Ένας κακός νεκρομάντης πάντα κατηγορεί το πτώμα....
έτσι κι εγώ κατηγορώ τους άθλιους δορυφόρους που δεν έχω μόνιμα σύνδεση στο διαδύκτιο, αντί να βλέπω ρεαλιστικά το γεγονός ότι βρίσκομαι στη Γη του Πυρός, χιλιάδες μίλια νοτιότερα του Ισημερινού, όπου οι δορυφόροι περνάνε κάθε σεληνιακό μήνα, λες και έρχονται να αγοράσουν το καινούριο τεύχος του "Λυκάνθρωποι και Ζιπουνάκια".
Ο καιρός εδώ στα βουνά είναι σχετικά καλός, με λίγα χιόνια στις κορυφές και πολύωρες μέρες, μόλις χίλια διακόσια χιλιόμετρα από την κοντινότερη ακτή του Νότιου Πόλου. Έφτιαξα ένα πρόχειρο κατάλυμα και μένω εκεί για λίγες εβδομάδες για λόγους που δεν χρειάζεται να ξέρετε.
Απέναντί μου ορθώνεται σαν κώνος ένα ψηλό βουνό που στέκει μοναχικά, μακριά από τα υπόλοιπα, με τη χιονισμένη του στέγη να μου υπενθυμίζει ότι υπάρχουν και γίγαντες που δεν τους νοιάζει η μοναξιά της κορυφής.
Κάπως έτσι είδα για πρώτη φορά το βουνό Φούτζι, στο κέντρο της Ιαπωνίας. Ένα μοναχικό άτλαντα να σκέκει λευκός και θανατηφόρος πάνω στα σωθικά της Αυτοκρατορίας των μικρόσωμων Ιαπώνων.
Έφτασα νύχτα, αλλά και πάλι ο σκοτεινός του όγκος έδινε την εντύπωση ότι κάτι κρυβόταν εκεί, κάτι για το οποίο η Κίγιο δεν με είχε προετοιμάσει κατάλληλα.
Η Κίγιο είχε γεννηθεί σαν κανονικός άνθρωπος, κόρη μιας αγροτικής οικογένειας δίπλα σε ένα ποτάμι. Κάποτε πέρασε από τα μέρη της ένας Μοναχός του τοπικού Ιερατείου και η φωτιά ανάμεσα στα πόδια τους δεν άργησε να φουντώσει. Για αρκετό καιρό γαμιώνταν σαν κατσίκια, ό,που και να βρισκόντουσαν, αγνοώντας όλο το τελετουργικό του ιαπωνικού Κώδικα Συνεύρεσης που έχει μια βαρετά τεράστια ακολουθεία μέχρι να πηδηχτείς. Αυτό περιλαμβάνει φαγητό, τσάι, κουβέντα, χαλάρωση με μπάνιο, αλλαγή ρουχισμού και όταν το θυμόντουσαν έκαναν και λίγο σεξ.
Όμως κάποια στιγμή, ο Μοναχός άρχισε να την βαριέται και μια μέρα, χωρίς προειδοποίηση, ανέβηκε σε μια βάρκα για να περάσει τον ποταμό και να εξαφανιστεί από τη ζωή της. Να σας πω την αλήθεια, τέτοια πράγματα είναι μέσα στο πρόγραμμα και δεν θεωρώ ότι ο σκατιάρης έκανε κάτι κακό, αλλά όταν όμως η Κίγιο ανακάλυψε τι γινόταν, πυρακτώθηκε η ψυχή της και άρχισε να τον κυνηγάει πέφτωντας στα νερά του ποταμού. Όσο κολυμπούσε, τόσο πιο πολύ αυξανόταν η Κόλαση μέσα της, μέχρι που έφτασε σε ένα σημείο που το σώμα της αυτοαναφλέγει. Ένας Θεοδαίμονας παρουσιάστηκε στην ψυχή της, ένας Τένγκου και χωρίς να της μιλήσει, έδωσε μορφή στη φωτιά της (έτσι μου το περιέγραψε) και την μετέτρεψε σε έναν τεράστιο δράκο που τώρα έρπονταν μέσα στο νερό, κολυμπώντας με μανία εναντίον του Μοναχού. Η ψυχή μέσα της δεν ένιωσε κανένα φόβο από το καινούριο της παρουσιαστικό και κοίταξε τον στόχο της με μανία μέσα από τα καινούρια ερπετικά της μάτια. Τον είδε να στέκει ασάλευτος μέσα στη βάρκα λουσμένος στο φόβο του Υπερφυσικού, ανίκανος να δεχτεί ότι οι θεοί, που με τόσο ζήλο υπηρετούσε, δεν ήταν σήμερα μαζί του να τον σώσουν. Είδε μέσα από τα καινούρια, δρακόνιά της μάτια τη συνειδειτοποίηση του θανάτου του και της μη αποδοχής του. Και τον πλησίαζε..σιγά-σιγά με αυτοκρατορική χάρη Τεράστια και Ανελέητη σαν την Κόλαση την ίδια. Ο ίσκιος της κάλυψε τη βάρκα του σαν βουνό.
Αυτός σταμάτησε το κουπί και έπεσε στο πάτωμα της βάρκας, ικετεύοντάς την σαν θεό να του χαρίσει τη ζωή, στο όνομα κάθε αγαθού πνεύματος που ήξερε.
Δεν του έδωσε παραπάνω χρόνο, παρά με ένα άφημα του κορμιού της συνέτριψε κάτω από χίλιους τόνους φολιδωτής σάρκας το πλεούμενο και τον προδότη εραστή, εξαφανίζοντας ακόμα και την ψυχή του από τα κατάστιχα της Ανθρώπινης Ύπαρξη. Το Είναι του δεν θα αναπαυόταν ούτε στην Limbo.
Έκτοτε έγινε σκλάβα και όργανο του Τένγκου που την μετέτρεπε κατά πως ήθελε αυτός, για χίλια και βάλε χρόνια, μέχρι που τους πρόφτασε ο δέκατος όγδοος αιώνας και οι καταστροφές πολλών Πυλών Ενέργειας και το έριξαν στο κλαρί για να επιβιώνουν, ψάχνοντας παράλληλα κάποιον να ξανανοίξει μια καινούρια Πύλη...έναν Δαίμονα από άλλο Χωρικό Συνεχές, Ημιγήινο για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν πάνω στις στάχτες των Υπολοίπων που χάθηκαν. Εκεί κόλλησα εγώ.
...κοιτάζοντάς το βέβαια έπειτα από τόσα χρόνια, νομίζω ότι κάποια γητεία παίχτηκε, γιατί δεν μπορεί να πιάστηκα τόσο μαλάκας και να έκανα τη μισή χώρα οδικώς, μόνο και μόνο για να ανοίξω μια Πύλη που θα οφελούσε κάποιον άλλον πέρα από μένα.
Ή ο Τένγκου-νταβατζής έδενε την Βούλησή μου με κανένα δρακοξόρκι όσο γαμούσα ή η άλλη έβαλε κάτι στο μουνί της και με έδεσε σα μπακαλιάρο στη λαδόκολλα. Όπως και να 'χει εγώ βρέθηκα να τρέχω κυριολεκτικά την Ιαπωνία και ΟΧΙ ΜΟΝΟ δε γαμούσα, αλλά δε σταματούσα ούτε για κατούρημα.
Οπότε φτάνοντας απέναντί του, βράδυ πια (λύνοντας ένα μέρος της γητείας), έλυσα το ζωνάρι μου και έριξα ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΤΑΤΟ πανοραμικό κατούρημα στην λίμνη μπροστά μου και το τρίγωνο Σελήνης-Φούτζι-Δαιμονόκαυλο κατέστρεψε κάθε μορφής έμβια ζωή στη λίμνη σε τέτοια έκταση που κατέστρεψα και τη μισή πανίδα του γύρω δάσους. Κατουρούσα γύρω στή μισή ώρα ακίνητος, μοιάζοντας με αγαλμα στη Φοντάνα ντι Τρέβι, αλλά στο πιο επικό και πιο καλλιτεχνικό.
Ήμουν ένα θαύμα της Παραφύσης!!!
Μικρές δονήσεις (σεισμοί) δονούσαν το έδαφος μέσα στη νύχτα και δεν ακουγόταν καμία φωνή ζώου μέσα στο σκοτάδι.
Άφησα το πνεύμα μου να αιωρηθεί έξω από το σώμα μου και ανακάλυψα ότι το μέρος ήταν τελείως έρημο. Φωλιές εγκατελειμένες, ίχνη ζώων που ο χρόνος τα έκανε να φύγουν και αυτοί οι μόνιμοι μικροσεισμοί που θύμιζαν μια Γη, πολύ πριν την άφιξη των θηλαστικών. Σύντομα ένιωσα ότι....σκατά, πρέπει να γυρίσω στο σώμα μου....κάτι είναι τελείως εναντίον μου και...
.....
...
(πολυομόρφατώραπουτηνπουτσίσαμε)
...επιστρέφοντας στο κορμί μου, βρέθηκα περιτριγυρισμένος από κάτι τεράστιους μαλάκες, κάθε λογής (Αγαθούς-Μοχθηρούς) και κάθε μορφής (από Ανθρωπόμορφους έως Δρακόμορφους. Κάπου είδα και ένα Σκατζοχοιρόμορφο), αλλά όλοι ανεξερέτως είχαν σχιστά γιαπωνέζικα μάτια και λέω από μέσα μου "δεν μπορεί, κάποια μαλακία μου σκαρώνουν. Δεν γίνεται όλα στη χώρα αυτή να είναι σχιστομάτικα", αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι δεν ήταν άνθρωποι, αλλά διάφορες ανοτότητες. Άλλοι θεοδαίμονες (Τένγκου), άλλοι Πνεύματα-Προστάτες/Διώκτες, άλλοι Αμανογιάκου (Δαίμονες κρυφών επιθυμιών), τους περισσότερους από τους οποίους δεν είχα φυσικά συναντήσει ποτέ πριν στην καριέρα μου (οι Δαίμονες κάθε Χωρικής Κοινότητας δεν έχουν λόγο να βρίσκονται με Ομόλογα Όντα από άλλες Χωρικές Κοινότητες. Βρισκόμαστε όλοι μαζί και κάτω από πέπλα ανωνυμίας όταν μας καλεί ο Πεπτωκότας).
Αργότερα θα μάθαινα ποιος ήταν ποιος, διαβάζοντας το Τρίτο Βιβλίο του Τόριγιάμα Σέκιεν "Κονιάκου Χίάκκι Σούι" (Παράρτημα των Εκατό Δαιμόνων του Παρόντος και του Παρελθόντος), που προσωπικά το βρήκα πολύ ελαφρύ για τα γούστα μου.
Μπροστά μου σκέκονταν οι γίγαντες.
Έπλεξα τα χέρια μου στο στήθος μου και τους κοίταξα σε στάση "ωραία, και τώρα που βρεθήκαμε εδώ τι θέλετε να κάνουμε; Παρτούζα;". Οι σεισμοί άρχισαν τώρα να γίνονται αισθητά πιο δυνατοί και ψίθυροι απλώθηκαν ανάμεσα στις τάξεις των γιγάντων. Όλοι όμως μείναμε ακλόνητοι.
"Πρωτοδαίμονα" μου είπε ένας δρακόμορφος που φαινόταν να είναι και ο επικεφαλής τους, "μέσα στην καρδιά του βουνού βρίσκεται ένας από τους φίλους σου και έχει δέσει με ισχυρά δεσμά τα ποτάμια της Φωτιάς που κλείνουν την Πύλη μας και την Ενέργειά μας. Δεν έχω χρόνο πολύ να σου μιλήσω για τη σημασία που έχει αυτό για μας, νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αν ο Κατώτατος Άρχοντας επιθυμεί τη συμμαχία μας για την κυριαρχία ετούτου του τόπου, θα πρέπει να τον μαζέψετε και να αφήσετε να ξεχειλίσει η οργή της Φωτιάς για να ξαναζήσουμε. Ο φίλος σου έχει κλείσει με ισχυρά δεσμά όλη την Ιαπωνία και δεν μπορούμε να βγούμε να ζητήσουμε βοήθεια. Κάθε επίκληση που του κάναμε (γιατί οι σφραγίδες που έβαλε στο βουνό το κάνει αδύνατο να το πλησιάσουμε και να πολεμίσουμε), απαντιώνταν μόνο με σεισμούς. Περιμέναμε κάποιον σαν κι εσένα να έρθει να μας βοηθήσει"
Η φωνή του αν και αναμφισβήτητα εφάμιλλη του παρουσιαστικού του δρακόμορφου Τένγκου, έκρυβε μέσα φόβο και τα λόγια του θα τα άκουγες μόνο σε ταινία που χωρικοί ζητούν από τον ήρωα να σώσει το χωριό τους. Κι εγώ κάθε άλλο παρά ο "καλός ήρωας" ήμουν.
"Ωραία", τους είπα μέσα στο φεγγαρόφως, κρατώντας τώρα τα χέρια μου πλεγμένα πίσω από την πλάτη μου σαν στρατηγός, "αν το καταφέρω τι θα μου δώσετε;"
"Βλάσφημε κοπρίτη, τολμάς να βάζεις το συμφέρον σου πάνω από το Μεγάλο Σχέδιο; Αν ο Πρώτος Έκπτωτος μάθει για την προδοσία σου....."
"Αρχικά" του απάντησα κολλώντας τη μούρη μου πάνω στο φολιδωτό μουτσούδι του, ανοίγοντας σφιχτά τα χείλη μου να φανεί ο δεξής μου κυνόδοντας "ο Μεγάλος δεν μπορεί να μάθει τίποτα μια και είστε αποκλεισμένοι ακόμα και από το ίδιο το μουνί της Μάνας-Κόλασης που μας ξέρναγε όλους. Και κατά δεύτερον" του γάβγισα "σας ζητάω ένα αντίτιμο για τη δική σας προδοσία που με φέρατε εδώ χωρίς τη θέλησή μου. Για να σας ξελασπώσω λοιπόν θέλω ένα αντίτιμο και εγώ με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση θα σας δώσω πίσω το σπίτι σας."
"Χίλια χρυσά τρόπαια και τα Δίδυμα Κατάνα με τις σφραγίδες των Δέκα Πρωτόσφαχτων Αγγέλων. Θα ικανοποιούσαν αυτά τη ματαιοδοξία σου;"
Τον κοίταξα με ερωτηματικό ύφος. Δεν είχα ξανακούσει για τέτοια κειμήλια ποτέ πριν και οι ιστορίες για τους πρώτους δέκα Άγγελους που έπεσαν στις πρώτες μάχες είχαν πλέον ξεχαστεί. Έπρεπε να ζητήσω κάτι ακόμα για να εξασφαλίσω ότι δεν θα έπαιρνα απλά μερικά σουβενίρ και αυτό το "κάτι" θα έπρεπε να είναι κάτι πραγματικά υπερπολύτιμο"
"Θέλω αυτά και κάτι ακόμα"
Τα λέπια στο κορμί του Τένγκου σείστηκαν από οργή.
"Σκουλικιασμένε μαύρε, δεν σου φτάνουν τα λάφυρα των μαχών μας στο πλευρό του Πρώτου; Έχεις την αυθάδεια να απαιτείς κι άλλα;". Η φωνή του τάραξε τα δέντρα πίσω μου που χόρευαν σε κάθε του συλλαβή και τα μαύρα, μακριά μαλλιά μου κυμάτισαν στην δυνατή πνοή του σαν διαφήμιση της Λορεάλ.
Απτόητος του απαντώ: "Θέλω αυτά και θέλω και την Κίγιο για 10 βράδια σε μέρος που θα επιλέξω εγώ"
Τα σχιστά του μάτια έκλεισαν περισσότερο και σφίχτηκαν, και οι κόρες τους κέντραραν πάνω στο πρόσωπό μου. Για μια στιγμή νόμιζα ότι θα με καταβρόχθιζε σαν σούσι τη σαρακοστή τους, αλλά αυτός ξέσπασε σε ακατάσχετα γέλια.
"Χαχαχαχαχαχα μικρέ και ανόητε Πρωτοδαίμονα (χαχαχαχαχαχα) στην μακριά ζωή μας έχουμε ακούσει (χαχαχαχαχα τώρα όλοι οι γίγαντες γελούσαν μαζί)....άπειρες μαλακίες (χαχαχαχαχαχα χτυπιόντουσαν κάτω απ' τα γέλια και έκανε και σεισμό παράλληλα), αλλά αυτή η μαλακία τις ξεπέρασε όλες (χαχαχαχαχα, στεκόμουν τόσο μικρός μπροστά τους που τα τεράστια καβλιά τους με πέρασαν για παιδί τους). Εντάξει (χαλάρωσε λίγο το γέλιο του), θα έχεις και την Κίγιο ("σιγά το πουτανάκι" πρόδιδε η φωνή του) για 10 μέρες. Τώρα, τρέχα (απότομα αυτό το τελευταίο)".
Άρχισα να τρέχω χαρωπός προς το βουνό και το Δαιμονόκαβλο μου χαμογέλασε από ευγνωμοσύνη μέσα στο Φεγγαρόφως για τη διαπραγμάτευση που έκανα για χάρη του.
Περνούσα με χάρη μπαλαρίνας τις σφραγίδες, χόρευα πάνω από τις παγίδες, έσκυψα ματριξιακά για να αποφύγω βέλη πάγου και έφτασα σαν ελαφάκι στη βουνοκορφή που σείονταν από τη συσσωρευμένη πίεση της λάβας.
"Εδώ είμαστε!!!" μονολόγησα χαμογελώντας σαν δαιμονούδι.
Για πότε έβγαλα τον Δαιμονοσφάχτη, το αγαπημένο μου καβαλιστικό μαχαίρι και για πότε ετοίμασα το πνεύμα μου να βγει από το σώμα μου, ούτε που το κατάλαβα.
Στάθηκα μια στιγμή έξω από το κορμί μου και το κοίταξα. "Φτου σου αντρούτσο μου, είσαι ο πιο όμορφος καριόλης που είδε ποτέ η Κόλαση."
Σηκώνω το μαχαίρι πάνω απ' το κεφάλι μου και το τείνω προς τα ουράνια. Αμέσως γυρίζω ολόκληρος δείχνοντας το κέντρο του βουνού και κραύγασα:
"ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥυυυυυυυυ"
Η πτώση μου κράτησε μερικά δευτερόλεπτα, όσο να φτάσω μέχρι το κορμί του "φίλου" μου που κρατούσε με νύχια και δόντια τη λάβα απ' την επιφάνεια.
Δεν έκανα καμία κουβέντα. Δεν τον ρώτησα τίποτα. Το μαχαίρι μου έσχισε τη μιαρή του Ύπαρξη ακριβώς ανάμεσα στα πρώτα δύο του χέρια και συνέχισε ως το κεφάλι.
Βίαιη δύναμη της Γης ξεχύθηκε άμεσα ωθώντας το πτώμα του και το πνεύμα μου μέσα από τα πετρώματα.
Καψαλίστηκαν λίγο δυο-τρία τσάκρα μου, αλλά αυτό ήταν τίποτα μπροστά στο τι έπαθα όταν το πνεύμα μου μπήκε στο σώμα μου σπρωγμένο απ' την ορμή εκατομυρίων τόνων καυτής πέτρας και αερίων.
Έμοιαζε σαν να είχες πεντακόσια αρχίδια και χίλιες μήτρες και κάποιος σου έκατσε κλωτσιά στ' αρχίδια, δίνοντάς σου παράλληλαή έμμηνο ρύση σε κάθε μήτρα.
Μιλάμε για πόνο, όχι μαλακίες.
Το χιλιοκαμμένο κορμί μου εκτοξεύτηκε χιλιάδες μέτρα ψηλά και μακριά και προσγειώθηκε με δύναμη μεγατόνων πάνω στο μικροσκοπικό κωλαράκι της Κίγιο κάπου προφυλαγμένα και μακριά από σχιστομάτηδες δρακόμορφους.
Και έτσι εξερράγει το ηφαίστιο Φούτζι
Μεγάλες στιγμές τη Ιστορίας......
έτσι κι εγώ κατηγορώ τους άθλιους δορυφόρους που δεν έχω μόνιμα σύνδεση στο διαδύκτιο, αντί να βλέπω ρεαλιστικά το γεγονός ότι βρίσκομαι στη Γη του Πυρός, χιλιάδες μίλια νοτιότερα του Ισημερινού, όπου οι δορυφόροι περνάνε κάθε σεληνιακό μήνα, λες και έρχονται να αγοράσουν το καινούριο τεύχος του "Λυκάνθρωποι και Ζιπουνάκια".
Ο καιρός εδώ στα βουνά είναι σχετικά καλός, με λίγα χιόνια στις κορυφές και πολύωρες μέρες, μόλις χίλια διακόσια χιλιόμετρα από την κοντινότερη ακτή του Νότιου Πόλου. Έφτιαξα ένα πρόχειρο κατάλυμα και μένω εκεί για λίγες εβδομάδες για λόγους που δεν χρειάζεται να ξέρετε.
Απέναντί μου ορθώνεται σαν κώνος ένα ψηλό βουνό που στέκει μοναχικά, μακριά από τα υπόλοιπα, με τη χιονισμένη του στέγη να μου υπενθυμίζει ότι υπάρχουν και γίγαντες που δεν τους νοιάζει η μοναξιά της κορυφής.
Κάπως έτσι είδα για πρώτη φορά το βουνό Φούτζι, στο κέντρο της Ιαπωνίας. Ένα μοναχικό άτλαντα να σκέκει λευκός και θανατηφόρος πάνω στα σωθικά της Αυτοκρατορίας των μικρόσωμων Ιαπώνων.
Έφτασα νύχτα, αλλά και πάλι ο σκοτεινός του όγκος έδινε την εντύπωση ότι κάτι κρυβόταν εκεί, κάτι για το οποίο η Κίγιο δεν με είχε προετοιμάσει κατάλληλα.
Η Κίγιο είχε γεννηθεί σαν κανονικός άνθρωπος, κόρη μιας αγροτικής οικογένειας δίπλα σε ένα ποτάμι. Κάποτε πέρασε από τα μέρη της ένας Μοναχός του τοπικού Ιερατείου και η φωτιά ανάμεσα στα πόδια τους δεν άργησε να φουντώσει. Για αρκετό καιρό γαμιώνταν σαν κατσίκια, ό,που και να βρισκόντουσαν, αγνοώντας όλο το τελετουργικό του ιαπωνικού Κώδικα Συνεύρεσης που έχει μια βαρετά τεράστια ακολουθεία μέχρι να πηδηχτείς. Αυτό περιλαμβάνει φαγητό, τσάι, κουβέντα, χαλάρωση με μπάνιο, αλλαγή ρουχισμού και όταν το θυμόντουσαν έκαναν και λίγο σεξ.
Όμως κάποια στιγμή, ο Μοναχός άρχισε να την βαριέται και μια μέρα, χωρίς προειδοποίηση, ανέβηκε σε μια βάρκα για να περάσει τον ποταμό και να εξαφανιστεί από τη ζωή της. Να σας πω την αλήθεια, τέτοια πράγματα είναι μέσα στο πρόγραμμα και δεν θεωρώ ότι ο σκατιάρης έκανε κάτι κακό, αλλά όταν όμως η Κίγιο ανακάλυψε τι γινόταν, πυρακτώθηκε η ψυχή της και άρχισε να τον κυνηγάει πέφτωντας στα νερά του ποταμού. Όσο κολυμπούσε, τόσο πιο πολύ αυξανόταν η Κόλαση μέσα της, μέχρι που έφτασε σε ένα σημείο που το σώμα της αυτοαναφλέγει. Ένας Θεοδαίμονας παρουσιάστηκε στην ψυχή της, ένας Τένγκου και χωρίς να της μιλήσει, έδωσε μορφή στη φωτιά της (έτσι μου το περιέγραψε) και την μετέτρεψε σε έναν τεράστιο δράκο που τώρα έρπονταν μέσα στο νερό, κολυμπώντας με μανία εναντίον του Μοναχού. Η ψυχή μέσα της δεν ένιωσε κανένα φόβο από το καινούριο της παρουσιαστικό και κοίταξε τον στόχο της με μανία μέσα από τα καινούρια ερπετικά της μάτια. Τον είδε να στέκει ασάλευτος μέσα στη βάρκα λουσμένος στο φόβο του Υπερφυσικού, ανίκανος να δεχτεί ότι οι θεοί, που με τόσο ζήλο υπηρετούσε, δεν ήταν σήμερα μαζί του να τον σώσουν. Είδε μέσα από τα καινούρια, δρακόνιά της μάτια τη συνειδειτοποίηση του θανάτου του και της μη αποδοχής του. Και τον πλησίαζε..σιγά-σιγά με αυτοκρατορική χάρη Τεράστια και Ανελέητη σαν την Κόλαση την ίδια. Ο ίσκιος της κάλυψε τη βάρκα του σαν βουνό.
Αυτός σταμάτησε το κουπί και έπεσε στο πάτωμα της βάρκας, ικετεύοντάς την σαν θεό να του χαρίσει τη ζωή, στο όνομα κάθε αγαθού πνεύματος που ήξερε.
Δεν του έδωσε παραπάνω χρόνο, παρά με ένα άφημα του κορμιού της συνέτριψε κάτω από χίλιους τόνους φολιδωτής σάρκας το πλεούμενο και τον προδότη εραστή, εξαφανίζοντας ακόμα και την ψυχή του από τα κατάστιχα της Ανθρώπινης Ύπαρξη. Το Είναι του δεν θα αναπαυόταν ούτε στην Limbo.
Έκτοτε έγινε σκλάβα και όργανο του Τένγκου που την μετέτρεπε κατά πως ήθελε αυτός, για χίλια και βάλε χρόνια, μέχρι που τους πρόφτασε ο δέκατος όγδοος αιώνας και οι καταστροφές πολλών Πυλών Ενέργειας και το έριξαν στο κλαρί για να επιβιώνουν, ψάχνοντας παράλληλα κάποιον να ξανανοίξει μια καινούρια Πύλη...έναν Δαίμονα από άλλο Χωρικό Συνεχές, Ημιγήινο για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν πάνω στις στάχτες των Υπολοίπων που χάθηκαν. Εκεί κόλλησα εγώ.
...κοιτάζοντάς το βέβαια έπειτα από τόσα χρόνια, νομίζω ότι κάποια γητεία παίχτηκε, γιατί δεν μπορεί να πιάστηκα τόσο μαλάκας και να έκανα τη μισή χώρα οδικώς, μόνο και μόνο για να ανοίξω μια Πύλη που θα οφελούσε κάποιον άλλον πέρα από μένα.
Ή ο Τένγκου-νταβατζής έδενε την Βούλησή μου με κανένα δρακοξόρκι όσο γαμούσα ή η άλλη έβαλε κάτι στο μουνί της και με έδεσε σα μπακαλιάρο στη λαδόκολλα. Όπως και να 'χει εγώ βρέθηκα να τρέχω κυριολεκτικά την Ιαπωνία και ΟΧΙ ΜΟΝΟ δε γαμούσα, αλλά δε σταματούσα ούτε για κατούρημα.
Οπότε φτάνοντας απέναντί του, βράδυ πια (λύνοντας ένα μέρος της γητείας), έλυσα το ζωνάρι μου και έριξα ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΤΑΤΟ πανοραμικό κατούρημα στην λίμνη μπροστά μου και το τρίγωνο Σελήνης-Φούτζι-Δαιμονόκαυλο κατέστρεψε κάθε μορφής έμβια ζωή στη λίμνη σε τέτοια έκταση που κατέστρεψα και τη μισή πανίδα του γύρω δάσους. Κατουρούσα γύρω στή μισή ώρα ακίνητος, μοιάζοντας με αγαλμα στη Φοντάνα ντι Τρέβι, αλλά στο πιο επικό και πιο καλλιτεχνικό.
Ήμουν ένα θαύμα της Παραφύσης!!!
Μικρές δονήσεις (σεισμοί) δονούσαν το έδαφος μέσα στη νύχτα και δεν ακουγόταν καμία φωνή ζώου μέσα στο σκοτάδι.
Άφησα το πνεύμα μου να αιωρηθεί έξω από το σώμα μου και ανακάλυψα ότι το μέρος ήταν τελείως έρημο. Φωλιές εγκατελειμένες, ίχνη ζώων που ο χρόνος τα έκανε να φύγουν και αυτοί οι μόνιμοι μικροσεισμοί που θύμιζαν μια Γη, πολύ πριν την άφιξη των θηλαστικών. Σύντομα ένιωσα ότι....σκατά, πρέπει να γυρίσω στο σώμα μου....κάτι είναι τελείως εναντίον μου και...
.....
...
(πολυομόρφατώραπουτηνπουτσίσαμε)
...επιστρέφοντας στο κορμί μου, βρέθηκα περιτριγυρισμένος από κάτι τεράστιους μαλάκες, κάθε λογής (Αγαθούς-Μοχθηρούς) και κάθε μορφής (από Ανθρωπόμορφους έως Δρακόμορφους. Κάπου είδα και ένα Σκατζοχοιρόμορφο), αλλά όλοι ανεξερέτως είχαν σχιστά γιαπωνέζικα μάτια και λέω από μέσα μου "δεν μπορεί, κάποια μαλακία μου σκαρώνουν. Δεν γίνεται όλα στη χώρα αυτή να είναι σχιστομάτικα", αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι δεν ήταν άνθρωποι, αλλά διάφορες ανοτότητες. Άλλοι θεοδαίμονες (Τένγκου), άλλοι Πνεύματα-Προστάτες/Διώκτες, άλλοι Αμανογιάκου (Δαίμονες κρυφών επιθυμιών), τους περισσότερους από τους οποίους δεν είχα φυσικά συναντήσει ποτέ πριν στην καριέρα μου (οι Δαίμονες κάθε Χωρικής Κοινότητας δεν έχουν λόγο να βρίσκονται με Ομόλογα Όντα από άλλες Χωρικές Κοινότητες. Βρισκόμαστε όλοι μαζί και κάτω από πέπλα ανωνυμίας όταν μας καλεί ο Πεπτωκότας).
Αργότερα θα μάθαινα ποιος ήταν ποιος, διαβάζοντας το Τρίτο Βιβλίο του Τόριγιάμα Σέκιεν "Κονιάκου Χίάκκι Σούι" (Παράρτημα των Εκατό Δαιμόνων του Παρόντος και του Παρελθόντος), που προσωπικά το βρήκα πολύ ελαφρύ για τα γούστα μου.
Μπροστά μου σκέκονταν οι γίγαντες.
Έπλεξα τα χέρια μου στο στήθος μου και τους κοίταξα σε στάση "ωραία, και τώρα που βρεθήκαμε εδώ τι θέλετε να κάνουμε; Παρτούζα;". Οι σεισμοί άρχισαν τώρα να γίνονται αισθητά πιο δυνατοί και ψίθυροι απλώθηκαν ανάμεσα στις τάξεις των γιγάντων. Όλοι όμως μείναμε ακλόνητοι.
"Πρωτοδαίμονα" μου είπε ένας δρακόμορφος που φαινόταν να είναι και ο επικεφαλής τους, "μέσα στην καρδιά του βουνού βρίσκεται ένας από τους φίλους σου και έχει δέσει με ισχυρά δεσμά τα ποτάμια της Φωτιάς που κλείνουν την Πύλη μας και την Ενέργειά μας. Δεν έχω χρόνο πολύ να σου μιλήσω για τη σημασία που έχει αυτό για μας, νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αν ο Κατώτατος Άρχοντας επιθυμεί τη συμμαχία μας για την κυριαρχία ετούτου του τόπου, θα πρέπει να τον μαζέψετε και να αφήσετε να ξεχειλίσει η οργή της Φωτιάς για να ξαναζήσουμε. Ο φίλος σου έχει κλείσει με ισχυρά δεσμά όλη την Ιαπωνία και δεν μπορούμε να βγούμε να ζητήσουμε βοήθεια. Κάθε επίκληση που του κάναμε (γιατί οι σφραγίδες που έβαλε στο βουνό το κάνει αδύνατο να το πλησιάσουμε και να πολεμίσουμε), απαντιώνταν μόνο με σεισμούς. Περιμέναμε κάποιον σαν κι εσένα να έρθει να μας βοηθήσει"
Η φωνή του αν και αναμφισβήτητα εφάμιλλη του παρουσιαστικού του δρακόμορφου Τένγκου, έκρυβε μέσα φόβο και τα λόγια του θα τα άκουγες μόνο σε ταινία που χωρικοί ζητούν από τον ήρωα να σώσει το χωριό τους. Κι εγώ κάθε άλλο παρά ο "καλός ήρωας" ήμουν.
"Ωραία", τους είπα μέσα στο φεγγαρόφως, κρατώντας τώρα τα χέρια μου πλεγμένα πίσω από την πλάτη μου σαν στρατηγός, "αν το καταφέρω τι θα μου δώσετε;"
"Βλάσφημε κοπρίτη, τολμάς να βάζεις το συμφέρον σου πάνω από το Μεγάλο Σχέδιο; Αν ο Πρώτος Έκπτωτος μάθει για την προδοσία σου....."
"Αρχικά" του απάντησα κολλώντας τη μούρη μου πάνω στο φολιδωτό μουτσούδι του, ανοίγοντας σφιχτά τα χείλη μου να φανεί ο δεξής μου κυνόδοντας "ο Μεγάλος δεν μπορεί να μάθει τίποτα μια και είστε αποκλεισμένοι ακόμα και από το ίδιο το μουνί της Μάνας-Κόλασης που μας ξέρναγε όλους. Και κατά δεύτερον" του γάβγισα "σας ζητάω ένα αντίτιμο για τη δική σας προδοσία που με φέρατε εδώ χωρίς τη θέλησή μου. Για να σας ξελασπώσω λοιπόν θέλω ένα αντίτιμο και εγώ με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση θα σας δώσω πίσω το σπίτι σας."
"Χίλια χρυσά τρόπαια και τα Δίδυμα Κατάνα με τις σφραγίδες των Δέκα Πρωτόσφαχτων Αγγέλων. Θα ικανοποιούσαν αυτά τη ματαιοδοξία σου;"
Τον κοίταξα με ερωτηματικό ύφος. Δεν είχα ξανακούσει για τέτοια κειμήλια ποτέ πριν και οι ιστορίες για τους πρώτους δέκα Άγγελους που έπεσαν στις πρώτες μάχες είχαν πλέον ξεχαστεί. Έπρεπε να ζητήσω κάτι ακόμα για να εξασφαλίσω ότι δεν θα έπαιρνα απλά μερικά σουβενίρ και αυτό το "κάτι" θα έπρεπε να είναι κάτι πραγματικά υπερπολύτιμο"
"Θέλω αυτά και κάτι ακόμα"
Τα λέπια στο κορμί του Τένγκου σείστηκαν από οργή.
"Σκουλικιασμένε μαύρε, δεν σου φτάνουν τα λάφυρα των μαχών μας στο πλευρό του Πρώτου; Έχεις την αυθάδεια να απαιτείς κι άλλα;". Η φωνή του τάραξε τα δέντρα πίσω μου που χόρευαν σε κάθε του συλλαβή και τα μαύρα, μακριά μαλλιά μου κυμάτισαν στην δυνατή πνοή του σαν διαφήμιση της Λορεάλ.
Απτόητος του απαντώ: "Θέλω αυτά και θέλω και την Κίγιο για 10 βράδια σε μέρος που θα επιλέξω εγώ"
Τα σχιστά του μάτια έκλεισαν περισσότερο και σφίχτηκαν, και οι κόρες τους κέντραραν πάνω στο πρόσωπό μου. Για μια στιγμή νόμιζα ότι θα με καταβρόχθιζε σαν σούσι τη σαρακοστή τους, αλλά αυτός ξέσπασε σε ακατάσχετα γέλια.
"Χαχαχαχαχαχα μικρέ και ανόητε Πρωτοδαίμονα (χαχαχαχαχαχα) στην μακριά ζωή μας έχουμε ακούσει (χαχαχαχαχα τώρα όλοι οι γίγαντες γελούσαν μαζί)....άπειρες μαλακίες (χαχαχαχαχαχα χτυπιόντουσαν κάτω απ' τα γέλια και έκανε και σεισμό παράλληλα), αλλά αυτή η μαλακία τις ξεπέρασε όλες (χαχαχαχαχα, στεκόμουν τόσο μικρός μπροστά τους που τα τεράστια καβλιά τους με πέρασαν για παιδί τους). Εντάξει (χαλάρωσε λίγο το γέλιο του), θα έχεις και την Κίγιο ("σιγά το πουτανάκι" πρόδιδε η φωνή του) για 10 μέρες. Τώρα, τρέχα (απότομα αυτό το τελευταίο)".
Άρχισα να τρέχω χαρωπός προς το βουνό και το Δαιμονόκαβλο μου χαμογέλασε από ευγνωμοσύνη μέσα στο Φεγγαρόφως για τη διαπραγμάτευση που έκανα για χάρη του.
Περνούσα με χάρη μπαλαρίνας τις σφραγίδες, χόρευα πάνω από τις παγίδες, έσκυψα ματριξιακά για να αποφύγω βέλη πάγου και έφτασα σαν ελαφάκι στη βουνοκορφή που σείονταν από τη συσσωρευμένη πίεση της λάβας.
"Εδώ είμαστε!!!" μονολόγησα χαμογελώντας σαν δαιμονούδι.
Για πότε έβγαλα τον Δαιμονοσφάχτη, το αγαπημένο μου καβαλιστικό μαχαίρι και για πότε ετοίμασα το πνεύμα μου να βγει από το σώμα μου, ούτε που το κατάλαβα.
Στάθηκα μια στιγμή έξω από το κορμί μου και το κοίταξα. "Φτου σου αντρούτσο μου, είσαι ο πιο όμορφος καριόλης που είδε ποτέ η Κόλαση."
Σηκώνω το μαχαίρι πάνω απ' το κεφάλι μου και το τείνω προς τα ουράνια. Αμέσως γυρίζω ολόκληρος δείχνοντας το κέντρο του βουνού και κραύγασα:
"ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥυυυυυυυυ"
Η πτώση μου κράτησε μερικά δευτερόλεπτα, όσο να φτάσω μέχρι το κορμί του "φίλου" μου που κρατούσε με νύχια και δόντια τη λάβα απ' την επιφάνεια.
Δεν έκανα καμία κουβέντα. Δεν τον ρώτησα τίποτα. Το μαχαίρι μου έσχισε τη μιαρή του Ύπαρξη ακριβώς ανάμεσα στα πρώτα δύο του χέρια και συνέχισε ως το κεφάλι.
Βίαιη δύναμη της Γης ξεχύθηκε άμεσα ωθώντας το πτώμα του και το πνεύμα μου μέσα από τα πετρώματα.
Καψαλίστηκαν λίγο δυο-τρία τσάκρα μου, αλλά αυτό ήταν τίποτα μπροστά στο τι έπαθα όταν το πνεύμα μου μπήκε στο σώμα μου σπρωγμένο απ' την ορμή εκατομυρίων τόνων καυτής πέτρας και αερίων.
Έμοιαζε σαν να είχες πεντακόσια αρχίδια και χίλιες μήτρες και κάποιος σου έκατσε κλωτσιά στ' αρχίδια, δίνοντάς σου παράλληλαή έμμηνο ρύση σε κάθε μήτρα.
Μιλάμε για πόνο, όχι μαλακίες.
Το χιλιοκαμμένο κορμί μου εκτοξεύτηκε χιλιάδες μέτρα ψηλά και μακριά και προσγειώθηκε με δύναμη μεγατόνων πάνω στο μικροσκοπικό κωλαράκι της Κίγιο κάπου προφυλαγμένα και μακριά από σχιστομάτηδες δρακόμορφους.
Και έτσι εξερράγει το ηφαίστιο Φούτζι
Μεγάλες στιγμές τη Ιστορίας......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου