Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΣΤΗΡΑ

 Όλα ξεκίνησαν μια ηλιόλουστη μέα σε μια παραλία....
Ήταν το πρώτο μου μπάνιο μετά από αρκετές μέρες άγριας θαλασσοταραχής και ήδη τα φύκια είχαν αράξει στην άμμο ολόμαυρα από την ηλιοθεραπεία χωρίς αντιλιακό.

   Εκείνη τη μέρα είχα αποφασίσει να κολυμπήσω τη μεγαλύτερη απόσταση που είχα κάνει ποτέ.
Ανοίγω προσεκτικά το φερμουάρ της φόρμας...πολύ προσεκτικά για να μη μαγκώσει το βλέμμα καιμιάς τουρίστριας και ακούγεται το ανάλαφρο "κλανκ-κλανκ-κλανκ" που κάνουν δέκα ολυμπιακά μετάλια περασμένα στο στήθος.....χρυσά μετάλια that is.
   Η πρωινή αύρα πήρε με φροντίδα τη φόρμα μου και τη δίπλωσε σε ένα τακτοποιημενο κουβάρι πάνω στα σαγιοναράκια μου. Ο πρωινός ήλιος έκανε μια χωρίστρα στα αριστερά και ίσιωσε το μουστάκι του καθώς καθρεφτίζονταν πάνω στο κορμί μου.

   Αχ αυτό το κορμί μου, που αστραποβολούσε σαν βρικόλακας σε ταινία αμφιλεγόμενης σεξουαλικότητας, ενώ το μυϊκό μου σύστημα θύμιζε διασταύρωση ερπετού με θηρίο....ένας μοσχαροβόας.
Τα κοντά μου μαλλιά, που δεν ήταν τότε μακριά, ΔΕΝ ανέμισαν ανάλαφρα.

   Έκανα δύο λεπτά γιόγκα και φόρεσα τα γυαλάκια μου, όμως με το που ακούμπησα το παγωμενο νερό με το πόδι μου έπαθα Βόρειο Πόλο μέχρι το σβέρκο. Όλη μου η ανδροπρέπεια εξαφανίστηκε και στη θέση της φύτρωσε ένα τόσο δα απαλο μουνάκι με κλειτορίδες, μουνόχειλα και απόλα. Λίγο πριν κατσαρώσει η μουνότριχα, μπήκα μέσα και άρχισα το κολύμπι.
   Το σώμα άρχισε να συνηθίζει τη θερμοκρασία και τότε έπαθα Μάικλ Φελπς και άρχισα να κολυμπάω σαν ζαργάνα (όχι επειδή είμαι μπροστά, αλλά κολυμπάω πολύ γαμάτα). Μερικά φύκια από την παραλία που είχαν κολλήσει πάνω μου σαν πιπινάκια σε κάγκουρα με ζαντοσποϊλιασμένο Ίμπιζα, γλύστρισαν και μ' εγκατέλειψαν. Στο βυθό ένα ψάρι-Γερμανός έπαθε αλλεπάλληλα γκέιτζ και σήκωσε τη γαλλική σημαία παράδοσης που οδήγησε στη θριαμβευτική συμμετοχή του στο gay-parade του Βερολίνου.

...............................

Πρώτος κανόνας στο κολύμπι μεγάλων αποστάσεων είναι να αναπνέεις. Πώς να το κάνουμε; Άρχισα λοιπόν να κολυμπάω ΚΑΙ να αναπνέω.

Δεύτερος κανόνας είναι να μην τα δίνεις όλα από την αρχή αλλιώς θα κουραστείς γρήγορα. Πήγαινα λοιπόν κι εγώ πιο σιγά και έτσι κατάφερε ένα κοπάδι δελφινιών να με προφτάσει αγκομαχώντας, βρίζοντας και φτύνοντας νερό.

Τρίτος κανόνας είναι να μην σκέφτεσαι το κολύμπι, αλλά να αφήνεις τη σκέψη σου να σε πηγαίνει αλλού.....ε άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι.

Να σκέφτομαι τη ζωή μου, τα παιδικά μου χρόνια, το σχολείο, τις χαρούμενες και τις λυπητερές στιγμές. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και κοιτούσα το βυθό και τα θαύματά του και είχα απορροφηθεί όταν ξαφνικά και από το πουθενά βλέπω να μου σκάει μια μέδουσα από τα αριστερά.......ΜΑΑΑΑΛΑΑΑΚΑΑΑΑΑΑΑ......από το χέσιμο είχα ξεκολλήσει από την επιφάνει και κολυμπούσα αιωρούμενος πάνω από το νερό. Ένα σκριφσκράφ, που περνούσα εκείνη την ώρα από δίπλα του, άλλαξε ρότα και κατευθύνθηκε προς την Παν'αυτοκτονία.

   Αφού απομακρύνθηκα αρκετά από την τσούχτρα, χαλάρωσα πάλι το ρυθμό και σκεφτόμουν να κάνω αυτό το περιστατικό ανάρτηση στο μπλογκ.....το μπλογκ.....μα πώς το είχα ξεχάσει;!;!

Τώρα που είχα 15 αναγνώστες δεν μπορούσα να κυκλοφορώ με το κανονικό μου όνομα. Έπρεπε να το αλλάξω σε κάτι ασύλληπτο και γαμάτο. Απ' το μυαλό μου πέρασαν πολλά: ο Κωλοτρυπιδευτής, ο Σιγαστήρας, ο Pawnαρος, ο Ευθυγραμμιστής Γυναικείας Πλάτης, ο Χιλιοργασμιτής, ο Οδοστρωτ....."Οδοστρωτήρας"....κάτσε...αυτό έχει ζουμί. Κάστε να το φτιάξουμε λίγο....ο "Οδοχωστήρας".....λίγο ακόμα....ο "Χωστήρας"!!! Αυτό είναι!!!

Θα γράφω άρθρα και θα ζηλεύουνε οι πουτάνες, θα τους λέω "wattap bitchez" και θα ουρλιάζουν με σπασμούς!!

Στο μεταξύ, κάτσε να ρίξω ακόμα ένα δίωρο κολύμπι και μετά θα σύρω το πελαγίσιο σώμα μου προς το ίντερνε καφέ και θα το αλλάξω.