ΑΧ, ΝΑΙ;!

Είμαι η the Lighter, "ο αναφτήρας", όπως με φωνάζουν αυτοί που με ξέρουν καλά ή "το τσακουμάκι", όπως με φωνάζουν αυτοί που με ξέρουν καλύτερα....και τέθοια.


   Αν και είμαι τέρμα ξανθιά στα όρια του αλμπίνο που έκανε σεξ με ένα ελφ κι ανακάλυψε μια καινούρια αποχρωση του άσπρου, τόσο άσπρου που θα έκανε έναν κεσέ γιαούρτι να πιάσει μούχλα από τη ζήλια του, εντούτοις έχω μέσα μου πολύ νιονιό και όρεξη και τέθοια.

   Θυμάμαι όταν ξεκίνησα το μπλογκ που πόσταρα ανοιχτά μόνο τραγούδια με λίγες λέξεις ανάμεσα, λες και ήμουν ραδιοφωνικός παραγωγός για να εκφράσω συναισθήματα, βιώματα, προβληματιμούς, αλλά κυρίως την αγωνία της εφηβίας μου για μια ομαλή μετάβαση στην ενηλικίωση, η οποία όμως δεν ήρθε τελείως έτσι όπως την ήθελα. Ήταν ένα μπλογκ γεμάτο θυμό, αγανάκτηση, περισσότερο συσσωρευμένο θυμό και περισσότερη συσσωρευμένη αγανάκτηση και επιπλέον δυσπροσύγορο θυμό και επιπλέουσα δυσπροσύγορη αγανάκτηση και τέθοια.

 Θυμάμαι στα νιάτα μου, τρία χρόνια πριν, που έβγαιναν τέτοια κομμάτια.
 Τότε δεν μπέρδευαν τις βούρτσες με τις τσατσάρες και έβγαζαν σέξυ κομμάτια με παρουσίες που θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν πορτρέτα άξια ενός ζωγράφου επιπέδου Ρέμπραντ ή Ραφαήλ ή ενός Ελ Γκρέκο. Ήταν η εποχή της νέας αναγέννησης των Γραμμάτων και της Τέχνης. Ήταν κομμάτια που έβαζες να ακούσεις στα τότε ολοκαίνουρια iPod (τι σας θύμησα αγαπητοί αναγώστες μου πάλι!!) και ο περαστικός που σε έβλεπε με το ακουστικό-κερί στ' αυτί ήξερε ότι άκουγες "Σακαρόν-Μακαρόν" από την ελεύθερη χορευτική σου κινησιολογία την ώρα που περπατούσες αμέριμνα....αυτό μέχρι να πεταχτείς σαν πίθηκας την τελευταία στιγμή μη σε κόψει κανένα αμάξι και τέθοια.

Τώρα πια βλέπεις τα swagger boyz να περπατάνε στο δρόμο συζητώντας με θέρμη για το νέο free-style twerk-off της Psoley Cyrus, λες και εξαφανίστηκε ξαφνικά όλος ο πολιτισμός, όλη η κουλτούρα και όλη η διανόηση από τη νεολαία του πλανήτη. Και η χολέρα έχει εξαπλωθεί και στο πανεπιστήμιο -που δεν φοιτώ μέχρι να ανοίξει από τις καταλήψεις- και όλοι οι κνιτο-δαπίτες (η σύφιλη και το έητζ της κοινωνίας αντιστοίχως) και οι κλίκες τους έχουν χωριστεί σε φράξιες. Οι μεν κνίτες (σ.σ.: ο Michael Knight, ο "Ιππότης της ασφάλτου" ήταν ο πρώτος κνίτης που μάθαμε στα παιδικά μας χρόνια. Και μπορεί το "K" στο "Knight" να είναι σιωπηρό, εν τούτοις είναι ριζοσπαστικό), οι μεν κνίτες λοιπόν έχουν χωριστεί σε δύο φράξιες, που η μια υποστηρίζει την Ριάννα και ονομάζονται "Ριανική-Μαρξιστική Διαύγεια" γνωστοί και ως ΡιΜάΔι και την φράξια υπέρ της Lady Gaga που ονομάστηκε "Κουμουνιστικός Άξων Γκάγκα-Ούζου-Ρακής" γνωστός και ως ΚΑΓκΟυΡας. Δεν θέλετε φυσικά να σας πω το τι γίνεται στους Δαπίτες, διότι θα πάρω σπίρτα και θα βάλω φωτιά στο μπλογκ μέχρι να γίνει παρανάλωμα του πυρός και να μην αναγεννηθεί από τις στάχτες του....και τέθοια.


Πάντως, ωφείλω να ομολογήσω ότι έχει μείνει ακόμα λίγη κουλτούρα στη μουσική βιομηχανία. Υπάρχει ακόμα ελπίδα όσο υπάρχει κόσμος που πιστεύει στα αισθήματα και την έκφρασή τους μέσω της μουσικής και της εικόνας. Είναι φορές που θέλω να ανυψώσω τα μεσαία δάχτυλα των ποδιών μου στηριζόμενη στα χέρια μου πάνω σε ένα τραμπολίνο που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση πάνω από το Ζάλογγο για την κατάντια της μουσικής, αλλά μετά βάζω αυτό και ηρεμώ αναπολώντας:


....και τέθοια

Αιώνια θα παραμείνουν και αναπάντητα τα ερωτήματα που θέτω στον εαυτό μου και την κοινωνία. Δεν ξέρω αν ποτέ θα απαντηθούν, γιατί πρέπει πρώτα να ρωτήσω κανονικούς ανθρώπους να μου πουν και όχι τα spam-bots που γράφουν σχόλια στο μπλογκ ΜΟΥ.
Και ιδού η ελεγεία του "ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ;;;..."

...να 'ναι όλα άσχημα μακριά σου;
...να μου λείπει τόσο η αγκαλιά σου;
...τριγυρίζεις μέσα στο μυαλό μου;
...δεν αντέχω πια τον εαυτό μου;
...ΣΕ ΜΠΑΡ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΤΕΛ;;;
...όλοι τρώνε πρώτα το νόστιμο μπιφτεκάκι και μετά τρώνε τη σαλάτα στο πλάι;
...ξέχασαν το Gangnam style και έχει μείνει ατσίγαρος ο PSY;
...ο Βάζελος δεν έχει ευρωπαϊκή πορεία;
...χέζουμε σε πεντακάθαρο νερό;
...όλοι θέλουν να μαγειρέψουν αλλά κανείς να πλύνει τα πιάτα;
...το Clerasil δεν αφαιρεί τα καβλόσπυρα μετά τα 18;
...και τέθοια;




Χαίρεται αγαπητοί φίλοι του μπλογκ!!
Το σημερινό άρθρο ήταν μια πολύ εκβαρβαρισμένη σάτυρα της φίλης The Writer, της οποία το μπλογκ μπορείτε να βρείτε--->εδώ.
Ελπίζω να σας άρεσε και το άρθρο, αλλά και το μπλογκ της Ιωάννας!
Να είστε όλοι καλά και να βάζετε πέτρες στο τραπεζομάντηλο-μουσαμά της αυλής σας για να μην το πάρει ο αέρας