Olor Canticum

Τι να πω ρε μαλακες; ε;
Οτι ειμαι εξαγριωμενος; Ειμαι.

Μολις χθες εμαθα οτι αν θελει καποιος να διαβασει Σελεμπριτη πρεπει κατα περιπτωσεις να μπει απο σελιδα "ανωνυμης περιηγησης".
Και το μισο βαρος της ευθυνης το φερει το μαλακιστηρι που εκανε αναφορα στη σελιδα, ενω το αλλο μισο η google και οι αδερφαρες του με τα πρωτοκολλα του "πολιτικα ορθου".

Οποτε, αφου πλεον δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο για να τους αλλαξω τα μυαλα, πρεπει να δω τι θα κανω.

Μια λυση ειναι να πουλησω τρελα και να ξαναγεμισω τη σελιδα με τοση πουτσα, φλοκι και μουνι που και μονο η αναφορα της λεξεως "Χωστηρας" θα σημαινει αλυπητο γαμησι. ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟΣ ΠΗΔΗΜΑΤΟΣ, πουτσες να υπεριπτανται, μουνια να σωριαζονται αιμοφυρτα, κωλοι να κρυβονται στα καταφυγια, βυζια να ουρλιαζουν, πατουσες να ξεψυχανε αβοηθητες και μασχαλες να τρεχουν απεγνωσμενες καθως αφηνιασμενα αρχιδια δεμενα με ψωλολαστιχα θα ποδοπατουν τα τελευταια απομειναρια της Ανθρωποτητας. Θα ειναι ενα Ψωλοκαυτωμα. Και δεν μετανιωνω καθολου που χρησιμοποιησα αυτο το λογοπαιγνιο και να πατε να γαμηθειτε ολοι εσεις οι εμμηνορροϊκοι Δον Κιχωτηδες που βλεπετε παντου ρατσιστικους ανεμομυλους.

Μια αλλη λυση ειναι να μετακομισω το μπλογκ, ειτε να το παω ολο στο δευτερο ιστολογιο, το Δουκα της Καυλας, οπως εκανα παλιοτερα, ειτε να χρησιμοποιησω αλλη πλατφορμα, οπως το Wordpress ή το Disqus. Δυστυχως ή ευτυχως, δεν ειμαι ανθρωπος που ξεβολευει τους αναγνωστες.
Εχετε μπει στο wordpress; Ενα δυστοπικο μπουρδελο με δεκαδες κουμπακια και ετικετες που αν τις πατησεις μπορει να σε βγαλουνε στη Ναρνια ή τη Μορντορ ή ακομα χειροτερα στο μουνι της μανας σου και ολοι ξερουμε οτι οσοι ειδαν για δευτερη φορα το μουνι της μανας τους ειτε τυφλωθηκαν ειτε γυρνανε στα συλαλλητηρια με σαγιοναρα και ξεβρακωτο κωλο. Το δε disqus ειναι μια αποστειρωμενη λευκη πλατφορμα που δεν την αγαπαει κανεις. Οσοι εχουν σελιδα στο disqus ειναι συνηθως Αιγοκεροι και το ωροσκοπιο τους για το 2019 λεει "οσο εχετε γρηγορη συνδεση στο ιντερνετ τα ερωτικα σας θα ειναι παντα καλα".

Μια καλη λυση ειναι να το παρατησω ή να το σβησω τελειως το μπουρδελο να παει να γαμηθει. Για 7μισι χρονια ο Οσελεμπριτης ηταν το μερος που εγραφα. Εδω ξεκαυλωνα. Εδω τα εχωνα. Εδω μιλουσα με οσους, υπο κανονικες συνθηκες, δεν θα συναντουσα ποτε στη ζωη μου. Δεν ειμαι αχαριστος. Η γραφη μου εδωσε πολλα. Ομως απο τη στιγμη που ολες αυτες οι συγκυριες μου στερουν την αλληλεπιδραση με αναγνωστες, τοτε χανεται το νοημα. Ειναι σαν να μιλαω σε ενα τοιχο. Δεν ειμαι (τελειως) χαζος. Ξερω οτι παρολες τις θεασεις και τα σχολια, στην ουσια με διαβαζουν 2-3 ατομα και αυτο περιστασιακα. Οι περισσοτεροι ειναι τυχαιοι που γκουγκλαραν "trelo gamisi aderfi kwlo" και πατησαν καταλαθος την πεμπτη επιλογη.

Και παραφραζοντας τον Master G "τρεχατε τωρα στα βατραχια, στους προβοκατερ και στα κουλουρια".