ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΜΠΟΥΤΣΑΚΛΑΡΑΣ

   (τον Χωστηρα τον πιάνουν συχνά τα καλλιτεχνικά του μητρικά και όταν νιώθει πως αυτό που βλέπει και ακούει, ενοχλεί την ευαίσθητη μητρα του που ευθύνεται για την ποιότητα της τέχνης, τότε ο τράχηλός του ξερνάει άρθρα που καμιά σερβιέτα δεν μπορεί να συγκρατησει. Για να πω την αληθεια, αυτό είναι το πρώτο άρθρο από τότε που ξεκίνησα να γράφω, για το οποίο είμαι λιγάκι περηφανος, αν και γενικά δεν πρέπει να υπερηφανεύεσαι για την περίοδό σου....ειδικά αν είσαι άντρας.
 Όμως η αληθεια είναι ότι, ο τότε και ο τώρα Χωστηρας δεν έχει ξεπεράσει τις εποχές που έπαιζε κιθάρα και μπάσο σε διασκευόμπαντες και τα μπουκάλια Φινκμπράου από τα Lidl ηταν το μεγαλύτερο κόστος του συγκροτηματος. Τότε το δίλλημα "να πάρω χορδη που μου έσπασε" vs "ξεμείναμε από μπύρες" λυνόταν με την απάντηση "lol, παίζω με πεντάχορδη!!!". Θέλει τέχνη το γαμημένο να διασκευάσεις ένα κομμάτι και να το φέρεις στα μέτρα που γουστάρεις εσύ και όχι στις εκάστοτε μόδες, ακόμα κι αν αυτό το κομμάτι είναι το enter Sandman των 'tallica ή το esy pou dilwneis gynaika mou του 'gonidi.
   Ψάχνοντας συχνά το youtube για διασκευές ποπ-κομματιών σε μέταλ, έπεφτε -και ακόμα πέφτει- σε εξοργιστικά αδιέξοδα, καθώς τα περισσότερα σχηματα που πιάνουν ένα ωραίο κομμάτι, τι κάνουν: ακούν το κομμάτι και αρχίζουν με τη μέθοδο του ενός δαχτύλου -που μπορεί να πιάνει στο ζεμπέκικο της Ευδοκίας- να ψάχνουνε μία-μία τις νότες καθώς ηχογραφούν. Φωνάζουν μετά ένα ντράμμερ με οξύ Πάρκινσον στα πόδια να γεμίσει με "πταπταπταπταπταπτα" το κομμάτι, ώστε να φανεί ότι και καλά είναι αντικομφορμιστές και "επανάστα". Τέλος, πάει ο μπασίστας στο χωράφι του παππού του και παίρνει ένα γάιδαρο και ένα κόκορα για να κάνουν τα φωνητικά, ότι και καλά επικαλούνται τον Σατανά και ότι η μούσα που τους εμπνέει είναι δαίμοναsh. Όταν τελειώσει η ηχογράφηση, κάνουν τον κόκορα κοκκινιστό, καβαλάνε το γάιδαρο και φεύγουν για την Απλόουντια, την πιο αγαπημένη πόλη στο Δυτικό Youtube.)


Μία γαμημένη μέρα έχω κι εγώ μες στη βδομάδα που παίρνω ρεπό από το ξενοδοχείο και έρχομαι σπίτι για να ηρεμήσω και να διασκεδάσω λίγο με το ίντερνετ και να δω 5 πραματάκια που γουστάρω (τέσσερα βιντεάκια τσόντα και ένα με γατιά). Τελευταία, η πρέζα μου έχει γίνει να βλέπω βιντεάκια με διασκευές κλασσικών και μη, ποπ κομματιών σε μέταλ και να γουστάρω. Δεν με πειράζει αν ο διασκευαστής είναι μεταλάς ψυχοπαθής που πήρε το όργανό του και ηχογράφησε πάνω στο αρχικό κομμάτι,όπως αυτό εδώ το όργιο (ακολουθεί βίντεο όπου ένας παιδεραστης με μαλλί της γριάς και πράσινο σεμεδάκι στο κεφάλι δέρνει με βία τα πιάτα και τα κατσαρόλια της μάνας του):

ή αν έκατσε να κάνει ολόκληρη ενορχήστρωση πάνω στο αρχικό κομμάτι,όπως έκανε αυτός εδώ ο ανερχόμενος θεούλης (στο φόντο η Γκάγκα η Μαύρη, με σουτιέδες και αλυσίδες λες και θα την αγοράσει ο Αλκίνοος από το Αλ Χαλίλι, δεξί χέρι σε φάση "downloading moutza in 3-2-1" και τέλος μικρόφωνο κρατημένο ανάποδα και σφιχτά, κάτι που μόνο εμπνευσμένες πορνοστάρ ξέρουν να κάνουν. Όσοι από σας παρακολουθείτε midget-porn θα νιωσετε. Όσο αφορά στη μουσικη τώρα, δεν έχετε παρά να γκουγκλάρετε midget-porn):

ή ακόμα καλύτερα αν πήρε το αρχικό κομμάτι και το ξανάφτιαξε με τη δική του αισθητική, το βίασε, το έχυσε στη μάπα ή απλά του έκανε γλυκό έρωτα,όπως αυτοί (ουδέν σχόλιον. Το κομμάτι μου θύμισε τα χρόνια μου στο κολλέγιο και τα spring-breaks...που κάναμε με την οικογένεια τσουγκρίζοντας αυγά):

..............................................................................
...............................................................................
.................................................................................










....δεν αντέχω...ξέρω ότι θα με πείτε πουστρέο και φλωράτζα και ότι τα βράδια κυκλοφορώ σε κλαμπάκια και ντισκοτέκ, ντυμένος Φλωρινιώτης σε σάτουρντέη νάητ φήβερ φάση και κουνάω κωλαράκι κάθε φορά που παίζει "YMCA",αλλά θα βάλω και το επόμενο

(ντεν έκι επόμενω, τω κατέμπασε τω γιυοτουμπ)

Και φυσικά έχουμε και τις επαγγελματικές μπάντες που ασχολούνται με το σπορ, οι οποίες κάθονται στις αρχι-γαμάω στουντιάρες και ηχογραφούνε διασκευές την ίδια ώρα που τους παίρνουν πίπα η Tracy Lords (λατρεία, τώρα βέβαια έχει διαγράψει όλα τα βίντεό της από τις καλές εποχές. Να πούμε εδώ ότι ηταν η πρώτη πορνοστάρ που έκανε επαγγελματικό πορνό ενώ δεν είχε κλείσει τα 18 της και τότε το βυζί της ηταν πιο φλατ κι από τυρόπιτα κυλικείου. Μέσα σε 10 χρόνια έκανε τόσες πλαστικές που έμοιαζε με πυρηνικη κεφαλη) με τη Lexus Locklear στα διαλείμματα,όπως αυτοί οι νυν λεχρίτες-πρώην ινδάλματα:

 Και δυστυχώς φίλοι μεταλλάδες, συνοδοιπόροι, μπλόγγερς και αναγνώστες αυτά είναι μερικά από τα πολύ λίγα πλέον διαμαντάκια σε διασκευές που δημοσιεύονται. Κάνοντας μια γρήγορη έρευνα στο γιουτούμπι και στους λοιπούς μουσικούς χείμαρρους (torrents στα αγγλικά....δεν το ξέρατε, ε μουνοπανάκια;!;!;!(γιατί βρίζεις ρε γαμημένε τους αναγνώστες;;;;)) ,θα ανακαλύψετε με ευκολία ότι, (ψεύτικο αμόκ σε 3...2....1...) Η ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΕΙΑ ΔΙΑΣΚΕΥΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΥΤΑΛΟΔΙΑΣΚΕΥΕΣ ΚΩΛΑΡΑΣ ΡΙΝΟΚΕΡΟΥ. Και για να γίνω πιο σαφής και να μη μου παραπονιέστε μετά σαν γκομενίτσες που τις χύσανε στη μάπα και τους χάλασε το μακιγιάζ (ψέμα, καμία κοπέλα που δίνει τη συγκατάθεση της για facial δεν παραπονέθηκε για το μακιγιάζ της), δεν έχω πρόβλημα με τους μπρουταλιάρηδες....ίσα-ίσα που γουστάρω και σέβομαι πολλά death/black/grind/crossover κ.τ.λ. συγκροτήματα (ψέμα....ονόμασε τρία τέτοια συγκροτηματα ρε πούστη, όχι πες), με king of all kings,τους DEATH του αξέχαστου Chuck Schuldiner (ο Τσακ Νόρρις του μέταλ (κάτι τέτοια "αστεία" έδωσαν τον καρκίνο στο Σούλντινερ)).

    Μιλάω για 'κείνους τους πουθενάδες που στα καλά καθούμενα την άκουσαν γερά από τη χυλοπιτούμπα που τους έριξε μια σπυριάρα, γρατζούνησαν μια κιθάρα, προσέλαβαν το χοντρό με τη φράτζα και τα σπυριά για να κάνει φωνητικά της χέστρας, πήραν ένα χαζόντράμερ που του υποσχέθηκαν γκόμενες και ηχομονωμένα δωμάτια (με κάτι τέτοια ξυπνά η "τρίτη μπαγκέτα" του ντράμερ ("αστείο" που αναφέρεται στην πούτσα του ντράμερ. Αναρρωτιέμαι γιατί με διάβαζαν εκείνη την εποχη.....)) και ένα μπασίστα που παλιά ήταν κιθαρίστας άλλα δεν τον έπαιρνε κανένας άλλος και το γύρισε σε μπάσο μπας και παίξει κάνα live και ΤΣΟΥΠ, γίνανε συγκροτηματίες και συγκροτηματάρχες (κάτι σαν καταστηματάρχες,αλλά πιο ξεφτίλα). Η ιστορία είναι γνωστη: "για να γίνουμε σούπερ-(που)σταρς και πριν φιλήσουμε πούτσες και δώσουμε κώλο για συμβόλαιο, ας κάνουμε διασκευή σε ένα κλασσικό κομμάτι-ξεχασμένο χιτάκι, το ανεβάζουμε στο γιουτούμπι και στο (κλάιν)myspace και γίναμε 'κατομυριούχοι και θαμασεδίνουνε τη γκόκα τζάμπα (θεέ μου τι ξεπεσμός.....τσίπα δεν έχω ο πούστης...). Αλλά ποιό να πάρουμε; Τότε πετάγεται ο μπασσίστας και λέει: Μαλάκες το "time of my life" να κάνουμε που είναι και το αγαπημένο της θειάς μου της Ευτ-έρπης (χαχαχαχχαθεςνακάνουμεσεξαχαχαχαχαόχι;δενπειράζειαχαχαχαχχαα). Ο κιθαρίστας το ακούει και γνέφει σιωπηλά πως εγκρίνει και μετά από σιωπή 1 λεπτού ανακοινώνει "ΜΑΛΑΚΕΣ ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΡΑΒΔΩΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΚΟΤΛΕ".Και μ' αυτή την κραυγή πολέμου βγήκε π.χ. αυτή εδώ η πίπα

(όπως καταλάβατε, το όλο κείμενο σώθηκε αρχικά χάρη σ' αυτη την τελευταία φράση και ένα-δυο καλά βιντεάκια. Ευχαριστώ τους αναγνώστες του μπλογκ που είχαν την υπομονη να περιμένουν τόσα χρόνια μέχρι να αποκτησω λίγο καλό χιούμορ. Όμως εκείνες οι εποχές ηταν εύκολες για ένα μπλόγκερ γιατί μπορούσε με λίγες βρισιές και μπόλικη αγανάκτηση να αποκτησει μερικούς αναγνώστες. Δεν είχε σημασία ότι έγραφα παπαριές. Σημασία είχε ότι -όπως και πολλοί άλλοι- ξέδινα.
    Αλλά για το να γράψεις ένα πραγματικά καλό άρθρο είναι όπως όταν είσαι στο δρόμο και σε πιάνει ξαφνικό χέσιμο, αλλά δεν θες να πας σε δημόσιες τουαλέτες, αλλά ούτε και στις καφετέριες που γίνεται της πουτάνας γιατί θα φας πολύτιμα δευτερόλεπτα απολυμαίνοντας το κάθισμα με σκέτο νερό στο κωλόχαρτο. Πας λοιπόν στην ησυχη καφετέρια και πολύ ευγενικά -λες και ζητάς πολιτικό άσυλο από ξένη χώρα- τους ρωτάς αν μπορείς να πας για λίγο στην τουαλέτα. Τότε ξεκινάει το σκατό (καλό άρθρο) να κάνει τον Αλί Μπαμπά στο άντερό σου, φωνάζοντας "σουσάμι άνοιξε" και να βάζει γρύλλο στη σούφρα σου για ν' ανοίξει. Το "ναι, εδώ δεξιά, κάτω από τις σκάλες είναι" έρχεται να γλυκάνει την ψυχη σου και ρίχνει τούρμπο στα πόδια σου, αλλά παράλληλα το σκατό έχει φέρει Κατεδαφιστη για να σου κάνει αναπαράσταση της Άλωσης στην κωλοτρυπίδα σου. Το σώβρακό σου ηδη αρχίζει να νοτίζει κι εσύ κλείνεις την πόρτα ξεκουμπώνοντας το παντελόνι. Κατεβάζεις το χεστοκάθισμα και διαπιστώνεις ότι έχει κατουροπιτσιλιές και λίγο έητζ. Το σκουπίζεις όπως-όπως και στην κίνηση σου να κάτσεις, ένα νεογέννητο σκατό είναι έτοιμο να ξεπροβάλλει από το μουνόχειλο της ροδέλλας σου. 
   Μια τελευταία σύσφιξη για να μην ακουστεί ο πόρδος και γίνεις ρεζίλι στην καφετέρια και ξεκινάει η σατανικη λιτανεία:
"ω πνεύματα του Κάτω Κόσμου, δεχτείτε αυτό το σάπιο κρέας που βάραινε την ψυχη μου και το σώμα μου. Το θυσιάζω στα τρίσβαθα της Αρχαίας Κόλασης (ακούγονται βόρβοροι και σιωπηλά βογγητά. Το σώμα αρχίζει να γεννάει μακρόστενους δαίμονες που και μόνο η θέα τους κάνει και τον πιο σκληρό σατανιστη να το ξανασκεφτεί). Διώξτε από μέσα μου τις φακές και τη φέτα Αμφιλοχίας και αφηστε το σώμα μου να ανέλθει εις τους ουρανούς."
 Και τότε ανοίγεις τα μάτια σου κάθιδρος και σκεπάζεις τη μύτη σου με τη μπλούζα για να προστατευτείς από την αρχαία μπόχα του κακού που προκαλεί ο συνδιασμός όσπριου και σάπιου αιγοπρόβιου γάλακτος. Σκουπίζεσαι με το ένα χέρι, ανεβάζεις τα παντελόνια και χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου τραβάς το καζανάκι.
   Με αυτούς τους πόνους γράφονται τα καλά άρθρα, μην ξεγελιέστε. Και όποιος σας πει ότι έχει ταλέντο/ηρθε η μούσα/είχε πιει/ηταν τυχαίο σημαίνει ότι δεν βίωσε ποτέ την έλλειψη ασφάλειας στην αίσθηση απρόσμενου χεσίματος και δεν πρόκειται να ξαναγράψει καλό άρθρο)