ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

   Παραλληλα, σε μια αλλη ακρη της πολης, πιο ζεστη και πιο φιλικη, γεματη φως και ατοφιο, στιβαρο καταναλωτισμο, περπατουσε ανεμελα μια παρεα νεαρων αντρων που μολις ειχαν τελειωσει την προπονηση τους στο γυμναστηριο. Περπατουσαν και ρουφουσαν τα πρωτεϊνουχα σεηκ τους απ' το καλαμακι σαν μια ορχηστρα πνευστων που κανει προβα. Ομως, αντι για τον εκνευριστικο ηχο σφαγμενης γιδας που βγαζει το φαγκοτο ή το ουρλιαχτο του τραγου που τον ευνουχιζουν, οπως δηλαδη ακουγεται οταν παιζεις κλαρινο και αλτο σαξοφωνο, ακουγονταν η θεαρεστη Συμφωνια της Μπουρμπουληθρας που μαγευει γερους και μικρα παιδια απανταχου.
   Η παρεα-κουιντετο περπατουσε αγερωχη αναμεσα στον κοσμο και τραβουσε την προσοχη των διερχομενων, οχι μονο λογω του μπεϊμπυ-οϊλ που γυαλιζε πανω στα τουμπανιασμενα τους μπρατσα, οχι μονο επειδη περπατουσαν σα συγκαμμενες χηνες που βγηκαν για τσαρκα στην εξοχη να τιναξουν τετρακεφαλους και να σπασουν τ' αρχιδια του κοσμου με τις στριγγλιες τους, αλλα και διοτι στο κεντρο αυτου του κοπαδιου, αρχηγος ηταν ο Νικος, ή αλλιως "ο Ξυλοκοπος", που του ειχαν βγαλει το παρατσουκλι λογω της φανταστικης του γενειαδας που ηταν τοσο γαματη και στιβαρη που ειχε η ιδια το δικο της σεηκ να ρουφαει μπριγιαντινες και αρωματικα λαδια με το καλαμακι.

   Ο Νικος απο μικρος, ονειρο του ηταν να γινει τουμπανος.

Αυτο...

Αν περιμενετε καποια βαθια ιστορια να κρυβεται πισω απο την εμμονη του να τραβαει νταλικες, ετσι για να νιωσει λιγο αντισταση, κακως περιμενετε. Το μαγαζι εκλεισε, αυριο παλ....οχι, αυριο ειναι Κυριακη. Απο Δευτερα παιδακια που θα εχουμε νεες παραλαβες.

   Ο Ξυλοκοπος ηταν ενα ανοιχτοκαρδο παιδι, πολυ εξωστρεφες με πολυ ομορφα χαρακτηριστικα. 
Ηταν σαν αγαλμα αρχαιου γλυπτη που χρειαστηκε τεραστιες ποσοτητες μαρμαρου μονο για να φτιαξει τη δεξια γαμπα (για την αριστερη δε σας λεω γιατι αμα εχετε δει αγαλματα με κομμενες πουτσες και χωρις χερια, σας πληροφορω δυο Καρυατιδες χρειαστηκαν μονο για τους γλουτιαιους δικεφαλους. Μιλαμε για την απολυτη πολιτιστικη καταστροφη).
   Αυτα ομως που τραβουσαν την προσοχη του κοσμου ηταν τα εκφραστικα του τρικεφαλα, το θεληματικο του στερνο, οι αινιγματικοι του κοιλιακοι και οι τραπεζοειδεις του που μαγνητιζαν και μαγευαν καργιες αλλα και πολλους αντρες με βαρια συμπτωματα γκεητζ. Η γενειαδα του αποτελουσε απο μονη της μια ξεχωριστη οντοτητα, αλλα δεν θα ασχοληθουμε μαζι της γιατι ειναι κομπαρσος σε αυτη την ιστορια που, οπως θα δειτε αργοτερα, δεν εχει καλο τελος.

    Ο Ξυλοκοπος, αν και εκ πρωτοις, φαινεται γαματος χαρακτηρας, με ολες τις προοπτικες να φανει συμπαθης, εν τουτοις, ηταν ενα χαμερπες μουνοπανο ολκης κι αυτο γιατι ειχε διαλεξει το πιο σιχαμενο επαγγελμα του κοσμου ολου.

ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΠΑΤΣΟΣ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ Ή ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕ ΚΑΜΑΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΜΑΓΑΖΙΑ

ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΛΙΓΟ;;

Ο Ξυλοκοπος ηταν φωτογραφος (ντροπη για ψοφο) και μαλιστα φωτογραφος που απεικονιζε τοπία σε αινιγματικες γωνιες (δις ψοφος) με πολλα φιλτρα. Φωτογραφος που τον μαγνητιζαν ιδιαιτερα τα ηλιοβασιλεματα σε αστικα μοτιβα (ψοφος και χολη και καρκινος) ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ εβρισκαν απηχηση σε καλλιτεχνικους κυκλους, τοσο πολυ ωστε τα εργα του εκτιθονταν σε διαφορες γκαλερυ να περνα ο κοσμος να κουνα με νοημα το κεφαλι του λεγοντας με στομφο σαμπως καταλαβαινε "μα ναι, φυσικα και ειναι προδηλη η αφαιρετικοτητα του καλλιτεχνη που με αυτο τον τροπο θελει να εκφρασει μια αποδομιση του δυτικου Κονστρουκτουρισμου και να εισελθει σε ενα κοινωνικο προτσες που εισαγει τη Ματαιοτητα μεσα απο μια νοτα Αναχωρητικοτητας και βινταζ Αναπολησης" (βηχα, εητζ, κονδυλωματα, λαησμανειαση, κιτρινο πυρετο και χολερα ΓΚΟΥΧΓΚΟΥΧΓΚΟΥΧ
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΨΟΦΟΟΟΟΟΟ!!!).
Γενικα, οσοι ασχολουνται με τις εικαστικες τεχνες εχουν καποιου ειδους εγκεφαλικη δυσλειτουργια που τους αποτρεπει απο το να πουν κανονικες λεξεις και αυτη η μορφη Αννοιας τους οδηγει στο να σκαρφιζονται καινουριους ορους για να μπερδεψουν και να κοροϊδεψουν εμας τους κανονικους ανθρωπους.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ
ΖΗΤΗΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ

Ο Ξυλοκος λοιπον καθε Κυριακη (που δεν ειχε γυμναστηριο), πηγαινε ο καλλιτεχης στις γκαλερυ φορωντας μονομπαντο στραβοχυμενο μπερε και μονοκλ στο ματι. Εριχνε απανω και το σοφιστικε χαλι διαδρομου που ειχε για κασκολ (οταν εισαι διακοσα κιλα μυες και καλλιτεχικη τεχνοτροπια, χρειαζεσαι και τα αναλογα μεγεθη) και τριγυρνουσε αναμεσα στους παρεβρισκομενους σαν Μοντιλιανικος Γκιουλιβερ σε μια θαλασσα Ματιζικων Λιλιπουτιων, ερμηνευοντας τα εργα του. 
   Τις υπολοιπες μερες (μετα το απογευματινο σεηκ) τριγυρνουσε στις γειτονιες, με τη Νικον τη χιλιαρα και τους οχτακοσαρηδες φακους πολυεστιακου ζουμ και εσπαγε τα αρχιδια των ανθρωπων να ανεβει στις ταρατσες να απαθανατισει τα ηλιοβασιλεματα (αλλα η πουτανα η τυχη και το καρμα ειναι μεγαλα καριολεα και δεν ηταν λιγες οι φορες που διερχομενοι μοναχικοι γλαροι και θλιμμενα περιστερακια του ειχαν καταχεσει τους φακους).
Πηγαινε στις γειτονιες και παραμονευε σαν παιδεραστης τις τελευταιες ηλιαχτιδες να πεφτουν σε καθε λογης επιφανειες. Ρε δε μπα να 'ταν σκουπιδιαρα, γιαπι, ξεραμενα φυλλα και σκυλοσκατα; 
Οσο πιο παρακμιακο-τοσο πιο καλλιτεχνικο.
Ετσι βγαινει το μαρουλι, κυριοι!!! Κοροϊδευοντας τον αφελη κοσμακη που θελει να καταθεσει πακο τα διακοσαυερα για να εχει στο σαλονι του σκατα με αποψη!
Καπως πρεπει να βγει το πρωτεϊνουχο ημων το επιουσιο!

Καθε εξορμηση και μια μοναδικη εμπειρια. Καθε μοναδικη εμπειρια και ενα πληθος φωτογραφιων. Καθε πληθος φωτογραφιων και μια νεα περιπετεια.
Πολλες φορες παραμονευε, οχι και πολυ καλα κρυμμενος, να δει τι κανει ο κοσμος στις φτωχογειτονιες.
Δεν εκανε μπανιστηρι. Αλλωστε, οσο ειχε τη μηχανη του και τους δελτοειδεις του δεν ειχε αναγκη το σεξ. Απλα ποτε δεν ξερεις ποιος θα πεταξει μια μπανανοφλουδα εκει που καθρεφτιζονται οι τελευταιες ακτινες του ηλιου για να απαθανατισει το Μινιμαλισμο και τον Αμπστρακτουρισμο της Μικροαστικης Καθημερινοτητας για να τον εκθεσει στην Γκαλερυ με τιτλο "Συμβολισμος σε κιτρινο-Τσικιτα".

Ηταν ενας γιγαντας, κυριολεκτικα και μεταφορικα, της Τεχνης.

Στις ελευθερες του ωρες εκανε κυκλικα σουπερ-σετ και αντρικο pole-dancing.                 


Οπως παντα....to be continued