ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ

  Αφου εφαγε ολο του το σαντουιτσακι, ο μικρος μας στεροειδης ηρωας σηκωθηκε, τιναξε τη σκονη απο τους γλουτιαιους, εβαλε τη τσαντα στους ωμους του και πηρε το μακρυ δρομο της επιστροφης.
   Του αρεσε να περπαταει και να παρατηρει τον κοσμο γυρω του. Οχι απαραιτητα τους ανθρωπους. Περισσοτερο του αρεσε η τυχαιοτητα με την οποια διαφορα αντικειμενα βρισκοταν το ενα διπλα στο αλλο. Οι ιστοριες που μπορει να οδηγησαν στο να βρεθει π.χ. μια μπανανοφλουδα μεσα σε ενα κουβα μισοξεραμενης μπογιας...ή ενα σπιρτοκουτο διπλα σε μια μισοτελειωμενη μολοτωφ, ή ενα μωρο μεσα σε ενα καδ.....


ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛ....;;;;;;;

(τα πνευματα του Συμπαντος ξεφυσηξαν με ανακουφιση. Ο μικρος δεν ηταν τελικα ενα αποτυχημενο πειραμα με μπρατσα. Η παρατηρητικοτητα του και οι τρικεφαλοι των ματιων του ισως εσωζαν τελικα το εγχειρημα τους. Το Χαος και Τα Μνημονια Μεχρι Να Σβησει ο Ηλιος αγκαλιαστηκαν και φιληθηκαν με γλωσσα.)

   Ο ηρωας μας εμεινε αποσβολωμενος να κρεμεται απο την ακρη του καδου και να κοιτα το μικρο πλασματακι να κλαιει αναμεσα σε μισανοιχτες σακουλες βρωμερων σκουπιδιων, ενω μικρες, σιχαμερες μυγες ειχαν αρχισει να περπατανε πανω του σταματωντας που και που, στην προσπαθεια τους να χωσουν τις μικροσκοπικες και αηδιαστικες τους προβοσκιδες μεσα στην ευθραυστη σαρκα του νεογνου.
Σηκωσε το βλεμμα του να κοιταξει.
Κατω απο τον απονο μεσημερατικο ηλιο του καλοκαιριου κανεις δεν βρισκοταν γυρω να του φωναξει, να τον ρωτησει τι να κανουν.
Αδειος ο δρομος και αυτος με το νεογνο να κλαιει σιγανα και να κουναει ατσαλα τα ακρα του.

Δεν ηξερε τι, που, πως, γιατι.
Απολυτως τιποτα.
Οι γονεις του τον ειχαν μοναχοπαιδι και ποτε πριν δεν ειχε βρεθει με ενα μωρο τοσο κοντα.
Το παιδικο του μυαλο ηταν αδυναμο ακομα να επεξεργαστει και να αντιμετωπισει την κατασταση.

Αργα...
...λες και το αδυναμο κλαμα του παιδιου τον ειχε υπνωτισει, βαζει τα χερια του μεσα, το πιανει απαλα και το σηκωνει στο στηθος του.
Ακομα και μετα απο τοσα εκατομυρια χρονια εξελιξης, το Ενστικτο της Προστασιας του πιο αδυναμου δεν ειχε χαθει εντελως απο το ανθρωπινο γονιδιωμα.

Το αγκαλιασε και εβαλε το κεφαλακι του μωρου να ξεκουραστει πανω στους δελτοειδεις μυες του ωμου του που ηταν σφιχτοι σαν μπαστουνι ζαμπον, αλλα απαλοι σαν σμουθιζ μπανανας. Κατω απ' την ανυποφορη μποχα των σκουπιδιων, ο ηρωας μας μπορουσε να διακρινει μια καινουρια, ευχαριστη μυρωδια που μαλλον προερχονταν απο την επιδερμιδα του μωρου. Γλυκια, μεθυστικη και μωρουδιακη!!! Και λιγο διπλα απο αυτη τη μυρωδια ηταν μια αλλη μυρωδια σαν...σκατα αλλα στο πιο user friendly...που προερχονταν παλι απο το μωρο!!!
Διαολε... σκεφτηκε απο μεσα του.
Δεν θα μπορουσε ποτε να φανταστει οτι θα μυριζε ποτε φρεσκο σκατο ενος αλλου ανθρωπου χωρις να ξερασει βαρβιτουρικα και μιλκσεηκ τεστοστερονης...

...το μωρακι εκανε, ευτυχισμενο και ηρεμο πια, ενα μικρουλη εμετουλη πανω στους ωμους του, λιγο πριν αποκοιμηθει.

Με αργο βαδισμα κατευθυνθηκε πισω στον παιδοτοπο. 
Ισως σε καποιο απ' τα γηπεδα να ηταν καποιος πιτσιρικας να τον βοηθησει και να βρουνε μαζι μια λυση.

ομως ματαια...
Φτανοντας εκει βρηκε τον τοπο αδειο.
Η δυνατη ζεστη αρχισε να ψηνει το κεφαλακι του μωρου που το ενοιωθε τωρα να αναπνεει ανησυχητικα αργα.
Γρηγορα τρεχει σε μια βρυση με στερνα και την ανοιγει. Λυτρωτικο, χλιαρο νερο αρχισε να τρεχει και ηρωας μας ακουμπα απαλα το μωρακι διπλα στη γουρνα. Του σκιζει ατσαλα το μπεϊμπιλινο και...
ΜΑ ΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ ΚΩΛΟΤΡΥΠΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ ΤΙ ΣΚΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;;;;; ΤΙ ΔΥΣΩΔΙΑ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΣ ΟΧΕΤΟΣ;;;; ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΕΤΡΩΓΕ ΤΟ ΜΩΡΟ; ΒΕΡΝΙΛΑΚ ΚΑΙ ΒΑΛΒΟΛΙΝΗ;;;

Αργα και προσεκτικα και με μεγαλη δυναμη ψυχης να μην ξερασει, αρχισε να καθαριζει την ευαισθητη περιοχη και την κωλοχαραδρα του βρεφους. Σιγουρα, οταν θα μεγαλωσει θα κανει πολλες χεστρες να αυτοκτονησουν τελετουργικα, σκεφτηκε χαμογελωντας, και ενα μικρο, αμασητο κομματι μπιφτεκι που ειχε φαει για πρωινο, προσπαθησε πουστικα να δραπετευσει απο το στομαχι του καβαλα στα γαστρικα υγρα, ουρλιαζοντα σαν αλλος Γουιλλιαμ Γουαλλας το προσωπικο του "freeedoooom".
Ενας μικρος κλαυσιγελος, αναμεικτος με απελπισια και ανακατωσουρα, σχηματιστηκε στα νεανικα του χειλη. Ηδη οι κοιλιακοι του τον απειλουσαν με μαζικες κινητοποιησεις και ταραχες.


...ωχχχχ....αυτο δεν εχει πουλακι...ειναι...κοριτσι;;;

Γαμωτι...δεν φτανει που δεν ειχε ιδεα απο μωρα, ηταν αναγκη να....;;;

Σκασε και καθαριζε.

Η μπεμπα καθοταν ηρεμη σαν υπνωτισμενη και τον κοιτουσε οση ωρα αυτος την περιποιουνταν. Τα τεραστια ματια της τον περιεργαζονταν με μια αρχεγονη και ανεξηγητη ευγνωμοσυνη.
Την επλυνε καλα και σχολαστικα σε ολο της το κορμακι να την απαλλαξει απο τη δυσωδια του σκουπιδοτενεκε.
Μετα ξεπλυνε και στραγγισε καλα μια απο τις πετσετες που ειχε στο σακιδιο και τυλιξε με αυτη το μωρο. Το δροσερο υφασμα εκανε το βρεφος να νιωσει καλυτερα κι αυτο βγηκε προς τα εξω με μια μικρη, γλυκια κλανιτσα με εσσανς καβουρδισμενου μπετοστοκου.
Αφου ξεπλυνε καλα τα χερια του, αρχισε να βρεχει τα δαχτυλα του και να της δινει νερο να ξεδιψασει.
Η μικρη επινε το νερο αχορταγα απο τα δαχτυλα του χωρις να σταματα να τον κοιτα.
Η γαργαλιστικη αισθηση του στοματος της πανω στα δαχτυλα του και μια πρωτογνωρη περηφανεια που τον γεμισε για τη μικρη ζωουλα που εσωσε, εδωσε στο μυαλο του μια ισχυρη εξελικτικη κλωτσια στα αχαμνα. Ηταν αυτο που ελειπε.
Νευρωνες και αλλα εγκεφαλικα κυτταρα που μεχρι τοτε χαλαρωναν πινοντας φρεντο εσπρεσσο (μετριο, μαυρη ζαχαρη), εφαγαν μια ισχυρη δοση ανθρωπιστικου ηλεκτρισμου...και να μην τα πολυλογουμε, μεσα σε δεκα λεπτα καθε εγκεφαλικο του κυτταρο επαιρνε κατακορυφες καμψεις με το ενα χερι.

Το μωρο επρεπε να σωθει πασει θυσια και αυτο σημαινε σε πρωτη φαση οτι επρεπε να το παει στο κοντινοτερο νοσοκομειο να του παρασχουν τις πρωτες βοηθειες.
Οι κλανιες ηταν ανυποφορα ανησυχητικες.

Φοραει γρηγορα την τσαντα του, παιρνει αγκαλια το μωρο και κιναει για το νοσοκομειο.

.......................

Η ταμπελα εγραφε "επειγοντα περιστατικα".

  Ορμαει στο κτηριο.

Μεσα στην αιθουσα αναμονης κοσμος πολυς να βογγα, να κλανει και να κουναει βενταλια τις ακτινογραφιες, να δροσιστει. Η ζεστη ανυποφορη.

Τεσσερα εγκεφαλικα του κυτταρα εκαναν διακοσα κιλα σκουατ. Αμεσως καλυψε το στοματακι του μωρου με την πετσετα μην κολλησει κανενα μικροβιο και με το βλεμμα του αρχισε να ψαχνει εναν γιατρο, ή εστω μια νοσοκομα.

Αμεσως εντοπισε πισω απο μια μισοκλειστη πορτα μια λευκη ρομπα και αρχισε να κατευθυνεται προς τα εκει αποφασιστικα.

Μερικοι που στεκοταν εδω κι εκει, χαζευαν, καθως ενα δεκαπενταχρονο με μυικη μαζα ρινοκερου, περπατουσε γρηγορα, αγωνιωντας και ιδρωκοπωντας, με ενα μωρακι στα χερια.

Ανοιγει διαπλατα την πορτα.

-Γρηγορα σας παρακαλω.

Βρηκα αυτο το μωρακι στα σκουπιδια. Βοηθειστε. Δεν ξερω τι να κανω.

Η ασπρη ρομπα περιειχε εναν μεσοκοπο αντρα γυρω στα 40 με παιχνιδιαρικο βλεμμα, ο οποιος εκεινη την ωρα ειχε βαλει ενα προπο πανω απο ενα πακο εξετασεις και σημειωνε ματσακια με το στυλο του.

-εεε...ναι, δεν μπορεις να φερεις εδω το μωρο, πρεπει να το πας στην νεογνολογικη κλινικη. Θα βγεις απο αυτο το κτηριο και θα παρεις το δρομο δεξια να βγεις στο τριτο μπλοκ, εκει που γραφει "Εξωτερικα Ιατρ....."

Μεσα σε χιλιοστα του δευτερολεπτου ο γιατρος βρισκοταν στο πατωμα δεμενος κοτσιδα, σαν τα φιδια του Ιπποκρατη πανω στο σκηπτρο να προσπαθει να ουρλιαξει μισοπνιγμενος, καθως ο δεξης δικεφαλος του μικρου μας ηρωα του ειχε βουλωσει το στομα και εκανε ασεμνες χειρονομιες στα πνευμονια του.

-ακου γαμιολη, παρατησανε αυτο το πλασματακι στα σκουπιδια και ποιος ξερει απο ποτε εχει να φαει και τι φαρμακα χρειαζεται. Ξεκινα ΤΩΡΑ εξετασεις και ορους αλλιως σου κανω ορθοσκοπιση με τις φυαλες οξυγονου.

Οι μυες του σαγονιου του δουλευαν με λυσσα φτυνοντας μια-μια τις λεξεις.

Ο γιατρος, εκπληκτος, πονωντας και σε απογνωση, εγνεψε ανυμπορος, και τοτε ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ τον αφησε.

Σε δυο λεπτα η μπεμπα βρισκοταν περιτριγυρισμενη απο γιατρους και νοσοκομες να τις βαζουν θερμομετρα, να της ακροαζονται το κορμακι και να της περνανε βελονες με υγρα.

Η μικρη δεν εβγαζε αχνα. 

Κρατουσε δυνατα το δαχτυλο του κοντα στη μυτουλα της και το μυριζε.

To be continued