτι να φάμε....και άλλα πολλά...
   Το πιο αξιοθαύμαστο όμως αυτής της γυναίκας ήταν ότι θυμόταν όλους με το όνομά τους!!!
Διαβόλοι και Δαίμονες, μια γυναίκα που για τα χρόνια της θα έπρεπε να είχε Αλτζχάιμερ-Palladin level 70 με τόσο mana που θα έπρεπε να ξεχνάει και να αναπνέει και αυτή η γυναίκα ήξερε το όνομα του διευθυντή μέχρι και του τελευταίου μαθητή και την καταγωγή του και συμπεριφέρονταν σε όλους με άπειρη καλοσύνη...θες και το καλύτερο; Θυμόταν και τα ονόματα ακόμα και πρώην φοιτητών που μπορεί να ερχόταν μετά από 10 χρόνια εκεί!! Αυτή ήταν η μοναδική φορά που ένας καλός άνθρωπος κέρδισε τον σεβασμό μου. Ήταν κομμάτι κάθε παρέας και κάθε κύκλου στη σχολή και η ταπεινότητα και καλοσύνη της ήταν αυθεντική. Ήταν η μία και μοναδική φορά που δεν χρησιμοποίησα Ενόραση για να δω αν ήταν αντίπαλο πνεύμα για να το εξοντώσω και ήταν η μοναδική φορά που ευχήθηκα στον θεό της να την προσέχει. Αν κάποιος ποτέ την πείραζε θα βρισκόταν κρεμασμένος από τις μηριαίες του αρτηρίες μπουκωμένος τον εξαρθρωμένο του αγκώνα.

   Αυτό το τελευταίο βέβαια μου θύμησε ένα περιστατικό πριν από 700 πάνω-κάτω χρόνια, κατά τη διάρκεια του ανταρτοπόλεμου ενάντια στους Ιππότες και βρισκόμουν στα σύνορα Πρωσσίας και Ανατολικού Βασιλείου, έχοντας κατασφάξει με τους συντρόφους μου τάγματα τοπικών αρχόντων. Φτάνοντας αιματοκυλισμένοι μπροστά στον έντρομο δούκα της επαρχίας, προχωράω μπρος του, φορώντας -κομμάτια πλέον- της μαύρης μου πανοπλίας μουρμουρώντας μια επίκληση τόσο τρομερή, που ο Δαίμονας που θα έπαιρνε την ψυχή του θα τη μετέτρεπε σε χιλιάδες κοτόπουλα που θα σφάζονταν για τις ανάγκες του Στρατού μας. 
Τα χέρια μου είχαν αρχίσει ήδη να λάμπουν και και το δέρμα μου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Αυτός, ντυμένος στα πορφυρά, είχε σκύψει κάτω από το τραπέζι του ιερού της εκκλησίας του, ανύμπορος να δεχτεί το τέλος του. Δίπλα του η γυναίκα του και οι τρεις του κόρες, φανερά αθώες που πιάστηκαν στη δίνη της διαμάχης...δεν είχα σκοπό όμως να τις εξοντώσω και αυτό είναι γεγονός...
   Οι σύντροφοί μου είχαν μείνει πίσω αφήνοντάς με να συνεχίζω την ιεροτελεστία της εκδίωξης του πνεύματός του. Η εκκλησία άρχισε να γεμίζει από το νεκρόφως του επικείμενου Δαίμονα, όταν ο δειλός και άχρηστος αυτός άρχοντας, γεμάτος δέος μπροστά στο αναπόφευκτο μου απεύθυνε την ερώτηση:
"Είσαι ο άρχοντας του Κακού;"
Σταματάω απότομα την ψαλμωδία και εκτείνω το πνεύμα μου (τηλεκίνηση) προς τη γυναίκα του και τις κόρες του, σπάζοντάς τους το λαιμό και στραγγίζοντας τη ζωή από τη σάρκα τους.
"Μπααα", του απαντάω αδιάφορα, "οι δυνάμεις μου είναι εξίσου ισχυρές και στους καλούς".


Πριν 3 ή 4 χρόνια περίπου, βρισκόμουν πάλι στην Αμερική, στο Σιάτλ συγκεκριμένα. Γυρίζοντας από δρόμο σε δρόμο, ελπίζοντας να κυκλοφορεί κανένα γκοθάκι, απ' αυτά που πηδιούνται και μετά αρχίζουν τα ακαταλαβιστικα και μετά απαγγέλουν ποίηση και έπειτα ξεκινούν την ακαταλαβίστικη ποίηση και τέλος, για να τονίσουν τη ματαιότητα, χαρακώνονται και καμιά φορά πεθαίνουν γιατί αυτός που είναι μαζί τους θέλει να τις σκοτώσει ούτως ή άλλως.
Δυστυχώς το μόνο που συνάντησα ήταν μερικές ψευδογκόθενες κάτω των 18 και άνω των 40 που αυτή η σεξουαλικά μεταδιδόμενη παρθενία τις έχει κάνει ευάλωτες στους λαμέ βρυκόλακες


τρίτο μέρος Ιστορίας