ΠΧΟΙΟΤΗΤΑ

   Κάθε καλλιτέχνης που έχει εντάξει τον εαυτό του στην ικανοποίηση των μαζών, τίθεται πάντα μπροστά στην κάννη των πολυβόλων όσων υποστηρίζουν την πχοιότητα και τη γκουλτούρα, γνωστοί και ως "κακογαμημένοι σατράπηδες".


   Τώρα ποιοι είναι αυτοί οι υπέρμαχοι της Τέχνης δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε (συνήθως είναι κάτι γυαλάκηδες με καραφλοχαίτη και ενίοτε κάποιοι μπλόγκερς που το όνομά τους ξεκινάει από "Al-" και τελειώνει σε "-za"). Συνήθως δεν έχουν άδικο, αλλά ρε πούστη μου, μας πρήζουν τα τσίου με απόψεις που χρήζουν ένα πέρασμα τσουγκράνας στ΄αρχίδια μου. 
   Υπάρχουν όμως φορές που το τσουβάλιασμα που κάνουν με το να ρίχνουν τα πάντα στην πυρά είναι τόσο λάθος, που σκάει στα μούτρα τους και ο κόσμος τους περιγελά. Είναι στιγμές που ένας μη-ποιοτικός καλλιτέχνης κάνει ένα τόσο γαμάτο κομμάτι που αναγκάζονται να ρουφήξουν τη μύξα τους.




   Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα, για να δούμε πως μπορεί να ξεφτιλιστεί ένας τέτοιος παντογνώστης....


"Το δηλητήριο": ερμηνεύει ο Βασιλάκης ο Καρράς και η Κωνσταντίνα.

 Αυτός ένα καταξιωμένο μέλος της οικογένειας των μπουλντόγκ, που μαζί με το Ζαφειράκο το Μελλά, έχουν δώσει άλλο νόημα στο γαύγισμα, με φωνητικές τεχνικές που έκαναν τον Snoop Dogg να πολιτογραφηθεί ως "γατούλης".
 Η Κωνσταντίνα είναι ένα κορίτσι που επισκιάστηκε από τη μακριά μύτη και τα τερατωδώς τεράστια χείλη της συντοπίτισσας της, Αλέξιας (την θαυμάσαμε και ως "Τζόκερ" στο Μπάτμαν), διότι δεν δέχτηκε να τραγουδίσει φλωροπόπ της δεκαετίας του '90, την εποχή δηλαδή που "καλλιτέχνες" όπως ο Χαριτοδιπλωμένος (ανθυποκουλτούρα) και ο Δάκης (παιδί για την γκαρνταρόμπα του Φλωρινιώτη) έκαναν "καριέρα".

   Το τραγούδι, έχει ΕΝΑΝ και μόνο μονότονο ρυθμό, τόσο μονότονο που κάνει και αυτιστικό να κόβει φλέβες. Η δε κιθάρα έχει μόλις μία νότα παραπάνω από το Satisfaction.

Κάπου στη μέση έχει και ένα αμανέ από τη φωνή του Βασιλάκη himself.

   Όπως βλέπουμε λοιπόν, το τραγούδι έχει όλα τα εχέγγυα να ΜΗΝ γίνει ούτε επιτυχία, αλλά και να δώσει λαβές να το κράξει μέχρι και η Πάολα για έλλειψη έμπνευσης.




   Κάτι έγινε όμως και το κομμάτι όχι μόνο γάμησε μαμάδες, αλλά τους έδωσε και τη μήτρα στο χέρι, με την υποσχεση ότι θα τους ξαναφυτρώσει καινούρια.
Χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω;
Δεν νομίζω. Ο κόσμος ξαναλάτρεψε τον Καρρά και η Κωσταντίνα έγινε το Goth-Symbol που κάθε σκυλάς έψαχνε για να έχει ξεκαρφώματα "κουλτούρας".



Επόμενο παράδειγμα:

ο Μαργαρίταρος (άρχοντας), μαζί με τους 667 και "Δρόμοι του Πουθενά".
    ο Μαργαρίτης, ένα καταξιωμένο παιδί με μουτσούνα περασμένη από οδοστρωτήρα, που δεν σε πείθει ούτε για νταβατζής κολεόπτερων.
 Οι "667", ένα συνοικιακό γκρουπάκι με επιτυχίες που μετριούνται στα δάχτυλα του  χεριού ενος φιδιού.
Το τραγούδι είναι ζεμπέκικο με ροκ-κιθάρες.

   Όταν ανακοινώθηκε η δημιουργία του κομματιού, ο Καιάδας ξανάνοιξε για να δωθεί εκεί το πρώτο και τελευταίο live τους.

   Το τι στο μπούτσο συνέβει και το κομμάτι έγινε υπερεπιτυχία, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η μαμά του Μαργαρίτη δήλωσε σχετικά:
"τον πήρανε τηλέφωνο το γιο μου και του είπανε ότι τονε ζήτησε ο Χοσέ Καρρέρας ν' ανέβουνε στη Σκάλα του Μιλάνου και να τραγουδήσουνε στην ταράτσα του Μιλάνου".

   Το κομμάτι είναι πολύ σωστό και όλη η εκτέλεση, παρόλο που είναι απλή, είναι αριστουργηματική.



   Εκεί τώρα είναι που θα πεταχτούν οι Κριτές των Παντών και θα πούνε ότι ακόμα και ένα σταματημένο ρολόι δείχνει σωστά την ώρα 2 φορές τη μέρα.
....να, κάτι τέτοιες πούτσες λένε ώρες-ώρες και θέλω να πιω μισό κιβώτιο ουίσκυ Ουγκάντας για να κατουρήσω στα κεφάλια τους πεντακάθαρη αλκοόλη. Πρέπει οπωσδήποτε να παραπονιούνται για όλα.
   Αν ο Μότζαρτ ζούσε μερικά χρόνια ακόμα θα δήλωναν:
"ο Μότζαρτ γάμησε στα πρώτα του άλμπουμ, αλλά μετά ξεπουλήθηκε σαν πόρνη στις δισκογραφικές εταιρίες της καθολικής εκκλησίας, τα βιολιά του ακούγονται πολύ mainstream και τα κρουστά είναι σαν τενεκέδες. Γαμιέται η μαμά του. Μπετόβεν-κι ας μην ξαναγαμήσω ρε μουνιά".





   Και πού θέλω να καταλήξω μ' αυτά που λέω;

Υπάρχει ένα καλλιτέχνης που έχει κραχτεί τα τελευταία χρόνια πιο πολύ κι απ' τον Κατέλη, όμως αυτός γράφει μοναχος του τα τραγούδια του. Τον ανακάλυψαν οι δισκογραφικές εταιρίες και δεν έδωσε αυτός κώλο για να γίνει γνωστός. Η φωνή του ακούγεται σαν τον Βαλάντη που έμαθε να τραγουδάει σωστά.





Κύριοι.....












αγαπάμε Παντελίδη!!!!